Chapter 11

Chapter 11 : Please

Kumunot ang kaniyang noo ng mapansin ang muling pagtitig ko. Simple akong umiwas ng tingin na parang wala lang iyon. Exempted rin naman siguro ako sa sinasabi niya. Sa huli , arrange marriage lang naman ang dahilan kaya nagkasama kami ngayon. Basically , hindi pa rin niya ako pagmamay-ari and besides women shouldn't be taken like things you can own. Kahit pa sabihin nating mag-asawa sila. Still they have rights.

"Natahimik ka?." saglit ko siyang sinulyapan bago umiling.

"Iniisip mo ba ang sinabi ko."

"Hindi naman."

"Worried?." Tanong niya

"Why should I?." balik tanong ko.

"You shouldn't be." Tumango ako bilang pagsang-ayon. Wala naman talagang dahilan para mag-aalala ako.

"Sir Caden!." Babalik na sana ito sa bahay ng tinawag siya ng isang tauhan sa farm na tumatakbo palapit sa kaniya. Sa mukha nito ay parang may emergency.

Tumayo na rin ako at sumunod kay Caden na sinalubong ito.

"Carlo."

"Nakawala po si Ace. Nangugulo roon."

Pagkasabi ng tauhan nito ay mabilis silang umalis.

"Ace? Who is Ace?."

Driven by the curiousty I followed them. Mabilis ang naging lakad nila kaya agad ding nawala ang mga ito sa paningin ko. Sa lawak nitong farm at sa dami ng maaring pupuntahan hindi ko alam kung saan ang mga ito nagtungo.

Habang tumatagal ang paglalakad na ginagawa ko ay sumasama naman ang nararamdaman ko sa paligid. Naging masukal ang paligid. I think I'm lost. Bakit ba naman kasi ang lawak nitong farm nila? I turn around and walk back to where I came earlier. Pero nang makita ko ang dalawang daan na maaring daanan ay nalito na naman ako.

"Oh ghad! This is not good."

I turn left without clearly knowing if it's really where I've gone earlier. Hindi pamilyar ang paligid kaya naman alam kung mali itong naraanan ko. I took my phone and decided to call for Caden. Hindi ako ma-pride na tao kaya naman manghihingi na ako ng tulong kaysa sa naman sayangin ko ang oras ko sa kakalibot rito. Sabi naman niya matuto akong humingi at tumanggap ng tulong.

I was about to call him when I notice a movement behind a bunch of grass. Sa halip na tawagan si Caden ay mas inuna kung silipin ang kung ano mang naroon.

"Oh ghad!." napatili ako sa gulat ng lumundag palabas roon ang isang malaking kuneho. Nabubuhay ang kuneho rito?

"Damn it. You're scared me." pangaral ko rito. Saglit itong tumitig sa akin bago lumundag palayo. Hindi ko alam kung bakit sinundan ko ito. I just keep on following it.

Nagsisisi naman ako sa ginawa ko dahil bigla na lang itong naglaho at mas lalo lang akong nawala. I decided to call Caden again pero napatigil naman ako ng may gumalaw ulit na dahon.

"Mr. Rabbit? I'm not playing with you."

Hindi ko ito pinansin at ipinagpatuloy ang ginagawa. I was dialing his number when I notice something behind the grass. It was too far to be a rabbit. Binaba ko ang tawag at dahan dahang tiningnan ang naroon. Tumambad sa akin ang isang ibon. Obviously , dahil mukha naman siyang ibon kahit wala akong masyadong alam sa mga uri ng ibon.

Mahinang kumakampay ang mga pakpak nito na para bang pinipilit na makalipad kahit hirap.

"What happened to you?." dahan dahan ko itong ini-angat mula sa lupa. Tumambad sa akin ang duguang dibdib nito.

It was probably shot. Poachers. Hindi nagtagal ay namatay rin agad ito.

" I wonder how busy Caden is ,  to let his own wife wander alone in this kind of place."

Napalingon ako sa aking likuran. There , welcomed me was Brytte , riding in a brown horse. May kabayo rin rito.

"Or he wasn't that busy but doesn't actually care about you like the way he's talking."

