webnovel

Chapter One: Mysterious Guy

Louinna Therese Mendoza's POV

"Miss Mendoza!"

I was startled when I heard my surname being shouted by my Professor. I immediately stood up and turned my gaze on him who is now trembling in anger. Maybe, nahuli na naman niya akong lutang at malayo ang iniisip at tanaw kaya siya sumisigaw ngayon pero... Ugh! Why does this Professor hate me so much?! Ako na lang ang lagi niyang napupuna! Tsk! Ako nga dapat ang magalit sa kaniya dahil sa pangyayari noong hindi ko pa lubos na maunawaan hanggang ngayon, eh. Tapos ngayon, galit siya sa akin?! Just WOW!

"Saan ka na nakarating, Miss Mendoza? Sa America? Sa Korea? O baka naman sa ibang planeta na? Masaya ba ang biyahe mo papunta doon?" he asked in his voice full of sarcasm.

"No, sir. I only reached Japan. Oh, it would be better if I reached the planet that you're saying. Maybe, the journey there would be sooooo fun," I replied sarcastically. Hinabaan ko talaga ang pagkakasabi ko ng 'so' para mas maasar siya.

I saw him frowned that's why I plastered a smirk on my face. One point for you, Therese! Haha! What a loser he is! Akala ko ay mapapanindigan niya ang pambubuwisit sa akin ngunit tingnan mo naman siya ngayon, o? Naaasar na. Tsk! Shame!

"Kailan ka pa natutong sumagot sa akin, Miss Mendoza?! Saan ka natuto?!" he asked. I can see in his eyes the anger that he does not want to let out from his whole being. Maybe because he does not want his demonic side to be exposed to my classmates. Tsk!

"Kailan pa ako natutong sumagot sa'yo, sir? Just now. Saan ako natuto, sir? Sa'yo," puno ng galang na sagot ko. Labag sa loob ko ang magbigay galang sa mga taong nanggugulo ng mundo ko at sumira ng buhay ko ngunit kailangan kong gawin ito upang hindi na mas lumala pa ang pambubuwiset niya sa akin.

Nakita kong muli ang galit sa kaniyang mga mata. I don't get it. Why is he angry towards me? Nanggalaiti siya at niluwagan ang necktie niya. He can't breathe? Oh, it would be better, I guess. No... BEST! And it would be a pleasure for me to drive his soul to hell if ever na mamatay siya!

"GET OUT!" sigaw niya. Hindi na ako nagprotesta pa. Agad na akong lumabas doon sa room na iyon.

The happening today is very similar to what happened yesterday and you know what? I'm getting used to it. Ang kaibahan lang ng nangyari kahapon sa nangyari ngayon ay hindi ko siya sinagot-sagot kahapon.

As I was walking on the pathway leading to the canteen, someone bumped unto me. Napaupo ako sa sahig. Damn! Ang sakit ng pwet ko!

"S-sorry. I didn't mean to," he uttered. Inilahad niya ang kaniyang kamay upang tulungan akong tumayo but I ignored it. I stood up without bothering to accept his helping hand.

"It's okay," I said. I looked at him and noticed that he is not familiar to me. I haven't seen him here before. I do not even know if he is a student here.

Pinagmasdan ko siya mula ulo hanggang paa. Hmmm... I can say that he has a good body shape. Maganda ang mga mapupungay niyang mata. Matangos ang kaniyang ilong. Mapula ang kaniyang labi. Maganda din ang hugis ng kaniyang mukha na bumagay sa kaniyang kulay blonde na buhok.

Muli akong napatingin sa mga mata niya na kulay brown. Para akong tinatawag ng mga ito tuwing mapapatingin ako dito...I swear!

"Ehem!" tumikhim siya na nagpabalik sa akin sa reyalidad mula sa pagkakalunod sa mga mata niya.

"I know that I am handsome but you shouldn't stare at me like that. I have many tasks to do. If you continue to look at me like that, I might melt right here, right now," he said while smiling brightly. 

God! Why is he so handsome? Aish! Am I falling for him?

Definitely not, Therese. What the hell are you thinking?! Shame!

