Chapter 8

LANCE'S POINT OF VIEW

Naalimpungatan ako nang dumulas ang eyeglass na suot ko, suot ko? Natahpuan ko ang sarili kong nakagapos. Hindi ko makita ang kabuohan ng buong kwarto ko dahil hindi sapat ang liwanag na nakikita ko. Ang labo nang paligid ko kapag di ko suot ang salamin ko. Jusko po.

"Arggh.." daing ko.

Napansin ko nalang na bumukas ang ilaw. May liwanag pero may papel na nakabalot sa bumbilya kaya nakatutok lang sa akin ang ilaw. Para bang nasa interigation room ako. Madilim ang paligid pero alam kong nasa kwarto ko parin ako. Gumuho ang mundo ko nang buksan niya ang hawak niyang flashlight sabay tutok sa kanyang muka.

"Napasarap ang pahinga mo. Akala ko hindi kana gigising." ngisi niya habang nakaupo't nakapatong ang paa sa desk na nasa harapan ko. Tulad kanina wala siyang suot na saplot "Magandang umaga, asawa ko."

Susugurin ko sana siya nang biglang itutok ang flashlight na hawak niya. Nakita ko ang repleksyon ko sa salamin na nasa likuran niya.

Nakagapos ang buong katawan ko pataas sa kisame, nakatuwad at walang saplot. Body rope, p-paano niya nagawa 'to? "Wag ka nang pumalag, wala ka din namangmagagawa, nagsasayang kalang ng lakas. Sa higpit ng pagkakatali ko sa 'yo, sigurado ako na hindi kana makakaalis diyan. Dipende nalang kung bibigay ang kisame ng kwarto mo." paliwanag niya habang tinututok ang liwanag sa muka ko. Pagtingala ko, nakagapos ang katawan ko pasabit sa kisame kung nasaan nakasabit ang bumbilya ng ilaw.

Bwisit!

"Sabi ko naman sa 'yo eh. Hindi ko akalaing magagawa ko iyon, salamat sa study table mo at nakatungtong ako." nakangisi niyang sambit habang nilalaro ang flashlight sa kisame, "Sa totoo lang, hindi ko inaaakala na gagawin ko sayo 'to." kasabay nang pagiling niya ang mga ngiting gumuguhit sa labi niya. Nakakainis

"Talagang tinakasan kana ng bait.." Mautal-utal kong sambit habang nakatingin sa kanya ng matalim. Wala na akong lakas. Pagod na ang buong katawan ko. "Hanggang kailan mo planong gawin ito? Alam mong meron sa aking maghahanap kahit anlng gawin mo." Humalkhak lang siya. Tawa ng isang demonyo.

"Ginawa ko na ang lahat para gisingin ka, hindi ka parin natatauhan. Ganoon ba talaga kalalim ang nangyari sayo kaya wala ka parin sa sarili mo hanggang ngayon? Nakakatawa ka, na nakakaawa. Hanggang ngayon hindi mo parin natatangap ang lahat. Wala ka nang pag-asa Lance." sambit nkya habang umiiling. A-anong ibig niyang sabihin? "Kapag natapos na ang misyon ko dito, tapos narin ang larong Pik Pak Boom. Matatapos na ang paghihirap ni Archie." may nilabas siyang posporo sa bulsa niya at winagayway, "At kung hindi matatapos ang gulong ito, patuloy akong gigising para bangungutin ka."

"No. Pakiusap— Wag mong gagawin 'yan! Susundin ko lahat ng sinasabi mo—"

"Susundin lahat ng sinasabi ko? Sira kana talaga. Sino ka para pigilan ako?" ngisi niya.

"Alam mong parehas tayong maaksidente kung gagawin mo 'yan Akala ko pa naman nagi-isip ka ng mabuti..." Lumapit siya sa akin at saka ako tinignan niya ako ng matalim, "Mukang natamaan ka sa sinabi ko?"

