VIII.

"XANDREX, napadalaw ka yata?" takang tanong ko rito.

Xandrex Molino is my ex-boyfriend. He knew that I am transexual. Way back 3 years ago, when he confess that he is in love with me even I am transexual woman.

"Tito Raf tells me about your Thailand trip, so, he said I'll be with you," he said.

Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya. Malapit na rin ang flight ko kaya mamaya ay mag-uunti-unti na ako ng pag-impake ng mga gamit ko.

"Seriously?" gulat na tanong ko rito. Tumango naman ito bilang sagot kaya mas nagtaka ako kung bakit kailangan niya pang sumama at pumayag sa gusto ni papa.

"Anak, hayaan mo na lang na magkasama ulit kayo ni Xandrex. Mas protektado ka sa bisig niya," singit ni mama habang nililinis ang lamesa.

"Can we talk Xandrex— alone?" I said.

Naglakad ako papuntang kuwarto ko. Gusto ko lang maliwanagan ang lahat kung bakit niya hinayaan na gawin ang sinabi ni papa.

Nang pareho na kaming nasa kuwarto, kaagad na tinanong ko siya. "Why?"

"Because I want you to be safe, Carina!" he said.

"Kaya ko naman, Xandrex, e. Hindi mo kailangan gawin iyon dahil lang kay papa," I said softly.

"It's not just because Tito wants me to be with you but it also because of me. Carina, I'm still stuck on you!"

I stop for a bit. I don't get the point. I hold my breath.

"Xandrex, you what?!" bulalas ko rito.

"Here, Carina. The years passed but still the way you broke up with because you scared of commitments is total shit! Parang kahapon mo lang ako hiniwalayan dahil lang sa rason mong baluktot." I slapped him.

"Kung sa inaakala mong napakadaling mag-commit, then, you are wrong!" naiiyak kong sagot rito. "Hindi lahat ng bagay para sa akin ay napakadali, Xandrex. Kung alam mo lang kung paano ako naghirap na kalimutan ka dahil sa natatakot ako nab aka balang-araw pagsawaan mo ako— iwanan ako dahil lang sa nakahanap ka ng bago. Natatakot akong pagtawanan ka ng mga nasa paligid mo na kalalaki mong tao, e pumatol ka sa transexual na tulad ko. Gusto kong maging malaya ka kahit papaano."

Naramdaman ko ang pagtulo ng aking mga luha. Gusto ko man pigilan pero hindi ko kaya. Nahihiya ako na isang mabait at maunawaing Xandrex na aking sinayang.

"And that damn thing is too unreasonable, Carina. Kung iniisip mo ang tungkol sa mga tao, I can probably fight for it just for you!" he started shouting.

"Sinasabi mo lang iyan dahil galit ka. But the thing is, you will run after me," I said.

"At dapat lan na sabihin ko ang mga bagay na ito dahil sa nagagalit ako sa nirarason mo sa akin. Hindi lahat ng pagkakataon, Carina, e matatakot ka. At least, you must try to face the consequences."

Matatag si Xandrex. Hindi ko nakikita sa kaniya na natatakot siya sa puwedeng sabihin ng ibang tao dahil lang sa akin.

"Xandrex, at hindi lahat ng pagkakataon ay kaya mong magpanggap. Alam kong natatakot ka rin na mapahiya. At mapapahiya ka dahil sa akin. Baligtarin natin ang mundo," ani ko rito.

Natahimik siya panandalian. "Hindi ko kailangan ikahiya ang taong nagpapasaya sa akin. Kung may nakakahiya man, sila iyon. Hindi nila alam ang salitang respeto sa kapwa nila tao. Hinuhusgahan nila ang taong wala namang ginagawang masama sa kanila."

"Honey, are you okay? Masyadong maaga para magsigawan kayong dalawa," mama said.

"Yes mama," sagot ko rito. "And Xandrex, huwag mo na akong isipin. Kaya ko mag-isa sa Thailand. Hindi mo na kailangan pang sumama sa akin doon."

"My decision is final. Good day, Carina."

Umalis si Xandrex at iniwan akong iniisip kung bakit kailangan niyang gawin ang bagay na hindi naman niya dapat na ginagawa. Mas lalo lang tuloy akong natakot at nagkaroon ng lakas ng loob na unalis ng bansa dahil sa kanila.

"Hello?"

Tinawagan ko si papa. "O, sana kinausap mo na lang ako diyan sa bahay. Bakit, may problema ba?"

"Papa, gawin niyo pong mas maaga ang flight. Please, I want to leave this country as soon as possible," pagmamakaawa ko rito.

"Okay, Honey."

"Thank you and bye! Mag-iingat ka diyan. Mamaya sana ay may balita na tungkol sa pag-alis ko. I love you!"

Hindi ko na hinintay na sumagot pa si papa at pinatay mo na ang tawag. Bakit ganito ang araw ko ngayon? Bakit napakapangit ng araw ngayon? Is there something wrong?

Pumunta ako sa paborito kong lugar— ang lamesa na handang pakinggan ang bawat hinanain ko sa buhay kasama ang papel at ang paborito kong ballpen.

"This is actually the funniest memories I ever had. And this is why I am broken."

"Honey, kumain ka na ba?"

Napatakbo ako kay mama. Niyakap ko siya nang mahigpit. Ginagawa ko ang pagyakap kapag alam kong hindi ko na kaya at alam kong pabagsak na ako.

"I love you, mama," sabi ko rito na sinamahan ng paghikbi.

"Ayos ka lang ba anak?" mama asked.

"Madals ay oo. Pero sa ngayon, hindi," mabilis na sagot ko rito.

"Kung gusto mong umiyak at pag-usapan iyan— nandito lang ako," sabi nito. Nakakakalma talaga ang boses ni mama. Walang duda kung bakit siya nagustuhan ni papa at kung bakit hanggang ngayon ay sila pa rin.

Kahit hindi ko sila tunay na magulang, malaki na ang naitulong nila sa akin. Napalaki nila ako at tinaggap nila ako. In fact, they are the reason why I am a woman right now. Sila ang nagdala sa akin sa Thailand para lang ipa-transexual ako. Kaya hanga ako sa kabaitan nilang dalawa. Hindi ko alam kung saang parte ng mundo pa ang mayroong ganitong klase ng tao ba kayang ibigay ang lahat para lang sa anak kahit hindi nito kadugo.

"Thank you." Dalawang salita pero dahilan para ngumiti na siya. Iyan ang pinakamasarap na tunog para sa kanila ni papa. Wala na siguro silang gustong marinig na iba kun'di ang salitang 'salamat' kahit pa iba't ibang lengguwahe iyan.

"You're always welcome, honey," ani nito saka ngumiti nang napakalapad. Iyong tipo ng aabot na sa tainga ang kaniyang labi.

"Ayos na po ako. Mayakap ko lang kayo ay ayos na ayos na po ako. Huwag niyo na lang po akong alalahanin. Ang itindihin natin ay makakaalis na ako kaya ilista niyo na lahat ng gusto niyong pasalubong papa."

"Hindi mo kailangan kimkimin ang lahat ng sakit na nararmdaman mo. Magsabi ka ng maibsan ang dinadala mo kahit papaano."

Muli kong niyakap si mama. Mahigpit na yakap na para bang mababalian na ito ng buto pero syempre ay nakaantabay ako. Ayokong masaktan si mama