Uno

3 years and 6 months ago

Ellianne Lauren Smith De Loughrey

Time of Death:10:16 P.M

Bigla akong nanlumo sa narinig ko mas lalo pang tumamlay ang katawan ko,nagsimula ng magpaunahang tumulo ang mga luha ko.

Ang bigat sa pakiramdan ng mawalan ng ina,yung taong gumabay sayo yung taong minahal ka ng higit pa sa buhay niya.

Dapat ako na lang yung namatay at hindi siya.

Ako na lang dapat.

"We're really sorry Mr.De Loughrey we really did our best but her body give up.Condolence to the family"kasalanan ko kung bakit ito nangyari it was all my fault kung di lang sana ako nagmatigas di sana nandito pa si mommy.

Umalis na ang doctor pagkatapos niya yung sabihin..

Isang malakas na sampal ang iginawad sa akin ni daddy.

Naghalong hapdi at sakit ang nararamdaman ko ngayon.

Kinapa ko ang kaliwang pisngi ko hinahanap kung saan nanggagaling ang hapding nararamdaman ko.

Nakapa ko na sugat na kinalabasan ng sampal sa akin ni daddy.

Namanhid ang buo kong katawan ng maramdaman ko ang likidong dumadaloy mula sa pisngi papunta sa leeg ko.

Wala akong nagawa kundi punasan na lamang ang mga dugo at luha ko.

Kasalanan ko talaga kung bakit ito nangyari.

I'm sorry mommy i wish I was the one who's lying on that bed.

"It was all you fault Aitana,It was you in the first place kung sana ay nakinig ka lang hindi mamatay Ang mommy niyo,dapat ikaw na lang ang namatay!"sabay duro niya sa akin.

Mas masakit pa rin pala talaga makatanggap ng masasakit na salita from your parents.

"Dad that's enough we've had enough"sabat ni kuya kay daddy.

"Enough Alexmone?Enough huh?It will never gonna bring back your mothers life!kung hindi dahil sa ampon na iyan na di sana hindi nabaril Ang mommy niyo!"para na rin niya akong sinampal,sinampal ng masakit na katotohanan.

Yes I was adopted alam ko na yun they told me a year ago.

-It was our brunch together as a family before I turn 18.

I saw mom and dad walking towards me while I'm clean the plates on our table.

Natigil ako sa ginagawa ko ng maramdaman ko ang kamay ni mommy sa braso ko.

"Hija,me and your dad have something to tell you"saad ni mommy.

"I don't think it's the right time for her to know about it"sabat naman ni daddy.

"Mom what is it?and Dad when is the right time your telling about?"naguguluhan ako pero hindi nila sinagot ang tanong ko.

"Mom?Dad?What is it?can you please tell me,is it a good news or not?"I'm trying to stay calm.

Isang haplos sa pisngi ang iginawad sa akin ni mommy bago siya sumagot.

"Darling,it's both a good news and a bad news for you,I think so"

"Hon it's not the right time for her to know"pagpipigil ni daddy kay mommy.

"Then when Hon when she's having a family na?she needs to know it as soon as possible"

"What is this all about can you please tell me what's happening and what's wrong?"

Bigla akong niyakap ni daddy pero agad niya rin akong pinakawalan.

"Ok we're going to tell you something,something that is really important to you.Just promise me that after what your going to hear you won't leave us and you will choose to understand,is that clear Elizabeth?"

"Why can't you call her using her first name David?"kalmado pero maowtoridad na tanong ni mommy.

"Alam mo kung bakit Ellie so don't ask me about that!"

"Mom,Dad!"naagaw ko ang atensyon nilang dalawa.

"Can you please tell what is it your confusing me a lot"

"Only your mom will going to tell you about that hindi ko na matagalan pa ang paguusap na ito pupuntahan ko pa ang venue kung ayos na ba yun"he kiss mom's fore head and leave immediately.

"Mom what was it?"

