Chapter 9

Natawa ako nang malakas sa kanya. Can't believe that he will say that bullsh*t. Tinignan nya ako saglit dahil sa reaksyon ko kaya inayos ko na ang sarili ko at tumikhim.

"The f*ck?" Kunot ang noo nya, nagtatakang tumingin sakin pero nginitian ko lang sya.

Umiling ako. "Wala trip ko lang 'yon. Bakit ba kasi puro love yang nasa isip nyo kung pwede nyo naman unahin yung priority nyo?" Pagdadaldal ko. "Dyaan lang masisira mga plano nyo sa buhay."

Sa tagal kong nakikita ang dalawang kaibigan ko na umiiyak dahil sa crush na yan ay tingin ko, pang trial lang sila. Bibigyan ka nang motibo sa una, ipagmumukha nilang gusto ka pero sa huli, pinapaasa ka lang naman pala.

"Why are you sounded so bitter, you don't have a love life don't you?" Tanong nya ulit kaya napa irap ako.

I make a disgusted face. "Hindi ko na susubukan."

"Bakit naman?"

"Sa ilang beses kong nakikita ang dalawang kaibigan ko na umiiyak, parang ayaw ko nang maranasan pa. Alam mo kung bakit? Kasi papakitaan ka lang naman ng motibo, pero paaasahin ka lang sa dulo!" Pag amin ko. Hassle lang iyong mga ganyan.

Napatigil ako ng matawa sya sa reaksyon ko. Tumingin pa sa ibang direksyon para pigilan ang tawa nya kahit nakita ko naman na namumula na ang tenga nya.

"Hindi naman ganoon. Not just you saw your friend's cry because of their crushes it means you will not try." He simply said while turning the steering wheel to the right. I can freely seeing his vein down to his hands.

Napakunot ang noo ko. "Ano ang ibig mong sabihin?"

"Based on your story short- you're just afraid to be like them. To be hurt. You love yourself more than others. But if your friend's are there, I know they are your first priorities. But don't worry, the love is normal to people like us." Sambit nya ulit kaya naman parang may nagising sa akin na kung ano at napaiwas ng tingin sa kanya nang tignan nya ako saglit.

"And why is that?" I asked for the confirmation.

"Because if you don't want to be hurt then, you will not learn a mistakes sins or a lesson to other people. Love makes people crazy you know?" He laughed.

Love makes people crazy? Siguro nga pero hindi naman para sa lahat. Ang para sa akin ay ang totoong pagmamahal. Pagmamahal na permanente, hindi ang panandalian lamang. I just know how to love because that kind of love is only for a friend's and a family. Though hindi ko man lang naranasan ang pagmamahal sa magulang. Iyon lang ang alam ko at wala nang iba pa.

We ended up at the MOA Mall here in Manila. Naghanap pa kami nang parking bago makababa nang sasakyan.

"Let's go." Nagulat pa ako nang lapitan nya ako at hinawakan ang bewang ko. Hindi ko alam ang mararamdaman ko, dahil bago lang iyon.

"Diba may Vikings na tinatawag dito?" Kunot noo na sabi ko nang makapasok kami sa Mall.

He nodded as a response. "Yes, at the morning ended up in the afternoon, I guess."

Hindi ako sumagot at tumango na lang. Sinusundan ko lang sya nang makapasok kami sa mga female clothes. Nagtataka ko siyang tinignan nang ngitian nya ako.

"I'll buy the clothes you want. Choose freely." Sabi nya bigla pero umiling ako agad.

"Ano kaba, date to diba? Bakit involved na yung mga bagay?" Natatarantang tanong ko. Hindi ako sanay na maging pabigat o di kaya pag gastusan nya!

Natawa sya sa reaksyon ko. "Come on. Para ka namang others. If you don't want to pick and I'll choose-"

"Eto na!" Pasigaw na bulong ko bago ko sya talikuran.

Ano na naman ba kaya ang pumasok sa isip nya para pag gastusan ako? Akala ko na getting to know each other pero may ganito naba agad iyon? Napailing ako sa sarili ko habang nag iisip.

Pinili ko ang mga off shoulder dresses at croptop and skirts. Kahit nahihiya ay dinamihan ko na lang din dahil baka pabalikin nya pa ako dito para mamili ulit! Pero, huli naman na to kaya susulitin ko na. Tama!

Nagpunta ako ng fitting room para magsukat. It was a red croptop shirt and black with glittering skirt. Para naman akong pupuntang party nito sa kinang. Matapos ko sukatin lahat ay dumeretso na ako nang counter at tinawag sya.

"Ayan bayaran mo lahat." Sabi ko at hindi na tinignan ang presyo. Bakit pa? Baka bigla ko na lang iyon bawiin at kainin ako nang hiya ko.

Nakangisi na sya sakin nang kunin nya ang paper bag na may lamang damit ko na bago. "You're welcome." Nang-aasar pa sya.

Balak ko sanang gumanti nang may biglang tumawag sa kanya. Napakunot ang noo ko nang makitang may pangalan doon pero nasisigurado kong babae iyon.

"Wait for me here." Bulong nya sa akin kaya wala akong nagawa kundi maghintay sa kanya sa gilid.

Habang naghihintay ay binuksan ko ang cellphone ko para replyan ang dalawa na bukas na sila mag sleep over. May gagawin daw kaming plano para sa darating na Foundation Day. Kaya pumayag na lang ako at tuwang tuwa naman ang mga loka.

'Wag kayo masyadong maingay, baka ma bwisit kapatid ko sa inyo.'

Iyon ang sinabi ko sa kanila bago ko itago ang phone ko nang makitang kaharap ko na ulit sya.

"Sino iyon?" Sinubukan kong mag tanong.

