Chapter Six

NAGISING si Isha ng bandang alas siete na ng gabi.

Napagod talaga siya ng husto ng araw na iyon kaya hindi na niya

namalayang napahaba na pala ang tulog niya. Nagsimula siyang

mag ayos ng sarili para bumaba sa restaurant at kumain ng

dinner.

Palabas na siya ng kwarto ng makita niyang umilaw ang

kanyang cellphone. Dahil sa sobrang pag eenjoy niya sa kanyang

bakasyon, nakakalimutan na niyang tingnan ang kanyang

cellphone, ang kanyang emails at ang kanyang social media sites.

Babalikan na lang sana niya iyon mamaya dahil nagugutom na

talaga siya pero panay ang ilaw. Nang lapitan niya, nakita niyang

may tumatawag pala at hindi nakaregister sa phonebook niya

ang caller.

"Hello?" sagot niya matapos pindutin ang answer

button. Ilang segundo munang walang nagsasalita sa kabilang

linya. Nang magsasalita na sana siya ulit, doon naman nagsalita

ang tumawag.

"Isha?" sambit ng caller sa pangalan niya. Kilala niya

ang boses na iyon. Ang boses na matagal na niyang gustong

kalimutan. Ang boses ng lalaking nang iwan sa kanya sa

mismong araw ng kanyang kasal. Hindi niya alam kung paano

nito nalaman ang bago niyang number dahil bago siya

nagtungong Mindanao para magbakasyon, nagpalit siya ng

number para walang makakontak sa kanyang mga kaibigan

maliban sa kanyang pamilya.

"Al.." sambit niya nang mapagtantong si Aljon nga ang

kausap niya sa kabilang line. Tumikhim muna ang lalaki bago

nagsalita. "Ako nga. Kamusta ka na?" nasa boses nito ang saya na

makausap siyang muli. Tumikhim muna siya bago sinagot ang

tanong nito. "Okay naman ako. Ikaw ba?" nagawa na rin niyang

sumagot ng hindi nanginginig ang boses.

"Okay naman kahit papaano. I am so sorry, Ish." Sabi

nito sa kabilang linya. Doon na siya tuluyang nagbreakdown.

Hindi pa pala niya kayang makausap man lang ito dahil naroon

pa rin ang sakit ng nakaraan. When he finally said that word

she's been waiting for to hear, she died again. Bumalik lahat ang

sakit na naranasan niya. Lahat ng kahihiyang tinamo niya nung

iwanan na lang siya nito bigla sa araw ng kanilang kasal.

"Sorry? I just don't want your sorry, Aljon. I want an

explanation. Hindi mo alam kung anong trauma ang idinulot ng

ginawa mo sa akin. Pero I am now moving on.I am still trying to

cope up but I know that I am getting there. So what's this fuss all

about?" sunod-sunod na tanong niya rito. Hindi muna sumagot si

Aljon sa kabilang linya. Magsasalita na sana siya ng bigla naman

itong nagsalita.

"Isha, alam ko kung gaano kalaki ang kasalanan ko sa

iyo. Alam ko din na hindi mo ako mapapatawad ng ganoon

lamang kadali. Sana ay makapag usap tayo ng harapan kapag

nakauwi ka na rito sa Manila. Maghihintay ako sa iyo." Sabi ni

Aljon sa kanya. Hindi niya alam kung anong sasabihin kaya

naman minabuti nalang niyang tapusin na ang tawag.

"Sige na Aljon, may lakad pa kasi ako. Saka na lang

siguro tayo magusap kapag nakabalik na ako ng Manila. Sa

ngayon, hayaan mo muna akong makapag isip." Matapos

magpaalam sa dating kasintahan ay pinutol na niya ang tawag.

Nawalan na siya ng gana lumabas ng kwarto maging kumain

sana sa restaurant. Kung bakit naman kasi kung kailan nagiging

okay na siya, saka naman magpaparamdaman sa kanya ang

dating kasintahan.