"Sorry to burst your bubble but I am not staring at you. You're just dreaming," I said and rolled my eyes para effective ang pagkukunwari ko. Mahirap na. Baka mahalata pa niya na nagsisinungaling ako.

"If you say so. Anyways, I am Joshuan Dwayne Wrights. Nice meeting you, Miss Louinna Therese Mendoza," he said. 

I was amazed by how he speaks. Bagay sa kaniya ang English. May lahi kaya ang lalaking kaharap ko ngayon? Possible.

Malulunod na naman sana ako sa isipin nang may mapagtanto akong sinabi niya.

"Wait. Kilala mo ako?" I asked. He only nodded as a reply. "How did you know my na---"

I was not able to finish the words that I was about to say nang itapat niya sa bibig ko ang point finger niya na animo'y pinapatigil ako sa pagsasalita. Napatahimik na lang ako kahit naguguluhan ako sa ikinikilos niya.

"No asking questions. I know your name because of only one reason...and I won't tell you what that reason is," seryosong saad niya ngunit may kaunti pa ring ngiti sa kaniyang labi.

"What reason? Tell me," I asked again.

"I already told you that you shouldn't ask questions, but don't worry. You will find out what that reason is once we meet again," paliwanag niya. Magsasalita na sana ako nang magsalita siyang muli. "Until then, Louinna. Good bye," paalam niya.

Naglakad na siya papunta sa direksiyong aking nililisan. Naestatwa ako sa kinatatayuan ko dahil parang narinig ko na ang huling salitang binitawan niya. Wala kasing tumatawag sa akin ng Louinna kaya alam kong narinig ko na ito dati. Who could that guy be? Kilala ko ba siya?

Nilingon ko ang nilakaran niya upang itanong sana sa kaniya ang mga katanungan ko ngunit laking gulat ko nang wala na akong maaninag maski anino man lamang niya. Bakit ang bilis naman yata niyang naglakad? Straight ang pathway na ito at mahaba-haba kaya nakakapagtakang wala na siya agad. Nagteleport ba siya? Lumipad? Ugh! Silly thoughts, please, go away!

Pakiramdam ko ay may mahikang nangyari...o hindi naman kaya'y hiwaga? Paano siya nakapaglakad ng mabilis sa pathway gayong mahaba ito? Aish!

He is a mystery to me. Sino ba kasi siya? Bakit niya ako kilala? Bakit pakiramdam ko ay nakita at nakasama ko na siya noon pero parang hindi? Ayy... ang gulo!

The only thing that I know is that he is quite familiar to me. I mean, maybe I've seen him before but I don't remember when and where.

Kakamot-kamot sa ulo kong nilisan ang lugar. Dumiretso ako sa canteen to kill the time.

"Therese, why are you here? Wala ka bang pasok?" someone behind me asked. I turned my gaze to her direction. It was Crystal Jade de Guzman, my best friend. She immediately sat on the chair in front of me and ate a piece of the pizza that I ordered.

"I have a class," I replied.

"Eh? Then what are you doing here?"- Crystal

"Eating to kill the time."- me

"Criminal," she said then giggled. "Subject?"

"Music," I replied in a bored tone.

"Oh, I guess I know why you're here now," she uttered and laughed a bit. "Kicked out from class again?"

"What do you think could be the other reason?" I asked sarcastically.

"Ngayon, naguguluhan na ako sa Professor mong 'yan. Ano ba kasi ang issue niyo?"- Crystal

"I do not know, either."- me

"Ugh! Tara."- Crystal

"Where?"- me

"Papatayin natin 'yang Professor Lucio na 'yan para mas enjoy!"- Crystal

"You must be crazy. Do you wanna go and live behind the bars?"- me

"Haha! I'm just kidding. Duh! Hindi ako criminal, 'noh!" she said and rolled her eyeballs.

"I'm bored. What can we do to kill this boredom?" I asked.

"Hmmm... Let's go to the mall!" she suggested in her voice full of excitement.

"Okay, then. Let's go!" I uttered.

I want to kill the time and boredom. At the same time, I want to eliminate, for the mean time, the thoughts that are lingering in my head. Especially that mysterious guy.

#