[เก็บเลเวลที่ป่ามัลแดร์]

"วิน มัวรออะไรอยู่ล่ะเพื่อน เปิดสุ่มสกิลระดับ S เลยสิ"

วินหยิบไอเท็มม้วนคัมภีร์ออกมา กำเอาไว้ในมือและจ้องมองมันอย่างครุ่นคิด

"...."

"มีอะไรรึเปล่า?" แจ็กถาม

"ดูจากกล่องสีขาวไข่มุกที่เปิดมาทั้งหมด ฉันคิดว่านี่คือรางวัลสูงสุดเลยละ ถ้าได้ของที่รองลง ฉันคงตัดสินใจขายเพื่อเอาเงินโดยที่ไม่ต้องคิดมากขนาดนี้เลย เฮ้อ..." เมื่อพูดจบ วินทิ้งตัวลงไปนอนบนเรือและเหม่อมองไปยังพระจันทร์เต็มดวงสีขาวอมฟ้าที่กำลังส่องสว่างอยู่ด้านบน

แจ็กทิ้งตัวเอนหลังลงนอนบ้าง แล้วพูดว่า

"เออ… นั่นสินะ แต่แรกเลยนายอยากได้เครื่อง VR นี่นา แล้วฉันเป็นคนพูดเองแท้ๆ ว่าถ้าเข้าเกมมาแล้ว เปิดกล่องได้ของดีละก็ พวกเราจะขายเพื่อเอาเงินไปซื้อเครื่อง"

"อืมม์… เพราะถ้าไม่มีเครื่องเล่นเกม สกิลระดับ S ถึงจะเจ๋งแค่ไหน มันก็เปล่าประโยชน์ ทั้งหมดนี่มันก็เป็นแค่ความฝันตื่นหนึ่งเพียงเท่านั้น"

"...."

"แต่เมื่อกี้นายบอกว่า สกิลระดับ S นี่มันโคตรหายากเลยใช่ไหม?" แจ็กเอ่ยถาม

วินชูม้วนคัมภีร์ขึ้นฟ้าทั้งทั้งที่นอนอยู่แล้วพูดว่า

"ใช่ หายากมาก... มันคือสกิลระดับพลิกชีวิต มันคืออำนาจ มันคือพลัง มันคือสิ่งที่จะเปลี่ยนให้คนอ่อนแอที่เอาแต่ก้มหัวงุดๆ ได้เงยหน้าเผชิญความท้าทายของโลกนี้อย่างเต็มภาคภูมิ"

"และสถานการณ์ในเกมตอนนี้ บอกได้เลยว่าลำบากมาก พวกเราอาจต้องหนีหัวซุกหัวซุนไปเรื่อยๆ จนกว่าพวกเราจะตาย และถ้ายังแก้ความเข้าใจผิดไม่ได้ละก็ ต้องโดนไล่ฆ่า ตายซ้ำตายซากอีกหลายตลบอีกแน่นอน" น้ำเสียงของวินเจือปนไปด้วยความขมขื่นเล็กน้อย

"เพราะยังงั้นพวกเราถึงต้องมีอาวุธดีๆ ต้องมีสกิลระดับเจ๋งๆ … ต้องแข็งแกร่งมากกว่านี้สินะ" แจ็กกล่าว

"ถูกต้อง โลกนี้ก็เหมือนโลกจริงของพวกเรานั่นแหละ

'ความยุติธรรมที่ไร้ซึ่งพลัง มันไม่มีค่าอะไรทั้งนั้น'

"ถ้าเราจะบรรลุเป้าหมายที่ฉันบอกไว้เมื่อสักครู่ พวกเราต้องแข็งแกร่ง ต้องเหนือกว่าคนอื่น ไม่งั้นเสียงของพวกเรา ต่อให้ตะโกนให้ดังลั่นฟ้า ก็จะไม่มีใครได้ยิน"

แจ็กยิ้มชอบใจแล้วหันมาพูดว่า "... พูดมาซะขนาดนี้แล้ว เปิดเลยไหมล่ะ? สกิลระดับ S น่ะ เรื่องที่เหลือช่างแม่ง เดี๋ยวนายก็คิดหาทางออกได้เองล่ะเพื่อน"

"เปิดเลยเหรอ?" วินยิ้มอ่อนตอบ จากนั้นเขาเอื้อมมือออกไปจับเชือกที่มัดม้วนคัมภีร์ ตั้งท่าจะดึง แล้วพูดว่า…

"ฉันว่า…"

"เก็บเอาไว้ก่อนดีกว่า เดี๋ยวขอฉันเช็คราคาในตลาดประมูลหลังจากนี้ละกัน ระหว่างนี้พวกเราต้องไปเก็บเลเวลให้ถึง 20 เพื่อที่จะใช้ฟังก์ชั่นตลาดประมูลได้"

"...."

