CHAPTER 10:

CHAPTER 10:

"Ate, may gusto ka ba sa kuya ko?"

Natahimik ako sa tanong niyang iyon. Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko. Hindi rin ako makapag-react. She caught me off guard. Paano ko naman sasagutin ang isang tanong na ako mismo hindi alam ang sagot?

"Lilsis, where's mama and papa? Puntahan mo na lang sila at siguradong hinahanap ka narin nila." Cooper smiled at me. Sigurado akong iniba niya lang ang usapan dahil alam niyang hindi ako komportable sa mga gano'ng bagay, sa ganoong usapan.

"You're so annoying talaga, kuya." Umalis si Ellie sa kandungan ng kapatid at nakataas na ang kanyang kilang ng tumingin dito. She even crossed her arms. How cute? "Hindi ka talaga makakapag-asawa if you're so torpe. Why can't you co---"

"Ellie, go to mama and papa, now," may diing pagkakasabi ni Cooper, sa paraang iyon ay alam kong titigil na si Ellie.

Pumapadyak ang mga paa ni Ellie ng muli kaming iwang dalawa ni Cooper. Gusto kong matawa ngunit pinigilan ko ang aking sarili. Nang muling tumingin ang bata ay inerapan nito ang sariling kapatid bago nakasimangot na naglakad.

Napailing na lang ako sa dalawang magkapatid. Kahit kailan ay hindi ito magkakasundo pagdating sa usapang pagpapakasal ni Cooper. Bakit nga ba sa edad nito ay wala pang pinapakasalan? Kahit girlfriend nga ay wala ang lalaki babaeng papakasalan pa kaya?

Wala itong girlfriend pero may babae na itong napupusuan at ang babaeng iyon ay hindi ko parin alam kung sino. Sino nga ba yung kaibigang tinutukoy niya? Sino-sino ba ang kaibigan ni Cooper na babae bukod sa akin at kina Yuesha? Kilala ko kaya 'yung babaeng tinutukoy niya?

"Pagpasenyahan mo na si Ellie ha."

Tinignan ko si Cooper na sumisimsim ng orange juice habang nakatingin sa akin. Ang mga mata niyang iyon ang palagi kong nakikita. Simple lang ngunit makikitang kuntento ito at masaya sa kanyang buhay.

"Hayaan mo na, bata pa kaya gano'n siya kakulit. At sigurado akong gusto niya lang na maging masaya ka..." I shrugged and looked away. "...with someone who can be with you for a lifetime." With someone you like. And that's someone is not me.

He chuckled. "At sino naman iyong someone na iyon?"

"It's your heart who'll choose not me, not even anyone." Ngumiti ako nang mapait. Paano ko nasasabi ang ganitong bagay gayong ako mismo ay hindi alam ang salitang pagmamahal. Nakalimutan ko na kung ano iyon. Hindi ko na alam kung paano pa iyon maramdaman.

Tinukod niya ang kanyang siko sa lamesa at nangalumbaba habang nakatingin sa akin. "It's about love, huh?" Puno nang pagkamangha ang kanyang boses. He knows how muck I hated a conversation that a topic is love. "Saan mo naman nakuha iyon?"

"A fucking google."

"Seems you're interested in love, again? My Cien was interested in love, how come?" Natatawa niyang turan habang sumimsim din ng juice.

"Just saw it in google." I hissed.

"You said, kunwari na lang maniniwala ako."

"E di'wag kang maniwala."

He chuckled before sipping his juice again. Pinagmasdan muli namin ang buong paligid at ninamnam ang sariwang hangin mula rito sa taas. Ito ang gusto kong makita sa lugar na ito. A peace and freedom. Kapag nandito ako ay parang walang problema, parang normal lang akong tao at hindi rebelde.

Nang tumuntong ang alas-dose ng tanghali, nakahanda na ang mga pagkain na pagsasaluhan namin at nang pamilya ni Cooper. Malapit lang ang bahay nila rito kaya naman ano mang oras ay nakakapunta sila rito. Sila rin ang tumitingin sa resort lalo na at isang beses sa isang linggo lang kung pumunta si Cooper sa lugar na ito. Mas naka-focus siya sa organisasyon sa Manila at club.