I always felt irritated every time he speak. Halatang halata na hindi niya gusto ang kapatid but doesn't have to say bad things to ruin him. He was so unprofessional. At saka pa , hindi naman kasalanan ni Caden na narito ako. It was my fault.

"Hmm. Avery?."

Patago akong umirap.

"I didn't wander off. I was just lost and it's not Caden's fault."

"Oh? Really?." sarkastiko siyang natawa at saka bumaba sa kabayong sinasakyan.

"Last time I saw. He know you're following them and he know you got lost but he prefer to mend his horse than you. Ipinagpalit ka lang niya sa—

"We have different priorities. I'm not his and he is not mine. At saka , kung may galit ka sa kaniya. Keep it on your own. You should act professional. Hindi iyong sinisiraan mo pa siya sa iba. Para ano? Para makakuha ka ng simpatya? Para magalit rin ang iba sa kaniya. Look , I don't know your history with him but believe me I have worse history with my sister but I keep it myself dahil walang maitutulong kung ipagkakalat ko pa.  Would you mind doing the same?."

Bakas sa kaniyang mukha ang kaunting gulat tila hindi inaasahan ang magiging tugon ko.

"You don't know him enough for you to trust him."

"Di hamak na mas kilala ko siya kaysa sayo. Between you and him , mas magtitiwala ako sa kaniya."

Tumaas ang kaniyang kilay. Feeling amused.

"He tried to stole my girlfriend. He tried to kidnap her. For what? Because he fvcking love her. What kind of love is that?."

Napatigil ako sa sinabi nito. Caden tried to kidnap his girlfriend? Akala ko ba wala ba wala pa siyang history ng love.

"I lose her because of him. He seduce her para mapasakanya. To tell you , ganoon din ang gagawin niya sa iyon. He will stole you from your boyfriend. In fact he already did."

I sigh. I get it. Kung ganoon ang nangyari may karapatan siyang magalit pero ayoko namang madamay dahil sa nangyari sa kanilang dalawa. And besides. "I don't have a boyfriend and he is already my husband." Kahit walang pagmamahalan.

"Hindi ka na niya ibabalik. He's possessive."

Naalala ko ang sinabi ni Caden.

"Sa ngayon wala pa naman akong balak bumalik."

"Hindi mo ba naiintindihan ang sinasabi ko? He will ruin your life." pilit niya.

"Nothing change.." sabay kaming napalingon ng dumating si Caden. Nakasakay naman siya sa isang puting kabayo. That must be Ace.

"Sinisiraan mo parin ako."

Brytte give him a death glare before climbing back to his horse and strode away.

"You shouldn't be here—

"Gusto ko siyang suntukin." napatigil si Caden sa sinabi ko.

"What?."

"He's damn irritating me. Nakakainis."

Binalingan ko ito. "Totoo bang inagaw mo ang girlfriend niya? I thought you never had one."

"Hop on. We need to go back."

Pag-iwas niya sa tanong ko. Hindi ko na rin pinilit dahil baka gaya sa akin , kumplikado rin ang love life niya kaya siguro niya sinabing wala pa siyang girlfriend. Inalis ko na rin iyon sa isip ko at sumakay na rin sa kabayo.

Bumalik sa akin ang excitement na naramdaman ko kanina dahil unang beses ko itong makasakay ng kabayo. Dahan dahan na rin itong pinalakad ni Caden.

"Shit!." saglit akong kinabahan ng muntik na akong mawalan ng balanse. I'm not good pa naman at balance. Mabuti na lang at agad akong napahawak sa balikat nito kung hindi ay tuluyan na akong nahulog.

"Just calm down. Strengthen your back and don't be tense." payo niya

"Sorry naman. First time ko."

"It's better if you'll hold  on to my waist." dagdag niya. Hindi ko naman agad nakuha ang sinabi niya.

"Huh?."

Kinuha niya ang kamay ko at inayakap sa kaniya. Lumapat ang dibdib ko sa likod nito at bumalot ang ilang. Parang wala lang din naman iyon sa kaniya at muling pinalakad ang kabayo. Literal na naglalakad lang ito. I give a little space between us. Hindi naman siguro ako mahuhulog.

"I didn't stole his girlfriend." napasilip ako sa kaniya. Sinasagot ba niya ang tanong ko kanina.

"It was her that seduce me. At pinalabas niyang ako."