"เออๆ โอเค ไอ้นี่ทำตูลุ้นเหนื่อยฟรีอีก เอาที่นายสบายใจแล้วกัน ว่าแต่นายเล่นอาชีพอะไร เลเวลเท่าไร มีสกิลอะไรบ้างแล้ว เอามาดูดิ๊?" แจ็กกล่าวแล้วลุกขึ้นนั่ง

"อ่ะ เอาไปดู" วินเปิดหน้าต่างสเตตัสให้แจ็กดู

วิ้ง~

ชื่อ: วิน Lv.15 อาชีพ: นักสู้ (Figther)

กิลด์: ไม่มี เผ่า: มนุษย์

STR 29

VIT 15

AGI 29

INT 15

KI 57

SENSE 15

DEX 15

HP 350

MP 280

"สกิล: กายาเหล็กขั้นต้น" ระดับ C

คำอธิบาย: ลดดาเมจทุกชนิดที่ได้รับ 20%

ประเภท: PASSIVE (ติดตัวตลอด)

"สกิล: พื้นฐานการต่อสู้" ระดับ D

คำอธิบาย: เพิ่มพลังโจมตีกายภาพ 10%

ประเภท: PASSIVE (ติดตัวตลอด)

"สกิล: สะสมพลังระดับสอง" ระดับ C

คำอธิบาย: สะสมเพื่อเพิ่มพลังโจมตี 15% เมื่อโจมตีจะหายไปทันที ระดับสองสะสมได้ 2 ขั้น ใช้เวลาขั้นละ 5 วินาที

ประเภท: ACTIVE (เปิดใช้งาน)

MP cost: ขั้นละ 50

"สกิล: เสริมกล้ามเนื้อระดับสอง" ระดับ C

คำอธิบาย: เพิ่ม Max HP 200 หน่วย

ประเภท: PASSIVE (ติดตัวตลอด)

"สกิล: กระโดดสูง" ระดับD

คำอธิบาย: กระโดดทะยานได้สูงกว่าปกติ

ประเภท: PASSIVE (ติดตัวตลอด)

"สกิล: เสริมพลังปราณ" ระดับB

คำอธิบาย:เพิ่มพลังลมปราณ (KI) เข้าสู่การโจมตีทุกประเภท

(ยิ่งค่าKI สูง ยิ่งโจมตีแรงขึ้นตามนั้น)

ประเภท: ACTIVE (เปิดใช้งาน)

MP cost: 30

"โอ้ว! ไม่เลวๆ ว่าแต่นายเลเวล 15 แต่ทำไมถึงมี 6 สกิลแล้วล่ะเนี่ย?" แจ็กถาม

"... นั่นเพราะฉันเกมโอเวอร์มาครั้งหนึ่งไง ตอนนั้นเลเวล 25 ช่วงล็อกอินครั้งแรกนั่นแหละ ที่ต่างโลกนี้ถ้าหากเราตาย สกิลที่ติดตัวเราจะไม่หายไป แต่เมื่อเลเวลฉันถึง 20 อีกครั้ง ฉันจะไม่ได้สกิลเพิ่มแล้วนะ ยาวไปได้อีกครั้งตอนที่เลเวล 30 นู้นเลย และส่วนของค่าพลังสเตตัสนั้นจะลดลงตามเลเวล"

"อ้อ งี้นี้เอง ว่าแต่นายเลือกเป็นนักสู้รึเนี่ย เล่นเอาฉันเซอร์ไพรส์เล็กๆ เลยนะ เพราะฉันเคยเห็นนายสู้ก็แค่ตอนช่วยฉันแบ่งเบาภาระจากการโดนสหบาทาพร้อมใจ (รุมกระทืบ) เท่านั้นเอง ไม่คิดเลยว่านายเป็นคนที่ชอบการต่อสู้ขนาดนี้ นึกว่าจะเล่นจอมเวทหรือนักธนูซะอีก" แจ็ก

กล่าวอย่างประหลาดใจ

"อยู่โลกจริงใครเค้าจะชอบเอาหน้าไปรับเท้าคนอื่นแบบนายบ้างฟะ อาทิตย์หนึ่งต้องมีเรื่องไม่ต่ำกว่าสองครั้ง"