"Matalino ka pero wala kang utak Lance. Nagtatanga-tangahan ka lang. Saan napunta ang kukuti mo nang mga panahong nahihirapan si Archie? Naiwan? Natapakan? natuyot? O talagang kinakalimutan mo kasi kung anong sakripisyo ang ginawa niya para sayo?" ani niya. Kahit anong sambohin niya, wala akong maintindihan sa gusto niyang iparating. Lalo pa akong naguluhan nang bangatin niya ang aksidente. Wala akong matandaan maliban sa namatay ang mga magulang ko dahil sa sunog.

"Pinatunayan mo lang na sira na ang ulo mo sa mga sinasabi mo ngayon." Tinignan ako ng masama ni Archie at saka binato sa muka ko ang posporo na hawak niya. "Lance, dahil sayo kaya nagkaganito si Archie! Dahil sayo!"

Hindi ko alam ang isasagot ko sa kanya dahil, "Wala akong maalala! Tumigil kana." mariin kong sambit.

Pumulupot ang kamay niya sa panga ko pataas, "Dahil sayo kaya naaksidente si Archie! Wala kang kwentang tao!"

"Sabing— tu—migil ka—na..." hindi ako makapagsalita ng maayos. Gusto ko siyang suntukin, gustong gusto.

Lalo pang uminit ang ulo ko nan iduldol niya ang kanyang kamay sa noo ko, "Ikaw ang dapat sisihin sa lahat, namatay ang Daddy mo! Hindi mo siya pinigilan. Pinanood mo siyang mamatay si Archie!"

"Wala akong naiimtindihan sa mga sinasabi mo! Kung ano man ang nangyari dati— matuto kang kalumtan lahat iyon! Tigilan mo na ako!" matapos ko sabihin iyon, bigla niya akong sinuntok sa pisngi. Ang akala ko mawawalan na naman ako ng malay, kahit papaano nakontrol ko pa ang sarili ko.

"Putang ina mo Lance mamatay kana!"

"Mas putangina ka! UMALIS KA SA KATAWAN NI ARCHIE!" buong lakas kong sigaw. Hindi ko napigilan ang sarili ko sa galit, hindi ko kayang kimkimin ang mga sinasabi niya. Wala akong maalala at wala akong matandaan sa mga sinasabi niya sa akin. Kung ano man ang nangyari dati, may dahilan kaya nakalimutan ko siya at wala na akong planong alalahanin lahat iyon.

Ilang saglit pa, napansin ko siyang napahawak sa sentido niya. Mukang sumakit ang ulo niya sabay bigla siyang nawalan sa balanse. Natagouan ko nalang siyang nakasandal sa cabinet.

"Fuck!!" saad niya sabay suntok sa cabinet na nasa likod niya. Mukang nagsisimula na siyang ma-trigger sa mga sinasabi ko. Pagkakataon ko na.

Huminga ako nang malalim at, "Alam mong anumang oras makakabalik si Archie sa katawan niya— mas malakas si Archie sayo!"

Ang kabog ng dibdib ko nagumapaw nang ngumisi siya sa akin, "Sa tingin mo gusto kong kunin ang katawan ni Archie? Pinapatawa mo talaga ako Lance." lumapit siya sa pwesto ko at tumingin sa akin ng masama, "Alam ni Archie na kailanman wala akong intensyon na agawin ang katawan niya. Gusto kong lang naman na maranasan mo ang hirap na naranasan ni Archie nang mga panahong iyon—"

Pagkasabi sabi niya noon, dinuyan ko ang katawan ko at saka sinuwag ang lamesa sa harap niya. Agad siyang napaatras at napasandal sa kabinet. Sa taas noon may doon sa bookshelf. Naglaglagan ang libro sa ulo at likod niya dahilan kaya nawalan siya ng tuliro. Natahimik ng ilang saglit. Hinihintay ko siyang kumibo, umaasa na babalik siya sa katinuan.

