Epilogue

Epilogue

"Dad..."

"You know, son that her grandfather trusted you? Don't disappoint your grandfather-in-laws. Mahal niya ang apo niya at ikaw? What did you do you to your wife for the past two years?" my father said, nabigo ko yata ang ama ko. Dahil halatang na-dissapointed ko talaga siya.

"Dad--" before I can finish my words, dad cut me off with his hands gesture.

"Alam ko kung ano ang pinagkaka-abalahan mo, Lervin. Still, Jillian? Bakit hindi mo na lang ibaling ang pagmamahal mo sa asawa mo? Look at her, she's fragile, too innocent and a sweet lady I have ever seen. You are lucky to have her, son. And I love her like my own daughter. Pero kung ipagpapatuloy mo pa rin ang ka-baliw-an mo sa babaeng may asawa na at ginagawa ka lang namang kabit. Okay, do whatever you want. Remember, I won't help you when your wife will be gone," my father said, there is no emotion written on his face. He's really, serious.

Okay, I'll hook up. Nakakatakot naman talaga ang hitsura ni dad sa tuwing nagagalit siya. Well, titingnan mo na kalmado lang siya at cool. But deep inside he looks like a volcano and ready to blow up. .

After our short conversation with my dad, we both stepped out from his library.

Do I need to pretend that I'm a good husband, now? Na isang mabait na asawa na ako at handa na akong mag-alaga sa asawa ko?

O baka, bigyan ko na lamang ng anak sina mom and dad? How's that? I can do that, and yes.

Daddy is right, puwede kong makuha ang loob ng asawa ko dahil mukhang inosente naman siya sa lahat ng bagay. Maybe, I can act like a good husband to her. Do I need to court her? Sugarcoating her and giving her a fresh flowers?

Oh... Having a vacation with her, somewhere? And what's wrong with me? Bakit na-excite akong gawin 'yon? Oh, shit!

***

Five years later...

"Daddy," my daughter, Athena called me. I glance at her, she was sitting on the kitchen counter at mukhang inaantok pa siya.

"Are you done with your cooking, dad? I'm hungry," she said while pouting her pinkish lips. I chuckled.

Yeah, nagluluto ako ng breakfast namin. Well, I can cook now. This is because of my wife. 'Yong mga gawaing hindi ko pa ginagawa o hindi ko naman alam kung paanong gawin ay nagagawa ko na ngayon. Why? That's because of my wife, nga. And I'm happy to serve my family.

"This will be quick, Athena," I said to her and wink. Napangiti siya dahil doon.

Simpleng agahan lang naman ang hinanda ko. Toasted bread with bacon, fried rice, fried chicken, a milk for my kids. That's Atticus favorite.

Pagkatapos kong magluto ay naghain na nga ako. Tumulong na rin sa akin si Athena. She's now ten years old and a grade five student. Matalinong bata ang anak ko kaya madalas kaming umaakyat sa entablado para sa medals and certificates niya.

"Hi, good morning."

I SMILED when I heard my wife's voice. Kaagad na sinalubong ko siya at maingat na inalalayang makaupo. She's eight months pregnant.

Three years pa ang hinintay namin bago kami magkaroon ng unang anak except Athena. At ang akala namin ay hindi na nga magbubuntis si Art pero kontento na ako noon. Kahit hindi na kami magkaroon ng anak dahil nandiyan naman si Athena.

Isa pa ang sabi ni Hiro ay baka raw nag-cause ang gamot ni Cervin at mahihirapan ng magbuntis ang asawa ko.

But we don't lose our hopes then three years later, our Yerbin Atticus was born. Our first son.

"Good morning too, mommy," Athena greeted her mom and she even kiss her cheek.

"And to my baby sister," she added and caress her mommy's stomach. Bago siya bumalik sa upuan niya.

"My Athena is sweet as ever," my wife commented.

"Good morning, baby. How's your sleep?" Hinalikan ko siya sa noo niya at ako naman ang humaplos sa naka-umbok niyang tiyan.