Hindi na naman niya maiwasang umiyak. It's been a

week or two since he left her. She's still hurting but she's trying to

move on. Hindi naman kasi pwedeng isang tulugan lang, okay na

siya. Hindi niya namalayang may kumakatok sa pinto niya kung

hindi pa niya narinig ang isang boses galing sa labas.

"Isha?" tawag ni Jason sa kanya. Isa pa itong si Jason.

Inaamin niyang espesyal sa kanya ang binata pero hindi niya pa

sigurado kung in love na ba talaga siya rito. Ayaw naman niyang

bigyan ito ng false hope kaya hanggang maaari ay dumidistansya

siya rito. Pero hindi naman niya ipinagkakait ang

pakikipagkaibigan.

"Pasok ka, Jay. Bukas naman ang pinto." Pagkasabi niya

niyon ay agad niyang nakita ang nakangiting mukha ng binata.

May dala itong tray ng pagkain. Marahil ay ipinaghanda na

naman siya nito. "Hindi kita nakitang bumaba kaya naisip ko na

ipagluto ka na lang ng pagkain. Huwag ka na rin kumain sa

restaurant dahil puro pangit ang makikita mo roon." Tono nitong

nagbibiro. Nakakagaan talaga sa pakiramdam ang pag aalaga

nito sa kanya. Ang munting jokes nito at ang nakakabighaning

mga ngiti.

"Salamat pero hindi ka na sana nagluto pa. Ang dami

naman nito." Sabi niya ng tingnan ang pagkain. "Ayaw mo ba

akong makasabay? Gusto ko kasing sabay tayo kumain. Kung

okay lang naman sa iyo. Kung hindi naman, iiwan ko na iyan

dyan at kumain ka ng marami ah." Sabi nito at akmang lalabas

na ng kanyang kwarto. Mahihindian niya ba ang isang lalaking

kagaya nito? Ito na nga ang nag effort para dalhan siya ng

pagkain, tapos aayaw pa siyang makasabay ito? Hinawakan niya

ang mga braso ng binata para pigilan sa tangka nitong pagalis.

"Hindi. Huwag kang umalis. Sabay na tayong kumain."

Sabi niya at nakangiting umurong para makaupo ang binata.

Agad namang umupo ang binata sa tabi niya at nagumpisa silang

kumain. Nakakailang subo na siya ng mapansin niyang

nakatingin sa kanya si Jason. "Bakit? May dumi ba ako sa

mukha?" nagtatakang tanong niya. Hinawakan nito ang kanyang

pisngi at marahan siyang tinitigan. "Umiyak ka ba?" balik-tanong

din ni Jason sa kanya. Hindi niya alam kung aamin ba siya o

hindi pero bandang huli, umamin na rin siya. "Tumawag kasi si

Aljon. Nag sorry lang siya. Akala ko kaya ko na siyang harapin

pero hindi pa pala. Naiiyak pa rin ako kapag naaalala siya.

Hanggang ngayon kasi ay nandito pa rin sa dibdib ko ang sakit ng

pang iiwan niya sa akin sa araw mismo ng kasal namin."

Pinipigilan niya ang sariling umiyak sa harap nito dahil alam

niyang ayaw na ayaw nitong may babaeng umiiyak.

"Hindi mo kailangang pigilan ang luha mo sa pagpatak

Isha kung talagang nasasaktan ka. Pero dapat alam mo kung

kailan ka dapat tumigil sa pag-iyak. Kung sa tingin mo hindi na

worth it ang iniiyakan mo na lalaki, huwag mo na sayangin pa

ang luha mo." Sabi nito at pinunasan ang kanyang mga luhang

nagsimula na namang pumatak. Hindi niya alam kung bakit

napakaswerte niya at ibinigay sa kanya si Jason. Never in her

entire life had she imagined that she will be treated as a queen by

a guy like Jason. Kung sana madaling maturuan ang puso. Kung

sana pwede niyang sabihin kay Jason na handa na siya muling

sumugal sa isang relasyon pero alam niyang hindi pa talaga siya

handa.