"Why would she do that kung kapatid ka ng boyfriend niya?."

"She's a slut."

My mouth formed an O.

"She wants you too?." tumango siya.

"Ayaw maniwala ni Brytte sakin kaya galit siya hanggang ngayon."

"Well. Love makes people blind. Hindi na nila napapansin ang mga mali nila dahil sa matinding pagmamahal."

Hindi siguro ganoon katindi ang pagmamahal ko kay Daniel gaya kay Brytte dahil hindi ko kayang tanggapin na wala lamang ang nangyari sa kaniya at sa kapatid ko. Alam kung mali siya at bawat pagkakamali niya ay dapat may katumbas and that could be him losing me.

"Where is she now?." I ask resting my jaw at his back attentively listening to his next words.

Nagkibit balikat lamang siya.

"Hindi na ba siya nagpaparamdam sayo?." It take him a few minutes before stating an answer.

"She did. Sometimes."

"Anong ginagawa mo?."

"Ignoring her."

"Baka naman mahal ka talaga niya." He let out a chuckle.

"Love is a lame reason. It doesn't enough to justify your wrongdoings."

Napagtanto ko. Is Cassey's hatred against me enough to make her wreck me? If it was. Sana hindi niya gagawin ang bagay na ikakasira rin niya? Is it because hatred is just a lame reason? May iba pa siyang dahilan?

Did she fall for Daniel? Hindi lingid sa kaalaman ko ang kakaibang kilos niya kapag nasa malapit si Daniel. Hindi siya mapapakali at kung minsan ay umiiwas pa. Her eyes are full of emotions I can clearly tell what it means. It was just like what I am when I started to fell in love to Daniel. Did she love him too?

If it is then it's far more complicated than I thought. I sigh and let those things drifted away as I inhale that cool breeze hitting my skin as the horse add it's speed up. I close my eyes and emptied my mind. Trying not to cry or falter with the stirring emotions and happy memories slowly fading.

Hindi ko alam kung ilang minuto o oras akong ganoon. Pakiramdam ko ay nakaidlip ako kasandali at nang magising ay matgapuan ang sarili ko na nanatiling nakaakap kay Caden. We have stop from moving. Pumirmi na lamang ang kabayo na sinasakyan namin. I turn my gaze around to found us on top of a small hill. Mula roon ay tanaw na tanaw ang kabuuan ng farm nila at ang dalawang mansyon na tila nasa gitna ng isang kagubatan. Matatanaw rin ang kalapit na mga bundok at iba't ibang estruktura. Mas malamig ang hangin. May iilan ring tao maliban sa amin na narito. Taking pictures and enjoying the green view.

May ibang sumisigaw ng abot sa kanilang makakaya.

"EX!! TANG1NA MO!!."

Bahagya akong natawa ng marinig ang sigaw ng isa.

"It will help you relieve from stress , frustration and anger." saad ni Caden.

"Have you tried that?." Turo ko sa babaeng nagsisigaw parin at minumura ang ex niya na ipinagpalit daw siya sa isang pangit.

"Once. It's not quite helpful though."

"Why?." He shrug.

"Just stay here." aniya at akmang babab pero agad ko rin itong pinigilan.

"Where are you going?."

"Just around."

"Bababa na rin ako."

Nauna akong bumab. Sumunod ito. Itinali niya si Ace sa puno at saka naglakad lakad. Hindi naman mawala-wala ang atensyon ko sa babaeng hanggang ngayon ay nagsisigaw parin. Ang ibang naroon ay natatawa na sa kaniya. Even though it was quite did a fun one but still I know she have been having a hard time and it's something we can't laugh on. Natatawa siguro ang iba dahil hindi nila alam kung gaano kahirap ang mga pinagdaanan naming mga pinagtaksilan. They weren't on our shoe. They don't know what we've been through.

"Dito tayo." napukaw ang atensyon ko ng magsalita si Caden. Tinungo niya ang kabilang bahagi nitong bundok kung saan walang mga tao.

