Chapter 30

Chapter 30 : Forever

"Ayaw mo ba talagang malaman?."

Mabilis itong nagtakip ng kaniyang tainga.

"Caden?." Mariin siyang umiling.

"Bahala ka."

During my latest check up , the doctor revealed the gender of our baby kaso ayaw pang malaman ni Caden. Saka na lang daw kapag malapit na itong isilang. Iniiwasan niya talaga ang topic na iyon. Gusto niya ay surprise. I know he want a girl. At first , he want a boy but when Caspian arrive. He change his mind.

Mula kay Caden ay lumipat ang tingin ko kay Caspian na mahimbing na natutulog. Caspian is Cassey's son. Mag-aanim na buwan na ito. Unfortunately , Cassey didn't make it. We lose her after a few weeks of a comatose. Since we didn't hear  anything about Daniel. We decided to adopt Caspian. Ang sabi ni mommy ay sila na lang raw ang mag-aalaga sa kaniya pero nagpumilit si Caden na sa amin na lang raw ito.

Mukhang nag-eenjoy naman ito habang binabantayan si Caspian. Lumipat na kami sa Manila. Naiwan ang farm sa pamamahala ni Brytte habang si Caden na ang may hawak ng kompaniya nila rito sa Manila para mas madali para sa kaniya.

Umiyak si Caspian kaya agad namang napabalikwas mula sa kaniyang pagkakahiga sa sofa si Caden. As much as I wanted to take care of him myself , medyo mahirap na para sa akin dahil sa malaki kong tiyan. Mahirap na makakagalaw ng todo o makakapagbuhat ng mabigat. Kaya naman mas madalas na kumakarga sa kaniya kapag umiiyak ay si Caden o hindi kaya ang yaya nito.

"Hey. Don't cry. Daddy is here."

He may not our real son but we will make sure he won't feel that. I know I'm Caden's eyes , he will love him like he's own blood.

Agad itong tumahan nang makarga ni Caden. Madalas siya ang nakakapagtahan nito kaya kapag nasa trabaho siya at kami lang ng yaya ang naiiwan at umiiyak ito. Aabot ng isang oras bago tumahan.

"He's cute." puri ni Caden kay Caspian.

Lumapit ako sa dalawa at yinakap ang mga ito.

"We will be his family , right?." tinanguan ko si Caden. We will. We will take care of him and love him the way he deserve it. We won't abandon him like what Daniel did. I realize he is a jerk. An asshole. I could forgive him for breaking my heart but not for abandoning his own child.

"I love you , Caspian." bulong ko rito at hinalikan siya sa noo. His lips formed a small smile.

"He'll be a good kuya."

Tiningnan ko siya ng makahulugan.

"Ayaw mo ba talagang malaman ang gender ng baby natin?."

"No!." mabilis niyang iling.

"Sure?."

"Avery." He warned.

"It's a girl kasi."

Sandali siyang natahimik na para bang iniisip pa ang sinabi ko.

"Fvck—

"Caden!!."

Muntikan na akong atakihin nang mabitawan niya si Caspian. Mabuti at agad kong nasalo.

"Caden!." sayaw ko rito.

"Fvck. Sorry." muli niya itong kinarga.

"Just put it back to the crib. Papataying mo ang bata e."

"Sorry. Ginulat mo naman kasi ako." saad niya at inayos si Caspian sa pagkakahiga nito. Huminga ako ng malalim dahil ang lakas ng kalabog ng puso ko sa kaba.

"We have a girl." saad ko at yinakap ito mula sa kaniyang likuran.

"Really?." hindi niya makapaniwalang tanong.

"Yes." Nakangiti kong sagot.

"Fvck." mahina niyang mura at hinarap ako bago yakapin ng mahigpit.

Sobrang excited ni Caden mula ng malaman ang gender ng anak namin. Dahil ilang buwan na lang at isisilang ko na ito ay nagpipilit na siyang bumili ng mga gamit para rito. Pina-ayos na niya ang kwarto nito na pink at purple themed.

We planned to get married after I give birth. The original plan was last month but because of what happened. We  decided to move it.

Naging abala si Caden sa paghahanda sa pagsilang ni Celeste. He want to name her that.

"Ayos lang ako." I assured him. I'm on a labor already. Ang bilis lumipas ng mga araw at buwan.

"You sure?."

I nod at Caden. Napaparanoid na naman kasi siya at baka matulad ako kay Cassey. Sinabi naman ng doktor ko na walang dapat ikabahala at magiging maayos ang pagsilang ko kay Peia.