"แหม นายก็พูดเกินไป ถึงฉันจะออกหมัดก่อน แต่พวกนั้นเป็นฝ่ายหาเรื่องก่อนนา โดยเฉพาะไอ้เคนนี่ เป็นลูกพี่ที่แม่งยุลูกน้องให้หาเรื่องแทนตัวเองเก่งมาก ตัวมันเองเอาแต่จะหลอกจีบหญิง บางทีหญิงไม่เล่นด้วย มันก็ยังตามตื้อตามแซวไม่เลิก จนเธอกลัวจนแทบจะร้องไห้อยู่แล้ว คนอื่นก็ไม่เห็นมีใครจะยื่นมือเข้าไปช่วย มันก็เลยต้องเป็นฉันไงล่ะวะ" แจ็กพูดไปด้วย ใส่อารมณ์ไปด้วยนิดหน่อย

"ไม่ใช่เพราะสาวคนนั้นน่ารักหรอกเหรอ นายถึงเข้าไปช่วยน่ะ หือ?" วินหยอกถามกลับแบบรู้ทันเพื่อน

"เฮ้ย จะบ้าเรอะ หน้าตาไม่เกี่ยวเลยเว้ย ถึงจะเป็นคนที่ไม่ได้น่ารักมากมาย ถ้าถึงคราวต้องช่วย ก็ต้องช่วยอยู่แล้วสิ แต่แค่สาวๆ ที่ไอ้เคนนี่จีบแต่ละคน ดันน่ารักประหนึ่งนางฟ้าทุกคนเท่านั้นเอง นายอย่าเข้าใจฉันผิดนะเว้ยไอ้วิน"

"เออๆ หยอกเล่นเฟ้ย รู้แล้วละน่าว่านายคือสุภาพบุรุษ ไม่ปล่อยให้ผู้หญิงเดือดร้อนแน่" วินเอามือตบไหล่แจ็ก ปั้บๆ จากนั้นเขาชี้ไปข้างหน้าพร้อมพูดต่อว่า

"เอาล่ะ ถึงพอดีเลย นั่นไง 'ป่ามัลแดร์' "

เมื่อทั้งสองคนขึ้นฝั่ง วินพูดขึ้นว่า "เอาล่ะ เตรียมตัวให้พร้อมนะ มอนสเตอร์ถึงจะดูน่ารักขนาดไหน ก็ยังเป็นมอนสเตอร์วันยังค่ำ บางตัวมันไม่โจมตีเราก่อนก็จริง แต่บางตัวถ้ามันเห็นมนุษย์ปุ๊บ มันจะเข้ามาโจมตีหวังจะฆ่าเราทันทีเลยนะ ดังนั้นนายไม่ต้องคิดมาก ไม่ต้องออมมือ ฆ่ามันตายไป สักพักมันก็เกิดขึ้นมาใหม่อยู่ดี"

"อะ โอ้ว ได้เลย เดี๋ยวนะ ขอวอร์มแป๊บ" แจ็กทำท่ากระกระโดดตบ จากนั้นก็สก็อตจั้๊มพ์ และจากนั้นก็บิดหมุนเอวไปมา เหยียดแข้งเหยียดขา ยืดกล้ามเนื้อ

...ห้านาทีผ่านไป

"มาเลย ฉันพร้อมแล้ว!" แจ็กถือเคียวเกี่ยวข้าวรูปร่างจันทรเสี้ยวไว้ข้างหน้า ทำท่าฟัน ฟึ่บฟั่บ

"... แจ็กดูโน้น"

วินชี้ให้แจ็กดูกระต่ายตัวหนึ่งที่กำลังหันหลังให้พวกเขาอยู่ ตัวมันมีขนสีขาวยาวปุยปกคลุมร่างกายเกือบหมด "มอนตัวนั้นชื่อ 'กระต่ายปุย' อย่าประมาทล่ะ ระวังเขาของมันให้ดี"

แจ็กเดินย่องๆ เนิบๆ เข้าไปหามัน "เขา? กระต่ายมีเขาอยู่ตรงไหนฟะ"

ทันใดนั้นเขาก็ได้รู้คำตอบ กระต่ายหันหน้ามาจ๊ะเอ๋กับแจ็กพอดี ตาของมันเป็นสีแดงเลือดแวววาวท่ามกลางความมืดใต้แสงจันทร์ เขาของมันเป็นสีแดงเถือกยาวประมาณหนึ่งไม้บรรทัด แหลมวิ้งอยู่ตรงกลางหน้าผากของมันพอดี

เมื่อกระต่ายปุยเห็นศัตรู มันไม่รีรออะไรทั้งสิ้น มันร้อง"กี้!" และกระโดดพุ่งเข้าใส่ หวังจะใช้เขาแหลมของมันเสียบที่พุงของแจ็ก และจู่ๆ มีเสียงเตือนจากระบบดังขึ้นในหัว

ติ๊ง!

