Chapter 27

Please Vote!

"Yeah!" Masaya niyang sabi ng tamaan iyon ng kanang kamay niya at nag over the net iyon. She can't help but, smile. Sila ang mananalo, sila.

"Isabelle!" Sigaw ng mga kasama niya.

"Oh my God! Watch out!" Horrified at nag aalala na sabi ng kasama niya."Isabelle!" Iyon din ang na isambit ni Theodore sa kanya.

Noong una ay hindi niya ito maintindihan ngunit pag harap niya ay nakuha niya ang gustong sabihin nito.

Sa harap niya at mismong mukha ay tatama ang bakal na bench sa gilid. Napa pikit naman siya dahil huli na para ma iwasan niya iyon at pa salpok na siya sa bakal na bench.

Handa na siyang tumama sa bench ngunit nang hindi siya makaramdam ng sakit at parang sa malambot na bagay siya bumagsak ay nag dilat siya ng mga mata. At nagulat siya sa kanyang binungaran.

"Are you okay?!" Labis na nag aalala na tanong ng Prof. niya sa kanya. Lahat din ng mga kasama niya ay nilapitan sila sa pag aalala.

"Pumasok ba?" Iyon naman ang sinagot niya dito imbis na sagutin ito. At tumango naman ito. And she can't help but smile widely sa labis na saya. Pasok na sila sa finals!

"Yes, Sir. I'm fine." Sabi naman ng baritonong boses ni Woodman na naka salo sa kanya.

Sa katawan niya ito siya tumama kaya ito ang tumama sa bench at ang naka salo ng lahat ng impact ng kanyang pag dive.

"That's a relief. You're too careless in that dive. Ang akala namin ay katapusan mo na." Their Professor said at nag buga pa ito ng hangin.

"How about you, Ryuuki? Are you okay? Malakas ang naging impact niyo. The bench moved too. Everything came fast. Hindi na namin alam ang nangyari." Nag aalala naman na baling nito kay Woodman at doon naman siya biglang nag alala para dito. Tumango naman ito dito.

"Tumawag kayo ng medic!" Nag aalala pang sabi ng Prof. nila.

Hindi naman kasi talaga biro ang lakas ng pag tama nila sa bench lalo na si Woodman kahit sabihin niya na athletic ito ay tao pa din ito.

Mabilis naman an lumapit ang medic sa kanila. Ang una sanang titignan nito ay si Woodman ngunit tumanggi ito at itinuro siya.

"I'm fine. Siya ang tignan niyo, her face is pale baka na bintay ang pilay niya. Because of pushing herself too much. Hindi pa din ganoon kagaling ang pilay niya." Turo nito sa kanya.

"B..but are you okay?" Nag aalala na din niyang baling dito at tumingala dito.

"Is that some concern, Rence?" Naka ngiti pang tukso nito sa kanya, siya naman ay pinalo ito ng mahina. Pero tumawa lang ito.

"Hindi ka nakakatuwa." Na iinis niyang sabi dito at tumayo na. Inalok naman niya ang kamay dito upang tulungan itong tumayo at kinuha naman nito iyon.

Saka siya nagpa tingin sa medic. Niyelo nito ang kaliwang braso niya at saka iyon pinahawakn sa kanya para mabawasan ang pamamaga ng braso niya.

"Thanks to your effort we win. Let your teammates handle the rest. Good job, magpahinga ka na." Sincere na sabi ng Prof. niya sa kanya at tumango naman siya dito.

"kami na bahala. Salamat sa tulong mo Isabelle." Sang ayon naman ng kasamahan niya.

"Oo nga, kahit pala weirdo ka at suplada ka. Magaling ka pala. Leave it to us." Hindi niya alam kung pinupuri ba siya nito o iniinsulto. Pero, naka ngiti naman ito sa kanya.

"Hindi ka man lang ba ngingiti sa kanila?" Bara naman sa kanya ni Woodman ng mapansin na hindi pa din siya ngumingiti. Mukhang iyon din ang iniintay ng mga kasama niya.

"Happy?" Sarcastic niyang tanong dito ng pilit na ngumiti siya sa mga ito.

Nag tawanan lang naman ang mga ito. Bigla naman namula ang mukha niya. Bakit ba siya pinagkakaisahan ng mga ito? And what's with this atmosphere? Kailan pa sila naging close ng mga ito? Ito ba talaga nagagawa ng isang event?

Their spirit seems as one. Marahil pare parehas nilang gustong manalo at ibinigay nila ang best nila kaya iisa ang goal nila at nagkaka sundo sila.

"Oh! Now, you're smiling!" Gulat naman na pukol sa kanya ni Woodman.

