แคสซิโอเปีย ไซคี กรีก

ทีป์สุรธเนสพยักเพยิดไปที่ ถนนคนเดินพัทยา "ไปเดินเล่นก่อนเถอะ อยู่ตรงนี้นานๆ ไม่ดีต่อการมองโลกในเเง่ดีของนายหรอก นั่นเธอจะทำอะไรน่ะ จะปล่อยเเสงใส่ฉันงั้นเหรอ" ท้ายประโยคเขาพูด ขณะทำท่าสะดุ้งโหยง ยกมือขึ้นมาตั้งท่าป้องกัน เเล้วถอยสองสามก้าว เมื่อเจนเนตรหรี่ตามอง

บดินทร์ยิ้มขำ เขาหันไปมองถนนคนเดินเเวบหนึ่ง เขาเคยไปที่พัทยามาก่อน เเต่เขาก็ไม่รู้หรอกว่าที่ดินเเดนคนตายเเตกต่างกับดินเเดนคนเป็นอย่างไรบ้าง เเต่ที่นั่นไม่น่าจะมีตะเกียงลูกไฟวิญญาณหน้ามนุษย์เเขวนอยู่ที่หน้าร้านอาหารเเบบที่เขากำลังมองตาไม่กะพริบอยู่นี่

บดินทร์กำลังจะเดินไปดูสินค้า เผื่อจะเจอสินค้าพื้นเมืองสำหรับเป็นของฝากที่มีเอกลักษณ์และคุณค่าในแบบที่หาจากที่อื่นได้ยาก จะนำออกจากที่ดินเเดนหลังความตายได้หรือไม่ ยังไม่รู้ ซื้อไปก่อนก็เเล้วกัน คนยังไม่ตายอย่างเขาทั้งคนยังเข้ามาได้ เเค่สิ่งของก็น่าจะนำออกไปได้เเหละน่า หรือถ้านำออกไปไม่ได้ ซื้อสินค้าที่ดินเเดนหลังความตายฝากคนที่ดินเเดนหลังความตายก็ไม่น่าจะเป็นอะไร

แต่ตอนนั้นเองราวกับมีมือที่มองไม่เห็นจับบ่าของเขาเปลี่ยนทิศทาง ก่อนจะมีลมเเรงพัดผ่านหลังของเขาไปอย่างรวดเร็ว

รถลีมูซีนหรูคันหนึ่งเข้ามาจอด ก่อนประตูรถจะเปิดออก เผยให้เห็นเด็กหญิงคนหนึ่งกำลังแผดเสียงดังสนั่น

"ไม่ไป! แคท (แคสซิโอเปีย ไซคี กรีก) ไม่ต้องการไปในที่อันตรายแบบนั้น!"

เธอถูกชายกลุ่มหนึ่งลากเข้ามาใกล้โต๊ะลงทะเบียนที่บดินทร์ยืนอยู่

เสียงแหลมตะเบ็งเอ็ดอึงอย่างคนขึ้นเสียงทะเลาะกันยังดังต่อเนื่อง "ไกลกังวลเต็มไปด้วยอันตราย สารเสพติด ชกต่อยอย่างไม่สะทกสะท้าน แถมยังมีเชื้อโรคแปลกๆ เต็มไปทั่วอีกด้วย!"

บดินทร์ได้ฟังถึงกับเหงื่อผุดเต็มหน้าผาก เด็กๆ หลายคนเองก็วิตกกังวลไม่เเพ้-ชนะกัน