webnovel

Fool, Frail Heart [ Tagalog ]

She used to be the dugyot at parang kulang sa paligo before. That was five years ago. Kaya nga wala siyang napala sa crush na crush niyang campus heartthrob dati na si Stephen Stonward. On that certain day she confessed her feelings towards him but all that she got was embarrassment and rejection sa gitna ng maraming matang nagmamasid sa kanila. She got judged big time. Labis siyang nasaktan sa pangyayaring yun to the point that she even decided to follow her parents who is currently residing in States by that time. Stephen was her first love, though he's just loving him from afar. But he's also the first man who broke her fragile heart. After five years, she came back to the Philippines. She's no longer the ugly duckling Shania before. Meet the gorgeous 21 year old Shania Lorraine Gomez. Who still have a resentment towards her ex-crush. She came back to take her revenge. Napakababaw man kung iisipin, pero yun ang nais niya. Gusto niyang ipaghigante ang sakit at pagdurusang naranasan niya sa loob ng higit limang taon. Gagawa siya ng bitag na siguradong mahuhuli niya si Stephen. Isang bitag na kapag nahuli niya ang lalaki ay hahayaan niya lang itong makatakas na may baong sakit at pagdurusa. Ngunit pano kung mismo siya na gumawa ng bitag ay mahulog rin sa matinik at malalim na butas nito? What if her plan backfires in the middle of the process? Kakayanin niya bang umahon sa pagkakahulog ng hindi mangangapa at magdurusa? Kakayanin niya bang isantabi ang pagmamahal na unti-unting nabubuhay sa puso niya para lang maisakatuparan ang paghihiganteng ninanais niya? Kakayanin niya ba? O susuko na lang siya?

FebruaPiscium · Urban
Not enough ratings
15 Chs

CHAPTER TWO [ Part 2 ]

I close my eyes and let myself to be welcome by the fresh serenading breeze of the wind. Ang sarap sa pakiramdam ng bawat dampi ng hangin sa balat ko. It feels so relaxing.

Numbers of acacia trees primly scattered everywhere burst upon my sight the moment I open my it. Bearing it's white and yellow flowers which makes the surrounding looks more chromatically lively. 

This place feels like haven.

I was busy appreciating every goodly things in every corner of this little paradise. Nang bigla akong natapilok at bumagsak sa damuhan.

"Aray!" daing ko habang hinihimas-himas ang paa kong natapilok. Hindi ko man lang namamalayang napapaikot na pala ako kanina. Katangahan nga naman Shania oh.

"Miss, ayos ka lang?" Anang isang boses lalaki, na sa tsansa koy nakaluhod ngayon sa harapan ko. Nasa paa kong natapilok ang atensyon ko kaya hindi ko makita kung sino siya.

"A-ayos lang." Saad ko while trying to put a force on my sprained foot para tumayo sana. Napakagat ako sa ibabang labi ko dahil sa sakit nito. I heave a deep breath then try it again, but I failed.

Shit! Ang sakit talaga.

"Makakatayo ka ba? C'mon, I'll help you up." I was stunned for a second when I felt a hands squeezing my arms. Insisting to guide me up.

"N-no! I can manage!" Aligaga ko siyang tinanggihan, tsaka ako pabalikwas na tumayo. Which is not a good thing, kasi mas lalo lang sumakit yung paa ko. And because of that, I feel like babagsak na naman ako.

Stupid Shania! Yan kasi may tutulong na sana, tinanggihan mo pa. I silently scolded myself.

He's a stranger to me, kaya bakit ko siya pagkakatiwalaan. Aish!

Before I could feel the grassy ground on my back, a firm arms wrapped around my waist that seems to protect me not to fall down again. I can even smell his manly scent, since sobrang lapit na ng ilong ko sa dibdib niya. Hindi ko sinasadyang mapakapit sa mga braso niya nang aksidente ko na namang naigalaw ang paa ko kaya sumakit na naman ito.

"Shit!"

"You know to yourself that you can't. Pero pinilit mo pa ring tumayo. I even insisted to help you up, but you refused. Okay ka lang ba?" Damn, why does he sound so grumpy and concern at the same time.

I want to see his face,  I've never been saved by someone before. Kapag natapilok ako dati, hahayaan ko munang mawala yung sakit bago ako babangon. Just like how I let myself to heal first before I came back here.

I slowly raise my head since kanina pa akong nakayuko.

Well-defined adams apple, kissable lips na parang laging naghahangad na mahalikan.

How does it feels like to be kiss by that lips. The heck, Shania! Get a grip of yourself! Hindi mo nga kilala yung tao tapos nag-iisip ka pa kung anong pakiramdam kapag nahalikan ka niya. Sabog ka ba?

Napakagat-labi ako when I smell his minty breath that touches my nose. Damn! Stop your stupid jones, Shania.

I restraint myself not to look at his sinful lips again, instead I moved my gaze at his eyes. But I was taken aback when a familiar pair of deep coffee brown eyes were staring at me with so much concern.

That eyes na once in a blue moon lang ata magawi ang paningin sa akin. Disgust and so much judgement towards me was visible in that eyes five years ago. That eyes who looked at me without any emotions, not even a pity for me. His eyes, his face that I used to curse every damn days of my life in States kapag naaalala ko.

But, what the heck is happening to me right now? My body is acting so weird, that I precisely want to cling unto his neck and hug him tightly. My heart is beating rapidly, which is new to me now. For the past years hindi ko naramdaman ang ganitong tibok ng puso ko.

The person I used to admire before and the person who's the reason behind why I came back for revenge, who's arms was still wrapped around my waist is the same.

Nagpumiglas ako mula sa pagkakahawak niya na tila ba takot akong mapaso ulit sa presensya niya. Nababakasan ko man ng pagtataka ang pagmumukha niya, pero hindi ko na lang yun binigyang pansin. With my painful sprained ankle, I managed to stand up and turn my back at him. I walked away from him just like what he did to me five years ago.

"Miss! Okay ka lang? Yung paa mo!" Pahabol niyang sigaw sa'kin. Hindi na ako nag-abala pang lingunin siya. I gave him a slight wave para iparating sa kanyang okay lang ako, kahit hindi.

Masakit na nga yung ankle ko, pati ba naman yung puso ko.

He can still makes my heart goes wild without him knowing it. Just like before. And I hate it!

Ayokong maramdaman ulit yung pakiramdam na meron ako sa kanya dati. Yung pakiramdam na yun ang talaga namang nakakababa sa self-esteem ko. Ayoko nang maulit yun. Ayokong maging tanga ulit sa kanya.

I hate it. Kasi matagal ko ng binaon sa limot ang pakiramdam na yun. Hindi ko man yun naibaon sa kailaliman ng Pacific Ocean, just like what he wanted me to do with my feelings before. Still, I know to myself na nakamoved-on na ako. Naibaon ko na ang nararamdaman kong yun sa kailaliman ng pagkatao ko. It's all in the past.

I should not be affected by his damn presence, maaapektuhan lang nito ang mga plano ko. I must stick to the plan.

Gagawin kong mas matibay ang bitag ko, nang sa ganun ay hindi na siya makakatakas pa sa oras na mahuli ko siya. O kung kakayanin man niyang tumakas, sisiguraduhin kong sa pagtakas niya katumbas ay pagdurusa.

Don't get me wrong. I'm just doing this for us to get even.

I suffered a lot, and I want him to suffer too, if possible.