"Jay.." sabi niya lang sa binata. Hindi niya alam kung

anong sasabihin. "Shh. Don't speak. Kung hindi ka pa handa,

kaya kong maghintay, Isha. Kahit gaano pa katagal. Handa akong

tulungan kang makalimutan si Aljon kung bibigyan mo ako ng

pagkakataon. Handa rin akong maging rebound kung iyon lang

ang paraan para makamove on ka na sa kanya." Madamdaming

sabi ni Jason. Hindi niya napigilang mapangiti. "Hindi mo

kailangang maging rebound, Jay. Hintayin mo lang ako.

Makakapag move on din ako. Kung sakali mang dumating ang

araw na handa na akong magmahal, sana hindi ka pa pagod

maghintay. Sana nandyan ka pa rin para sa akin." Sabi niya.

Totoo sa loob niya ang sinabi niyang iyon. Kung

makakapaghintay lang si Jason, handa niyang ibigay muli ang

puso niya sa ikalawang pagkakataon sa isang lalaking katulad

nito dahil alam niyang hindi na siya muli pang masasaktan.

"Kaya kong maghintay para sa iyo Isha. Kahit gaano pa

katagal." Sabi nito at niyaya na siya kumain. Matapos nilang

kumain ay nagyaya itong mamasyal. Sabi nito ay gusto nitong

sulitin ang mga araw na nasa resort pa siya. Habang naglalakad

sa may garden ng resort, nagsalita na siya.

"Jason, hindi pa kita kilala ng lubusan. Wala akong

kaalam alam sa iyo maliban sa Manager ka ng resort at minsan

Chef pa." nakangiting sabi niya rito. She started asking him

personal questions because she feels that they are now getting to

the next level of their friendship.

"Let me introduce first my whole name, my queen." At

yumukod pa ito sa harap niya na mas lalo niyang ikinatawa.

"Para kang sira. Umayos ka nga." Natatawang sabi niya sa binata.

Tumawa lang ito bago nakipagshakehands at nagpakilala. "I am

Jason Fedrick Arellano. Family namin ang may ari ng resort na

ito. Bukod sa pagiging Manager, certified Chef din ako. Halos

magkaklase kami ni Jennie and Gio sa Le Cordon Bleu in Paris,

France." Pakilala nito sa sarili. She was amazed by the thought

that he was a certified Chef. Nasabi na nito iyon sa kanya pero

hindi niya talaga pinaniwalaan. "Chef ka pala talaga. Akala ko

nagbibiro ka lang noong sinabi mong Chef ka. Wala kasi sa itsura

mo ang pagiging Chef." Sabi naman ni Isha. Nakita niyang

ngumiti ang lalaki.

"Hindi ba halata sa akin na isa rin akong Cherf?" sabi

nito at umupo sa isa sa mga wooden chair sa garden na

nakaharap sa Lake. Nakiupo naman siya sa katabing wooden

chair at pinagmasdan ang katahimikan ng buong Lake.

"Jason, thank you for making my stay here memorable."

Nakangiting sabi niya at tiningnan ang lalaki. "Ilang beses mo na

ako pinasalamatan. At ilang beses ko na ring sinasabing walang

anuman. Basta ikaw. Gusto pa sana kita makasama ng matagal

tagal pero alam kong malapit ka ng bumalik ng Maynila. Bago ka

umalis sasabihin ko na ito sa iyo," nakatingin lang sa kanya si

Jason at hindi niya alam kung bakit ang bilis ng kabog ng dibdib

niya. Maya-maya pa ay hinawakan nito ang kanyang kamay.

"Mahalaga ka sa akin, Isha. Mahal na nga yata kita.

