บทที่ 1.3
จะระเบิดตัวเองแล้ว!
งื้อออ อย่ามาล้อโลมานะ!
ผมกัดริมฝีปากตัวเองแน่นแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามควบคุมมือไม่ให้สั่น นับหนึ่งถึงสิบช้าๆ เพื่อลดอาการตื่นเต้น กะพริบตาปริบๆ มองดูข้อความอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป
ตอบเขาสิโลมา ตอบพี่เขาไปเลย
"งื้ออ"
กล้าๆ หน่อย นี่แค่พิมพ์เองนะ ไม่ได้เห็นหน้าสักหน่อย!
ผมตบตีขัดแย้งในตัวเองไม่น้อยก่อนจะกดยอมรับข้อความแล้วจรดปลายนิ้วพิมพ์ทีละประโยคอย่างช้าๆ... เอ่อ แล้วจะเริ่มตอบยังไงดี
อ่อๆ เริ่มต้นจากสวัสดีก่อน
พี่เขาจะได้เห็นว่าโลมาเป็นคนมีมารยาทน่ารัก
ผมฉีกยิ้มกว้างขยับมานั่งขัดสมาธิดีๆ จากนั้นก็พิมพ์ข้อความต่ออย่างระมัดระวังตรวจดูว่าไม่มีคำผิดก็ก่อนส่งไปด้วยหัวใจที่เต้นโครมคราม
Blue Dolphin : สวัสดีครับ
พิมพ์ไปแล้ววว
โลมาตอบพี่คลื่นสมุทรไปแล้ว!
ค่อยๆ จิ้มตัวอักษรอย่างตื่นเต้นจนเผลอกดผิดไปไม่น้อยและกว่าจะได้แต่ละประโยคก็กินเวลาไปนาทีหนึ่งได้
Blue Dolphin : ใช่ครับ เป็นปากกาของผมเอง
ใช่แล้ว ผมต้องขอโทษพี่คลื่นสมุทรด้วย
พิมพ์อีกๆ
Blue Dolphin : ตอนนั้นผมขอโทษนะครับที่เดินชน
Blue Dolphin : แถมยังวิ่งหนีอีก ขอโทษนะครับ
ฮือออ คิดถึงตอนนั้นแล้วก็อับอายง่าาา
เอาหัวโขกๆ กับโทรศัพท์แล้วร้องงื้อแล้วพอเงยหน้าขึ้นมาดูแชตใหม่ก็ต้องเบิกตาโต
"อื้อๆๆ!"
พี่คลื่นสมุทรอ่านข้อความผมแล้ว!
เขาอ่านข้อความของโลมาแล้ววว
คลื่นทะเล คลื่นสมุทร : *กำลังพิมพ์*
ผมกลั้นหายใจมองหน้าจอโทรศัพท์ตาไม่กะพริบ กลืนน้ำลายอึกใหญ่อย่างรอคอย
คลื่นทะเล คลื่นสมุทร : ไม่เป็นไรครับ
คลื่นทะเล คลื่นสมุทร : แต่ผมก็ตกใจเหมือนกันที่เห็นคุณวิ่งหนีไปแบบนั้น
คลื่นทะเล คลื่นสมุทร : ผมน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอคุณ
ไม่ช่ายยยยย
เข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว
โลมา โลมาแค่เขินแล้ววิ่งหนีต่างหาก!
ผมตื่นตกใจและกลัวว่าพี่คลื่นสมุทรจะคิดมากและรู้สึกไม่ดีเลยรีบพิมพ์ตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว
Blue Dolphin : ไม่ใช่นะ ไม่ใช่ๆ
Blue Dolphin : ผมแค่ตกใจไปหน่อย
เอ่อ แต่ผมคิดว่ามันน่าจะ...
คลื่นทะเล คลื่นสมุทร : ครับ นิดหน่อยครับ :)
คลื่นทะเล คลื่นสมุทร : *ส่งสติ๊กเกอร์หมียิ้มให้*
ฮือออ ทำไมรู้สึกเหมือนพี่คลื่นสมุทรกำลังยิ้มล้อโลมาอยู่เลย
ผมถือโทรศัพท์ค้างอย่างไม่รู้จะต่อบทสนทนายังไง ผมไม่ใช่คนที่พูดเก่งคุยเก่งซะด้วยสิ
แต่ผมอยากคุยนะ
อยากคุยกับพี่คลื่นสมุทร
ถาม ถามอะไรดี คิดสิโลมา!
