Sound of waves or your words?

--

"I do love beach. Very! I'd die just to see it. Alam mo, kung ikakasal man ako,

gusto ko yung sa mismong karagatan."

nakangiti kong saad sakaniya, even if he doesn't ask about it.

"Well, that's dangerous. Naka sisid mismo sa karagatan habang ikinakasal?. Weird! but i do find it Unique." ani ya.

Siya kaya itong weird, hindi naman ayon ang ibig kong sabihin, e! What i mean is Beach Venue on my own Wedding!

Kung papalarin man in the Future.

Bahagya kong binago ang usapan namin para hindi na mahantong sa away ang hindi namin pagkakaintindihan.

"Ikaw, kung may babae pa na mag tatangkang mag tiis sa ugali mong 'yan, Saang lugar mo naman gustong ikasal sakan'ya?" Iritadong tanong ko.

Ang kaninang ekspresyon niya na nagtataka ay napalitan naman nang simangot sa mukha niya ngayon.

Inis siguro dahil sa naging tono nang pananalita ko.

"I don't want to talk about it."

he said coldly.

"Why?" I asked on my pleasured face.

"I don't have any idea about that.

But i love beach too, peaceful..

Also comforting." he gives me a smile.

"Diba, ako naman ang magiging Bride mo kapag ikinasal ka na?" pang aasar ko sakaniya. I laughed hard.

I caught him take a glance at me while

i'm laughing on the question that i just asked. I vividly remember his promise when we were just a kids, nangako siya na ako ang pakakasalan niya. In the future.

Pero bata pa kami nung mga oras na iyon, wala pa kaming kaalam-alam. Hindi naman sa umaasa, pero it's been 3 years since we admitted that we like each other. But like on what i said, bata pa kami no'n. People changed and people cherish. Finley did changed a lot. I saw how he turned into a matured and serious guy.

"Yes, maybe. We'll never know."

sagot niya sa pabirong tanong ko.

"May pag aalinlangan pa rin."

seryosong saad ko sa malungkot na tono.

I was shocked nung binuhat niya ako para bumaba sa batong inuupuan namin. At dahan-dahan niya akong inalalayan habang nag lalakad sa mabatong daanan.

Ilang minuto na ang lumipas pero nag patuloy pa rin kami sa pag lalakad kahit na hinahampas na nang malalakas na alon ang tuhod namin. Humiwalay siya ng direksyon, tumigil ako at tinignan siya kung saan siya papunta. Fricko ran papunta sa paborito niyang sinasampahan. When he's already there, he sat on the top of a big rock malapit sa gitna nang karagatan. I was seating here at the sand, Still confused. I love beach, but i'm also scared on its wave. Kaya hindi ko na sinundan si Fricko.

I saw how big waves hits the rock he's standing at. Ngunit hindi manlang siya natatakot na baka abutin siya nito.

I saw a big wave again. At inabot na nga ata siya ng alon, siguro daplis lang dahil mataas naman ang bato. I was laughing and amazed nung nakita kong nanatili siyang nakatayo after a wave slightly hit him.

Nang mapagod na ako sa kakatawa ay humanap na muna ako ng mauupuan para makapag pahinga. Dahil nakakaramdam na rin ako ng pagod.

I saw a small chair sa hindi kalayuan kaya kinuha ko agad iyon, napapaligiran ito ng sand kaya pinunasan ko muna gamit ang kamay ko and then i sat on it. But then there's voice that caught my attention.

again and again..

"Ilina Helose, The only girl that i'll marry! Look at me, I'm fighting for your laugh!. "

Our eyes met when i looked back to him. Oh, this man never fails to Assured me.

"Bumaba ka na riyan, ayoko namang

ma byuda!." sigaw ko pabalik sakaniya.

Natawa ako, agad kasi siyang nag madali sa pagbaba. He's struggling na bumaba sa batong 'yon. Sa malalaking alon ba naman, sure akong hindi niya malalabanan iyon.

Nang makababa na siya i watched him swam papunta sa akin. Mabilis na talaga siyang lumangoy kahit nung mga bata pa lang kami, palagi nga akong natatalo sa pabilisan lumangoy, dahil hindi naman ako marunong.

Palapit na siya kaya tumayo na ako para salubungin siya.

"Bolero. Muntik pa akong iwan dito sa lupa."

pang aasar ko.

"Will you marry me?."

lumuhod siya.

"Fricko Hassan! Ano ba? Tumayo ka riyan!

utos ko sakan'ya kahit na alam ko na nag bibiro lang siya.

"See? gan'yan ba ang isasagot mo

saakin when the time comes at nag propose na ako?" seryoso niyang tanong.

"Baliw! 17 yrs old pa lang tayo,

tumigil ka nga! Minor." natatawa kong saad, sabay hampas ko sa malapad na balikat niya.

"Yeah i know. Umuwi na tayo bago ka pa tangayin ng alon diyan." utos niya.

He placed his one hand on my back, bilang pag alalay niya sa'kin.

–

Katahimikan ang bumalot habang nag lalakad kami pauwi, dumaan kami sa shortcut kung saan sa tabing dagat lang din. Maraming alon ang sumalubong sa'min kaya nahirapan kami nang bahagya.

I don't even worry about it, i know he will protects me. Anytime.

Naalala ko na may pasok na pala bukas,

ngayon ko lang din naalala na may schoolworks pala, kaya inopen ko ang topic na iyon sakaniya.

"Are you done with your Schoolworks?

you can help me, if you want."

ngumiti ako.

"Expected since you're the most lazy i've ever known. Open your notebooks and gmail later when we get there." I'll immediately send it through your gmail, 'wag ka na lang maingay sa mga kaibigan mo at baka mahuli pa tayo." ani ya.

"I hate Ms. Ocampo."

pag-babago ko sa topic namin dahil baka mag bago pa ang isip niya kapag patuloy lang naming pinag usapan ang mga schoolworks. he hates it when i'm being lazy all the time.

"Random helose."

pang-aasar niya.

"What now? Madali lang namang makinig."

umirap ako sakan'ya.

"Ayos."

matipid niyang sagot.

"Kung ayaw mo, edi huwag. Hindi na kita guguluhin." inunahan ko na siya sa pag lalakad.

"You misunderstood me, miss."

boses na nangangaling sa likuran ko.

Nag-patuloy pa siya sa panunuyo niya pero nanatili siyang nasa likudan ko. Hindi niya alam na gusto ko nang umuwi para magawa yung mga schoolworks ko.

Lagot ako sa prof namin dahil bukas na ang pasahan ng mga iyon.

We're across from my house. Hindi na ako nag paalam sakaniya.

"searewind@gmail.com! Send it later when you come home. Thanks!" malambing na tonong sigaw ko sakaniya at agad nang tumakbo pauwi saamin.

...