Daniel (Chapter 55)

ILANG buwan na ang lumipas magmula nang umalis si kuya Jin. Pero hindi pa rin ako maka-move on sa kanya. Isang malaking katanungan sa isipan ko kung bakit siya umalis. Sobrang miss na miss ko na talaga siya. Parang mababaliw na ako kakaisip kay kuya.

Pati sa paaralan ay hindi na ako makapag-concentrate. Alam kong bumaba na ang grades ko pero wala akong pakialam. Gusto ko na ngang mamatay, e. Kahit ano'ng gawin ko ay hindi talaga mawala ang sakit na aking nararamdaman.

Labis na nag-alala sina nanay at tatay para sa 'kin. Madalas kasi ay ayoko nang kumain. Kung anu-ano na lamang ang kanilang ginawa para malibang ako. Ipinapasyal nila ako kung saan-saan. Binibilhan ng mga magagandang damit at laruan. Pero baliwala lamang sa akin ang lahat ng mga iyon.

Hanggang sa nagkasakit na ako. Nagkaroon ako ng ulcer. Isinugod nila ako sa hospital. Buti na lamang at naagapan pa ako.

"Ano ba ang dapat naming gawin para muli kang sumigla, nak?" umiiyak na tanong ni nanay sa 'kin.

Kakauwi lang namin sa hospital no'n. Nasa kwarto lang ako at nagmumukmok na naman.

"Pabalikin ninyo si kuya Jin dito, nay," parang wala sa sariling tugon ko sa kanya.

Hindi agad nakasagot si nanay Lea.

"Gusto kong makita ulit si kuya Jin, nay," umiiyak kong sabi.

Niyakap niya ako nang mahigpit at umiyak nang umiyak. Ramdam ko ang paghihirap ng kalooban ni nanay nang mga sandaling iyon.

Kinabukasan, nagising ako dahil may narinig akong naggigitara at kumakanta sa labas. Kinabahan ako kasi pamilyar sa 'kin ang boses nang kumakanta.

Bumangon ako at tumayo sa kama. Tinungo ko agad ang bintana at binuksan iyon. Napanganga ako at nag-unahan sa pagbalong ang aking mga luha. Hindi nga ako nagkamali kung sino iyon. Nakaupo siya sa upuang yari sa kawayan sa may kubo habang naggigitara.

"Kuya Jin!" malakas ang boses na tawag ko sa kanya.

Tumigil saglit sa paggigitara si kuya at napatingin sa 'kin. Nagtitigan kami sa isa't-isa. Parang may mga dagang nagsitakbuhan sa loob ng aking dibdib nang mga sandaling iyon.

Ngumiti ako sa kanya pero hindi siya gumanti nang ngiti sa 'kin. Hindi ko rin naramdaman na para akong hinihigop ng mga mata niya kapag nakipagtitigan ako sa kanya. Animo'y hindi niya ako kilala. Labis kong ipinagtaka iyon.

Muling natuon ang kanyang pansin sa gitara at kumanta ulit. Hindi ko kabisado ang kantang iyon kahit madalas din iyong kantahin ni tatay. Hindi ko nga alam ang title. Basta sa pagkakaalam ko, kanta iyon ni Micheal Jackson.

"You are not alone, I am here with you..." kanta niya. Napakalamig ng kanyang boses.

"Kuya Jin!" muli kong tawag.

Pero ayaw na talaga niya akong pansinin. Bakit ganoon ang inaasta ni kuya? Nakalimutan na ba niya ako agad? Hindi na ba talaga niya ako kilala?

Lumabas ako ng kwarto. Nakita ko sina nanay at tatay sa sala. Nanunood sila ng pang-umagang balita sa TV.

"Nak, may surprise kami ng tatay mo sa 'yo," masayang sabi ni nanay Lea.

Naisip kong si kuya Jin ang kanyang tinutukoy. Hindi nga ako nagkamali nang magsalita si tatay Rey.

"Bumalik na ang kuya Jin mo," sabi niya.

Ako naman no'n ay kunwaring nabigla at hindi nakapaniwala sa kanilang sinabi.

"Talaga po?" tanong ko.

"Oo, nak. Pero hindi muna namin siya inabala kasi nga kadarating lang galing probinsya. Tiyak naming pagod pa ang kuya Jin mo," sabi ni nanay.

"Kumustahin mo siya, nak," sabi naman ni tatay.

Dahil iyon naman talaga ang plano kong gawin, kaagad akong tumakbo patungo sa kubo.

Nakita ko si kuya Jin doon na naggigitara pa rin.

"Kuya Jin, kumusta ka na?" tanong ko sa kanya.

Tumigil siya sa paggigitara at napatingin sa 'kin. "Okay lang," tugon niyang wala man lang bahid ng kasiyahan sa mukha. Blangko lang. Parang walang emosyon. Nagbago na nga siya.

Pantalon at itim na damit ang kanyang mga kasuotan no'n. Medyo pumayat siya. Lumalim ang mga mata pero gwapo pa rin naman. Napakalinis na rin ng kanyang mukha. Walang pinong balbas gaya nang dati.

"Kuya, puwede ba kitang makausap?" tanong kong mas lumapit pa sa kanya.

Tumayo siyang bigla. "Next time na lang. Pagod ako galing sa byahe. Matutulog muna ako," sabi niya at pumasok nga sa kubo.

Pabalagbag niyang isinara ang pinto kaya nagulat ako sa kanyang ginawa.

Ano'ng nangyayari sa kanya?