อ้อๆ ใช่แล้ว
Blue Dolphin : แล้วคุณ คุณได้ยังไงว่าเป็นปากกาของผม
ใช่แล้ว เขารู้ได้ยังไงว่ามันเป็นของผม อันนี้ผมอยากรู้มากเลย
พี่คลื่นสมุทรอ่านแล้วแต่ไม่ตอบทำให้ผมใจเสียไม่น้อย ผมเผลอยกมือขึ้นมากัดเล็บอย่างห้ามไม่อยู่ยามกังวล ผ่านไปสักสามนาทีได้ก็มีรูปภาพลงมาอีกครั้ง
คลื่นทะเล คลื่นสมุทร : *ส่งรูปภาพ*
คลื่นทะเล คลื่นสมุทร : แล้วผมก็เห็นสัญลักษณ์บนกระเป๋าของคุณด้วย คุณอยู่มอเดียวกับผม
จริงสิ วันนี้ผมใช้กระเป๋าผ้าของคณะจิตรกรรมแล้วนอกจากสัญลักษณ์คณะแล้วก็ยังมีอักษรย่อของมหา'ลัยด้วย โห เขาตาไวมากเลยนะ เพราะงั้นเขาเลยรู้ว่าผมเป็นเด็กมหา'ลัยเดียวกับเขาสินะ มอเดียวกันเลยคิดว่าลงโพสต์เฟซก็คงน่าจะหาตัวเจ้าของปากกาเจอสินะ
ผมคลิกดูรูปที่พี่คลื่นสมุทรส่งมาก็พบว่าเป็นโพสต์เฟซบุ๊กของพี่คลื่นสมุทรที่เขียนข้อความว่า...
คลื่นทะเล คลื่นสมุทร
ตามหาเจ้าของปากกาครับ
พอดีเขาลืมไว้
-รูปปากกาโลมาของผม
ผมมองลงมาที่ Top comment แล้วต้องตาโต
นับสองคนเดิมเพิ่มเติมคือความหล่อ : ผมรู้! พี่ๆ ผมรู้ววว! ผมรู้ว่าเป็นของใคร! เดี๋ยวผมส่งในแชตให้นะ!
นับส๊องงงงงง
ผมแทบกดเข้าไลน์ไปด่านับสองให้รู้แล้วรู้รอด ฮือ ทำอะไรทำไมไม่ปรึกษากันเลย แต่ยังดีนะที่นับสองไม่แท็กชื่อผมในคอมเม้นไม่งั้นคงมีเรื่องน่าปวดหัวตามมาแน่เลย
ก็แฟนคลับพี่คลื่นสมุทรเยอะง่าาา
โลมากลัวนะ
คิดดีๆ แล้วผมน่าจะไปขอบคุณนับสองมากกว่าด่านะ เพราะเขาช่วยให้ผมได้คุยกับพี่คลื่นสมุทรด้วย
โอ๊ะ ผมต้องตอบพี่คลื่นสมุทรนี่ ตายๆ ผมปล่อยให้เขารอนานแล้ว
กะพริบตากลมโตเรียกสติแล้วกดออกจากภาพแล้วพิมพ์ข้อความตอบพี่คลื่นสมุทร
Blue Dolphin : ผมขอโทษที่ทำให้คุณต้องวุ่นวายนะครับ
ผ่านไปสองสามนาทีพี่คลื่นสมุทรก็ตอบกลับ
คลื่นทะเล คลื่นสมุทร : ไม่ได้วุ่นวายขนาดนั้นครับ
คลื่นทะเล คลื่นสมุทร : คุณอย่าคิดมาก
ผมอ่านข้อความซ้ำๆ ไปมาเพราะเริ่มไม่รู้จะต่อบทสนทนายังไงดี ให้ถามว่าทำอะไรอยู่มันจะดูแปลกมากแน่เลย แล้วก็พี่เขาตอนนี้น่าจะอ่านหนังสือรึเปล่า
เขาเรียนหมอนะ พี่หมอคลื่นสมุทร งื้อออ
ผมนั่งจ้องมือถือเงียบๆ อย่างทำอะไรไม่ถูก มองซ้ายมองขวาอยากจะหาตัวช่วยแต่มันก็ไม่มี งื้ออ ผมทักไปหานับสองดีไหม เผื่อนับสองจะมีคำแนะนำดีๆ
เพราะผมไม่ยอมตอบอะไรกลับไปก็เป็นพี่คลื่นสมุทรที่ต่อบทสนทนา
คลื่นทะเล คลื่นสมุทร : พรุ่งนี้คุณว่างรึเปล่า
คลื่นทะเล คลื่นสมุทร : ผมจะคืนปากกาให้คุณน่ะ
ผมอ้าปากค้างตาโตเท่าไข่ห่านมือไม้สั่นไปหมด... คืนปากกา?