"Oo nga! You look beautiful." Puri naman ng isa sa mga ka klase niyang lalaki na kasali sa game. Agad naman niyang binawi ang pagkakangiti.

"Look! She's blushing!" Pambubuko ng isa naman sa mga kasamahan niya at nag tawanan muli ang mga ito. Now, she's feeling anxious dahil sa pagtitig ng mga ito.

"Oh! So, cute!" Adorable pa na sabi ng ka klase niya.

"Hindi ka naman pala masungit eh, can we be friends?" Singit naman ng isang ka klase niyang lalaki na may ka pogian. Nilahad pa nito ang kamay nito sa kanya.

"Of corse." Singit naman ni Woodman at ito ang nakipag kamay sa lalaki imbis na siya. Tinignan naman niya ito. Bakit ba ang extra nito?

"Aray! Aray. Aray. Ryuuki, masakit." Daing naman nito ng pigain nito ang kamay nito ng madiin. Why is he acting like that? He looks annoyed too.

"O..okay hindi na.." Pag suko naman nito sa pakikipag kaibigan sa kanya pagkatapos ay binitawan na nito ang kamay ng lalaki. Napa iling naman siya. She can't really understand what he's thinking.

"Tama na 'yang kasiyahan niyo. It's the Volleyball women's finals. Tinatawag na kayo sa court." Singit naman ng adviser nila sa kanila.

"Heto na nga po, pupunta na." Sagot naman ng mga ka klase niya.

Hindi naman nag tagal ay nag simula na ang laban. Pakiramdam niya ay para namang tornado ang laban ng mga kasamahan niya sa finals.

Napaka bilis ng mga pangyayari. Naka tatlong set lang ang Volleyball women's finals dahil inilampaso ito ng kalaban ng walang kahirap hirap. Hindi man lang nangalahati ang score ng mga ito.

They are really beaten like hell. Walang nagawa ang mga ito at hindi man lang naka porma sa kalaban.

Well, she knows that will happen kaya hindi na siya nag taka at nag pasalamat na lang at naka survive sila hanggang semi finals.

Laglag balikat naman na bumalik ang mga ito sa bench at hindi makatingin ng diretso sa kanya. Ibig naman niya matawa. Saan na kaya na punta ang mataas na fighting spirit ng mga ito kanina?

"What's with the faces?" Tanong niya sa mga ito. At wala naman ibig mag salita sa mga ito.

"Ah..ah kasi nahihiya kami sa'yo dahil madali lang nila kami natalo." Nahihiya naman na sabi nito.

"Ah.. You mean na nilampaso nila kayo." Pagtatama niya dito at lalo naman naging gloomy ang mga expression nito.

"Don't think about it too much. We should be happy that we make it in finals with your skills. Kaya huwag na kayong mag mukmok. That's life, there's always higher than you." Pakunsuwelo niya sa mga ito.

Ang akala niya ay magagalit ang mga ito dahil sa tono niya ngunit nagulat na lamang siya sa naging reaksyon ng mga ito.

"Salamat, Isabelle!" Sabi ni Rona at niyakap siya. Ngulat naman siya sa inakto ng mga ito. Hindi naman niya iyon sinabi para maging mag kaibigan sila ng mga ito.

"At pasensiya na din!" Sabi pa ni Lily saka nakiyakap na din. Lahat naman ay nakigaya na.

"Hey, get off me. Ang lalagkit niyo. You all stinks." Reklamo niya sa mga ito ngunit hindi naman nakinig ang mga ito at ponag patuloy lang ang pag kuyog sa kanya.

Napa buntong hininga naman siya. But, smile in the end. She kinda like this warm comforting feeling. It feels like they're one big happy family. It's soothing too like a breeze in summer.

"Tama na 'yan, at baka lalong mabintay ang kamay ni Isabelle." Natatawa namang sabi ng Prof. nila at doon pa lang siya binitawan ng mga ito.

"It's a job well down to everyone kaya I'll give perfect remarks on the exam para sa inyong lahat na nandito." Natutuwang sabi nito sa kanila.

"Talaga, Sir?! Woo! Thank you po!" Masiglang sabi ng mga ka klase niya bukod sa kanya dahil dalawa lang naman ang mali niya sa exam and it seems not different at all.

"Oh, boys kaya pag butihan niyo." Baling naman nito sa men's volleyball team nila na susunod na ang laban.

"Hey, ba't ang tahimik mo." Pukol niya kay Woodman na mukhang napaka lalom ng iniisip at pinalo ito sa likod.