On the egde of it lies a huge rock formation. Maang kung pinagmasdan si Caden na umakyat roon. Sinilip ko ang baba. Sobrang lalim at mga kakahuyan ang sasalubong sayo kung sakaling mahuhulog ka. Nasa pinakagilid ng bundok ang bato at ilang maling hakbang ay disgrasya ang aabutin mo. But for Camden the danger was nothing but a mere wind. Nang maka-abot sa pinatuktok nito at tumungo naman siya sa pinadulo. He was just one step in order to fall.

"S-Sa tingin ko mas bumaba ka na riyan."

Hindi niya ako pinansin at dumungaw sa baba. Umihip ang malakas na hangin and I swear my heart lept a beat when Caden almost lose balance.

"Bumaba ka na nga riyan!." Ako ang kinakabahan sa kaniya.

"This help me cope with stress."

I cross my arm. Staring at him with disbelief.

"Mawawala talaga ang stress mo kapag nahulog ka. You're dead." He was still ignoring my words. Hinayaan pa niya ang isang paa sa hangin.

"You'll lose your balance. You're gonna be dead." I warned. I'm serious now. Kinakabahan na ako sa kaniya.

"That's not a problem. No body will miss if I'm dead." Kumunot ang noo ko sa kaniyang sinabi.

"Magpapakamatay ka ba?." He shrug. Kalahati na lang ng kaniyang mga paa ang nakaapak sa bato.

"Sir! Bumaba po kayo riyan. Bawal po iyang ginagawa niyo." napalingon ako sa nagsalita. Mukhang isa ito sa mga nagbabantay rito.

"You hear him—

Hindi natuloy ang sasabihin ko ng wala na roon si Caden. Oh ghad! Mabilis kung sinilip ang baba as if makikita ko siya kung sakaling nahulog nga siya. Oh ghad! Did he jump?

"Tatalon ka?." napaigtad ako sa gulat ng sumulpot ito sa gilid ko.

"Damn you!." nahampas ko siya dahil roon. My heart beat faster. "You scared me!."

Ngumuso lang siya. "I jump over there." turo niya sa kabilang banda na hindi ko naman agad napansin.

"You really thought I am going to jump?."

"You act like one." Umiling itong at namulsa.

"Umiiyak ka ba?." tinaasan ko siya ng kilay.

"Excuse me? Hindi ah. Ba't naman ako iiyak?." napangiwi ako.

"Dahil akala mo tumalon ako."

"You're saying I cried because of you? Why would I?." An amused smile creep into his lip. Weirdo!

"Bakit naman kita iiyakan? Wala akong pakialam kung tumalon ka. Just not now. Baka mamaya kumalat pa na tinulak kita. Maging kasalanan ko pa." Inirapan ko siya at nilagpasan ako.

"That is why you shouldn't get worried when I'm in danger. No one will cry or even bother my death."

Nilingon ko siya. Seryoso ang kaniyang mukha at kahit isang mabigat na bagay ang pinag-uusapan namin ay parang wala lang sa kaniya iyon.

"Bakit naman wala?."

Nagkibit balikat siya at humabol sa akin. Magkasabay kaming naglakad pabalik sa kinaroroonan ni Ace. Hindi na rin siya nagsalita neither I. Naupo ako sa damuhan habang inaabala ang mga mga mata sa paligid. Nakasandal naman si Caden sa puno sa likod ko habang ganoon din ang ginagawa. Ilang saglit pa ay nakaramdam ako ng antok. I hug my knees together and rest for awhile. Ito lamang ang pagkakataon na pakiramdam ko ay sobrang gaan ng loob ko at walang mabigat na dinadala.

Nakaidlip ulit ako. When I woke up , the sky is already lit with the color of the sunset. Sumalubong sa aking mga mata ang magandang tanawin ang papalubog na araw. As I focused my gaze at it I lean back , agad akong natigilan at napalingon sa likuran ko. Caden's mocking smile welcomed me. Doon ko lamang din napagtanto na nakasandal ako sa kaniya. Wala naman akong maalala na nakasandal ako sa kaniya kanina ah.

"WALANG FOREVER!!." nabaling ang atensyon ko ng may sumigaw. Iyong babae na naman. Napapaos na nga siya pero nagsisigaw parin ito. Ang kaibahan lang ngayon sa amin siya nakatingin ni Caden bago nagmartsa pababa ng bundok. Kami na lang ni Caden ang naiwan.

I heard him chuckle.