Caden refused to leave my side. Ayaw niyang bitawan ang kamay ko. It's my first pregnancy. It was not easy but I was able to handle it because Caden was there with me. I successfully deliver a pretty and healthy girl.

"Magkamukha kayo." ani Caden habang karga karga si Celeste.

"Can I carry her?."

Dahan dahan niya itong ibinigay sa akin. Umupo ako at inayos ang pagkakarga sa kaniya. Habang nakatingin sa kaniya nakikita ko ang aking sarili sa kaniya.

Caden went on hugging the both of us.

"Thank you." He whispers.

"Para saan?."

"For giving me this moment."

"Ang drama mo na naman." mahina siyang natawa at hinagkan ako.

"I love you."

Pagkatapos ng dalawang buwan mula ng maisilang ko si Celeste ay abala naman si Caden sa pagplano ng kasal namin. He organize and plan everything. Ayaw niya kasing mapagod ako and besides I'm also busy taking care of Celeste. Ang likot kasi , halos hindi ko maiwan dahil baka mamaya ay nasa sahig na.

She's not a cry baby. Medyo may kasungitan at palaging hyper. Gusto palaging naglalaro and she smile a lot.

"Hi , baby." I held her hand. Ngumiti agad ito.

I breastfeed her. It's better for her nutrition. As much as I can , I took care of her myself. Ayoko siyang iasa sa mga katulong.

"Do you like it?."

Wala akong magawa kung hindi ang tumango kay Caden. He's showing me the details of the wedding. The decorations and venue. One thing I get to know about Caden is he's a good planner. Alam na alam niya ang bagay na magugustuhan ko.

Abala ako sa pagsusulat ng mga pangalan sa wedding invitation nang humilig siya sa aking balikat.

"Kung inaantok ka na , mauna ka na lang magpahinga. Tatapusin ko lang to."

"I want to stay here with you." sabi niya at yinakap ako.

"Mauna ka na lang kasi para makapagpahinga ka na. You haven't got any good sleep this past few days."

"Ayokong matulog nang hindi ka katabi."

"Itabi mo na lang si Celeste."

"Ikaw gusto ko." He pouted. Pinipigilan kong matawa sa mukha niyang nagpapa-cute.

"I need to finish this first." Tumango lang siya.

"Baby?." tawag niya matapos ang ilang minuto.

"Why?."

"Ilang gusto mong baby natin?."

Napatigil ako sa pagsusulat sa tanong niya.

"Ba't mo naman natanong? Don't tell me nagbabalak ka na? Celeste is not even one year old yet and you're already planning another one?."

"Masama bang magplano? Besides , its better to have a family planning."

Hinampas ko ang kaniyang braso.

"Yung matino naman. Balak mo atang magka-anak taon taon."

"Pwede."

"Caden!." saway ko

"Kidding , baby. Celeste is good. Pwede ring sundan natin ng isa para may kalaro siya." suhestiyon nito.

"May kalaro na naman siya. We have still Caspian."

"Oh yeah." napa-ayos ito ng upo. Pansin ko ring hindi na niya masyadong naalala si Caspian mula ng maisilang si Celeste.

"I almost forgot him."

"Nakalimutan mo na nga."

Mabilis itong tumayo.

"Saan ka pupunta?."

"Pupuntahan ko lang." aniya at lumabas.

I admit we become busy with Celeste and our wedding. Madalas na naiiwan siya sa pangangalaga ng kaniyang yaya. I felt guilty. Pinangako ko pa naman kay Cassey na aalagaan ko siya at ituturing na parang anak ko na rin.  Iniwan ko na muna ito at sinundan si Caden.

I didn't find them at Caspian's room. Sunod kong pinuntahan ang playroom nito at baka naroon ang dalawa. Hindi nga ako nagkakamali dahil naabutan ko sa may pintuan si Caden.

"Where is he—

Hindi ko natuloy ang sasabihin ng makita roon si Caspian na naglalaro. Malalim na ang gabi at dapat ay natutulog na ito.

We both stand in there looking at him. Eyes full of compliment at every move he make. Tahimik si Caspian. Madalang siyang ngumingiti o tumatawa. Mas gusto niya ring maglaro ng mag-isa. Matalino din ito at madaling matuto. He's a fast learner and most of the time wants to be independent.

"Caspian?." Caden called.

Napatigil ito sa paglalaro at lumingon sa amin. Hindi ito lumapit at tiningnan lamang kami.

"Hey. Why are you still awake and where's the yaya?." tanong ni Caden rito na hindi naman nakatanggap ng sagot mula rito , obviously.

Kinarga ito ni Caden na agad namang humilig sa kaniya.

"Sorry , Caspian."

Lumapit ako rito at hinaplos ang kaniyang buhok.