"Archie! Ikaw naba yan? Gumising ka." tanong ko. Umaasa parin ako. Ilang sandali, nagising siya. Akala ko ayos na, nagkamali ako.

"Argh! Shit, muntikan na 'ko doon ah." daing niya habang unti-unting bumabangon kasabay ng paghimas sa ulo niya. Ilang sandali, tumingin siya sakin ng masama sabay tawa ng malakas. Pinanghinaan na ako ng loob. Wala nang pag-asa na makaalis dito. Wala na. Ayokong mamatay, natatakot ako.

"Sa tingin mo, maiisahan mo ako? Muntikan na akong mapaalis ni Archie, pero tulad mo lang siya." lumapit siya sakin isang pulgada ang layo sa muka ko sabay hinga sa ilong ko, "Parehas kayong walang kwenta—"

Dinuraan ko siya sa muka. "Wala kang kwenta." diin kong sambit. Nabigla nalang ako nang suntukin niya ulit ako sa muka. Akala ko namanhid na ang pisngi ko, nagkamali ako. Lalong humapdi ang pisngi ko.

"Wag ka mag alala Lance, magiging perpekto ang pakakagawa ng atin palabas. Sisiguraduhin kong walang matitira ni isa o anumang bakas. Mamarkahan muna kita bago ko tuldukan ang kwento ni Archie ng 'Wakas'." matalim na tingin ang binigay niya sa akin. Akmang susuwagin ko siya pero napaatras siya sabay tawa niya.

"Sa lagay natin ngayon, walang tayong palabas, at walang mag wawakas. Kapag nakawala ka, tatapusin ko ang kahibangan mo! Sira ulo ka." inis kong sambit.

"Iyan ang gusto kong makita sayo— palaban." Tawa siya ng tawa, sira na ang bait niya kung maituturing, "Mawawala narin ako sa mundong ito. Kaya habang nadito pa ako, sisiguraduhin kong sulit ang bawat sandali nating na magkasama tayong dalawa sa iisang kwarto, nagmamahalan bilang mag-asawa. Tama ba?"

Sa pagkakataong noon, lumapit siya sa akin at hinawakan ang pisngi kasabay nang pagtagpo ang labi naming dalawa. Amoy ko ang alak na pi alaklak noya sa akin kanina, tulirong tuliro na ako. Kaninang pinalaklak niya saking alak, ngayon palang umiepekto sakin. Hindi ko na nagawang pumalag.

Pumikit ako at dinama ang bawat pagsuyod niya. Ubos lakas, kontrolado niya ang buong katawan ko mula ulo hanggang sa dulo ng talampakan ko. Wala akong idea kung kailan ito matatapos, o tatapusin na niya lahat.

Napansin kong may tumulong tubig sa pisngi niya. Akala ko pawis na nanggaling sa buhok niya, luha na pala. Umiiyak siya.

Naging malumanay ang kilos niya. Ramdam ko ang bawat halik niyang puno ng emosyon, takot, pagsisisi, pagkamuhi. Hindi ko mapigilang tigasan ang sensasyon na nararamdaman ko. Alam kong pinainom na niya ako ng pampatigas pero sa pagkakataong ito, humahapdi na ang ari ko sa eksena naming dalawa.

Mali, maling mali 'to. Naguguluhan ako sa sarili ko.

Akala ko maayos na lahat. Sa pagkakataon ito, umasa na naman ako na babalik ang dati. Umaasa ako sa halik na ibabalik ko sa kanya, bababago ko siya. Tangina, sa isang iglap, lalo pa siyang naging marahas. Halos hindi ako makahinga nang hawakan niya ang leeg ko at dumiin ang halik niya.

"A-cckk—"

Nanlisik ang mata niya at nasaksihan ko na naman ang malademonyo niyang ngisi, "Tapos ka sakin ngayon." mahina niyang sambit kasabay nang malalim na hiningang pinakawalan niya. Hindi na ako nakakilos pa ng masama dahil sa taling nakagapos sa buong katawan.