[กระต่ายปุย เลเวล 5] โจมตีค่ะ

แจ็กใจหายวาบ โยกเอวหลบไปทางซ้าย พ้นแบบเฉียดฉิว เขาอุทานร้อง เฮ้ย! ออกมาเบาๆ

กระต่ายปุยพุ่งเสียบอีก ครั้งนี้แจ็กโยกเอวหลบไปทางขวา เฮ้ย!

กระต่ายปุยพุ่งเสียบอีก แจ็กก็โยกเอวหลบอีก เฮ้ย!

กระต่ายปุยยังคงพุ่งเสียบต่อไป แจ็กก็โยกเอวหลบอีก เฮ้ย!

"... เฮ้ย!"

"... เฮ้ย!"

"... เฮ้ย!"

สภาพของแจ็กที่โยกเอวหลบกระต่ายปุยอย่างต่อเนื่อง ดูราวกับไส้เดือนโดนน้ำร้อนลวก มันช่างหาความเท่ไม่ได้เอาซะเลย

วินที่ดูอยู่ห่างๆ กำลังเอามือข้างหนึ่งปิดปาก อีกข้างกุมท้อง เขาพยายามกลั้นหัวเราะอย่างสุดความสามารถ แต่สุดท้ายเขาก็ทนไม่ไหว...

"ก๊ากก! ฮะฮะ! ฮ่าฮ่าฮ่า! กั๊กๆๆ! โอ๊ย! ไม่ไหวแล้ว~! ฮาเป็นบ้าเลย ฮ้าาฮ่าฮ่าฮ่า!" วินหัวเราะจนตัวงอแทบจะลงไปดิ้นที่พื้น "ฮ่าฮ่าฮ่า! โอ๊ย~ ขำจนปวดท้อง"

วินพยายามดึงสติ แล้วตะโกนว่า "แจ็ก! กระต่ายปุยมีการโจมตีแค่แพทเทิร์นเดียว นายก็ฟันสวนมันไปเลยเซ่!"

กระต่ายปุยพุ่งเสียบอีกครั้ง "...เฮ้ย! โอะ โอเค!" คราวนี้เมื่อกระต่ายลงถึงพื้น แจ็กตั้งท่าเตรียมสวนการโจมตี

แล้วกระต่ายก็พุ่งเสียบอีกครั้ง!

แจ็กใช้เคียวฟันจากข้างล่างขึ้นข้างบนเป็นแนวเฉียง 45 องศา ตัดสวนกระต่ายที่พุ่งเข้ามาพอดิบพอดี

"ฉัวะ!"

"กี้~!" กระต่ายปุยร้องเสียงเล็กแหลมออกมา และระเบิดเป็นฝุ่นละอองสีรุ้งเล็กๆ ปุ้ง! สลายไปก่อนที่จะตกถึงพื้น

ติ๊ง!

คุณได้สังหาร [กระต่ายปุย เลเวล 5] ได้รับ EXP 120

คุณได้เลเวลอัพ!

"โอ้ เวลอัพเลย! อ๊ะ มีของดรอปด้วย" แจ็กก้มลงไปเก็บ "นี่มันเนื้อกระต่ายกับเขาของมันสินะ"

วินเดินเข้ามาใกล้ เอ่ยปากแซว "เป็นไง พ่อไส้เดือน ฮ่ะฮ่ะ นึกแล้วยังขำอยู่เลย ไม่ได้หัวเราะขนาดนี้มานานแล้วนะเนี่ย อยู่กับนายนี่ไม่มีเบื่อเลยว่ะแจ็ก ฮ่าฮ่า"

"เออ ทำให้นายหัวเราะได้ ฉันก็ยินดี เชอะ! ไอ้บ้า" แจ็กกล่าวอย่างงอนๆ นิดหน่อย แล้วพูดต่อว่า "ก็นี่มันครั้งแรก จู่ๆ เจอแบบนี้ฉันก็ตกใจอ่ะดิ เดี๋ยวคอยดูเหอะ ถ้าชินแล้วจะโชว์เทพให้ดูเอง"

"คอมมานด์ วินโดว์" แจ็กพูดเรียกหน้าต่างออกมา "ติ๊ง!"