"I love you." I kiss his forehead and hug both of them.

Napangiti ako ng ngumiti ito.

I promise to make him feel the love from a family he should have. From thereon , I promise to fulfill that promise.

Puno ng kaba ang dibdib ko habang nakatitig sa wedding gown na nasa harapan ko. It was made by my favorite bridal gown designer. Kuhang kuha nito ang disenyo na gusto ko. Just the wedding gown is too much for me to look at. Sa huli ay naiiyak ako.

We've been through worst I never had imagined. We have our daughter now but still this moment feels like all new. Ibang iba ang pakiramdam kung ikumpara sa unang kasal namin. This time , the excitement and anticipation is real. Today is our big day. The day I've been long waiting for. Everything is already planned and I can see nothing to stand against the two of us.

Nang tuluyan ko iyong masuot I feel like a real bride on a real wedding with my real groom.

"Don't cry. You'll ruin your make up." Zarah advice. She's my maid of honour. I tried to hold my tears and smile. Ibang iba iyong pakiramdam kaysa sa dati.

We take a few picture before we head to the church. Kahapon ko pa huling nakita si Caden at hindi ako makapaghintay na makita siya habang naghihintay sa akin. Napapangiti ako sa tuwing naiisip ko ang hitsura niya ngayon. Is he happy? Siguro naman.

Mas kumalubog ang dibdib ko ng makarating kami sa mismong simbahan na pagdadausan ng kasal namin. Ilang saglit lang ay nagsimula na rin ang misa.

The emotions building inside my chest are too much to understand. Habang nakatitig sa saradong  pinto ng simbahan  , hindi ko mapigilang makapag-isip ng mga bagay bagay na hindi maganda. Would someone ruin this great day? Would someone raise their hand to object in our marriage? Would this day end up a mess?

Kahit alam kong hindi ako iiwan ni Caden at pinangkuang habang buhay na mamahalin , I can't still stop myself to think. But no , this day will be great. I inhale deeply as the for slowly opens. As I slowly take my step inside , I can smell the fragrance of fresh roses. Punong puno ng rosas ang loob. It's beautiful and Caden planned it all by himself.

Nang sabayan ako nina mommy at daddy sa paglalakad ay nagsimulang sumikip ang dibdib ko. Hindi ko alam kung bakit sa simpleng paglalakad lang ay naiiyak na ako. Maybe because the one at the end of the walk and steps I'll made waiting was the man I never dream but make my dreams come true. Dahil alam mismo ng loob ko na worth it ng luha ang naghihintay sa akin sa dulo. I bit my lip hard as I can to stop for crying. Pero habang lumalapit ako sa kaniya ay mas lalong nagiging mahirap na pigilan ang mga luha ko.

Marami ang naroon pero nanatili ang titig ko sa kaniya. As usual he look so damn good and handsome. He's biting his lip like I do trying to do the same thing I am trying. Nasa tabi niya sina Tita at Tito na todo ngiti. Hindi ko na mapigilan ang iilang butil ng luha na tumulo nang tuluyan akong makalapit sa kaniya.

"Sinong nagpaiyak sayo?." tila nang-aasar niyang bulong nang tanggapin ang kamay ko mula kay daddy at humarap sa magkakasal sa amin.

"Iyong walang hiyang mahal ko." Agad itong napangiti sa sinabi ko.

"Mahal rin kita." bulong nito.

Tumikhim ang pari sa harap namin kaya napa-ayos kami pareho.

The ceremony start. We exchange vows and I do's. No one objects. Few seconds now we will be officially married and tied together , forever.

"By the power vested upon me , I now  pronounce you husband and wife."

The father smiled Caden knowing that this is one of the most awaited final moment.

"You may now kiss the bride."

Hindi pa man ako nahahalikan ni Caden ay hindi na magkamayaw ang sigaw sa loob ng simbahan. Rinig na rinig ko ang tinig ni Troy na best man sa kasal namin.

I bit my lips in the anticipation as Caden pull up my veil. It wouldn't be the first time we will kiss but for me this time is different and I can't stop anticipating his lips on mine.

Halos magpapadyak pa ako sa inis sa tagal ng halik niya. He's staring at me meaningfully while caressing my face.

"I love you." He mouthed.

"Tagal naman!." dinig kong sigaw ni Troy.

With that , I make the first move as I encircle my arms around his nape and kiss him deep. Nagtilian ang mga tao na naroon. Caden return the kisses at halos ayaw pang tumigil kung hindi lang nagsabi ang photographer na picture na ang kasunod.

"Bawi ako mamaya." bulong nito na agad kong nasiko.