Madali niya napaikot ang buong katawan ko at nahawakan sa bewang patalikod sa kanya. Naramdaman ko na naman ang kanyang pagkalalaking tumutusok sa likod ko.

"Aahhhh!!!!" Hindi ko mapigilang mapahiyaw. Hindi sa sakit, hindi sa sarap kundi sa eksanang hindi ko matangap. Kailanman hindi ko inakala na ilang taon naming samahan mauuwi lang sa ganito kasama. Mababago pa kaya siya o ako ang babaguhin niya bilang taong sobrang sama.

"Fuck Lance. Hanggang ngayon ang sikip mo parin. Ang sarap mo talagang kantutin ohhh shit—Ahhhh."

"T-tama na— ahhh."

"Walang rekla-reklamo, tumuwad ka ng maayos!" sigaw niya. Bawat pagbayo niya kirot sa dibdib aking nadarama. Hindi dapat akong masarapan dahil walang tama sa kanyang ginagawa. Walang wala.

Hindi kalayuan mayroong akong nakitang gunting sa lamesa na binungo ko kanina. Makuha ko lang iyon, ako mismo tatapos ng kanyang palabas— Bumilis pa ang paggalaw niya. Napapasabay ang katawan ko sa bawat indayog niya sabay pitik nang balat namin sa likod ko. Hindi ko mapigilang mapasigaw sa sakit.

Sobrang hapdi. Tadtad na ako ng hiwa at sugat sa kantawan, lalo pang humahapdi dahil sa alak na binuhos niya sa akin.

Pinatong niya ang kanyang dibdib sa likod ko habang bumabayo patalikod. Naramdaman ko din ang kanyang kamay sa ari ko na nagtataas baba.

Hindi ko alam kung bakit siya natutuwa— siya lang ang nasisiyahan. Isa lang ang nasaisip ko, sira na ang ulo niya. Magpapakahipokrito na ako, hindi ko nagugustuhan ang ginagawa niya.

"Ahhh, fuck.. ah ahh ahh.." pero hindi ko mapigilang mapaungol sa sarap.

"Umungol ka lang, gustong gusto ko marinig iyan sayo. Lalo akong nalilibugan hayop ka!" bulong niya sa tenga ko habang umuulos siya. Ramdam ko ang kamay niya gumagapang sa ari ko kasabay nang mariin niyang pisik sa bayag ko, "Ako lang gagawa sayo nito ah."

"Ahhhh. Wag mo hawakan yan. Ammp!" impit kong ungol. Habang abala siya sa pangbababoy sakin, pinipilit kong abutin ang gunting sa gilid ng lamesa.

Konti nalang.

Nang magmintis ang huli niyang bayo, napaduyan ako dahilan kaya nagkaroon ng pagkakataon para abutin ang gunting. Agad kong tinago sa kamay ko at saka niya ako hinarap.

Kumalas siya sa akin, "Ayoko na." sambit ko sa kanya ha ang naghahabol ng hininga. Umiling siya saka niya ako hibarap at hinawakan ang pisngi ko.

Ngumiti siya na para bang walang nangyari kasabay noon ang pagsabunot sa buhok ko, "Walang aayaw Lance, hindi pa tayo tapos— babalikan kita. Wag kang magtatangkang kumilos na hindi ko magugustuhan kung ayaw mong humilata ng walang hininga dyan sa kinalalagyan mo." Matapos niyang sabihin iyon, lumabas siya ng kwarto at iniwan ako mag-isa. Kinabahan ako sa banta niya, pero hindi ako pwede magpasindak. Buo na loob ko, ito nalang ang nag-iisa kong pagkakataon para makaalis dito.

Kaya pagkaalis na pagkaalis niya ng kwarto, sinimulan ko nang laslasin ang lubid gamit ng gunting na hawak ko.

ITUTULOY...