"แจ็ก ก่อนอื่นนายไปตั้งค่าเปิดวินโดว์ โดยใช้ท่าทางดีกว่านะ ตอนต่อสู้มันจะได้คล่องตัวขึ้น เชื่อฉัน" วินแนะนำพร้อมทำให้ดู เขากางนิ้วโป้ง นิ้วชี้ นิ้วกลางออกมาแล้วตวัดขึ้นฉึบ วินโดว์ก็โผล่ออกมา

"ติ๊ง!"

"อ้อ โอเคๆ ไปที่ตั้งค่านะ จัดไป…... ได้ละ" แจ็กกดปิดแล้วทดสอบตวัดมือขึ้นเพื่อเปิดบ้าง

"ติ๊ง!" วินโดว์โผล่ออกมาทันที "เจ๋งเป้ง แบบนี้เท่กว่ากันเยอะ"

"แล้วเวลาจะเก็บไอเท็ม ก็กางนิ้วสามนิ้วเหมือนเดิม แล้วใช้นิ้วทั้งสามจิ้มไปที่ไอเท็ม" วินอธิบายเพิ่มเติม

แจ็กลองทำตามดู "โอเค นิ้วสามนิ้ว… จิ้มจึ่กๆ เข้าให้" ไอเท็มทั้งสองชิ้นกลายเป็นแสง พุ่งแวบเข้าตัวของแจ็ก

คุณได้รับ [เนื้อกระต่ายปุย 100 กรัม] 1 ea

คุณได้รับ [เขากระต่ายปุย] 1 ea

"นั่นนายโชคดีนะน่ะ เขากระต่ายปุยดรอปยากพอดู ประมาณ 20 ตัวจะมีดรอปสัก 1 ชิ้น ราคาดีใช้ได้"

จากนั้นทั้งคู่ได้ยินเสียง แซ่กๆ แซ่กๆ ดังจากป่าข้างหลังห่างประมาณ 50 เมตร เลยหันขวับไปมองทันที และพวกเขาก็เห็น เขี้ยวสีขาวขุ่น โค้งแหลมปลายชี้เฉียงขึ้นด้านบน แล้วเจ้าตัวที่ว่าก็เดินออกมาจากพุ่มไม้เรื่อยๆ จนแสงจันทร์ส่องให้เห็นร่างของมันชัดขึ้น

"หมูป่า?" แจ็กกล่าว

หมูป่าที่เห็นมีขนาดอ้วนใหญ่ สูงราวหน้าอกของพวกเขา มันมีขนสีน้ำตาลเตียน ดูแล้วเหมือนหมูป่าในโลกจริงไม่มีผิด แต่ที่ต่างกันก็คือเจ้าตัวนี้ไว้ผมทรงโมฮอว์กสีทอง

และตอนนี้มันก้มหน้าเล็กน้อย ดวงตามองจ้องเขม็งไปยังศัตรูเบื้องหน้า ส่งเสียงขู่พ่นลมออกจากปาก "ครืดๆ ฟู่ๆ" ขาหน้าข้างหนึ่งของมันตะกุยพื้นเบาๆ

"แจ็ก เดี๋ยวเจ้านี่ฉันจัดการเอง" วินพูดขึ้น

"เออ ยกให้ก็ได้ เรื่องหมูๆ ยกให้นายก็แล้วกัน" แจ็กตอบพร้อมถอยฉากหลบไปด้านข้าง

วินหันมายิ้มขำกับแจ็กเล็กน้อย แล้วตวัดมือเปิดวินโดว์ กดสวมใส่ 'อาวุธและชุดเกราะ'

ชุดอาชีพนักสู้ของวิน ด้านบนเป็นเสื้อแขนสั้น ผ้าลินินสีขาวคอกลมกว้าง ส่วนด้านล่างเป็นกางเกงผ้ายืดทรงม้งอินทรสีดำ มีเข็ดขัดเชือกสีแดงสองเส้นผูกไว้ มีขลิบด้านข้างทางยาวเล็กสีแดงเข้ม ส่วนรองเท้าเป็นบู๊ทผ้าสีดำ สูงถึงหน้าแข้ง ขลิบแดงเข้มด้านข้างเช่นเดียวกันและเมื่อเขากดสวมใส่เกราะ

วู้มมมมมม

มีแสงปรากฏออกมาห่อหุ้มตามร่างกายอย่างรวดเร็ว หมุนวนที่มือทั้งสองข้าง จนกลายเป็นถุงมือสนับมือครึ่งนิ้ว ถุงมือนั้นเป็นหนังสีแดงเสริมหุ้มเหล็กที่สันหมัด และจากนั้นแสงก็หมุนวนที่หัวเข่า ข้อศอก หัวไหล่ข้างซ้าย จนมีสนับเกราะเหล็กโผล่ออกมา