"It's just someone." Kibit balikat nya pero mukha naman malalim ang iniisip nya.

Ang tahimik tuloy naming dalawa habang nagsusukat sya doon nang sapatos. Nag iba yata ang mood nya nang tanungin ko iyon. Hindi ako mapakali kaya nilapitan ko sya habang hinihintay ang size ng sapatos at umupo sa tabi nya.

"Pasensya na." Bungad ko sa kanya kaya natawa agad sya sakin.

"What? You're weird. Don't worry, there's nothing wrong. Don't mind it already okay? This is a date." Ginulo pa nya ang buhok ko bago kurutin ang pisngi ko.

Hinampas ko ang kamay nya nang gawin nya iyon. Pero nang ma realize ko ang huling sinabi nya ay napatingin ulit ako sa kanya. Pero sya, nakangiti na sa akin.

"Gago, anong date?" Niloloko ba nya ako?

He wanted to laugh hard pero pinigilan nya dahil nasa mall kami. Nagawa pa nyang tumawa! Ako nga ang kinabahan sa sinabi nya.

"Nothing, let's buy some canvas." Huling sabi nya bago pagtuonan nang pansin iyong dumating na sapatos nya. Binayaran nya iyon bago kami nagpunta sa bilihan.

"Para saan naman?" Tinaas ko ang kilay ko.

"You can draw anything and what you've feel while were on the way at home." Sabi nya at pumili pa ng acrylic paint at brush.

Ano na naman kayang trip nito sa buhay? Hindi na ako sumagot at sinakyan na lang ang gusto nya. Sya naman ang gumagastos e.

Pagdating ng tanghalian ay nag ramen na lang kami habang nag ku kwentuhan ng mga random na bagay. Nang utos pa sya kanina para ma picturan kami kasama ang Ramen na inorder namin.

Ngiting ngiti pa sya nang tignan ang kuha doon sa cellphone nya. "Our first date." Pagbibiro nya pa.

Noong hapon naman ay nag arcade lang kaming dalawa sa loob ng mall. Tuwang tuwa nang makapanalo ang stuff toy at binigay ang panda sa akin.

"Claim it. It's yours or give to your brother." Pang aasar nya kaya hinataw ko sya noong stuf toy na panda.

"Kaya palaging mainit ang ulo sayo eh." Irap ko pero inakbayan lang nya ako palapit sa kanya habang tumatawa.

Nang malapit na magdilim ay may pinuntahan ulit kami. Alam ko ang lugar kaya napangiti ako. Pangarap ko lang makakita nang City lights at tuwing gabi lang iyon. Hindi ko akalain na diti nya ako dadalhin sa destinasyon na to.

"Beautiful, right?" Tanong nya. I nodded as a response while smiling and roaming around.

Napapikit ako nang maramdaman ang hangin sa mukha ko. I can hear his happiness laughter beside me and fix my hair.

"I wish that I can see that smile all day." Bulong nya sa akin na nagpa init ng pisngi ko.

"Stop joking around." It's hard to take his words at serious.

I only fooled myself because of ego and pride if I will make him just to flirt with me. Maybe, he was just overwhelmed and it's the first time he sees the person who is truly happy.

"How can I joke to you at this moment, hmm?" Hinawakan nya ang baba ko para magtama ang paningin namin.

My lips parted when I can feel my heart was beating so fast. Nag iwas ako ng tingin at naubo kunwari. I should deny it yes. I should follow my plan. It's the only thing that I will solved.

"Krishianna, I know what you feel right now. There's no need to deny that." Mas lalo akong nahiya nang sabihin nya pa talaga iyon sa harap ko! Bakit ba ganito sya?!

"Pinagsasabi mo?" Takang tanong ko na para bang hindi ko naiintindihan ang pinupunto nya.

Nakakatakot. Mas pinapangunahan pa ako ng takot ko. Hindi ko alam kung bakit. Ang hirap naman ng ganito. It felt just.. wrong. I never experienced this kind of feels when I'm with someone. When I'm with my boy friends. Pero kapag sa kanya, why do I felt shy? At the same time, nervous?

Totoo pala iyong ganoon. Akala ko ay hindi. Pero ngayong nararamdaman ko na sa sarili ko. Hindi ko alam ang gagawin. It's just felt weird for me to feel the kind of this.

Hinawakan nya ang kamay ko at iyon na naman ang pakiramdam na kung ano sa tyan ko. Krisha! Gising!

Kinurot ko pa ang sarili ko baka kung sakaling nananaginip lang ako pero totoo ang lahat ng saktan ko ang sarili ko. Hindi ko alam pero nakakaramdam ako ng takot at lungkot oara sa sarili ko. Ayoko nang ganito.

"Krisha, I wish you will accept me. Once, I'll show myself to you, again. "

That was his last words and we are on the way at home. Mabilis na lang din ang naging byahe namin pauwi nang hindi ako kumikibo.

"Let's see each other again?" Tanong nya bigla kaya agad nagising ang diwa ko sa pag iisip.

Again? Paano naman iyong weirdo na nararamdaman ko sa kanya? Hindi naman yata pwede iyon. Kailangan kong makaiwas para hindi na lumala pa to. Baka naninibago lang din ako dahil walang tumatrato na kakaiba sa akin. Tama.

"Thanks for the getting to know each other. Lalo na sa pagpapasaya sa akin ngayon." Pag amin ko sa kanya. Pakiramdam ko ay malaya akong gawin lahat kapag kasama ko sya. "And we always see each other naman sa school." Nakangiting sabi ko pa.

Napatigil sya saglit doon ngunit ngumiti naman agad. "I wish I can see your smile all day. You're beautiful and free when you're happy."

To be continued...