0194 - จู้จี้

บทที่ 194 จู้จี้

สตีปี้ไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยินเลย มันอุตส่าห์นับถือและไว้ใจต้าซื่อเปรียบเหมือนกันพี่ใหญ่แต่เขากลับคิดแบบนี้

ก่อนสตีปี้จะโวยวาย ต้าซื่อได้เอาขาของตัวเองข้างหนึ่งไปยัดปากของสตีปี้

“อ่ะ กินซะสิ” ต้าซื่อมองขาตัวเองครั้งสุดท้าย ก่อนที่มันจะละสายตาออกมา

สตีปี้มองต้าซื่อด้วยความสับสน ทำไมบุคลิกของเขาเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาแบบนี้ มันงงไปหมดแล้ว

ด้วยสมองที่เล็กเกินไป ทำให้มันไม่สามารถไขข้อข้องใจนี้ได้

สุดท้ายสตีปี้ตัดสินใจไม่กินขาของต้าซื่อ เพราะมันกลัวว่าต้าซื่ออาจไม่พอใจในภายหลังได้...

เกาเผิงรู้สึกว่าภูเขาลูกนี้ สามารถดึงดูดสัตว์อสูรตัวอื่นๆ ให้มาหามัน แต่คำถามก็คือมันทำไปเพื่ออะไร

ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสัย แต่จะให้เข้าไปตรวจสอบก็เสี่ยงเกินไป ให้คนอื่นมาแก้ปริศนานี้แทนเขาดีกว่า

เกาเผิงเรียกเด็กๆ ให้เดินทางไปที่อื่น ขณะที่เขากำลังเดินออกไป เขารู้สึกว่าตัวเขาเองก็ถูกดึงดูดโดยภูเขาเช่นกัน

ความรู้สึกบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ ราวกับว่าทุกสิ่งที่เกาเผิงต้องการมันอยู่ในภูเขาลูกนั้น

‘มันก็พยายามล่อลวงฉันเช่นกัน’ เกาเผิงคิด เขาปืนไปที่หลังของดัมมี่ไปขี่คอและพูดว่า