เด็กชายผู้วายชนม์

= พื้นที่อุบัติภัยหมู่ =

แม่รายหนึ่งเดินลุยน้ำผ่านบดินทร์ เธอร้องไห้เรียกหาลูกแต่ก็ไม่พบ

"มีผู้รอดชีวิตอยู่ตรงนี้ช่วยด้วยครับ"

บดินทร์วิ่งตามเสียงตะโกนไปที่ซากอาคาร อยู่ๆ หูของเขาได้ยินเสียงดังมากคล้ายกับเสียงระเบิด และเสียงเหล็กกระทบกัน วินาทีต่อจากนั้น เพดานพลันยุบถล่มลงมา

เมื่อบดินทร์คิดว่าเขาต้องตายแน่แล้ว ภาพความทรงจำในอดีตพาเขาย้อนกลับไปถึงวันที่มีความสุข

"ไม่ ไม่นะ" บดินทร์พึมพำคล้ายละเมอ "ผมยังตายไม่ได้"

เมื่อลืมตาและเงยหน้าสบนัยน์ตาสีแดง บดินทร์รู้สึกราวกับอากาศรอบๆ ค่อยๆ เย็นลงและเมื่อเสียงเย็นเยียบเอ่ย ขนแขนของเขาถึงกับตั้งชัน

"ฮึ ส่องกระจกดูตัวเองซะก่อนสิ สั่นเป็นลูกนกตกรัง แบบนี้ยังจะกล้าเข้าไปช่วยคนอื่น จะไปช่วยคนหรือจะพาตัวเองไปหาที่ตาย"

บดินทร์หรี่ตามองชายหนุ่มนัยน์ตาสีเเดงผู้มาช่วยอย่างโกรธๆ

ทั้งสองคนถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่น

เศษหินตกลงมาใส่ม่านในอาคารก็ขาดตรงกลาง โครงสร้างน่าจะเสียหายจนไม่แข็งแรงเพราะแรงสั่นสะเทือนจากแผ่นดินไหว และแล้วตอนนี้อาคารก็กำลังถล่มอย่างต่อเนื่องจากแผ่นดินไหวขนาดเล็กกว่าแผ่นดินไหวหลัก

"เจ้าหนู ที่นี่อันตราย รีบออกไปนอกพื้นที่ซะ ก่อนส่วนอื่นๆ ของอาคารจะพังถล่มลงมาอีก" บดินทร์หลีกทางให้เจ้าหน้าที่ทางทหารวิ่งผ่าน

ทหารนายหนึ่งคลำพบชีพจร เขาประคองศีรษะและคอของชายวัยรุ่นที่นอนราบบนพื้น หมดสติ ป้องกันอัมพาตจากการสงสัยว่ากระดูกสันหลังมีการบาดเจ็บ, แพทย์ทหารใช้เฝือกดามคอ ป้องกันคนบาดเจ็บขยับคอหันมองตามเสียง

พวกเขาเคลื่อนย้ายเปลนอนอย่างรีบเร่ง

[บัตรประจำตัวนักเรียน]

"บดินทร์ อัครบดินทรเดชา"

ทันทีที่อ่านชื่อ-นามสกุลของเด็กแปลกหน้า ชายหนุ่มนัยน์ตาสีแดง ริมฝีปากยกยิ้ม

แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไรต่อ ใครคนหนึ่งพลันถลาเข้ามาระหว่างทั้งสองคน

บดินทร์มองอย่างงุนงง

ชายหนุ่มผู้มาใหม่ลุกขึ้นยืน เขาเซถอยหลังสองสามก้าวคล้ายทรงตัวลำบากเพราะน้ำหนักเป้สะพายหลัง เขาแต่งตัวเรียบ ๆ ด้วยเสื้อยืดคอกลม แต่คลุมด้วยเสื้อเชิ้ตพิมพ์ลาย สีสันสดใส กางเกงสามส่วน รองเท้าผ้าใบ

"คุณเสียชีวิตวันที่ 6 ตุลาคม 1999 ตามกำหนดเป๊ะเลยครับ" ชายหนุ่มผายมือไปที่กลุ่มไทยมุง เขายิ้มกว้าง ใบหน้าเปล่งปลั่ง ในขณะที่บดินทร์อ้าปากค้าง เมื่อมองเห็นกลุ่มคนที่ล้อมรอบ 'ร่างกาย' ของเขา