"Your Adopted Aitana 18 yea-"pinutol ko na ang sinasabi ni mommy.

"I already know it mom"

"What?when?"bakas ang pagkagulat sa mukha ni mommy.

"A year ago i guess a day before my 17th birthday,it's a day off for all of our maids so no one is incharge of household chores....."pagpuputol ko sa sinabe ko

"I was looking for someone who i can be with to run some errands but everyone was busy preparing everything about my birthday celebration,so I think that I'll do it alone it's Sunday,throwing carbage.Tapos ko ng kunin lahat ng carbage bin bukod sa garbage bin sa office ni Dad nagalinlangan pa akong pasukin ang office then naisip ko i will be just there to pick the garbage bin nothing less nothing more.So pumasok ako i was about to pick the garbage but something caught my attention it was a black envelope sealed with gold sticker.Kinuha ko yun sa takot kong makita ako ni Daddy tinupi ko yun then nilagay ko na lahat ng garbage outside the house kung saan kukunin ng truck later that night.I went into my room i locked the doors so that no one can enter.Nung bubuksan ko na yung envelope in an instant nakaramdam ako ng matinding kaba pinapahiwatig na hindi ko dapat yun buksan pero mas lalong nagtanong ang utak ko kung ano ba talaga ang laman nun.It seem so important because it's kept even it's old i know it's old of course the sticker used is old and I didn't see it nowadays.I open it,its a document some birth certificate and its all about me turning a De Loughrey nalilito ako,there was one last paper left in the envelope bumilis yung tibok na puso ko mommy the when I saw it every inch of my body was shocked everything that surrounds me has stop tears begun falling from my eyes it was paper about an orphanage telling that Mr.&Mrs. De Loughrey is officially the parents of Aitana Elizabeth that was left in the orphanage a year ago i was one year old by that time mommy.Nung una nagakaroon na ako ng kutob na baka ampon base sa pakikitungo sa akin ni Daddy but nawala yun ng mapansin kong marami tayong traits na magkakaparehas.But nasiguro ko na yun nung nabasa ko yung laman ng envelope.Di ako nagtanim ng galit sa inyo mommy dahil trinato niyo ako na parang inyo and I'm so grateful for that."tears started falling but mommy wipes it nakitaan ko rin siya ng luha sa pisngi niya.

"I'm really sorry for keeping it from you for 18 i guess 17 years"

"Its okay ma'am i know my place in this house and in this family"

"Always remember that you'll always gonna be my daughter maybe not by blood but in heart"

"Mom,may i ask a question?"

"What is it hija?"

"Why is Dad calling me by my second name?"it's confusing me.

"Your first name Aitana was our long lost daughter's second name Kamilah Aitana,he said that he won't call you that because you will never gonna be Kamilah"her tone was sad.

"But I'm not the one to blame for what happened mom im sorry for that iintindihin ko na lang si Daddy"

"I'm really sorry for that anak"bakas ang lungkot sa mukha at mata niya.

"You will always gonna be our Aitana Elizabeth De Loughrey and no one can change that...No...One"ngiti lang ang sinagot ko kay mommy.

Niyakap niya ako pagkatapos niya yung sabihin na siya namang nagpagaan ng pakiramdam ko-

"Dad tama na hindi niya yun kasalanan kaya wag siya ang sisihin mo if mom's here tiyak na di niya magugustuhan ang mga sinasabi mo kay Tana she don't deserve that she deserve more than that!"ngayon ko lang nakita at narinig na sumagot si ate kay Daddy.

I think daddy had push her to her limits.

Ngayon ko lang din siya nakitang galit.

"So what now Alexandra kakampihan mo pa talaga ang ampon na yan?how's stupid!"galit na tugon ni Daddy.

"Wala akong kinakampihan Dad it's just that hindi niya yun kasalanan na ampon siya at mas lalong hindi siya ang pumatay kay mommy kaya wag niyo siyang sisihin hindi lahat kasalanan niya!"lahat kami ay gulat napatingin kay ate.

