Chapter 22

Its been a week since we made love.

Nasundan pa yun at halos araw araw na naming ginagawa.

Pero wala pa ding sinasabi si Diken dun sa ne request ko sa kanya.

Masaya naman ako sa kalagayan at kung ano kami ngayon pero di ko magawang matanggal sa isip ko ang mga nangyari. Ina ako na nawalan ng isang sanggol na hindi pa isinisilang. I want revenge!

These past few days mas naging madalas ang mga panaginip ko. Ang naiisip ko ay dahil siguro hindi pa lubos na nakikita ang may mga gawa nun sa amin.

Its maybe a sign na wag akong tumigil sa paghahanap sa demonyong yun!

I already gave to Diken the photographic picture ng lalaking yun pero wala pa din akong makuhang kht ano sa kanya. 

I am getting impatient.

He promised me!

"What are you thinking baby?" I heard him ask.

Tiningnan ko sya sa mata.

"I am getting impatient. Ano ng balita sa lalaking yun?" I ask.

He's face turn into serious one.

"Baby, hindi parin ba nagbabago ang isip mo about that matter?" He ask softly.

"No! Hinding hindi!" Halos sigaw ko.

"Baby, we're creating another memories. Let go, and move on." He said.

I smiled bitterly. Dumistansya ako sa kanya. I saw his pain on what i did.

"Let go? Move on?" Halos natatawa kong tanong.

"Sige nga! Paano ako makakalimot? Nawalan ako ng anak! Nawalan ka ng anak! How could you say that! Bakit nakapag let go kana ba!? Nakapag move on sa nangyari!?" Halos hinihingal ako pagkatapos.

"Baby .. its not like that .." he said. Trying to go near me.

"Don't. Come. Near. Me!" Sigaw ko.

"Sabagay, madali lang sayo yun di ka naman ang nagdala sa sinapupunan ng anak ko! Hindi mo ko maintindihan kasi naging magulang ka nga ng isang sanggol ng ilang bwan, pero ako hanang buhay ina." Malamig kong pagpapatuloy.

I did not shed a tear. Not because can't not,  but because i need to show him I'm strong.

Nakita ko kung paano nagdilim ang paningin nya at kumuyom ang mga kamao.

Kung sino sigurong makakakita sa itsura nya ngayon ay matatakot.

But I'm not.

"Don't you ever question me being a father Leigh! Hindi mo alam ang pinagdaanan ko!" May hinanakit nyang sagot.

It shut me up.

"Alam kong mas masakit sayo, pero have you ever ask me kung okay lang ba ako? Kung anong nararamdaman ko? Kasi nakakapagod na" he burst into tears after that.

I saw his weakness. He's crying!

Para akong nasampal sa katotohanan.

Naisampal saken ni Diken ang mga pagkukulang ko.

Nakakapang hina.

"Diken .." i tried to go near him.

"Ibibigay ko na ang gusto mo .." pagpapatuloy nya.

"W-what do you mean?" I ask.

"Let's split up" he said in a very cold voice.

Napako sa kinatatayuan ko.

I just look at him.

"Siguro tama ka, mas mabuting wala tayo sa buhay ng isa't isa.  Magkakasakitan lang tayo" the he left.

Napaluhod ako.

Ang tanga tanga mo Leigh!

Nawalan ka na ng anak, nawalan kapa ng lalaking mahal mo!