"Wag ka ngang ganiyan. May pinagdadaanan iyong tao."

"That's why you don't love. Masakit kapag masaktan."

"Hugot?." muli siyang natawa. Tumayo ako at nagpagpag ng suot.

"I think we should go. Magga-gabi na." nanatili ito sa pagkakaupo.

"Let's stay here for awhile."

"Kanina pa kaya tayo rito."

He tried to reason out but I didn't hear it when my phone rang. Numero ni Troy ang sumalubong sa akin. Inutusan na naman siya ni Daniel?

"What the! Akin na nga yan!." asik ko kay Caden ng agawin niya ito.

Itinaas niya ito at may kung anong pinindot. I glared at him when he answer the call.

"Scar.." boses ni Daniel ang unang nagsalita. Sinasabi ko na nga ba. Naka-loud speak ang phone kaya kahit si Caden ang may hawak ay rinig ko.

"Answer him." Caden mouthed. I cross my arm and raise my eyebrows at him. Hindi naman siya nagpatinag. Napairap ako.

"Bakit ka tumawag?."

"I thought you're not going to answer." sagot niya

Hindi naman talaga. It was Caden.

"Scarlette." masuyo ang kaniyang boses. Tiningnan ko si Caden.

There goes again his amused smile. Tila ba natatawa siya sa nangyayari. It's not damn funny. Mas gusto kong blanko ang kaniyang mukha kaysa sa ganitong nakakainis naman.

"Bakit na naman?."

"How are you?." pangangamusta niya.

"I'm fine." Natahimik ito.

"Ibaba mo na nga yan!."

Pilit kung muling binawi mula sa kaniya ang cellphone ko pero mas lalo lamang niya iyong itinaas. He was taller than me kaya naman hindi ko talaga maabot.

"Caden!." I grip his shoulder and try to snatch it from him but I just can't. "Caden! ." I warned again yet it didn't even threaten him.

"Give it back." I held my hand but he never handed it over.

"Hindi mo parin ba kayang makipag-usap sa kaniya?."

Umiling ako. "Not now... Please."

Kung patuloy niya akong aasarin hindi ko alam kung hanggang kailan ko mapipigilan muling mag-drama. Nagsimula ng bumigat ang dibdib ko.

"Please.." I bit my lip to suppress my eyes from getting teary eyed. "Please.."

He sigh and ended up the call. I closed my eyes hard as tears started to dwell in it.

"Avery.." tumalikod ako at paulit-ulit na huminga ng malalim. "Avery?."

"N-not now.." I gulp hard. Things taking over me again.

"You should—

"I'm still hurting." Matapang akong humarap sa kaniya. Ilan ang patak ng luha na tumulo mula sa aking mga mata. Pinahiran ko iyon at pinigilang masundan pa. "I still can't."

He sigh for the second time. "Okay. We should head down now."

Naglakad siya palapit kay Ace at tinanggal ang kaniyang pagkakatali. Natigil naman siya ng mapansin ang hindi ko pagsunod.

"Avery?."

Matamlay akong naglakad palapit sa kaniya. He pulled himself up in the saddle. Naiwan akong bahagyang nakatulala.

"Hey." He offered his hand. I took a deep breath and took it as he guide me up.

Hindi niya pinakawalan ang kamay ko at inakap sa kaniya.

"Sorry about that. I'm just trying to help."

Tipid akong tumango at hinigpitan ang pagkakayakap sa kaniya as I lean my head against his back.

"It's better if you lead the way."

Hindi ko pa man siya natatanong sa ibig niyang sabihin ay muli siyang bumaba.

"You took the lead." aniya at pinaupo ako sa unahan.

"No..I-I don't know—

"It's okay."

Bahagya akong kumalma ng muli siyang umakyat. Just this he was the one at the back. He handed me the rope attach to Ace.

"I don't know how to—

Hindi pa ako handa ng utusan niya agad itong tumakbo. Sa gulat ko ay muntikan pa akong mahulog.

"You need something to ease your stress."

Pagkasabi ay hinawakan niya ang kamay ko na may hawak ng tali at tinuruan ako sa pagpapatakbo. Minutes later I was screaming on top of my lungs as we rode down the hill faster than I thought possible.

It was helpful as he have said.