"She's indeed right dad,and please stop that this is not the right time for us to fight I'm sure if mom's watching us she'll be disappointed"sabat ni kuya sa usapan nila Daddy at ate.

Wala ng nagsalita pa pagkatapos yun sabihin ni Kuya.

Pinuno ng katahimikan ang kwarto.

Tanging tinginan lang ang nangyari binabantayan ang bawat galaw ng isa't-isa.

Maya-maya ay binasag na rin ni Daddy ang katahimikan.

"Titingnan ko muna si Addison sa bahay ipapadala ko na rin yung mga damit niyo kay Yaya Mirang I'll be back here tomorrow at the morning"

"Are you going to tell her?"tanong ni kuya.

"Saka na"tanging tango lang ang naisagot ni kuya dahil alam niyang kahit kokontra siya ay walang siyang magagawa dahil si Daddy pa rin ang masusunod.

Hinayaan na lang namin na umalis si Daddy.

Tumayo namam si ate habang diretsong nakatingin sakin.

Nababasa ko sa mata niya na nag aalala siya sa akin.

Lumapit na sa akin si ate at hinaplos niya ang kanang pisngi ko kung saan wala itong sugat.

"Let's go outside and catch some fresh air,bibili na rin ako ng mamakain natin habang ikaw bumili ka ng gamot at gamutin mo yang sugat mo ayokong babalik tayo dito ng may dugo pa yan"bakas ang awtoridad sa boses ni ate habang tinituro niya ang kaliwang pisnge ko.

Hindi pa man ako sumasagot ay hinila na niya ako palabas.

Natigil kami sa paglalakad ng maghihiwalay na kami ng way dahil siya ay papunta sa exit ng ospital para bumili ng makakain sa nearest restaurant,at ako naman papunta sa butikang nasa loob ng ospital na ito na siyang salungat sa dadaanan niya.

"I'm really sorry ate"isang butil ng luha ang pumatak mula sa mata ko.

"It's not your fault Aitana I'll go na"at tinalikuran na niya ako.

Kahit hindi nila sa akin sabihin alam kong ako rin ang sinisisi nina ate at kuya.

Kung hindi lang sana ano nagmatigas eh di sana nandito pa si mommy.

Kung sana sumama na lang ako kay Kuya pa Australia eh di sana buhay pa siya.

I'm really sorry mommy kahit ako ay sarili ko rin ang sinisisi ko sa pagkawala mo.

Siguro nga tama si Daddy na dapat ako nalang ang....

Natigil ako ng may narinig na nagsalita sa likuran ko a husky one, malamang ay lalake ito.

"Uhm miss,your almost five minutes standing watching that door,are you ok?or are you waiting for someone?nagtatakang niyang tanong sabay turo sa exit door.

Hindi ko namalayan na hanggang ngayon ay nandito pa rin pala ako sa eksaktong lugar kung saan ako iniwan ni ate kanina.

Nilingon ko kung sino man ang nagmamay ari ng boses na iyon,tila ay nagulat siya ng nakita niya ang mukha ko.

"Miss there's a blood in your cheek"sabay tingin niya sa aking pisngi oo nga pala may sugat nga pala yun kaya pala nagulat siya ng lumingon ako sa kanya"May sugat yang mukha mo miss,halika gagamutin natin yan"hahawakan niya sana ang kamay ko pero umatras ako para mapigilan siya"Don't you worry miss may alam ako dito this year is gonna be my second year in med school"tugon niya upang mawala ang kaba at pag aalala ko.

"Bibili lang ako ng gamot para dyan sa sugat mo you may wait for me there"turo niya sa bench,tumango na lang at papunta na sana ako roon para umupong hawakan niya ang kamay ko para pigilan ako sa paglalakad,ng lumingon ako sa kanya ay binitawan niya na rin yun at may kinukuha siya sa bulsa niya,naglabas siya ng isang panyo at nilagay sa kamay ko.

