Moving Forward

"Sigurado ka bang aalis na talaga kayo? Baka pwede sa susunod na buwan na lang." Nangingiyak na sabi ni Lorraine. Kanina niya pa tinatanong sakin yan simula nang dumating kami dito.

Pinitik ko naman ang noo niya. "Nandito na tayo sa airport alangan na pauwiin niyo pa ako. Sayang naman.

"

Ngayon ang alis namin papunta Korea. It's already two months since Felix said to me to live with him in Korea. Mag aayos din kasi siya para sa disbandment nang banda nila. Napag usapan na din namin nang magulang ko iyon kasama si Felix at sumang-ayon naman sila sa naging desisyon ko. Felix want to stand as the father of my child but I disagree to him. Sobra na ang tulong na binigay niya sakin simula't sapol. Doon na din ako manganganak sa Korea dahil medyo umuumbok na din ang tiyan ko.

I look at my friend one by one. "I'll gonna miss you all." I sadly say.

Sumimangot naman ang mukha ni Faith at Shane. Wala si Megan, ayaw niya daw kasing makitang umalis ako. "Mag-iingat ka doon Iza. Huwag mong kalimutan na tawagan kami palagi." Bilin ni Shane. Tumango naman ako sa kanya.

"Wala na bang makakapigil sayo?" Faith suddenly ask. Ngumiti naman ako sa kanya nang mapait.

I remember the day I went to Jared's house.

It's a kinda heartbreak.

Flashback one month ago:

Nandito ako ngayon sa labas nang bahay ni Jared. Unang beses ko din na pumunta dito dahil bagong gawa palang kasi yung bahay. Maganda ito at sobrang laki. Hindi mo akalaing 25 years old ang may ari nang bahay na ito dahil sa sobrang gara. The interior and exterior of the house looks so amazing. Talagang pinaglaanan talaga nang malaking halaga para magawa ito.

Nakita ko yung Mustang ni Jared na papasok sa malaki nitong gate kaya tumayo na ako. The light of his car is already striking ny eyes. The gate automatically open and pumasok na siya. Napaduko naman ako dahil sa sobrang pagkadismaya. Sigurado akong nakita niya ako pero hindi niya man lang ako pinansin. Nilalamig na ako dahil sobra isang oras na ako naghihintay at mag aalas nuwebe na din nang gabi.

'Ting!' Biglang bumukas yung pinto sa gilid at nakita kong si Jared yung bumukas. As usual, nagkakatitigan na naman kaming dalawa. Pumasok kami sa loob nang bahay niya at grabe, sobrang ganda niya. Napanganga naman ako sa structure nang interior hindi ko alam kong ilang milyon ba ang ginasto niya sa bahay na ito.

"I thought I will never come here to your house." Sabi ko. Bigla akong umubo nang kumati yung lalamunan ko at sinisipon din. Napatigil naman ako sa paglalakad nang tumigil yung nasa harapan ko. Biglang hinila niya ako papunta sa dining niya saka binigyan nang isang tasa nang mainit na tubig. Inabutan niya din ako nang coat. "Thank you." I said. Nakatalikod siya sakin ngayon dahil natitimpla siya nang tea niya at nakaupo naman ako sa dining table.

Hindi parin siya umiimik.

"Are you doing well?" I ask him. He just nodded from behind. Hanggang dito sa mismong bahay niya ay iniiwasan niya oadin ako.

"Shane and Megan are doing another project again but I didn't accept the proposal because I'm a little bit busy." I touch my tummy. I stop going to work as my mother said. Huminga ako nang malalim bago nagsalita. "I came to say goodbye." Mahina kong sabi pero maririnig parin niya. Humarap siya sakin na blanko ang mukha. Mahirap basahin ang lalaking ito.

I sigh. "We've known each other already. I thought that as a friend, you deserved a proper goodbye. " Diniinan ko yung 'friend'. Lumunok muna ako at tumingin sa baso. "And this is the last thing I want to ask before I leave. . Are we breaking up? Ayaw mo na ba talaga manatili sa relasyong ito." I look directly in his eyes. Ito na ang huling beses na itatanong ko ang mga katagang iyon sa kanya.

Hindi parin siya nagsasalita. "Aren't you going to say anything?"

Napasinghap nalang ako. "You can just listen. Sasabihin ko ang lahat nang gustong kong sasabihin at aalis." I smile at him. "No matter how hard I try to think about this. Alam kong wala akong nagawang kasalanan at masama sayo. I didn't cheat on you. I didn't gamble. I think the reason is on you. Hindi ko din alam kong bakit o ano. " Huminga ako nang malalim at tumingin ulit sa kanya. "Siguro hindi mo na talaga ako mahal o may iba kanang babaeng minamahal." Ang sakit bitawan nang mga salitang iyon. Pero dapat hindi ko ipakita sa harapan niya na nasasaktan ako.

Kinuha ko ang mga kamay ko sa baso at ibinaba dahil nanginginig ito nang sobra kaya itinago ko nalang. I crossed my fingers.

I look at him. "I want compensation for getting hurt, for getting played, humiliated and being miserable. Also for wasting my heart, time, and energy. I want you to pay all of that. Mayaman ka naman diba? Alam kong maliit lang na halaga para sayo iyon. " Natawa kong sabi. "You're filthy rich, right? You can give how much you want." Kaya niyang magbigay kahit ilang milyon sa estado niya.

"After that, let's just end everything here today. Ibigay mo nalang sakin dito para hindi na ako mahihiya magpakita ulit sayo." I added.

