CHAPTER 9- KOMORI II

E L A R I E N

We entered the shank, standing at the peak of the pyramid. The stairs kills me but its worth it if we find the Deity. I was surprise that its palatial inside, but it looks too small outside, According to my own calculation its couldn't even fit 20 people inside. Parang sa bahay rin ni lady cleo maliit sa labas pero parang kastilyo ang luwag nito. But sadly the place was dim inside--the only light coming from the small slits in the wall meant for archers and torches in their respective brackets were not lits, this palatial seemingly been abandoned for years. To many comwebs. Napaatsing ako dahil maalikabok din ang lugar.

Kaharap namin ang isang maluwag na hagdanan at malacrystal ang mga ito. May narinig kaming may pumupukpok sa cemento at andun na si Aewa balak dalhin pauwi ang crystal sa stairs at pinigilan siya ni Nyne at hinila siya ni Captain Naea pero nagmamatigas talaga ito hawak ang martilyo at pako

"Will you respect Komori's place!"

"Guys are you sure na kay Komori tong lugar? I think its hunted or something"-may halong takang tanong ni Ram at sinuri ang buong sala.

" If this was my palace. I would never leave these treasures. It worths a lot of bucks when we go back home!"-pagtatanggol pa ni Aewa sa sarili. May balak pang mag take home gagi lang "Sayang e"

"Don't touch anything!" Naea's final word and he sighed dismally

I went to the fire place at mukhang mainit pa ito parang nagamit lang kanina. I look up and saw a woman in a white robe and she has that unlikely beauty. I couldn't described her, she's ethereal. I flinched as the thunder began to roar. The strike of lightning creeps the whole place. Napaatras ako dahil parang binabanta ako ng babae sa litrato parang pinapalayas niya ako.

"Guys where's spike?"-tanong ni Nyne. Sabay kaming naghanap sa kanya. San yun di namin siya napansin. Wala din siya sa labas possibleng maiwan siya e sabay kami pumasok lahat. Umakyat na kame at medyo natatakot ako sa aura ng paligid pero mabuti marami akong kasama kaya di na ako mabahala. Pero mas natakot pa ako sa tunog ng kidlat at para akong pumapasok sa isang mamultong bahay.

Napaatras ako sa mga titig ng mga statwa na talagang nakatingin samin. Gumagalaw ang mga mata nila at sumasabay samin kung san kami papunta. Hinawakan kolang sa braso si Naea. Nasa unahan lang si Nyne at Ram kami naman ang nasa likuran. Maraming kwarto ang tumambad samin at nakaluwag ng hallway diko alam kung ilang kwarto meron pero talagang napakarami. Dumaan lang kami at hinigpitan kolang ang yakap at napansin ko naman ang mga pinto ay may mga pangalan.

"Sophia, Nicole, Andrea, Michelle, Bea--"pagbabasa ko sa mga pintong nalalagpasan namin. Bat may pangalan ang mga pinto?

A clattered was heard from the other rooms a few step ahead of us. I squirmed and gripped on Naea's arm. Lumapit lang ang lalake dun at nasa tabi lang sila ng pinto and they fiddles with the sword at their waist. Their finger finding it position on the familiar hilt. But they did not pull em, not yet. Idinikit nila ang kanilang taynga at may ginagawa silang senyales na sila lang ang nagkakaintindihan. Nag hand gesture lang sila.

Pinihit nila ang pinto pero locked ito, iniangat ni Nyne ang kanyang paa plan to force to get inside. He aggressively kicked the door open and a smoke came out and there's a voice coming from inside of it. Napaatras lang ako ng paatras dahil may naaninag akong malaking kamay sa pintong iyon.

Bumagsak nalang ako bigla at nakapasok ako sa kabilang kwarto sa likuran ko. Napaubo rin ako sa usok at nilingon ko lang ang tingin sa magubat na lugar pano naging gubat. Nilingon ko nandun ang pinto nakabukas sa kalagitnaan ng gubat.

A cold gust of wind howled across the woods and I shivered and dismouthed; hugging myself. I tried to step back but the door shuts by its own. And even made me lost my soul for a seconds. I clenched my hands tight to keep from shivering and swallowed the exclamation trying to get out of my throat. The place was vague and the fog is moving towards me--I tried everything to open the door but its too risky. I tried to pull the doorknob but sadly I wrecked it.

I gaze upon the fog and pull out the dagger aligned in my nose. I step back and i trampled on a vines and it spurt at my foot and crawl back to the fog. My heart rapidly beat and it almost choke me in fear and shivered crawl down my spine. Shaking like a salted worm.

I step forward and swung the dagger and it was blocked by something in my left side and a loud growl. I whirled around in a sudden panic. I rush back and hit the door but I hurt myself and fall to the ground. The world was spinning but I still stand. A few vines rise on the ground and its just makes me its new target. I slowly walked back and it just stop and suddenly a bud bloom intona beautiful flower. Di ko naalis ang tingin dito at mas namesmerize akong nakatingin dito, ramdam ko ang pagkapit sakin ng mga vines at napabalik ako sa realidad ng bumagsak lang ito sa sahig at nalanta.

"Anong nangyari?"-tanong ko.

"Muntikan kanang maging pagkain kanina--"-Naea is so furious and I saw a cut in her shoulder. "Don't mind this, just don't go anywhere okay. No more doors must open"

Inilabas nila ako sa kwartong iyon at wala nang ano pang plano na buksan ang bawat pinto. Di ko pansin ang ceiling parang isang kalawakan at kumikinang ang mga stars. They told me that they found out those rooms are dreams of every individual livings around the world. If it possible may kwarto rin ako dito.