"Punasan mo yang sugat mo Miss"ngiti na lang ang sinagot ko at umalis na siya upang bumili ng gamot.

Umupo na ako sa bench na tinuro niya kanina.

Dahan dahan kong pinunasan ang sugat ko kahit mahapdi man ay tiniis ko na lang nang tapos ko ng punasan ang pisngi ko ay siya rin pagdating niya dala dala ang mga gamot at panlinis sa sugat.

Tumigil siya sa harap ko at tiningnan niya muna ang pisngi ko bago magsalita.

"Follow me"at nagsimula na siyang maglakad kaya wala na akong nagawa kundi ang sumunod na lamang sa kanya.

Sinundan ko siya ng sinundan hangang sa dumaan na kami sa isang hagdan pataas ay nagtaka ako kung bakit hindi man lang kami gumamit ng elevator.

"Ba't di tayo gumamit ng elevator?"

"Tanging hagdan lang ginagamit papunta sa roof top"nagtataka man ay sumunod parin ako sa kanya.

Nang makarating na kami sa rooftop ay sinalubong agad kami ng malamig na hangin,sakto pa namang naka croptop at skirt lamang ako.

Pero kahit na nandito na kami ay hindi pa rin nawawala ang pagtataka ko.

"Bat nga pala dito sa rooftop?"tanong ko na siyang ikanalingon niya pero tinalikuran niya rin ako at umupo sa isang bench.

Sumunod na lang ako sa kanya at umupo na rin.

Tiningnan ko siya ng ilang sandali naghihintay sa isasagot niya.

At hindi nga ako nagkamali dahil siguro ay alam niya ang ibig sabihin kung bakit ako tumitingin sa kanya.

"It's my comfort zone watching everything and everywhere from afar is my happiness"

"Ah ok"kunware ay nakumbinsi niya ako.

"Halika gagamutin na natin yang sugat mo"at lumapit na ako sa kanya at sinimulan niya ng gamutin ang pisngi ko,napakarahan lamang ng pagpahid at paglinis niya sa sugat ko,siguro nga ay bihasa na siya sa mga bagay na ito.

Natapos niya ng linisin at gamutin ang sugat kaya lalagyan niya na sana iyon ng gasa pero pinigilan ko siya.

Na siyang dahilan kung bakit kumunot ang noo niya.

"Kaylangan ba talaga na lagyan pa ng gasa"tanging buntong hininga lang ang naisagot niya sa akin.

Di ko alam pero naagaw ng mata niya ang atensyon ko,napaka ganda ng mga mata niyang kulay kayumanggi,may kabilugan man ay napaka ganda rin ang mga kilay niyang makakapal,pero hindi iyon nakabawas sa kagwapuhan niya,ang kaniyang matangos na ilong ay nakapagpadagdag pa roon,napalunok na lang ako ng bumaba ang tingin ko sa kanyang mapupulang labi na merong perpektong hugis na kahit sino man ay maaakit pero hindi ako.

Nagulat na lang ako ng maramdaman ang gasang tumama sa sugat ko kaya hindi ko na siya napigilan.

Nahihiya akong inalis ang tingin ko sa kanya panigurado ay nakita niya na sinusuri ko ang mukha niya.

"Masyadong mahaba ang sugat mo kaya dapat yang lagyan ng gasa,bago ka matulog ay tanggalin mo yan para makalanghap yan ng hangin.I'll go na Misssss...?"

"Aitana but if you want you can call me Tana"

"Cge miss Aitana you're welcome"tumayo na siya at nagsimula ng maglakad.

Magtatanong pa sana ako kung ano ang pangalan niya pero tuloy tuloy siya sa paglalakad niya,kaya wala akong nagawa kundi tingnan na lang siyang maglakad palayo at mawala sa paningin ko.

Kaya naiwan na akong mag-isa sa roof top salamat sa kanya...

C o n t i n u a r á

-A-