"Okay." He said in low tone. "Wait here." Naglakad na siya papasok siguro nang kwarto niya.

Napahawak naman ako sa dibdib ko na kanina pang gustong sumabog. I really thought that he will stop me for going. Ang akala ko ay hindi niya susundin yung gusto ko at pipigilan niya ako sa pag alis pero mukhang wala na talaga akong pag asa sa iniisip ko. Hindi ko naman kailangan nang pera at hindi ako pumunta dito dahil sa pera.

I just want to see him again . . Once more.

Hindi naman siguro masama maging selfish kahit ngayon lang diba.

Napasabunot naman ako sa buhok ko at humikbi nang mahina. I can't imagine leaving the Philippines without him. Napakagat ako sa labi ko.

I heard his footsteps coming from behind at umupo naman siya sa harapan ko. Nakatingin ako sa kanya habang pumiporma nang cheque saka inabot iyon sa akin.

"You can write the amount you want. You can write one million, ten million, one hundred million, or one billion. As much as you want." Seryoso naman niya sabi.

"What if I want all of your assets? Are you willing to give it all to me?" I'm just trying him.

"You can have it all. Is that what you want? " He directly said.

Napangisi naman ako. "No thanks. I'm not a thief. I'll just write it if I need money. "

"Can you leave already if you're done? I'm so tired and I want to rest already." I nodded to him.

Hinubad ko naman yung coat na binigay niya kanina saka nilagay yung cheque na inabot niya din kanina. "Bye. Until I see you again." Tumayo ako. "Simula ngayon. You can live comfortably with nothing to worry about. You jerk." I said before turning my back to him.

Tumutulo lahat nang luha habang naglalakad palabas nang bahay niya. Nang makalabas ako sa gate ay tumigil ako tumingin sa pinto at umaasang hahabulin niya ako o hindi kaya ay pipigilan man lang. Pero wala akong Jared na nakitang humabol sakin.

End of Flashback

"Wala na Faith. Yung mismong taong inaasahan kong pumigil sakin ay mas tinutulak ako na umalis na lang. Wala na akong magagawa pa." Ngumiti naman ako nang mapait sa kanya. Si Lorraine ay umiiyak na sa harapan ko. Kahit ako ay ayaw ko sanang umalis nang bansa pero ikakabuti din ito nang anak ko at lalong lalo na nong puso ko. I want to move on from everything. . . from him.

"If ever na magbabalak kami na bisitahin ka sa Korea sana naman huwag kayong magtago doon. Send mo sakin yung address niyo ha.." Birong sabi ni Shane. Tumawa naman ako sa sinabi niya.

"Yung sinabi ko sa inyo." Paulit ko sa kanila. I tell him if ever na magtanong man si Jared about sakin pag nagkataon. Binilin ko sa kanila na huwag magsabi kong saan man ako.

"Paulit-ulit ka din naman eh." Reklamo ni Faith.

"Sige na. Paparating na si Felix." Sabi ko. Pumasok kasi sa loob si Felix para magcheck in nang mga gamit namin pero yung mga kaibigan ko kasi ay pinipigilan ako kesyo daw baka magbago yung isip ko.

Mas lalong sumimangot yung mga kaibigan ko. "Bye. Mamimiss ko kayo." Niyakap nila akong lahat. Napatulo naman ang mga luha ko.

"Felix, alagaan mo itong kaibigan namin ha! Pag ito mas lalong pumayat pupuntahan kita sa Korea at ako mismo ang kakatay sayo." Napahalakhak naman si Felix sa banta ni Shane. "Don't worry. Kahit hindi niyo sabihin alalagaan ko talaga yung kaibigan niyong ito." Saka tumingin sakin si Felix at ngumiti.

"Sus! Gawin mo nalang baka puro ka lang din salita." Pagtataray ni Shane.

"Oh sige na. Mag iingat din kayo." Sabi ko. Yumakap na din sila kay Felix saka naglakad na kami papasok sa loob. Huminga ako nang malalim at hindi na tumingin sa likod. Baka mas lalo pa akong umiiyak kapag humarap pa ako sa kanila.

"Are you okay?" Hinawakan ni Felix yung balikat ko.

I nodded. "I'm okay." Sabi ko naman sa kanya to assure para hindi siya mag aalala sakin. Umupo na kami doon sa waiting area at hinhintay yung flight namin. Napahawa ako sa tiyan ko na medyo umuumbok na din. Sana kapag dumating yung araw na manganak ako at umuwi ulit ako dito sa Pilipinas ay hindi ako mahirapang magpaliwanag sa anak ko about sa totoo niyang ama.

After 20 minutes na paghihintay ay tinawag na din yung flight namin.

"Good evening passengers. This is the pre-boarding announcement for flight 89B to Korea. We are now inviting those passengers with small children, and any passengers requiring special assistance, to begin boarding at this time. Please have your boarding pass and identification ready. Regular boarding will begin in approximately ten minutes time. Thank you." Tumayo na kaming dalawa ni Felix. Siya naman yung nagdala nang mga hand carry ko na gamit.

Hinawakan ni Felix yung kamay ko. "Are you ready?" He ask.

Ngumiti naman ako sa kanya. "I hope so." Natawa naman si Felix sa naging asta ko. Naglakad na kami papasok nang airplane.

I need to face my fate already. My new journey not as a child of my mother but as a mother to my child. Although my heart will be left here in the Philippines because of the man I love.

The only thing that I can do in this world is to breathe in the air the same with you and bloom a pretty flower that resembles you.

That is our child.