webnovel

Freedom [MR Series#6] (Completed/Taglish)

MysteryTeen#6 Krishiana Marie Lorenzo is a girl who have the ability of a silent shooter. She's the one of the six girls archer in the world. And she's observer and have an active senses of the people she only met. But when in the middle of the situation, Lexord noticed that Krisha wanted to find the solution of her unresolve problem and pretending to help her but truely will trapped her and abonded. When Krishiana will find her own life without being inside of the Jail? Is there will come into her life and find her freedom of her own without him?

ItsMeJulie · History
Not enough ratings
55 Chs

Chapter 34

TW: Don't read if you're sensitive person.

"Can you tell me what happened to her Doc? Did I hit her?" Nagising ako sa pamilyar na boses mula sa gilid ko. Hindi ko alam kung bakit kinabahan ako. At saan naman dapat akong kabahan?

"Don't worry, there's no damage in her body, she's just losing strength because of many emotions she released. She's just need to rest and please, take care of her." Kalmadong sambit nang doctor nang mapansin ko ang kalaliman sa boses nyang iyon.

Nagkaroon nang mahabang katahimikan habang nagpapanggap pa din akong tulog. Hindi ako pwedeng magka mali dahil alam ko pa din ang mabigat na presensya nya.

"What do you mean?" Puno nang kuryosidad ang boses nya.

Napabuntong hininga ang doctor. "Sorry but I can't tell you. The family of her is my boss. That's all that I can say,"

Palihim akong napa buntong hininga sa narinig at pinili nang imulat ang mata ko kahit nahihirapan. Para akong sinasakal sa loob ng kwarto nang hospital lalo na't nandito ang presensya nang taong pinaka ayaw ko.

Mukhang nakita nyang gising ako nang lapitan nya ako at tinignan isa isa kung may galos ang katawan ko. Onti onti kong naramdaman ang galit na namumuo sa puso ko nang tignan ko ang mukha nya.

"What are you doing here?" Pinilit kong maging kalmado nang tanungin ko sya.

Sa ilang taong pangungulila ay nakita ko na ulit sya mismo sa harap ko. Ang nakakatuwang pag aalala ay bumakas sa itsura at mata nya. Lihim akong natawa kasabay nang pagtulo nang traydor kong luha habang baka tingala sa kanya.

"I'm sorry, this is my fault. I almost hit you, Krish-"

"Don't ever call my name again." Pagdidiin ko na ikinatigil nya. "Makaka alis kana, hindi kita kailangan dito." Sambit ko na halos manlamig dahil sa boses ko.

"Please don't said that to me, I was just concern-"

"Concern?" Muntik na akong matawa. "What will I do for your little concern huh? Mababalik ba yan nang mga kasalanan mong nagawa sakin? And who are you to show yourself to me na parang wala kang ginawa sakin."

"Krish-"

"I said stop calling my name!" I shouted as my tears started to fall. "I hate you! I hate you!" Kinuha ko ang ibang gamit sa gilid at ibinato ko sa kanya. "You've the one who made me like this! You're one of the evil who will hurt me forever! Stop calling my name and get out of here! I don't want to see your face again! I don't want your explanation! It doesn't change my decision to kill you-"

"It does." Pagputol nya sa sinasabi ko nang makita ko ang awa nang tingin nya sa akin na mas lalong ikinainis ko.

"I will never ever love you again! Go to your girl and stop bothering me again! Stop torturing me! GO AWAY!!" Kasabay nang pag sigaw ko ay ang mga nurse na nagsi pasukan para pakalmahim ako at ilabas ang lalaki mula sa kwarto ko.

I cried so much in pain as I lay down on the bed. Hinimas ko ang dibdib nang makaramdam nang sakit doon. It ** hurts that I just want to end this. I cried more and more until I can't cry anymore and just falling asleep.

Nagising ako nang masakit ang mata ko kasabay nang pagyakap sakin nang kapatid ko. "Sis, we need to go home. Kailangan mo nang maraming pahinga. Nandito na din ang ilang mga gamot sa bag mo. Also, your friend's are worrying about you also Chloe. Malapit na ang kasal nila at nahanap na lang sila nang timing para ibigay ang invitation personally sayo."

I wasn't in the mood to talk so I just keep silent and stared at the floor until we're already home.

"Tawagan mo na lang ako kapag may kailangan ka and don't lock the door please." Sambit nya pag uwi namin, hindi ko na sya sinagot at tumango na lang at nahiga nang ilagay ang cellphone ko sa tabi.

"Please texted them, they're worried. Keep resting so you will have an energy to talk to them again." He kissed my forehead before going out to my room.

Kahit nahihirapan, pinili ko pa din na replyan sila at nangako kay Chloe na magpapahinga muna nang tatlong araw bago kami makapag kita para tanggapin ang invitation nya.

After sending the text messages including my cousins, twins and france, I deactivated my all social accounts and even turned off the phone and just cried all night in my dark room.

I woke up at night when I heard a knocked a open the door beside me. "Kailangan mong mag dinner, hindi ka kumain mag hapon. And drink your meds after to eat. Ubusin mo yan, I'll call Azure-"

"Don't," Putol ko sa sasabihin nya. Hindi na sya nagulat sa namamaga nang mata ko dahil sanay na syang makita akong ganito. "We're done, and he's done helping me. I don't want to people who will stay with me anymore. I don't want to be a burden." Sambit ko na parang pagod na pagod.