Hindi naman naka takas sa mga mata niya ang mukha nito ng paluin niya ito. Mahina lang ang pag palo na ginawa niya dito ngunit nasaktan ito. Nakita kasi niya ang pag ngiwi nito at namumutla din ito.

Mukhang nasaktan talaga ito sa pagkakasalo sa kanya kanina. At nagsi sinungaling lang ito na ayos lang ito. His face says it. He's just bearing the pain. Labis naman siyang nabagabag, dahil sa kanya kaya nasaktan ito, dahil iniligtas siya nito.

"Y..you." Pigil niya dito at hinila ang damit nito. Nagulat naman ito at humarap sa kanya.

"What's with the worried face? I'm fine." Pagsisinungaling pa nito sa kanya. Ay lalo siyang nag alala para dito.

"Stop, lying." Saway niya dito. May concern ang boses niya at expression dito. Pero tinalikuran siya nito.

"Are you still playing?! Kahit na ganyan ang kalagayan mo?!" Tanong niya dito na medyo napa lakas. Nng tinginan naman lahat ng ka klase nila sa kanila.

"What's wrong, Isabelle? May problema ba?" Untag naman ng Prof. nila sa kanila ng makalapit.

"Sir, he can't play. Masakit kasi 'yung likod niya dahil sa pag tama sa bench." Paliwanag niya dito.

"No, Sir. I'm fine." Pag kontra naman nito sa sinabi niya.

"Are you sure?" Paninigurado naman nito kay Woodman.

"N-- Siya sana ang magsa salita ngunit tinakpan nito ang bibig niya gamit ang kamay nito.

"Yes, Sir. I still can play." Confident naman na sagot nito.

"Okay, basta kapag nakita kita na nahihirapan tatanggalin kita agad." Bilin nito kay Woodman. At tumango ito.

"Aray.." Daing nito ng kagatin niya ang kamay nito.

"Paano kang makakapag laro kung, masakit 'yang likod mo! You can barely stan, you idiot. Namumutla ka na din!" Sermon niya dito.

"I can bare it. Basta, huwag mo kakalimutan ang pustahan natin ha?" Pag iiba naman nito ng usapan. Pakiramdam niya ay nag labasan lahat ng ugat niya sa leeg sa inis.

"Hindi na importante 'yon! Ang mahalaga ay maga--

"But, that's important for me. Oh, they're calling me. Mamaya na lang." Paalam nito sa kanya.

Wala naman siyang magawa kung hindi tignan na lamang ang papalayong likod nito at papunta sa court. What the hell is that idiot thinking? Why is he so serious about this game? What is wrong with him?!

Hindi niya mapigilan ma inis dito. Bakit ba ang tigas ng ulo nito? Pero, teka bakit ba labis ang pag aalala niya dito? What is he to her? Siya yata ang may problema at hindi ito. Kailan pa siya naging ganoon ka concern dito?

(Simply because, I'm the reason why he's hurt. No more, no less. So, I'm responsible for it.) Dahilan niya sa sarili. At totoo iyon dapat ay kumbinsihin niya itong tumigil na sa paglalaro.

Pinagmasdan niya ito habang naglalaro. Palala ng palala ang mukha nito habang tumatagal ang laro. Hanggang sa maka abot na nga ang game sa ika apat na match point set nila.

Gitgit ang score dahil lamang na sila ng dalawang set kaya agresibo na ang mga kalaban nila na makuha ang set na ito para magkaroon pa ng last set.

Siya naman ay pinanalangin na sila na ang manalo dahil Woodman's face is getting worst, at wala na din itong kontrol sa bola hindi kagaya kahapon.

His bearing it longer than she expected. Gusto yata nitong magpakamatay.

Ma ingay at puno ng tensyon ang gym at napaka lively dahil sa mga estudyanteng nagchi cheer lalo na kila Woodman at Theodore na sobrang dami ang mga fans. Hanggang sa hindi inaasahan na manalo ang BSHRM at magkakaroon pa ng set five.

"We need to be aggressive, mukhang pagod na sila." Tactic naman ng Prof. nila para sa lato ng mag break time.

Hanggang lumipas ang ilang minuto at set five na. And Woodman do not want to stop playing. Hindi yata talaga ito titigil. Pero, mas namutla ito kumpara kanina. Grabe na marahil ang tinitiis nitong sakit.

Hindi na niya kaya ang nangyayari. Naawa na siya dito. Why is he trying so hard, just for her to call him on his first name? Why? Papasok na sana ito sa court ngunit pinigilan niya ito.

"Stop, playing please." Paki usap niya dito na malambot ang expression sa mukha.

-----

Now, it's time for the soft hearted Isabelle to show up!

Abangan ang mga kilig moments next week!

Hahaha