"Oh, good. And our little angel was kicking repeatedly," nakangiwing sagot niya.

I kissed her lips hard and before she kiss me back, our Athena spoke.

"Oh, goodness, parents. No kissing, please." We both laugh because of that.

But I ignore my daughter's warning. Mariin ko lang hinalikan ang asawa ko sa labi niya and a sweet moans escape her mouth.

"Oh, come on!" Natigil din kami nang may pekeng tumikhim.

Hindi ko rin sana papansinin iyon pero nagsunud-sunod ang pagtikhim niya.

"Oh, hi, little dude," bati ko sa anak namin na si Yerbin Atticus, our two years old son.

"Good moyning (morning) daddy," nakangiting wika niya at binuhat ko na siya para makaupo na siya.

"Where have you been, Atticus?" his mom asked him.

"Oh, good moyning too, mommy," sa halip na 'yon ang sinagot niya.

Baka nagpunta na naman sa kapitbahay namin si Atticus. Mahilig mangapit-bahay kahit umagang-umaga pa. Eh, welcome sa kapitbahay namin si Atticus.

"And good moyning, too ate Athena, my only beautiful ate," matamis na wika pa niya.

Yerbin Atticus is a sweet kid. Sugarcoating is his best assets. I somehow, remember our Athena. 'Yong bulol-bulol na magsalita.

"Na miss ko yata ang Athena namin noon," sambit naman ng asawa ko at malakas na napatawa pa ito.

"Oh, come on, mommy! Huwag mo naman pong ipaalala sa akin!" nakangusong sabi nito at dinaluhan lang siya ng kapatid niya.

"That (that's) okay, ate..."

"Ayam mo ba, babe? Nag-kuwento ta akin ti Athena about the diyota and the mortal," panggagaya pa niya kaya napasimangot na si Athena.

"Mom!"

Hindi ko alam kung bakit napaka-suwerte ko pa rin. Because look at me from the past, ang dami kong ginawang hindi kaaya-aya lalo na sa asawa ko.

I was jerk that time and I hurt my wife not just once, paulit-ulit kong sinaktan ang asawa ko.

Ang dami kong kasalanan sa kanya, nagkulang at pinaiyak ko lang si Art noon. Pero ngayon, binigyan pa rin ako ng Diyos ng pagkakataong maitama ko lahat ang pagkakamali ko. At kung hindi ko man kayang ibalik ang panahon kung saan at kailan ko siya sinaktan ay kontento na ako ngayon dahil napupunan ko na ang lahat ng pagkukulang ko sa asawa ko.

Binigay niya sa akin si Art, si Athena, Atticus and our new angel. Kahit gaano ka pa kasama noon ay bibigyan ka pa rin ng pagkakataon upang magbago.

At sa tingin ko rin deserve namin parehas ni Art ang pagkakataon na ito. Dahil ang dami naming pinagdaanan.

Nandoon 'yong nasaktan ko siya, nabulag ako sa pagmamahal na hindi naman talaga totoo. Nandoon 'yong paulit-ulit niya akong tinatanggap at minamahal, 'yong paghihirap niya sa piling ko.

Nandoon 'yong sumuko siya at ako patuloy na lumalaban para sa amin. Nandoon 'yong nagawa niyang mag-suicide at nawalan ng pag-asang mabuhay.

Nandoon 'yong dalawang beses kaming nabigo sa paghahanap ng lunas sa sakit niya at ang akala ko...ay tuluyan na siyang nawala sa akin.

And God knows, I'm scared at my wife's lines, Someday. I hate her words, Someday, I'll Be Gone. I hate how she said those words to me. And as if, I let her gone just easily?

I don't, and her Someday, I'll Be Gone is notgonna be happens. Because that Someday, I'll Be Gone is just a words at hindi magkaka-totoo.

I love my wife, I love my family. At siguro rito na rin matatapos ang pagsusubaybay niyo sa kuwentong pag-ibig namin pero alam kong patuloy pa rin ang takbo ng buhay namin ni Art.

For me, this is not the end...this is just a beginning.

-------The End-------