"สะสมพลัง" วินเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา แล้วเอากำปั้นสองข้างของตัวเองชนเข้าหากัน เสียงดัง กึง! จากนั้นเขายื่นหมัดซ้ายไปข้างหน้าสูงเหนือระดับหางคิ้ว ในขณะที่เท้าขวายื่นไปข้างหลัง แขนขวาพับเข้าหาลำตัว ปลายหมัดขวาชิดคาง ลำตัวเหยียดตรง ไม่เกร็งปล่อยตัวตามสบาย ให้น้ำหนักอยู่ที่เท้าขวา สายตามองผ่านมือไปยังศัตรูตลอดเวลา

"นะ นั่นมัน การตั้งท่าจดมวย!" (การตั้งการ์ดแบบมวยไทย) แจ็กพูดแบบอึ้งนิดๆ

แล้ววินก็พูดว่า "เข้ามาเลย ฉันพร้อมแล้ว!"

หยั่งกับหมูป่ารอให้เชื้อเชิญอยู่แล้ว เพราะมันส่งเสียงหายใจฮึกเหิมออกมาราวกับกำลังเบิ้ลเครื่องยนต์ดีเซลในร่างกาย

"ฮูม! ฮูม~! ฮูม! ฮูม~! ฮูม! ฮูมมมมมมมม" หมูป่าวิ่งทะยานตรงเข้ามาเต็มกำลัง ระยะห่าง 50 เมตร เหลือแค่ 10 เมตรในชั่วอึดใจ

และเมื่อระยะห่างเหลือเพียง 5 เมตร ก่อนที่หมูป่าจะสะบัดคอเพื่อเอาเขี้ยวแทงศัตรู

วินเล็งจังหวะนี้อยู่แล้ว เขาพุ่งตัวตะแคงขวางเข้าไปแบบสุดแรง สอดตัวแทรกระหว่างเขี้ยวทั้งสองข้าง ใช้หัวไหล่ซ้ายอัดกระแทกเข้ากลางหน้าผากของหมู่ป่าได้อย่างจัง

ตึง~!

เจ้าหมูป่าลอยละลิ่วข้ามหัววิน ตามแรงส่งจากการวิ่งของมันเอง ลอยตกลงพื้นเสียงดัง ตึม!

ถึงกระนั้นมันก็ยังไม่สิ้นฤทธิ์… มันพยายามยันตัวเองจนลุกขึ้นได้ จากนั้นทำท่าส่ายหัวเบาๆ เพื่อแก้อาการมึน แต่กว่าที่มันจะตั้งหลักได้ มีเสียงของฝีเท้าเข้ามาใกล้มันซะก่อน

ตุบๆๆ

วินก้าวเท้ากระโดดไต่ขึ้นบนตัวหมูป่าอย่างรวดเร็ว เริ่มจากเท้าซ้ายเหยียบตรงโคนขาของหมู่ป่า เท้าขวาก้าวตามขึ้นไปเหยียบหลังคอ มือซ้ายของเขาจับที่หูข้างซ้ายของหมูป่า และมือขวาแบออกเล็กน้อยและชูเหยียดแขนขึ้นฟ้า

"[เสริมพลังปราณ]! ฮ่ะห์!"

วิน 'ทิ้งศอก' เต็มแรงทิ่มลงบนกระดูกสันหลังเหนือไหล่ของหมูป่า

ตูม!

คุณได้โจมตีเข้าจุดตายของศัตรูค่ะ! (Critical Hit)

พื้นด้านล่างสั่นสะเทือน ฝุ่นตลบอบอวลขึ้นเล็กน้อย และภาพที่เห็นคือวินนั่งทับหมูป่าที่นอนแน่นิ่งไม่ไหวติงอยู่ที่พื้น

ติ๊ง!

คุณได้สังหาร [หมูป่าโมฮอว์ก เลเวล 9]

ได้รับ EXP 300 ค่ะ

แจ็กวิ่งเข้ามาด้วยอาการตื่นเต้น "เฮ้ย! ไอ้วิน นั่นมันมวยไทยใช่ไหมน่ะ?!"

