PROLOGUE

Arevalo Series #1

-----

Ciana Gail

This is not the way I want to live my life. I never thought life will be this difficult to me. Kung sana lang pwedeng I search sa google kung paano maging totoong masaya. Hindi na sana mahirap mabuhay para sa mga taong walang ibang naranasan kung hindi puro sakit lang.

Huminga ako nang malalim. Pinunasan ko ang mga nangingilid kong luha. Hindi ko akalain na ganito pa din pala kasakit. I know I have no right to cry. I was the first who give up, mas pinili kong lumayo kahit alam kong mahal na mahal ko siya. Pinili ko lang naman kung anong satingin ko ang tama.

I'm not good for him, I will never be.

Nag-umpisa naman akong malaya siyang minamahal mula sa malayo, kaya dapat siguro ganon na lang. Hindi na dapat ako naghangad ng mas malalim pa. Hindi na sana ganito kasakit para saming dalawa.

May mga bagay na mabuti na sigurong wag na lang ipaglaban. Para na din sa ikakabuti ng lahat. If this is going to change all the wrong decision that I've done. I wholeheartedly accept the pain. May be I deserved this.

After all the happiness the pain followed.

I'm just grateful that I've learned how to love. Even in the end I always bleed from the pain caused by love.

Nagpatuloy ako sa pagpunas ng mga luhang walang tigil sa pagtulo. Ilang taon na ang nakalipas, hindi ko akalain na sa simpleng pagbanggit lang sa pangalan niya muli akong iiyak ng ganito. Akala ko tanggap ko na. Masakit pa din pala.

"Ciana? Nandyan ka ba? Caina?"

Mabilis akong naghilamos at nag-ayos ng mukha matapos makarinig ng mararahang kantok mula sa labas ng pinto. Hindi ko alam kung ilang minuto akong nagtagal dito, Hindi ko na din namalayan ang oras. Pinakalma ko ang sarili ko.

"Ciana? I'm worried" Tawag ulit ni Irene mula sa labas. "Ano sabi?" Boses naman ni Althea ang narinig ko.

Nasa isang sikat na bar kami ngayon dito sa BGC. Hindi ako dito madalas kaya hindi pamilyar sakin ang bar na ito. Kumuha kami ng isang private rooms para sa buong team ko. Our event was a success, we launched new cosmetics on my PureGlam Cosmetics . We're here to celebrate, and I should be celebrating now!

I retouch my make up. It's look terrible when I washed my face. I tried hard to hide my short eyes. Nung feeling kong maayos na ako saka ako lumabas. Naabutan ko sila Irene at Althea na naghihintay sakin. A worried face caught my eye the moment I saw them. I smiled, trying to convince them... And myself that I'm fine.

"Ciana, I'm sorry. I should not mention him" Hingi ng tawad ni Irene.

Ngumiti ako.Ayoko talagang pinapakita sa kanila na apektado pa din ako.

"Wala yun, ano ka ba. I also really need to use the comfort room" pagdadahilan ko.

"Balik na tayo" hinila ko sila pabalik sa table namin. Ang isang kong empleyado ay napansin din ang pagkawala ko. "Akala namin ma'am umuwi ka na" I wave my hand to tell them no.

Padarang akong umupo sa upuan. I rest myself there. Mariin akong pumilit at dinama ang bahagya kong pagkahilo, pati na din ang ingay ng palingid.

Dumilat ako at umayos ng upo. Nilibot ko ng tingin ang mga kaibigan at buong team ko. Lahat sila masasaya. Lahat sila nagsasaya, parang walang mga problema. I wonder kung hanggang pag-uwi nila ng bahay ganon pa din. Walang problem, masaya lang. O baka katulad ko din sila? Mapagkunwari at pilit pa din na inaayos ang sarili.

Kinuha ko ang isang glass ng cocktail drinks na kaserve sa table namin. Ininom ko yun ng diretso. Nakita ko ang paglingon nila Irene dahil sa bigla kong pag-inom.

Napapikit ako ng maramdaman ko ang hagod sa lalamunan ko. Pero hindi ko iyon inalintana. Kumuha ulit ako ng isa at ininom ulit iyon ng diretso. Hindi ko na pinansin ang pagpipigil ng mga kaibigan ko sa akin, kahit din naman sila ay umiinom din.

"Come on guys, let's enjoy the night" I said as they stopped me from taking the liquor.

Hindi ko alam kung nakailang shots ako. Ibat-ibang liquors na din ang naimon. I feel numb for a seconds. I feel dizzy, Althea's talking to me but I can't understand her. I shook my head to tell her that I don't understand what she's talking to.

