มิสเตอร์เเพน 

จระเข้ที่มีหน้าตาเบื่อโลกมากที่สุดเท่าที่เคยเห็น

นกกีวีสีขาวหายาก

เสือขาวนอนขาหน้าไขว้ดูสง่างาม

บดินทร์ยื่นมือจะจับเต่าดำซึ่งกำลังปีนป่าย

"หยุดความคิดอันตรายนั้นซะ ฉันจะบอกเอาความดีนะ คนล่าสุดที่ยื่นมือเข้าไปในกรง มือหายไปเลย หือ" เมื่อคนขายเห็นบดินทร์ เขากะพริบตาสัตว์ทีหนึ่งก่อนจะกลายเป็นตาคนเบิกกว้าง เซไปข้างหลังสองสามก้าว แต่ก็เพียงพอที่มือปัดสิ่งของบนโต๊ะยาวตกพื้นกระจัดกระจาย

"คิดอยู่เชียวว่าปีนี้มีคนเก็บไข่เฟิงหวงได้ (เขาหมายถึงนกที่มีจะงอยปากของไก่, ใบหน้าของนกนางแอ่น, คอของงู, เต้านมของห่าน, ด้านหลังของเต่า, ขาของกวาง และหางเป็นปลา) จะต้องมีเหตุการณ์สำคัญกำลังจะเกิดขึ้นแน่ น่าจะเป็นเรื่องที่น่ายินดีซะด้วย"

บดินทร์มองเห็นครึ่งชายหนุ่มครึ่งเเพะ มีเขาอยู่บนศีรษะ ใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเครารกรุงรัง เข้ามาใกล้จนกระทั่งหน้าเกือบจะชนกับเขา บดินทร์สามารถมองเห็นเงาตัวเองสะท้อนอยู่ในดวงตาคู่นั้น

"เฟิงหวงเหรอครับ ขายให้ผมได้ไหม" อะลีฟกระตือรือร้น

"มีเงินมากกองเท่าภูเขาก็ซื้อไม่ได้ สัตว์ในร้านนี้ทุกตัว มีจิตวิญญาณเป็นของตนเอง ไม่ไปกับใครเด็ดขาด ถ้าไม่ยินยอม"

อะลีฟหน้าบูดบึ้ง ทำให้บดินทร์แอบหันไปยิ้มขำไม่ให้อะลีฟเห็น เพราะไม่ค่อยคุ้นกับอะลีฟในอัตลักษณ์เเบบนี้สักเท่าไหร่

"มิสเตอร์เเพน" มือขาวซีดถูกส่งมาให้จับ บดินทร์กำลังจะจับ เเต่ก็พอดีกับมือของมิสเตอร์เเพนยกขึ้นเสียก่อน "ขออภัย มือเปื้อน"

พอฟังถึงตรงนี้ทั้งบดินทร์เเละอะลีฟต่างก็ชำเลืองตามองกัน เเล้วอะลีฟก็ยิงฟันให้บดินทร์ที่มีท่าทางตกใจ

"สิ่งใดหรือที่เธอปรารถนา" มิสเตอร์เเพนยิ้มเจ้าเล่ห์

"ผมมาซื้อบ้านปรับอุณหภูมิสำหรับสุนัขครับ"

มิสเตอร์เเพนใช้ไม้ยาวที่ปลายมีตะขอเกี่ยวบ้านหลังเล็กลงมาจากเพดาน

บดินทร์ส่งเงินตามตัวเลขขนาดมหึมาที่ป้ายราคา

เเละเเล้วมิสเตอร์เเพนก็โค้งคำนับส่งพวกเขาออกจากร้าน