Naiwan ako sa likuran nila at may napansin akong isang tali na kumikinang at mukhang ako lang ang nakakita nito pero maliit lang siya parang nilon lang mung tutuusin. Sinundan kolang ito kung saan ito patungo at it leads me to nowhere. I just followed it never having a thought of losing my way, until it stop. The rope has been split.

Apat ang daan at makulimlim ang mga ito pero nakita kolang ang tali sa kanang bahagi at di ako nag alinlangan na sundan ito di na ako nag isip ng kung ano it allures me. May mga naririnig din akong mga nakakatakot na boses sa mga kwartong nararaanan ko at mas binilisan ko pa ang takbo.

Hanggang sa may nakita akong liwanag sa bandang unahan ko at laking tuwa ko na makakalabas na ako sa kadiliman.

I ran toward the light and I found myself a tree standing at the middle of the pond.

"What is this place?"

Lumakad ako papunta sa puno at nakapalibot ang tingin sa buong paligid. Napapaligiran ang mga walls ng mga vines at mga rosas na crystal pero isa lang ang binigyan ko ng pansin ang punong nasa gitna ng pond. Its looks untouched, lumalagas narin ang iba nitong mga dahon.

I touch its bark and i felt something palpating inside. It must be a heart beat, medyo kinagulat ko pero diko inalis ang kamay ko dun. Tuminghala ako sa kalangitan at ang liwanag ng araw ay sakto kung saan ang puno nakapwesto.

May narinig akong umiiyak at alam kong malapit lang ang boses parang nasa paligid kolang siya.

Sumagi naman agad sa isip ko na multo ito pero nilakasan kolang ang loob ko at unti unting sinusundan ang umiiyak minsan naiinis nako sa sarili ko na bat masyado akong curious at di nalang mag isip ng baka ikakahamak ko. My foot leads me to a sapphire lights and there's a willow tree in the centre. There was a child statue surrounding the place. There I heard were the voice led me. Sobbing echoed and I saw a little girl crying beside it. I look around and wondered how did she even get in here.

May mahaba siyang puting buhok at may mga bulaklak na korona. Nakapikit siyang umiiyak na hawak ang isang di ko alam na bagay sa kanyang mga kamay. Nakaupo siya at nalalanta rin ang ibang mga damo kung saan siya nakapwesto. Sino tong bata nato? I had a thought maybe she gone out of those rooms.

Kinapa ko siya at bigla siyang napamulat na kinaatras ko sa pagkabigla. She has a crimson eyes, the tears roll on her cheeks, di ako natakot dahil isa lang siyang munting bata. "Help me"-umiiyak nitong wika sakin. Umupo ako pinahiran ang mga luha niya. "Help me..."

Naawa ako sa kanya at inalalayan siyang tumayo. Nakita ko ang tali na sinundan ko ay siya pala ang dahilan na nagkalatan ang mga ito at napakarami parang naging buhok na ang mga tali. It entangles on a thing she holds. When she leaves it, it just faded and the place began to crumbled and the crack slits on every wall. I immediately grabbed her with me; protecting her from the falling debris..

As we got out safe. She still sobbing and scared for her life and I put her down and she wipes her tears "Nasan mga magulang mo? S--sino ba pangalan mo bata? Nakalabas ka ba sa mga pintuang iyon? "-ang ganda niya bata palang parang nakuha niya ako sa charm niya. Matambok ang mga pisnge at pinkish ang labi pero yung mata talaga niya ang ganda parang ruby.

"No, i'm Komori"

Natunganga lang ako sa sinabi niya. S- SIYA SI KOMORI? ITONG BATANG PASLIT?! Nakakunot noo ako at tulala lang sa harap niya. "W--hat your the.."-di ko makapagsalita parang nabubulol ako at napamumbled. Sumapo ako sa noo habang hawak ang cute nyang kamay

" Your the deity?" Tumango lang siya at nagbow ako sa harap niya na kinatulala niya at pinigilan ako "Hi, ah ako nga pala si ela. Pumunta kami rito para sayo"-Hinigpitan niya ang paghawak sa kamay ko at niyakap ako. Medyo lumambot ang puso ko di ako nakapagtiis at dinala ko siya na para bang isa akong nanay na dala dala ang anak. "Ikaw ang hinahanap ng mga kasamahan ko--"

Tumingin ito sakin at napaiwas ako ng tingin kase ang cute niya gagi sapakin ko talaga to e. "Are you my mama"

Mas sumigaw ang puso ko sa sinabi niya ang CUTE TANGNA!! napamura ako ng wala sa oras

"H--hindi ah wala akong asawa tsaka--"

"Mama"-napakagat labi ako na nakapikit ng yakapin pa niya ako at kiniss ako sa pinge. Ibalibag ko na talaga to promise. I paused for a while because I don't know which way to go. This place is like a maze. She point gently to the left hallway and didnt hesistate and rushed to find the exit. She knows the way until I saw the stairs and go down. Wala ang mga kasamahan ko.  Its too dark now maybe its already night. She cast a spell and I flabbergast when the torches lit by its own and even heard a gasping voices nearby and saw my friend upstair and rushed down

"Is it her?"-they all asked and I nodded