ถ้าคืนปากกาแปลว่าต้องเจอกับพี่คลื่นสมุทรน่ะสิ
ฮือออ ไม่ไหวแล้ว ใจเต้นแรงมากเลย
ผมกดพิมพ์ข้อความอย่างคนตื่นเต้นจัดเกือบจะพิมพ์ผิดอยู่เหมือนกันเลยต้องเร่งสงบสติอารมณ์
Blue Dolphin : ผมว่างครับ
Blue Dolphin : แต่จะลำบากคุณรึเปล่า
ไม่ต้องคืนก็ได้นะ ใช้ปากกาของโลมาจดเลคเชอร์ก็ได้
ปากกาของโลมาใช้ดีมากเลยนะ
เขียนลื่นมากด้วย งื้ออ
คลื่นทะเล คลื่นสมุทร : ไม่ลำบากครับ
คลื่นทะเล คลื่นสมุทร : พรุ่งนี้ตอนเที่ยง
คลื่นทะเล คลื่นสมุทร : ผมว่างอยู่ คุณเรียนจิตรกรรมใช่ไหม
Blue Dolphin : ใช่ครับ
Blue Dolphin : ให้ผมไปหาคุณที่คณะดีไหมครับ
เดินชนเขา
ทำปากกาหล่นเอง
เขาตามหาผมจะคืนปากกาให้ผมอีก
แล้วถ้ายังจะให้เขาเดินมาคืนผมอีกมันคงดูไม่ดีเท่าไหร่
ผมยกมือขึ้นเกาจมูกอย่างรู้สึกอึดอัด แล้วก็รู้สึกเครียดขึ้นมา..แต่อย่าง.ผมเนี่ยนะที่จะไปหาพี่คลื่นสมุทร? โอ๊ย พูดไปแล้วจะทำได้เหรอ ผมกลัวไปถึงคณะเขาแล้ววิ่งแจ้นออกมาอีกรอบน่ะสิ
กำลังกังวลอยู่แต่ก็มีข้อความใหม่ขึ้นมา
คลื่นทะเล คลื่นสมุทร : คุณรอผมอยู่คณะดีกว่า
คลื่นทะเล คลื่นสมุทร : ผมจะไปหาคุณเอง
คลื่นทะเล คลื่นสมุทร : แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะครับ ผมต้องอ่านหนังสือแล้ว
...ผมจะไปหาคุณเอง...
...เจอกันพรุ่งนี้อีก
ใจโลมาจะไม่ไหวแล้ว งื้ออออ
ผมเขินตัวบิดจนไม่รู้จะบิดยังไงแล้ว ขยับปลายนิ้วจะตอบรับและให้เขาไปอ่านหนังสือเถอะแต่เขาก็ส่งข้อความมาอีก พี่คลื่นสมุทรพิมพ์ไวมากเลย
โลมาตอบไม่ทันแล้วนะ
ไหนดูสิว่าส่งอะไรมาอีก... ผมลูบแก้มร้อนๆ แล้วอ่านข้อความสุดท้าย
คลื่นทะเล คลื่นสมุทร : อย่าลืมรับแอดผมนะ โลมา
คลื่นทะเล คลื่นสมุทร : ฝันดีครับ :)
ฮืออ...โลมาตายแล้ว