วินยิ้มอ่อนแล้วพูดว่า "ใช่แล้วเพื่อน ท่า 'ฤาษีบดยา' ไงล่ะ"

"แล้วนายไปเรียนมาจากไหนอะ ทำไมฉันไม่รู้เรื่องว่านายเป็นมวยมาก่อนเลย?" แจ็กถามต่อ

วินเงียบทิ้งช่วงนิดหนึ่งแล้วตอบว่า

"เวลาอยู่ที่ต่างโลกนี้ ฉันไม่มีอาการหอบหืดใช่ไหมล่ะ พอถึงช่วงที่เลือกอาชีพ ฉันก็เลยนึกถึงเรื่องสมัยก่อน…"

"...พ่อของฉันเป็นคนสอนน่ะ ตั้งแต่เด็กแล้วตอนที่พวกเรายังอยู่อยุธยา พ่อเห็นฉันเอาแต่อ่านหนังสือ เลยบอกว่าอยากให้ฉันแข็งแรงและมีวิชาติดตัว พวกเราจึงไปฝึกกับครูมวยที่นั่น แต่ตอนนั้นฉันไม่ได้จริงจังอะไรมากมายหรอก ก็ยังเด็กอ่ะนะ แค่ได้อยู่กับพ่อ ได้ใช้เวลาร่วมกันก็มีความสุขแล้ว สมัยเด็กฉันฝึกท่าไม้ตายเล่นกับพ่อเป็นประจำแหละ สนุกมาก แต่พอย้ายมากรุงเทพ พ่อก็ยุ่งแต่ทำงานจนพวกเราไม่มีเวลาฝึกเหมือนแต่ก่อน แล้วสุดท้ายเขาก็จากไป…..." วินเงยหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคื่นอีกครั้ง แล้วพูดต่อว่า

"ฉันยังจำที่พ่อพูดได้เสมอ พ่อสอนเอาไว้ว่า

'วิชามวยไทยเป็นสิ่งที่ทรงเกียรติ และเป็นความภาคภูมิที่สืบทอดต่อกันมาของคนไทยจากรุ่นสู่รุ่น… ขอให้ลูกจดจำสิ่งที่พ่อจะบอกต่อไปนี้ให้ดีนะลูก เราฝึกฝนเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งนั้นเป็นเรื่องจริง แต่ความแข็งแกร่งนั้นไม่ได้เอาไว้ใช้ข่มเหงหรือรังแกผู้อื่น"

'จงใช้มันเพื่อไขว้คว้าเกียรติยศของตนเอง'

"เรื่องเป็นงี้นี้เอง นายถึงไม่เคยใช้มันตอนมีเรื่องชกต่อยเลยสักครั้ง" จากนั้นแจ็กเดินมาใกล้แล้วเอามือแตะไหล่วินแปะๆ เพื่อปลอบเพื่อน

"...นายมีพ่อที่ดีนะ คิดถึงเค้ามากไหม"

"...."

วินยิ้มบางๆ ให้กับแจ็ก แต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับ เพราะเขารู้สึกว่า ถ้าคำพูดของเขาเอ่ยออกมาจากปากละก็ น้ำตาที่คลออยู่ตอนนี้ คงจะไหลตามมาเป็นแน่

เขาก้มเก็บไอเท็มที่พื้น ตรงที่หมูป่าเคยนอนอยู่

คุณได้รับ [หนังหมูป่ายักษ์] 2 ea

คุณได้รับ [เศษผมสีทองหมูป่ายักษ์] 2 ea

"เอาล่ะ พวกเราไปฟาร์มกันต่อเหอะ" วินกล่าว

หลังจากนั้นพวกเขาใช้เวลาพักใหญ่อยู่ในป่ามัลแดร์ พวกเขาช่วยกันล่ามอนสเตอร์หลากหลายประเภทอย่างสนุกสนาน มีทั้งกระต่ายปุยเจ้าเก่า สไลม์สีน้ำเงิน ผึ้งตัวเท่ากำปั้น ขอนไม้ผีสิง พวกเขาออกล่าวนไปวนมาในป่า และในที่สุดแจ็กก็จัดการหมูป่ายักษ์ได้ด้วยตนเอง (แต่เกือบตาย)

...

...…

3 ชั่วโมงผ่านไป ตอนนี้ในเกมเป็นเวลาเที่ยงคืน

ติ๊ง!

คุณได้สังหาร [หมูป่าโมฮอว์ก เลเวล 9] ได้รับ EXP 300

คุณได้เลเวลอัพ!

