Chapter 3

SVEN's POV

              I'm so bored! Wala akong ginawa kundi kain at tulog lang for my first two weeks here, mas madalas nga ang tulog ko para di ko maramdaman ang sakit at kirot ng injury ko sa likod.

But, ugh... di ko na kaya! Akala ko makakalabas na ako after another week pero pagminamalas nga naman nagka-infection ang sugat ko dahilan para lagnatin ako for a week, kaya I have to stay another week after that.

Nak ng tipaklong, mahigit isang buwan na ako rito nakakulong sa kwarto! Pwede naman ako maglakad-lakad but lo won't let me baka kung ano pa raw ang mangyari sa akin.

Good thing dinala ni lolo ang psp4 ko unfortunately di ko magamit, nakalimutan ko kasing di ko magalaw-galaw my other arm.

Pero ang nakaka-inis ay...

"Hoy, babae akin yan... katatanda mong babae naglalaro ka pa ng ganyan."

Yeah... imbis na ako ang gumamit at maglaro ng psp4 ko iba ang nakikinabang.

Okay lang naman pero...

"Makatanda ka jan, eh... ikaw nga ang may ari nito kaya wag ka makasabi-sabi ng matanda, ha!"

Di ko gusto ang gumagamit nito! I don't want her here!

"Umalis ka na, di ba time ng trabaho mo ngayon? What are you even doing here, ms. Fointess?"

Yes, this woman. Ang babaeng I saved and the bride to be sana ni Michael.

"Isa pa talagang matanda ka na! I just turned 21 two months ago kaya bagets pa ako, no! Eh, ikaw? Manang na!" Pang-iinis ko sa kanya.

"What did you just say? Ako? Manang?" Iritang nakatingin nyang sabi sa akin.

Psp ko! I glared at her pa'no ba naman kasi padabog nyang inilagay sa side table ito kaya tumalbog!

"Dahan-dahan naman!" pagalit akong napatingin sa kanya. "At bakit totoo naman, ah! Manang ka na! Sa edad mong yan?"

"FYI 24 yata ako! Di magkalayo ang agwat ng age natin! And don't you dare call yourself na bagets ka pa... ew!"

"Ew ka jan! FYI din no, bagets pa rin naman ang 21 yrs. old. Ito 'yong tinatawag na young adult kakatapos lang ng teenage! Pero ikaw ano? Old na!"

Binara ko sya ng tuluyan para maka-alis na sya rito.

"Why you little-"

"Aba aba... ah, ang pikon talo! Sige subukan mo!" Pag-taunt ko sa kanya. Eh, pikong napatayo at naglakad patungo sa akin!

Pero ang totoo nyan natakot ako sa aura nya baka bugbugin ako at malala pa ang abutin ko sa kanya kay sa noong una. 😖

Thank god huminto rin! 😞

Pero kitang nagpipigil sya sa galit kasi namumula na sya, eh...at hinihingal pa.

"Y-you really do like to trespass into someone else room, ms. Fointess." Pag-iiba ko na lang baka kung mapaano pa ako, eh.

Inirapan nya lang ako at binigyan nya ako ng I-know-what-you-are-doing look, pero patay malisya lang ako.

"Halos araw-araw ka nang nandito na di mo naman kailangan gawin."

Tama almost every day na syang narito at laging ganito ang nangyayari, ang mag-away kami sa walang silbing dahilan.

"As I've said I want to take care of you at para mabantayan ka na rin." Matter of fact nyang sabi as if wala lang sa kanya ito.

"Take care of me? Eh, halos patayin mo na ako sa pagpilit mong pakainin ako!" Babaeng ito, ini-inis na naman ako. "At di mo akon-"

"I have to do that dahil halos tulog lang ang alam mong gawi-"

"Sleep will help me recover fa-"

"No it won't! Isa pa you tried to escape-"

"Malakas na ako at bored na ako dito sa loob!"

"Why are always like this? You always like to antagonize me?" Pabuntong hininga nyang tanong na ikinabigla ko.

"I'm not!" Pagde-deny ko sa kanya.

"Yes, you are!"

"No, I'm not!"

"You are!"

"I'm n-"

Napahinto ako sa pagsagot ng biglang bumukas ang pinto.

"There you are!"

Napaismid ako sa taong nakita ko.

"What are you doing here?" Gulat na tanong ni ms. Fointess sa nagsalita. "You are not even allowed to be here, Michael, visitors are not allowed here."

Hah! Buti at alam nya di pwede ang visitors dito pero labas-pasok sya rito.

"I'm not here to visit, I'm here para saya para-"

"Pwede sa labas kayo mag-usap? Naiisturbo na nya ako dito, kaya wag kayo dito magdrama." Walang emosyon kong sabi. "Ms. Fointess, as you have seen I am alive and kicking so... makakaalis kana ng di dito pumunta ang bisita mo."

I won't acknowledge his presence here, kaya di ko man lang sya tiningnan at kay ms. Fointess lang ako nakatitig.

"A-alex? N-nandito ka pala?"

Rinig sa tuno nya ang taka ng mapatingin sya sa gawi ko pero di pa rin ako sa kanya tumitingin at kay ms. Fointess lang ako nakatingin.

"Hahaha... kumusta ka na? Mukhang magaling ka na at dito ka pala nila dinala-"

"GET OUT." Putol kong sabi sa sinabi nya at blankong napatingin sa kanya.

Di ko akalain na magagawa pa nyang matawa at di ko rin mapigilan na magpintig ang tenga ko sa narinig.

Nagtaka sya ata sa narinig kaya...

"Look Al-"

Ang gago di nya alam na dito ako na ospital! I know di ako nag-allowed ng visitors pero di naman lihim na nandito ako but what did he just said?! 😡

"GET OUT!!!" sigaw kong sabi sa kanya.

"And next time ms. Fointess wag mong gawing taguan ang room ko and make excuses just to hide?"

Take care of me? Hah! The nerve of her!

"Let's go outside, Michael."

'Yon lang ang narinig ko at lumabas na sila.

Haist... nakakatanda ang magalit ng ganito o matanda na ako? Masakit na ang likod ko, eh.

Ha... mahiga nga at ng makapagpahinga ako.

To think na wala syang alam or should I say na di man lang nya inalam-

Ano ba yang ini-isip mo? Nakaka-i-stress na nga ini-i-stress mo pa sarili mo, Ven!

Shut up!

Damn...

Where is that damn phone?

God!!!

Naiirita ako!

Wala man lang kakunsinsya-sinsya ang mukha nya!

Sabi nang wag mo syang isipin para di ka ma-i-stress, eh...

Damb phone!

There it is!

Magpatugtog nga ng marelax ako.

Hmm... there classical music!

Ano ka bata? Maka-classical music ka jan!

Tahimik! Music lang naman walang song at isa pa it's lively and bright... para naman marelax utak ko, no.

There... hmmm... makatulog nga para di ako maalidbadbaran.

But... thinking about it. Did they ever worry about me?

Ano ba sabi ko sayo, ha? Para matahimik ka na sa kaka-isip ito ang sasabihin ko. Di sila nagparamdam man lang dito, so Ven wala ka sa isip nila!

Yeah... alam kong pinagbawal ko ang bumisita sa akin but...

Unlike ms. Fointess kahit na taguan lang nya ang room na ito...

At least she cares... di nga sya natinag sa pagbabara ko sa kanya, eh.

Just as I had thought they never cared... I am Samañiego not a Madrigal.

They never care if they are...

Kinuha na nila ako noon pa.

________________