Tahimik lang akong kumakain habang nakamasid sa pamilya ni Cooper na nagtatawanan. Hindi na ako naiinggit sa gano'ng klase nang pamilya, sanay na ako dahil alam ko naman na hindi na magiging gano'n ang pamilya namin. Kung nung una kong salta sa pamilyang ito ay nakakaramdam pa ako ng inggit at gusto kong magalit ngunit iba na ngayon. Tanggap ko na na sadyang swerte lang ang pamilya ni Cooper at malas ang akin.

"How's life, Maxcien?" Napaangat na lang ako nang tingin kay Tita Rita, ang nanay ni p Cooper.

Again, I wear a mask and smiled at her. "Doing fine tita. I planned to have my own business and Cooper's been guiding me, since I didn't finished my college."

Tumango-tango naman sila at ngumiti. "That's good."

"When you two have plans to settle down?"

Umalingawngaw ang katahimikan sa buong hapagkainan, halos mabulunan rin si Cooper sa tanong na iyon. Samantalang, nanatili akong tahimik at walang kibo.

Dama ko ang pagtibok ng aking puso, mabilis iyon at walang tigil para bang hindi makapaniwala na itatanong iyon ng ama ni Cooper. Hindi talaga ako makapaniwala. Hindi ko napaghandaan ang bagay na ito.

"Wala pa kayong plano? C'mmon, hindi na kayo mga bata para patagali---"

"Rudolfo, hayaan natin ang mga bata." Pagpapatahimik ni Tita sa kanyang asawa. Nahalata na rin yata niyang hindi kami komportable ni Cooper.

"Mama, paano makakapag-asawa si kuya kung hindi natin tatanungin? So, ate, kuya, when is your kasal? I'm going to invite my kaibigan, especially Rion," excited namang pagsang-ayon ni Ellie. Bumalik siya sa pagkain.

"Ellie!" suway ni Tita sa nakababatang anak. "Hindi ka pa p'wede sa ganitong usapan."

Sumimangot si Ellie sa tinuran ng ina at kapagkuwan ay bumalik sa pagkain.

"Papa, there's no settle down, we're just friends." Pinikit ni Cooper ang kanyang mga mata at sa muling pagmulat niya ay nagtama ang mata naming dalawa. May kakaiba sa mga mata niya ngayon at hindi ko iyon maintindihan.

'We're just friends' iyon ang paulit-ulit na nag-replay sa utak ko sa mga sinabi niya. Oo nga, magkaibigan kami at hanggang duon lang iyon, kaya dapat pa nga ba akong umasa sa mas higit pa sa pagkakaibigan?

"I thought you're a couple. I was expecting from you, two." Mahinahon ngunit may diing saad nito. Punong puno nang pagkadismaya ang kanyang boses, masyadong umasa sa isang bagay na wala naman.

"Akala mo lang iyon," sarkastikong turan naman ni Cooper bago bumalik sa pagkain.

Nang matapos kaming kumain nang tanghalian ay tumuloy kami sa inokupahan ni Cooper na swimming pool. It's a private one kaya naman tahimik iyon. Malaki ang private pools ng buong resort, hindi nga aakalain na resort iyon sa sobrang laki. It has five rooms, two rooms for boys and two rooms for girls while the other was just for one's privacy if needed.

"Ayaw mong mag-swimming?" Basa pa ang buhok ni Cooper nang lumapit siya sa akin. Tumutulo pa ang butil nang tubig sa kanyang katawan. Tumatama ang sikat ng araw sa matipuno niyang katawan dahilan upang lalo akong madilaw ro'n. He's sexy as fuck!

"Nah." tipid kong sagot habang ang aking mga paa ay nakalubog sa tubig. Pinipilit kong pakalmahin ang aking sarili. How can a man change me?

"Pagpasensyahan mo na pala ang pamilya ko ha. Alam mo naman ang mga iyon, madadaldal." Umupo siya sa aking tabi at nilubog din ang mga paa sa tubig.

"They're adorable. Ang swerte mo sa pamilya mo."

