webnovel

ความคิดที่เป็นภัยร้ายแรงต่อวงจรชีวิตเผ่าพันธุ์มนุษย์

จุดสีขาวหรือสีเทา

จุดสีเขียว

จุดสีเหลือง

จุดสีแดง

จุดสีส้ม

จุดสีน้ำตาล

บดินทร์ถอยห่างเล็กน้อย

"ที่นี่ไม่มีอะไรเหมือนบนพื้นดินเลยแฮะ" อเล็กซานเดอร์ประหลาดใจ

"แน่นอน" แคสซิโอเปียอุทาน "อย่างไวรัสที่ฉันมองอยู่ที่นี่ ปรกติพวกมันมีขนาดเล็กมากประมาณ 10-300 นาโนเมตร จะต้องขยายด้วยกล้องจุลทรรศน์แบบอิเล็กตรอน ที่กำลังขยายมากกว่าหนึ่งแสนเท่าจึงจะมองเห็น"

"ไหนๆ "

ทันทีที่อเล็กซานเดอร์เห็น เขาพลันเบิกตากว้างอย่างที่ไม่เคยเห็นอะไรสวยงามมากเท่านี้มาก่อน

[ไวรัส]

ลูกบอลกลมสีม่วงที่มีขนสีเดียวกันดูคล้ายเงาะ บนขนนั่นมีวงรีสีฟ้าสดใส

ไส้เดือนสีแดงเลือดนก ดูคล้ายมีดวงไฟติดตลอดตัว

กระบองเพชรสีเขียว

แคปซิดทรงยี่สิบหน้า

แมงมุมหัวกลมสีส้มที่มีคอสูงชะลูดและขาแมงมุมสีฟ้า…

อาจเป็นเพราะบดินทร์อยู่กับป๋ายเซียนจื่อบ่อย ประสาทสัมผัสถึงค่อนข้างไวกว่าคนทั่วไป

"นายจะทำอะไร" บดินทร์ยั้งตนเองไว้ไม่ให้ร้องตะโกนออกไปได้ทัน แต่ก็เกือบไป

ข้อศอกของอเล็กซานเดอร์ชะงักค้างบนอากาศ ระหว่างที่เขากับวิลเลี่ยมต่างฝ่ายต่างสบตากัน เพราะประสาทสัมผัสของวิลเลี่ยมไวเท่าความคิด มือของเด็กชายถึงกับหยุดข้อศอกของเพื่อนร่วมห้องไว้ได้ในทันที

อเล็กซานเดอร์ขยับข้อศอกถอยห่างออกมา ก่อนจะนวดลดปวด "ฉันก็กะจะใช้ข้อศอกกระแทกกระจกแตกน่ะซิ"

ส่วนวิลเลี่ยมลดมือลง เขาขยับออกห่างเล็กน้อย แต่ยังไม่ไปไหน

"ฉันจะไม่พูดหรอกนะว่านายมีความคิดที่เป็นภัยร้ายแรงต่อวงจรชีวิตเผ่าพันธุ์มนุษย์" แคสซิโอเปียร้อง "นายลืมแล้วเหรอ ศาสตราจารย์ใหญ่เตือนพวกเราทุกคนในห้องโถงไว้ว่าอะไร"

"ฉันจะจำทุกประโยคที่ใครต่อใครพูดได้อย่างไร"

"แต่ถ้าในประโยคยาวๆ นั้นมีคำสั้นๆ ที่ทำให้นายยังรอด ก็จำเป็นต้องจำไหมล่ะ" แคสซิโอเปียค้าน

"ไวรัสอะดีโน อ๋อ บังเอิญว่ามันก็คือแคปซิดทรงยี่สิบหน้าที่นายกำลังจะปล่อยให้มันแพร่กระจายมาสู่พวกเรา มันมีชีวิตอยู่ได้นานถึง 30 วันตามพื้นผิวสิ่งแวดล้อม ยกตัวอย่างเช่นลูกบิดประตู" เธอผายมือไปที่ผนังถ้ำ

"30 วันงั้นหรือ"

"มันก็ระบาดได้ตลอดทั้งปีไม่มีวันหยุดนั่นแหละ"

การสร้างสรรค์งานเป็นเรื่องยาก ส่งกําลังใจให้กันด้วยนะ!

KLAI_KANG_WONcreators' thoughts