Bumuntong hininga sya sa harap ko at nilapag ang pagkain sa side ng table bago inayos ang buhok na nakaharang sa buhok ko. "Ate please don't ever think of leaving me again okay? I'll help you to find our parents. I'm still learning and a part of your work. Leave it to me and we'll be one of a happy family again. Please, don't lose me hope to be happy again Ate, with you."

Pagmama kaawa nya sakin. "Don't ever broke your promises to your friends so we could finally free." Hinalikan nya ang ulo ko bago nagpaalam lumabas.

I just ate three times and drank some water with a medicine in it. Ilang minuto akong nagpahinga bago bumalik sa pagtulog. Kinabukasan na nang magising ako at sakto namang pag pasok nang kapatid ko.

"Good morning, have a breakfast. An omelet egg with corned beef." Nakangiting bungad nya nang ilagay nya ang tray sa gilid. "Ako na ang kumuha nang pinagkainan mo, I was expected, wala kang gana kumain."

"I just want to stop the pain." Sambit ko na ikinatigil nya. Tumingin ako sa mata nya. "It scares me again, to love another and left me clueless. Hanggang ngayon, nakakulong pa din ako sa nakaraang iniwan nyang sakit sa akin. Kahit saang bansa man ako tumakbo, hinahabol pa din ako niyon. And I will never accept it because right now, I just want to end this."

Tumalim ang tingin nang kapatid ko sakin at nilapitan ako. "I said don't ever leave me. Paano ko pa hahanapin ang magulang natin kung ikaw na ang unang sumusuko? Remember when we're still in school, you promised that we'll find our parents, at kung sink ang nagpapadala nang pera sa atin at nang mansyon na to kaya hindi tayo naghihirap? The big sister I know doesn't give up, at wala iyon sa atin Ate. You can rest but never give up, malapit na tayong makalaya, please ate, the people need you, needs us."

Matamlay akong tumingin sa kanya lalo na nang magsalita ulit sya. "I'll call Dra. Yeena, your session is in Saturday, after receiving the invitation. Ako na ang sasama sayo. You can't be like this forever, you still hve a future to comes. Fighting sister, everyone loves you."

3 days come and I try to open my phone after charged. Tinawagan ko si Chloe habang nag di drive kami papunta sa park dahil nandoon na daw ang pamilya kasama ang anak nilang si Ellios na naghahanap na nang maraming regalo sakin dahil tatanda na daw akong rich Tita.

Mabilis lang kaming nakarating at pinakalma ang sarili ko. I don't want to fail when I wear my mask in my face so they won't notice that I'm tired of everything when I looked to my big brother.

"Hintayin mo nalang ako dito, kukunin ko lang ang invitation." Tumango naman ang kapatid ko at inunlock ang pinto ng kotse para makalabas ako.

'I'll wait."

Dere deretso akong naglakad at agad na natigilan nang makita na naman ang lalaking walang inambag sa buhay ko kundi ang saktan ako. I was trying to keep myself calm and stop my panicking attack when he's near. I smiled by myself and proud of it when my breathing came back to normal again.

Taas noo akong naglakad, pilit na hindi pinahalata kung gaano nakaka apekto sa akin ang presensya nya. I saw Chloe looking at us with questioning in his eyes while smiling.

I can feel my happiness in my heart when I saw Ellios waving at me. "Tita why are you lonely and how are you na po?" Sambit nya sa akin habang busy si Chloe na kausapin ang katabi ko.

"Tita is not lonely baby, I'm just tired from work. And tita is okay too baby, I have a gift for you when your mom and dad getting married for three weeks."

His eyes were shining like a sky, just like his mother Chloe. I parted my lips and saw the dimples and reddish lips. Half features is a little Chloe and almost features are my cousins. I even saw him blink and have a long eye lashes and white skin.

"You're so handsome," Hindi ko namalayan na nasabi ko iyon sa kanya kaya nahiya pa sya.

"Thank you Tita, yung utang mo po ha, I'll go po to Daddy na." Natawa ako sa huli nyang sabi bago humarap kay Chloe.

"Buti kapa, masaya kana at natapos na din ang problema nyo sa buhay, ako ito, nandito pa rin."

Akala ko ay ubos na ang iniiyak ko nang makita ko na naman ang kaibigan ko. She hugged me immediately and comfort me.

"Don't worry, lahat naman siguro na nangyayari sa inyo ay may katapusan. Look at me, after those 7 years, it's still worth it to gave him a second chance witout having a full of trust because I am still healing. I know you're a strong but it doesn't mean you deserve it. All you need to do is to fight destiny and make your own destiny to be happy. You deserve to be loved, Krisha. Don't make loneliness and negative mind to eat you, alright?" Mahabang sabi nya at pilit na pinapakalma ako.

Maski ako ay ayoko na maging pabigat. Maybe I just want an explanation from him and have a closure. Para matapos na din siguro ang paghihirap ko nang ganito at makalaya na sa nakaraan ko.

She gave me an invitation when I wiped my tears. "Don't worry I will not broke my promise. I have to go to another country again and track the evil person Guttierez. Iyong pamilya lang naman nila ang nang gulo satin at dinamay ang iba."

"I know, hindi din naman kami magpapa kasal nang magulo pa. We're here for you." She smiled at me sweetly and hugged me again.

"Salamat sa lahat Chloe, I try to make a closure with him at pangako na nandoon ako sa kasal nyo kasama sya. Masaya ako para sa inyong dalawa at sa anak nyo." Iyon na ang huling sinabi ko at kumaway sa kanya bago naglakad paalis nang hindi pinapansin ang presensya nang isa.

To be continued...