Humilig ako sa inuupuan ko. Nilingon ko ang mga katabi ko. They are all busy with their own business. I look at the door just near me. I stand up, hindi na nag-paalam. Mukhang wala naman nakapansin sa paglabas ko dahil walang pumigil sa akin.

Hindi ko alam kung paano ako nakalabas ng room na yun nang hindi natutumba. Himala din na hindi ako bumagsak pababa sa first floor nitong bar.

Mas lalo akong nahilo sa mga usok at amoy ng alak na naghalo-halo na. Dagdag pa ang mga malilikot na ilaw sa paligid.

Dinala ako nang paa ko sa dancefloor. I saw some man and girls dancing so wild. Some are dancing alone or with their friends. And here I am, wala sa sariling nakatayo rito.

I'm about to leave the dancefloor when I felt someone hold my waist. Naalerto ako at agad na paharap sa taong iyon.

A familiar face greeted me. Kumunot ang noo ko sa kanya, mabilis kong tinanggal ang kamay niya sa bewang ko.

Marco with his snob face. His standing tall in front of me.

"Don't you dare touch me"

I told him in a tough tone.

Mabilis akong tumalikod para sana umalis na pero agad niyang nahuli ang palapulsuhan ko at hinila ako palayo ng dancefloor.

"Let go of me Marco! Napakagago mo talaga!" Nagpumiglas ako pero sadyang mahigpit talaga ang hawak niya sakin.

Lumabas kami ng bar. Sinubukan kong humingi ng tulong sa bouncer pero may sinabi ang loko kaya nagawa niya pa din akong ilabas.

Dumiretso siya sa Parking kung saan nakaparada ang kulay itim niyang Navarra. Wala akong nagawa ng pilit niya akong pinapasok sa loob ng sasakyan niya. Hindi ko na nagawang lumaban dahil na rin sa pagkahilo ko.

Padabog niyang sinara ang pinto. Pumikit ako at sinandal ang ulo sa headrest, hinilot ko ang sentido ko.

Hindi ko siya nilingon ng makapasok siya ng sasakyan.

"I want us to talk Ciana"

"Ayoko kitang kausap, wala kang kwenta"

Naramdaman ko ang kamay niyang humawak sakin, mabilis kong binawi ang kamay ko. Dumilat ako at tinuon ang atensyon sa labas ng sasakyan. Hindi yun umaadar.

"Listen to me... Kung di na natin kayang ibalik yung dati... Then... At least forgive me"

Nilingon ko siya. Nakita ko ang pagkinang ng mata niya dahil sa luhang nagbabadyang tumulo. Mabilis siyang nag-iwas ng tingin para hindi ko 'yon makita.

"Paano mo nagagawa yab? now you're telling me to forgive you, Ni hindi mo nga naisip yung nararamdaman ko noon"

" What can I do to make you forgive me?"

I took a deep breath.

That night. I let him talk. Hindi ko alam kung anong sasabihin ko. I just listened. I do not know how to accept everything he said. I also don't know how I got home that night.

For years I let myself be trapped in the past. I let myself suffer. Hati ang loob ko ng magdesisyon akong umuwi ng pilipinas. Inaamin ko na hindi purong negosyo ang pinunta ko dito. Gusto kong tignan kung kamusta na ang mga taong iniwan ko.

With a little hope, I came back.

Inikot ko ang inuupuang swivel chair para makita ang nagtataasang gusali.

Two months pa lang mahigit ang nakakalipas Simula ng bumalik ako dito sa pilipinas. I'm working on my collaboration with some local artists for their cosmetics collections to be created by our brand. I'm here for that. Aside for launching a new product created by some well-known pinays. My growing company has also building up its own building here in the Philippines.

It's sound Successful if you listen. But I just couldn't appreciate it completely.

I looked up at the blue sky. I smiled.

Para sa iyo ang lahat ng ito mommy. I'll be happy if I know you're okay there. I hope I'll make you proud. Kahit hindi mo na nakita lahat nang ito.

Years later after my graduation my mom left me. She died. She did not tell anyone that she had a serious illness. She left me without a word. Ang tanging naiwan na lang sakin ay ang Daddy ko na walang ibang ginawa kundi saktan si mommy noong nabubuhay pa siya.

I saw how devastated Daddy was for losing mommy. Nilinod niya ang sarili niya sa alak.May mga gabing umuuwi ako ng bahay galing sa school tapos makikita ko siyang wala na sa sarili dahil sa alak.