'Sana ganyan din ang pamilya ko.' Mapait akong napangiti sa naisip ko. Bakit ba umaasa pa ako? Hindi ko na iyon dapat pang asahan, hindi rin naman mangyayari.

"You miss them?"

"Who's them?" Confused, I asked.

"You're family." He said, smiling.

"Nope, I just found your family, adorable. You're perfectly happy." I smiled, a smiled with bitterness. "I didn't miss my family. I never did."

'Paano ko ba naman mami-miss ang mga taong naging dahilan kung bakit ako nagkaganito?'

Nagkibit-balikat na lang si Cooper at hindi na nagtanong pa tungkol sa pamilya ko. Tahimik na lang siyang nakatabi sa akin habang pinapanuod si Ellie at mga magulang niya na nagtatampisaw sa tubig.

Ramdam ko ang bawat pagbuntong-hininga ni Cooper ngunit hindi ko na lang iyon binigyan pansin. Ilang minuto ring namayani ang katahimikan sa pagitan naming dalawa nang bigla siyang magtanong, it wasn't about my family's background but was about Caliber's.

"How's Mr. Montesillo?"

My heart suddenly felt calmness. Parang nawala ang lahat nang lungkot ko nang marinig ko ang apilyidong iyon, ang apilyido ni Caliber. Napatingin ako sa kanya at nagkibit-balikat na lang. Ipinakita kong wala akong pakaelam sa lalaking iyon.

"Seems he wants to be friends with you huh?" sarkastikong usal nito habang pangiti-ngiti. "Now, tell me you aren't amazing, because you are." Humarap ito sa akin at malapad na ngumiti.

"Ikaw? Baka gusto mo siyang kaibiganin?" nakangisi kong tanong sa kanya na ikinatahimik niya.

Sumersyoso ang mukha niya sa sinabi ko. "I can't."

I felt sadness in his voice. Nakakapagtaka lang na ayaw niyang maging kaibigan si Caliber samantalang pinanganak siyang palakaibigan. He has more friends than me and the Chipmunks, pero bakit pagdating kay Caliber ayaw niya? May personal ba siyang rason?

"Why?"

Nagkibit-balikat siya sa muli kong tanong. "I just can't and it's personal."

"Baka naman more than friends ang gusto mo sa kanya?"

"What do your think of me? A gay? Damn! Cien, sa g'wapo kong ito pag-iisipan mo lang ako ng gan'yan?"

"Bakit? Marami namang g'wapong bakla a?"

Tumalim ang tingin niya sa akin. "I'm not a fucking gay, Cien!" He hissed.

Alam kong pikon na si Cooper dahil nagsalita na ito ng 'fucking' ngayong seryoso siya. I like seeing him pissed, lalo na kapag nagtitimpi siya dahil ayaw niyang manakit.

He's the most caring man I have met at iyon ang hinahangaan ko sa kanya. Bukod do'n ay ang pagtitimpi niya, kahit gaano pa siya kagalit, hinding-hindi siya mananakit ng tao. We're far different from each other but we mange to be together.

'Siya pa lang ang nakakatagal sa akin, si Caliber kaya?'

"He's kind like you," wala sa sarili kong sambit.

Nanlaki ang aking mga mata nang na-realize ang aking sinabi. This is not normal.

"I don't like him.""

"Cooper, ang sabi ko lang he's kind like you, hindi ka rin naman niya gusto, romantically." Inerapan ko ito.

"I'm jealous." He pouted his lips.

Ayon na naman siya sa jealous-jealous niya. Hindi ko nga alam ang nararamdaman niya tapos magseselos siya?

Ganito na naman siya sa akin ngunit mas naging maalaga siya sa hindi ko malamang dahilan at palagi rin niyang sinasabi na nagseselos siya. Hindi ko alam ang dahilan kung bakit siya gano'n. We're friends, but is it normal for a friends to be this close? He cared me as if I'm his, and value me for who I am. Of all people he's the one who never leave me alone.

"Why?" wala sa sarili kong tanong. Ganito na siguro talaga kapag maraming nang tanong sa isip nang isang tao. Kusa na iyong lumalabas. "Bakit ka ganito sa akin? Bakit ganito ang pakikitungo mo sa akin? I mean, I me---"

"Because, I'm your boyfriend."