"I love you , Mrs. Escariaga." matamis niyang saad at hinalikan ako sa noo.

Hindi naman ako makabalik ng halik rito dahil nandito na ang mga magulang namin sa gilid para sa picture taking. I notice how disappointed he is but still manage to look hot , cute and sexy at the same time. Bilang pambawi , mabilis akong bumulong sa kaniya.

"Bawi ka na lang mamaya." I said and even wink at him. His hand around my waist tighten pressing my stomach a little.

Nang lingunin ko siya ay panay na ang ngiti nito. Well , he's my husband now. He is officially mine and I am his.

The day is filled with congratulations and celebration. I only attend the venue for an hour dahil kinakailangan ko ng umuwi para kay Celeste. Nag-iiyak kasi ito at ayaw na roon. Pati si Caspian ay nagyaya na ring umuwi. Naiintindihan naman nila ako kaya iniwan ko na si Caden na mag-asikaso muna roon. Nandoon rin sina mommy kaya magiging maayos parin ang lahat kahit wala ang bride.

Maghahatinggabi na ng maalimpungatan ako. Nakatulog pala ako habang pinapatulog si Celeste. Gusto nitong sa kama matulog. Halos dalawang oras pa akong nagsusuyo para makatulog ito at sa huli gusto lang pala kayakap si Caspian. I stare at them with so much of appreciation. They're both a blessing to me. Even Caspian  , he is.

I was never been so fond of babies before but now looking at this two innocent angels. I couldn't think of more of them. Ang ganda siguro tingnan habang magkakasama sila. A one big happy family.

"Still awake?."

Napalingon ako sa pintuan at dali daling napabangon ng makita si Caden roon. He's still wearing the same suit he had earlier. I can see he's a little bit tired but with his messy hair he still look so damn hot. Damn!

"How's the celebration?."

"Fun but without you , it couldn't be more enjoyable." Aniya at lumapit sa akin.

He give the two little one a kiss in their forehead before loosening his tie.

"Tired?."

"A little." He frowned and straightened his back.

Tumayo ako at mahigpit itong yinakap. Bahagya siyang natigilan.

"Why?." taka niyang tanong. Hinigpitan ko lang ang yakap ko rito. Matapos ang ilang saglit na pagtataka ay yinakap lang din niya ako pabalik.

"I'm so lucky that I got you."

"I'm the luckier one." I insist.

"Ako kaya." pilit niya.

I pouted and nod at him. Inihilig ko ang aking mukha sa kaniyang leeg habang nakayakap ang mga kamay ko sa kaniyang baywang.

"Avery?."

Sinilip ko ang kaniyang mukha.

"Bakit?."

Ngumiti ito.

"Thank you." aniya

"Para saan?."

"For loving me."

Nag-iwas ako ng tingin ng maalala ang ginawa ko sa kaniya noon.

"Sinaktan kaya kita."

"The pain is always worth it. If you love someone you should learn to accept the pain they give."

"Selfless ka masyado."

"Basta ikaw."

"Ba't ganiyan ka?."

"I'm just happy that I am yours." namumungay ang kaniyang mga mata na nakatingin sa akin.

"It is supposed to be , 'I'm happy that you are mine'."

"Akin ka ba?." nag-aalinlangan niyang tanong.

Tumango ako at ibinaon ang mukha sa kaniyang leeg. Sandaling namayani ang katahimikan sa aming dalawa.

"Caden?." basag ko sa katahimikan.

"Hmm."

"I love you." malambing kong saad.

Mula sa pagkakayakap sa akin ay tiningnan niya ako.

"I love you more."

Words are not enough for me to show how thankful I am for him and of how much I love him. Words wouldn't be enough.

I am broken when I met him. I question my existence and the meaning of love I believe in. I once swear not to believe with it anymore but he came. Caden came. He give a new meaning to a love once I hated. He give more meaning to my life. He fixed my broken heart and offer me love I've never had and no one else could offer to me. He give me comfort I've never felt. Ginawa niya akong baliw sa pagmamahal sa kaniya. He give me feeling I never encountered before. He made me cry because of happiness.

Iniyakap ko ang aking kamay sa kaniyang batok at tinitigan siya.

"I love you , baby."

"Stop seducing me." mariin niyang saad.

Pinigilang kong matawa at sa halip ay nagseryoso pa at kunwari ay hindi affected sa sinabi nito.

"Avery?." he warned.

I smiled at him and kiss his lips before asking him.

"Parang ayaw mo naman?."

He lost his temper and caught my waist as he pull me closer to his body and make me breathless with his kisses.

He is my saviour. Certainly , the love of my life. Now and forever.