Gustong-gusto kong magalit sa kanya. Bakit ngayon niya lang nakita ang halaga ng mommy ko. Bakit ngayon pa siya nagkaganyan kung kailan wala na si Mommy... Nung nandito pa samin si mommy wala siyang ibang ginawa kundi puro babae. Hindi man niya sinasabi sakin alam ko lahat.

Pero hindi ko pa din kayang magalit ng lubusan, dahil kahit ganon siya hindi niya kami pinabayaan ni Mommy...Especially me, He gave me everything, he provided everything that I need.

He was a good father, but he had never been a good husband to my mother.

I need my Daddy that time. Pero paano niya ako masasalba sa kalungkutan kung siya mismo nahihirapan din. Feeling ko nawala din ako sa sarili, kahit ako hindi ak kayang ihahon si Daddy sa nararamdaman niya. At hindi ko siya kayang makita, hindi ko kayang makitang parehas kaming nalulugmok sa pagkawala ng mommy. Kaya kahit labag sa kalooban ko pinili kong lumayo.

Alam kong mali na iwan siya sa kalagayan niyang iyon. Pero hindi ko kayang makita siyang nasasaktan at sinisisi ang sarili.

I can't afford to see Daddy's life being ruined... So I chose to run and embrace all the pain.

I always check on him. We communicate so I know that he's doing good, nothing harm. And i guess nakatulong na magkalayo kami, dahil nakikita ko ulit si Daddy na tumatayo ulit sa sarili niya.

And here I am with no progress.

Sinira ako ng problema ko sa pag-ibig. Winasak at dinurog naman ako nang problema ko sa pamilya.

Hindi alam kung paano ko natakasan ang lahat nang iyon. Iniisip kung paano ko nga ba na kaya lahat ng mga pagsubok na dumaan sa akin. Paanong sa sunod-sunod na heartbreak na iyon nagawa ko pa din tumayo. Hindi man buo ang sarili at least nagpapatuloy pa din sa buhay.

Kung sana lang pwede kong ibalik ang oras. Gusto kong bumalik sa panahon na okay pa ang lahat.

Sinulyapan ko ang mga taong mistulang langgam na naglalakad sa labas. Lahat sila ay may kanya-kanyang direksyon na pinatutunguan.

Alam kong sa mga taong ito meron din silang malaking problema sa buhay.Lahat may problema.It's really depends on how you deal with it.

Napapikit ako nang unti-unting nagbabalik lahat ng ala-ala ko. Mga ala-alang pilit kong pinabaon sa limot. I remember everything, from my family problems to my memories of him.

Young and naive Ciana Gail, who fall in love with someone I could never reached.

I find a man who truly loves me. He was ready to fight for me and leave everything behind just to be with me. He is willing to sacrifice everything. He is also ready to give up his beloved profession.

That I could not possibly imagine.

Hindi ko na kayang makakita pa nang may nasisirang buhay dahil sa akin. I'm not got for him. We are not good for each other.

I can't get over him.

I may have given up on us but I have never stopped loving him.

Even today, nothing has changed

"Ciana?" Agad kong inikot ang swivel chair ko para harapin ang nag-salita.

I saw Irene with her Red dress and dark make up. Ready na sana akong pagalitan siya para sa hindi niya pagkatok pero naunahan na niya akong magsalita.

"I knocked. But it looks like your spacing out again"

Umirap ako. Binalik ko na lang ang atensyon ko sa pagbabasa ng mga e-mails.

"Anyway, here is the sample of our new collect for the next month. Check mo na lang"

Tumango ako. Lumapit siya sa table ko. She playfully smiled at me. Pinagtaasan ko siya ng kilay.

"Nasa baba pala yung boyfriend mo"

Napaayos ako ng upo. "Si Anthony?"

"Bakit may iba pa ba?" She laughed. Naiiling akong napangiti.

"Bakit hindi na lang siya tumuloy?"

"Ayaw niyang umakyat agad kasi baka daw may ginagawa ka at makaistorbo siya" She stop "sabi ko never kang magiging istorbo sa kanya." She whispered the last sentence and look away.

Pinindot ko ang speaker para ipalam sa secretary ko na papasukin nila si Anton.

Ilang sandali lang ay may kumatok na nga sa pinto. Bumukas iyon at nilabas si Architect Anthony Javier Garcia with his formal attire and a bouquet of flower on his hand.

Narinig ko ang kantyaw ni Irene. Diretso lang ang tingin sakin ni Anton.

Nakangiti kong tinanggap ang bulaklak. Binasa ko ang notes na nakalagay.

Congratulations on your well-deserved success. You made me proud— Anthony Javier

I looked at him. He smiled.

This is my life now.

The past will remain that way. Just accept that it can't be changed anymore.