Chapter 19: Grateful

"Anak, kamusta?." tinawagan ako ni Papa hapon na. Kakagising ko lang at nadatnan kong malakas ang buhos ng ulan sa labas. Hinanap ko ang magtiyo sa may sala sa ikalawang palapag pero wala roon ang ingay nila. I wonder where they are.

Humikab pa ako't nag-unat bahang naglalakad patungo sa single couch, katabi ng malaking babasaging bintana. "Ayos lang po Pa. Kayo ang kamusta?. Di man lang kayo nagsabi na dinala pala kayo sa ospital?." nguso ko. Gustuhin ko mang sisihin si kuya o maging si Jaden ay wala rin akong magawa dahil kung tutuusin ay may punto rin sila. Mas lalo lang lalala ang natamo nila kapag nalamang may nangyari nga sa akin at sa parating nilang bagong kapamilya. Ngunit may parte rin sa akin ang sobrang nag-alala para sa kanila. Hindi iyon maiiwasan sabi nga ni kuya Lance.

"Hay nako anak. Wag nang magtampo. Para sa'yo rin yung ginawa namin."

"Kahit na po. May karapatan din naman akong malaman hindi ba?."

"Of course dear! You always have the right to know. Ang kaso lang, ayaw naming mag-alala ka at magdulot iyon ng miscarriage sa'yo." I let out a deep sigh at talaga nga namang narinig nya iyon. Natawa pa nga sya. Bwiset lang! "It's our decision to not to let you know about this. It's not your husband's fault neither your brother. Kaya wag ka ng mag-isip pa okay?. Tapos naman na at atleast maayos na kami."

"Sabagay po. Kailan nyo kami balak dalawin dito?." Parang bata kong sabi. I change the topic para iwas stress na.

"Kapag ka manganak ka nalang." he sounded like joking.

"Ano!?."

At duon na umalingawngaw ang tawa nya sa kabilang linya. "Seryoso ka?." tanong ko pa kahit na sobrang obvious na ng kanyang ginagawa.

"You're kidding right?."

"Hahahahaha.." he continues.

"Sige lang. Pagtawanan nyo lang ako. Nakakainis!." binaba ko ang hawak na cellphone saka nilapag sa center table. Nakaspeaker naman kaya rinig ko pa rin sinasabi nya.

Sandali ulit syang tumawa bago tumikhim. "I'm just kidding little Bamblebie."

"Ugh! You still calling me that?." umikot ang mata ko sa kawalan.

"Oo naman. Eto lagi mong tandaan. Kahit sampu pa maging anak mo. Ikaw pa rin ang bunso ko."

Why so sweet Papa?.

"Aw!. Baka may kailangan ka po. Sabihin mo nalang po." biglang biro ko. Alam ko kasi minsan ugali nya nitong mga nakaraang taon. Ganyan lang yan pag may gustong iutos o ipagawa sa akin kaya medyo gamay ko na.

"Bwahahhahaha!." see?. Humagalpak na naman. "You still got me huh?." anya pa.

Suminghap ako. "Psh. Syempre naman. Kanino pa ba ako magmamana kundi sa'yo lang. Hahaha."

Di na nga nya pinatagal pa. Marami daw syang ongoing project ngayon at gusto nyang ipasa sa akin yung iba. Ang sabi ko naman. Bakit ako?. And he just answered that, "Syempre, kampante akong anak kita." hay naku! Binalik lang naman sa akin yung sinabi ko. I agreed to him. At ang sabi nya ay idadala nya raw ito dito ngayon. Excitement filled me. Ilang linggo lang naman na di kami nagkita pero sobrang namiss ko na sila ni Mama. Idagdag mo pa yung nangyari sa kanila. Natakot ako bigla na baka bukas o sa makalawa ay di ko na sila makita. I'm not saying na may mangyayaring masama sa kanila. It's just that. Life is full of surprises and uncertainty and that made me realize one thing. I should cherish them every single day from now on.

Bumaba ako ng makaamoy ng mabango. May nagluluto ng pancake. "Knoa." tawag ko dito. Nagmamadali dahil hindi na ako makapaghintay na matikman ang kanina pang naaamoy.

"Mommy!." dinig kong boses nito mula kusina. Tapos hayun sya't tumakbo palabas upang salubingin ako. "Tiito Lance is cooking." excited sya. Mukhang pareho kaming gusto nang tikman ang niluluto ni kuya.

"Ang bango naman nyan." I compliment.

"Yeah. Request ni little Pooh eh."

"Meron rin ba para kay Mommy Pooh?." para tuloy akong ewan dito. Tuloy, di napigilan ni kuya ang matawa.

"It's depends ma'am." he gigled. Tapos humarap sya sa gawi ko't hawak ang platong may pancakes na. Lalagyan nalang nya ito ng syrup.

Like damn! Why I'm drooling?.

"He's your order sir." he then served his request in front of me. Binuhat nya si Knoa saka pinaupo sa high stool bar.

"This is yummy Tito Daddy. Salamat po." kuminang pa yata ang mga mata nya ng sabihin ito sa kanyang Tito.

Di ko alam kung ilang minuto akong nakatitig sa plato ng bata. Para bang, hindi makukumoleto ang araw ko kung hindi ako makakatikim ng pagkaing yan. "Oh my poor little Bamblebie. You also want some?."

Ay kingwa! Nagtanong pa! Alam na nga at obvious naman na siguro kung paano ako tumingin sa pagkain diba?. My goodness kuya!

"Damn it kuya! Just give me some now. Makakalbo kita kapag di mo ko binigyan." banta ko pa. Nanggagalaiti na dahil sa ngiti nyang mapang-asar.

Itinaas nito ang magkabila nyang mga kamay saka ibinaba ulit. Paraan nya para sabihing sumusuko na sya agad. Aba! Takot din pala!.

"Fine. Little Pooh requested it but not just him. Boy Jaden too, commanded me to cook delicious food for you, my dear little sister." while he is walking. He explain this.

"Thank you kuya! I love you." di ko na napigilan pa ang sarili kong yakapin sya. At ang masama pa. Pinagtawanan pa ako. Gusto ko syang suntukin o bigyan ng tadyak kaso mas lamang sakin ang kagustuhang kumain na. Nilagyan nya ng pancakes ang plato sa harapan ko matapos kong umupo. Pagkalapag nya sa mesa ay di ko na hinintay pa ang kanyang hudyat. Tinikman ko na agad iyon.

"Yes sir. Kumakain na sya. See her?." maya maya ay nagsalita si kuya. Sa abala ko sa pagkain ay nakalimutan ko na ang nasa paligid ko. Kuya is standing right beside me. Holding my phone. Facing it to me.

"Kuya, what the heck!?." reklamo ko. Pinilit ko pang takpan ang buong mukha pero huli na yata.

"Hello there Mama Pooh. Are you full?."

"Ugh Jaden!." umikot ang mata ko sa kanya.

"Don't eat too much babe. I love you." paalala nya. "Yes boss. I love you more." sagot ko bago kinuha ang phone kay kuya at pinatay ang tawag. Pinagalitan ko sya't pinaulan ng reklamo kaso binalewala nya nalang ang mga iyon. It feels like, he's used to me acting like this. Ugh! But I'm really, I'm so full today. Thanks to the people around me who truly cares for me. To my parents, my brothers and specially to my man. Until today, he's that consistent of showing his love to me and to our family. Too grateful for that. And I hope that, it will last forever.