Hindi ko alam kung kailan ko ito naramdaman eh. Basta ang

alam ko lang, hindi ko na kayang malayo pa sa iyo. Gusto ko

palagi kitang nakikita. Gusto ko palagi kong naririnig ang boses

mo. Gusto ko palaging nakikita ang mga ngiti mo. Maisip ko lang

ang mukha mong nakangiti, kahit hindi kita nakikita, gumaganda

na ang araw ko. Gagawin ko ang lahat para mahalin mo rin ako.

Kahit gaano pa katagal iyon abutin." Sabi nito at seryosong

tinitignan ang kanyang mukha. Alam niyang namumula na siya

dahil nararamdaman niya iyon sa kanyang sarili.

"Aaminin ko na may nararamdaman na rin akong

kakaibang damdamin para sa iyo, Jay. Pero hindi ako sigurado sa

ngayon kung pagmamahal na ba ito or pagkagusto lang. Ang

alam ko lang, masaya ako basta ikaw ang kasama ko.

Pakiramdam ko kasi, walang mananakit sa akin at walang

mangyayaring masama sa akin basta nasa tabi kita palagi.

Hayaan mo sana akong alamin ang nararamdaman ko sa iyo

bago kita sagutin. Ayokong parehas tayong masaktan bandang

huli." Sabi niya sa lalaki. Nakita niyang ngumiti ito. Yung ngiting

palagi niyang nakikita. Yung ngiting palaging nakakapagpakabog

ng dibdib niya.

"I cannot promise that I won't let anything or anyone

harm or hurt you but as long as I am with you, I promise to

protect you to the best of my knowledge. So, does that mean,I can

court you now?" puno ng pag asang sabi ni Jason sa kanya.

Ngumiti naman siya bago sumagot. "Yes. You can. However,

babalik na din ako ng Maynila soon. Ganoon pa rin kaya ang

magiging damdamin mo kung hindi mo na ako nakikita?"

maya-maya ay tanong niya rito.

Hinawakan naman ni Jason ang kanyang mga kamay

bago ito tumingin sa kanyang mukha. "Isha, hindi naman

hadlang ang layo ng pagitan natin para hindi ko

maiparamdaman sa iyo na totoo ang intensyon ko. Na malinis

ang hangarin ko sa iyo. Kung gusto mo, handa akong umuwi ng

Manila para ligawan ka ng personal at para makilala na rin ako

ng pamilya mo." Sabi nito habang nakatingin sa malawak na

Lake. Nabigla talaga siya sa sinabi ni Jason. Handa ba talaga itong

pormal na ligawan siya? Hindi kaya nabibigla lang ito?

Bumuntong hininga muna siya bago nagsalita. "Seryoso ka ba sa

sinasabi mo, Jay? Kailangan ko pa tapusin ang kung anumang

namagitan sa amin ni Aljon. Bigla na lang kasi niya ako hindi

sinipot sa kasal namin and then nawala na siya bigla. Tapos

nagbakasyon naman ako kaya hindi pa namin napag uusapan

ang kabanata ng buhay naming dalawa." Madamdaming sabi

niya. Nakita niyang parang lumungkot ang mukha ni Jason pero

dagli rin iyong nawala. "Mahal mo pa ba siya?" tanong nito

maya-maya. Hindi niya alam kung paano sasagutin ang tanong

na iyon. Hindi na rin kasi siya sigurado sa nararamdaman niya

para kay Aljon. Kailangan na siguro talaga nilang magkitang

dalawa para matapos na rin ang problema niya. "Jason, sa totoo

lang, hindi ko masasabi kung mahal ko pa siya. Kailangan ko

muna siyang makausap para makasigurado na ako sa

nararamdaman ko." Sabi ni Isha habang pilit tinitignan ng

diretso sa mata si Jason. Gusto niyang maiparamdam man lang sa

lalaki na seryoso siya sa mga salitang binibitawan niya.