Chapter 04

ผมตื่นขึ้นมายังสถานที่ๆ หนึ่ง ไม่สิ ผมยังไม่ได้ตื่นแต่นี่มันคือดรีมเวิร์สหรือโลกแห่งความฝันนั่นแหละครับ ผมนั่งลงที่ม้านั่งประจำของผม ได้แต่คิดว่าวันนี้ผมจะได้เจอคู่ชะตาไหม ผมนั่งรอทีนี่มาสามปี และเป็นที่เดิมเสมอแต่กลับไม่เคยได้พบกับคู่ชะตาของผมเลยแม้แต่ครั้งเดียว หรือคู่ชะตาของผมจะโดนคาดาฟกินไปแล้วกันนะ

ระหว่างที่ผมกำลังคิดเล่นๆ อยู่แบบนั้น ผมก็ได้ยินเสียงๆ หนึ่งที่ดังคิดข้างๆ พร้อมกับกลิ่นมิ้นท์ที่ลอยมาแตะจมูก

"ขอโทษนะครับ ที่นี่ที่ไหนเหรอ"

ที่นี่ที่ไหนกันนะ หลังจากที่ผมคุยกับพลโทและล้มเลิกความคิดเรื่องการตามหาเกาะเซล่า ผมก็ไปนอนเลยนี่หน่า แล้วทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่ได้นะ พี่กัณต์ไม่ได้แกล้งผมใช่ไหมเนี่ย

ผมเดินตามกลิ่นอุ่นๆ ที่ได้กลิ่นตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้นมาที่นี่ไปเรื่อยๆ จนมาถึงสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง แต่ที่นี่มันดูเหมือนที่ไหนสักที่ที่ผมรู้จักเลยแฮะ

นี่มัน

สวนเจกรีซนี่!!

แต่ทำไมรอบข้างมันดูไม่เหมือนกันเลยสักนิดนะ

ผมเห็นคนๆ หนึ่งนั่งอยู่ที่ม้านั่งที่ผมมักจะนั่งประจำเมื่อมาพักผ่อนที่สวนเจกรีซ เขาดูเหมือนรอใครสักคนอยู่นะ รอ.....ผมงั้นเหรอ?

"ขอโทษนะครับ ที่นี่ที่ไหนเหรอ" ผมตัดสินใจเอ่ยทักคนตรงหน้าไป เขาหันกลับมาหาผมก่อนจะยิ้มบางๆ "ไง เพิ่งจะอายุสิบแปดเหรอ" ชายคนนั้นทักผมทันทีที่เห็นผม

จริงสิ วันนี้คือวันเกิดผมนี่หน่า มัวแต่คิดเรื่องเกาะเซล่าจนลืมวันเกิดตัวเองเลยหรือนี่ เดี๋ยวนะ แล้วเขารู้ได้ยังไงว่าผมอายุสิบแปดวันนี้ ผมหันกลับไปมองหน้าชายคนนั้นที่ยังคงยิ้มให้ผมก่อนชายคนนั้นจะพูดขึ้นมาอีกครั้ง

"อา ขอโทษที ผมชื่อน้ำทิพย์นะ เป็นคู่ชะตาของคุณ" ครับ? คู่ชะตาคืออะไรกัน ในระหว่างที่ผมกำลังงงว่าคู่ชะตาคืออะไร คุณน้ำทิพย์ก็พึมพัมอะไรบางอย่างขึ้นมา

"จริงสิ พอตื่นคุณก็จำชื่อผมไม่ได้อยู่ดี" ทำไมล่ะ ทำไมตื่นแล้วจะจำชื่อไม่ได้ละ

"เอ่อ มันคืออะไรเหรอครับ อะไรคือคู่ชะตา แล้วทำไมถึงพูดว่าพอตื่นนี่ผมหลับอยู่อย่างนั้นเหรอครับ แล้ว" ผมถามในทุกสิ่งที่ผมสงสัยแต่ยังถามไม่ทันหมดคุณน้ำทิพย์ก็แทรกขึ้นมาด้วยการบ่นเบาๆ

"โถ่เด็กน้อย นายไม่รู้เรื่องคู่ชะตาเลยใช่ไหมเนี่ย" ผมพยักหน้าแทนคำตอบ คุณน้ำทิพย์กระแอมเบาๆ ก่อนจะเริ่มอธิบายให้ผมฟัง

"คู่ชะตาคือคนที่ทุกคนต้องตามหาให้เจอก่อนจะอายุสามสิบถ้าไม่อย่างนั้นเราจะตาย หรือถ้าเป็นที่นี่ผมคงต้องเรียกมันว่าการกลายร่างมากกว่า พวกเราจะเจอคู่ชะตาได้แค่ในฝันเท่านั้น พวกเราจะพูดคุยกันได้ สัมผัสกันได้" คุณน้ำทิพย์พูดพร้อมกับค่อยๆ ใช้มือลูบไปตามตัวผมเบาๆ ก่อนจะช้อนตาขึ้นมามองผมแล้วพูดต่อ

"แต่พวกเราจะจำชื่อของกันและกันไม่ได้ เราจะเริ่มเห็นคู่ชีวิตของตัวเองตอนอายุสิบแปด ตอนนี้ผมอายุยี่สิบเอ็ดและเพิ่งจะเคยเห็นคุณครั้งแรก ดังนั้นคุณก็ต้องอายุสิบแปดวันนี้ไงครับ" อา ใช่ครับ ผมก็เพิ่งเคยฝันเห็นคุณน้ำทิพย์ครั้งแรกเหมือนกัน

"ว่าแต่ที่คุณบอกว่าถ้าเป็นที่นี่คงต้องเรียกว่ากลายร่าง กลายร่างงั้นเหรอครับ กลายเป็นอะไร" ผมถามออกไปด้วยความสงสัย

"คนที่ไกเซคไม่กลายร่างกันงั้นเหรอ มีแต่ที่นี่สินะ" คุณน้ำทิพย์งึมงัมกับตัวเองก่อนจะหันมาบอกผมว่า "ช่างมันเถอะครับ ผมจะตื่นแล้ว" หลังจากนั้นร่างของคุณ เอ่อ....เขาชื่ออะไรนะ อา จำไม่ได้จริงๆ ด้วย

เอาเป็นว่าหลังจากที่คนนั้นพูดจบร่างของเขาก็ค่อยๆ จางหายไป พร้อมกับผมที่ตื่นขึ้นบนเตียงของตนอีกครั้ง