"โอ้โฮ! แจ็ก ไม่ธรรมดาว่ะ ตัวนี้นายจัดการมันได้ชิลๆ เลยนะนั่น ไม่โดนดาเมจสักนิด"

แจ็กหัวเราะเก็กหล่อ "หึหึ... ต้องขอบคุณสกิลใหม่ที่สุ่มได้ตอนเลเวล 5"

"สกิล: แทงข้างหลัง" ระดับ B

คำอธิบาย: ถ้าคุณเปิดใช้งานสกิลนี้ ขณะที่อยู่ข้างหลังศัตรู

หรือใช้ในขณะที่ศัตรูมองไม่เห็นคุณ

สกิลนี้จะเพิ่มพลังโจมตีให้คุณ 350% (ปกติ 150%)

ประเภท: ACTIVE (เปิดใช้งาน)

MP cost: 50

"วะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! ฉันนี่เทพจริงจริ๊ง" จากนั้นเขาโยนเคียวเกี่ยวข้าวในมือขึ้นฟ้าเบาๆ เคียวหมุนควงกลางอากาศ เงาด้านคมสะท้อนต้องกับแสงจันทร์วิบวับๆ แล้วแจ็กจะตวัดมือคว้ารับเคียวมาเก็กทำท่าหล่อต่อ…

ฉัวะ! นิ้วขาดกระเด็น

"อะเฮื้อ! นิ้วฉานนนนน โอ๊ย~ ไม่น่าเลยตู" แจ็กร้องบ่นโอดครวญ

"ฮ่าฮ่า สมน้ำหน้า อยากทำเป็นเท่ดีนัก"

"โธ่! ฉันอยากลองดูนี่หว่า ถ้าปาเคียวได้ละก็ เจ๋งเลยนะเว้ย!" แจ็กเอามือจับนิ้วแน่น สักพักนิ้วก็กลับมาดังเดิม

"แต่ถ้าอยากจะรับได้คล่องน่ะ สงสัยต้องเลเวลสูงกว่านี้มั้ง" วินบอกแล้วพูดต่อว่า

"เออ เมื่อก่อนตอนสมัยเด็ก นายเซียนเรื่องนี้นี่นา ปาของได้ทุกอย่างเลย ปาได้แม่นมาก นายมันเทพเซียนปา…."

"ไอ้วิน!! อย่าเอ่ยคำคำนั้นออกมา ฉันขอล่ะ" แจ็กพูดน้ำเสียงจริงจัง

"นี่นายยังฝังใจเรื่องนั้นอยู่อีกเหรอ ไม่เอาน่าเพื่อน..." แต่วินสังเกตว่าแจ็กไม่ขำ เลยพูดต่อว่า "โอเคๆ ฉันขอโทษ ไม่รื้อฟื้น ไม่พูดถึงแล้ว"

จากนั้นจู่ๆ พวกเขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของผู้หญิง

"กรี๊ดดดดดดดดดดด!!"

"วิน เสียงมาจากทางโน้น!" แจ็กวิ่งนำวินขึ้นไปบนเนินเขา และมองไปรอบๆ เพื่อหาต้นตอของเสียง

"กรี๊ดดด-!! ใครก็ได้ช่วยด้วย!!"

"ทางนั้น!" พวกเขาวิ่งไปตามแนวเขาอีกนิด และสิ่งที่พบก็คือ

ปาร์ตี้หญิงสาวสี่คนที่กำลังถูกมอนสเตอร์หลากหลายชนิดรุมล้อมเป็นจำนวนมาก

"นั่นมันยัยน้ำกับเพื่อนๆ นี่หว่า โลกกลมจริงแหะ ว่าแต่ทำไมพวกเธอถึงถูกรุมล่ะ? พวกเรายังเจอมอนแบบประปรายเรื่อยๆ เลย" แจ็กหันไปถามวิน

"ตรงจุดนี้ต้องเป็น มอนสเตอร์เฮ้าส์ หรือรังของมันยังไงล่ะ คือขณะที่กำลังฆ่ามอนอยู่ มันจะมีมอนออกมาเรื่อยๆ ถ้าจัดการได้ไม่เร็วพอ ก็จะโดนรุมในที่สุด"

"แต่นั่นมันมอนเลเวลต่ำแค่ประมาณ 20-30 ตัวเองไม่ใช่เรอะพวกเธอมีกันตั้ง 4 คน ทำไมถึงสู้ไม่ได้ล่ะ?"

"..." วินพยายามเพ่งมองเพื่อหาคำตอบ

"นั่นไงล่ะ! สาเหตุที่สู้ไม่ได้ เพราะว่าหนึ่งในนั้นมี 'บอส' อยู่ด้วยน่ะสิ" วินชี้ไปที่บอสและพูดต่อว่า

"และฉันบอกได้เลยว่าอีกไม่ถึง 10 นาที พวกเธอเกมโอเวอร์แน่นอน"