Laylay ang mga balikat na muli akong pumasok sa bahay. Sinabi ko kina nanay at tatay na matutulog daw muna si kuya Jin. Sabi naman nilang hayaan ko muna si kuya na magpahinga dahil pagod nga raw sa byahe.

Habang kumakain ako ay hindi pa rin mawaglit sa aking isipan kung bakit gano'n na ang asal ni kuya sa 'kin. Hindi ko matanggap ang pabalagbag na pagsara niya sa pintuan. Nakakatakot ang pinapakita niyang ugali. Hindi iyon ang nakasanayan ko sa kanya.

Subalit gano'n pa man ay pilit kong isiniksik sa isipan ang posibilidad na baka pagod lang talaga si kuya Jin.

Nang araw ding iyon ay naisipan kong magpagupit ng buhok. Medyo mahaba na kasi. Wala na nga kasi akong pakialam sa sarili nang mga panahong iyon. Hindi naman ako mapilit nina nanay at tatay. Summer vacation na rin naman kaya wala nang mangingialam na teachers.

Pumunta agad ako sa isang barber shop pero walang bakante. Ayoko rin namang maghintay nang matagal kaya walang ibang pagpipilian kundi doon na lamang ako sa parlor ni Jovena.

"Magpapagupit po ako," sabi ko sa baklang parlorista.

"Ikaw pala 'yan, Daniel. Ang cute-cute mo talagang bata ka," puri niya sa akin.

Ngumiti lamang ako sa kanya. Ginupitan na nga niya ako. Kwento siya nang kwento sa 'kin ng mga kung anu-ano. Siguro ay paraan talaga niya iyon para malibang ang kanyang kostumer. Hanggang sa bigla siyang nagtanong tungkol kay kuya Jin.

"Asan na pala ang pogi mong pinsan? Bakit hindi ko na nakikita? Namiss ko na 'yon, e. Laging nagpupunta rito para magpachupa lang sa 'kin. Ang swerte ko talaga kasi ang pogi na nga, libre pa," sabi ni Jovena sabay tawa.

Muli na naman akong nakaramdam ng kirot sa puso ko dahil sa sinabi niya.

"Umuwi po kasi siya sa probinsya nila ng mga ilang buwan pero bumalik na po siya kanina lang," tugon ko. Hindi na lamang ako nagpahalatang hindi ko nagustuhan ang kanyang sinabi.

Kinilig naman si Jovena. "Talaga, Daniel? Pakikumusta naman ako sa kanya ohhh..."

"Sige po, sasabihin ko pag-uwi."

Abot hanggang tenga ang kanyang ngiti sa aking sinabi. "By the way, Daniel. Ilang taon ka na ba?"

"Ten po," mabilis kong tugon.

"Ah... tuli ka na ba?"

"Hindi pa," nahihiya kong tugon.

Tumawa siya. Alam ko kung bakit. Bullied naman talaga ang mga tulad kong supot pa. Sa school nga ay tinutukso ako ng iba kong kaklase. Si tatay kasi, gusto niyang magpatuli ako sa edad na dose.

"Pero nagsasalsal ka na ba?"

Napakunot ang noo ko sa kanyang katanungan. "Po?"

"Ah wala, pasensiya na. Kalimutan mo na lang 'yong tanong ko, Daniel," sabi niya.

Napakibit-balikat na lamang ako. Minsan ko nang ginawa 'yon pero nahihiya akong aminin kay Jovena baka kung ano pa ang isipin niya.

Pagkatapos kong magpagupit ay nagmadali akong umuwi. Tuwang-tuwa naman ako kasi hindi ako pinagbayad ni Jovena.

"Ang pogi ng anak ko, a," puri ni nanay Lea sa 'kin nang makita ako.

Ngumiti lamang ako sa kanya. Lumapit siya sa 'kin at hinalikan ako sa pisngi. Wala na si tatay Rey nang mga sandaling iyon. Alam kong nasa police station na ito.

Dumiretso ako sa aking kwarto. Binuksan ko ang bintana. Pinagmasdan ko ang kubo pero tahimik pa talaga.

Nagkibit-balikat ako. Tulog pa siguro si kuya Jin. Kaya naisipan kong matulog na rin.

Alas siyete na ng gabi ako nagising. Nasanay na talaga sina nanay at tatay na hayaan lamang akong matulog. Pati kung kailan ako gustong kumain ay nakadepende na rin sa 'kin. Ayaw na nilang mamilit pa.

Nang gabing 'yon ay hindi umuwi si tatay Rey. Tumawag ito kay nanay Lea kung bakit pero hindi na lamang ako nag-usisa pa tungkol doon. Sanay na rin naman ako. Minsan nga ay hindi ito nakakauwi.

Nanood kami ni nanay ng mga teleserye sa isang estasyon. Pasado alas diyes ay nagpaalam siyang matutulog na.

Sinabi ko sa kanyang tatapusin ko lang ang pinapanood. Matutulog kaagad ako pagkatapos. Bago ako iniwan ni nanay ay niyakap pa niya ako nang mahigpit.

Nag-iisa na lamang ako sa sala. Bigla akong kinabahan nang mga sandaling iyon. Nagpalinga-linga ako sa buong paligid. Pakiramdam ko'y may mga matang nakamasid sa 'kin. Tumayo ang mga balahibo ko sa katawan. Kinikilabutan ako. Patay pa naman ang ilaw sa buong bahay. Ang bukod tanging nagpapaliwanag lamang ay ang TV at ang poste sa labas.