อเล็กซานเดอร์ จอห์น วี. อะทานาซอฟฟ์
เป็นทัพเรือที่ไม่เหมือนที่ไหน ทีป์สุรธเนสเล่าว่าหลังจาก 87 ปีก่อนที่เหยื่อจากเหตุการณ์เรืออัปปาง ณ มหาสมุทรแอตแลนติกเหนือ และความร่วมมือจากทีมกู้ซากเรืออัปปางนานาประเทศ นำเรือไปรษณีย์หลวงไททานิกขึ้นมาเหนือผิวมหาสมุทร ก็ถูกบูรณะ และได้รับการขนานนามว่า 'เรือที่ปลอดภัยที่สุด'
เมื่อเสียงประกาศดังขึ้น บดินทร์เดินขึ้นสะพานไปที่ทางเดินริมทะเลบนเรือ มองเห็นพื้นบางแห่งเป็นสนามหญ้า มีม้าหมุน ชิงช้า กระดานลื่นไถล...
เสียงร้องแหลมอย่างตื่นเต้นดังมาจากคนที่โหนตัวตามสลิงลงมาจากหอสูงผ่านสระว่ายน้ำไปยังอีกที่หนึ่ง เธอคือเด็กหญิงผมสีบรอนด์ นัยน์ตาสีฟ้าที่โวยวาย ก่อนจะขึ้นเรือนั่นเอง
*****
= ห้องกัปตัน =
ภายในห้องที่ว่างเปล่า กลับมีเสียงดังกังวาน "ออกเรือได้"
= ห้องโถงเรือ =
เก้าอี้ระเบียงมีนักเรียนนั่งกันเต็มแล้ว บางคนยื่นหน้าออกไปทางหน้าต่าง บ้างก็กำลังแย่งที่นั่งกัน
บดินทร์เดินๆ ผ่านผู้คนไปจนกระทั่งเขาพบ...
"สวัสดี นายคือ บดินทร์ อัครบดินทรเดชา ใช่ไหม" เด็กชายผมสีขาวสลับดำ มีกล้องส่องทางไกลคล้องคอ
"ใช่"
"ฉันอเล็กซานเดอร์ จอห์น วี. อะทานาซอฟฟ์, เรียกฉันว่าอเล็กซ์ก็พอ"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะ"
"นายไม่ถามเหรอว่าฉันรู้จักนายได้ยังไง"
"เขาจะถามเพื่ออะไร ในเมื่อเขารู้อยู่แล้วว่าเด็กๆ ทุกคนในจักรวาลของเรารู้จักชื่อของเขาทั้งนั้นแหละ, ที่บ้านของฉันยังมีหนังสือที่เขียนเรื่องของเขาเต็มบนชั้นวาง" เด็กหญิงผมสีบรอนด์ นัยน์ตาสีฟ้าเอ่ยขึ้น แล้วฉีกยิ้มให้
"ขอเดินด้วยได้ไหม" กระเเสเสียงของเธอวางอำนาจ ทำให้ฟังดูเหมือนประโยคคำสั่งมากกว่าประโยคคำถาม
"ตามสบาย"
"จากวินาทีนี้นายเรียกฉันว่าแคท, แคสซิโอเปีย ไซคี กรีกก็เเล้วกัน"
"ตามนั้น"
ทันทีที่บดินทร์เข้ามาในโรงอาหาร เขาถึงกับหยุดอยู่ที่บ่อพักปลากลางลำเรือ พลางเบิกตากว้าง
= ห้องครัว =
โทรทัศน์ปิดหน้าจอมืด เหมือนติดตั้งไว้ให้คนอื่นรู้ว่ามี แต่ไม่เคยถูกเปิดใช้งาน
บ่อพักปลา (บ่อใส่ปลาที่ตกได้ลงในบ่อ : สามารถชมดูจากแท็งค์น้ำขนาดใหญ่ที่อยู่ในห้องข้างล่างได้) เป็นห้องที่เหมือนกับพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำนั่นแหละ
มีความเห็นเกี่ยวกับนิยายเรื่องนี้ใช่รึเปล่า คอมเมนต์มาได้เลยไรต์อยากฟัง