เมืองแก๊สพิษ (3)
[แฝดสาม #1: สาวซามูไรสนใจฟังคำตอบของคุณ]
"ไม่เห็นต้องถาม เพราะเห็นว่าเธอน่าจะช่วยได้"
[หมอทหารติดบุหรี่หัวเราะออกมาเบา ๆ]
[นักสืบตาเดียวเชื่อว่าคุณน่าจะแค่อยากเก็บเลเวลทีละคน]
ผมไม่ได้โกหกที่อยากให้ยูโกะอยู่เพราะเชื่อในตัวเธอและพลังที่ติดมากับเธอ แต่ที่จอนเดาก็ไม่ได้ผิดเช่นกัน ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไม่เก็บเลเวล โดยเฉพาะในเมืองที่มีซอมบีมากมายขนาดนี้
เพียงไม่กี่ก้าวที่เข้ามาในเมือง พวกเราก็เจอกับซอมบีกลุ่มใหญ่ ด้วยจำนวนคนที่ลดลง กระสุนที่เหลือไม่มากและไม่รู้ว่าจะต้องอยู่ในเมืองนี้นานแค่ไหน แม้จะเสียดายคะแนนแค่ไหนแต่ผมก็ตัดสินใจว่าคราวนี้พวกเราควรเลี่ยงการปะทะ
ผมตรวจสอบแผนที่จากระบบอยู่เป็นระยะจนแน่ใจว่า 'คนที่ต้องตามหา' ยังอยู่ในเมืองนี้
ที่ได้ข้อสรุปแบบนั้นก็เพราะเห็นว่าในบรรดาคนที่เป็นเป้าหมายทั้งสามคน อีกสองตำแหน่งไม่ได้อยู่ที่เดิมแล้ว ดังนั้นคนที่ยังขึ้นตำแหน่งล่าสุดว่าอยู่ในแรทฟอร์ตก็คงยังไม่ได้ไปไหน
น่าตกใจที่เขาหรือเธอเอาตัวรอดอยู่ในเมืองแบบนี้ได้นาน เมืองที่เต็มไปด้วยซอมบีและแก๊สพิษแบบนี้ไม่ใช่สถานที่ที่อยู่สบายเลย
เคยคิดด้วยซ้ำว่านอกจากคนที่ตามหาแล้ว ถ้าไม่เหลือมนุษย์ตัวเป็น ๆ ให้เห็นก็ไม่แปลก
แต่มันมีคนอยู่… หลังจากเดินสำรวจอยู่ราว ๆ ครึ่งวัน กลุ่มของเราเจอกับมนุษย์กลุ่มแรก โชคดีที่พวกเราหลบซ่อนทัน อีกฝ่ายจึงไม่รู้ตัวว่ากำลังถูกจับตามอง
"คาแรคเตอร์ค่ะ" แอนกระซิบอยู่ข้าง ๆ
ผมขมวดคิ้ว คิดเผื่อไว้ว่าอาจจะเจอคาแรคเตอร์ที่นี่ แต่ก็ไม่คิดว่าจะได้เจอจริง ๆ ที่รู้ได้ทันทีว่ากลุ่มที่กำลังเดินอยู่ในเมืองไม่ใช่คนธรรมดา ก็เพราะว่าสองในสามของพวกเขามีรูปร่างหน้าตาเหมือนกับจอนและหมอสตีฟ
"มีคนได้มิชชันแบบเดียวกับคุณคามิลรึเปล่าคะ"
"เป็นไปได้"
"คนสุดท้ายเป็นคนหรือคาแรคเตอร์กันนะ"
พวกเราจับตาดูกลุ่มสามคนนั้นไม่นานก็ได้ข้อมูลเพิ่ม พวกเขาถูกซอมบีกลุ่มใหญ่จู่โจม แต่ละคนรับมือด้วยทักษะที่เหนือมนุษย์ มีภาพหนึ่งผมจำได้อย่างแม่นยำคือ เจ้าคนที่สามถีบรถเปิดประทุนพลิกคว่ำไปทับซอมบี
มีแค่คอลเลคเตอร์และคาแรคเตอร์เท่านั้นที่สามารถมีพละกำลังขนาดนี้
บอกไม่ได้ชัดว่าคนพวกนี้เป็นมิตรหรือศัตรู แต่ผมกับแอนตัดสินใจกันว่าจะพยายามหลีกเลี่ยงพวกเขา
อาจเพราะแรทฟอร์ตเล็กกว่าที่คิดไว้ พวกเราออกค้นหาโดยระวังกลุ่มหนึ่งแต่กลับเจออีกกลุ่มในระยะที่หลบไม่พ้น
กลุ่มนี้มีชาร์ลี กับชายหญิงอีกคู่ที่ผมรู้ว่าเป็นคาแรคเตอร์เช่นกัน พวกเขาเหมือนคาแรคเตอร์ที่ผมทิ้งไว้เพื่อทำหน้าที่สะสมคะแนนในสถานที่อื่น ๆ ที่ห่างไกลออกไป
"ใจเย็น ๆ พวกเราไม่จำเป็นต้องสู้กัน"
ต่างฝ่ายต่างไม่กล้าลดปืนลง โดยเฉพาะแอน เธอสัมผัสได้ว่าคาแรคเตอร์อีกฝ่ายไม่เหมือนกับคาแรคเตอร์ที่เป็นพวกพ้องของผม แววตาของทั้งสามเหมือนแววตาของคนที่ถูกควบคุมเอาไว้
"พวกเรามีมากกว่า… อย่าพยายามสู้ดีกว่าค่ะ ถ้าจะถอย พวกเราก็ไม่ตาม" แอนขู่ทั้งที่กลัวจนแทบลมจับ
พริบตาต่อมา ทำให้ผมรู้สึกเสียใจที่คิดว่าสามารถเจรจากันได้ เจ้าพวกนี้เหมือนเครื่องจักรมากกว่ามนุษย์ ชาร์ลีของฝ่ายตรงกันข้ามหันปากกระบอกปืนไปทางแอน ก่อนที่เขาจะลั่นไกสำเร็จ อลิซาเบธที่เร็วกว่ายิงสวนออกไป จากนั้นทุกอย่างก็เละเทะไปหมด
แอนรอดกระสุนมาได้ก็เพราะยูโกะตะครุบตัวเธอเอาไว้ อลิซาเบธถูกยิงทะลุหน้ากากกันแก๊สหลังจากที่เธอเก็บศัตรูไปได้อีกหนึ่งคน คนสุดท้ายของฝ่ายศัตรูถูกลูกซองของแอนยิงจนล้มแล้วถูกผมยิงซ้ำ
แม้จะกำจัดคาแรคเตอร์ที่ไม่รู้ว่าใครเป็นเจ้าของไปได้สามคน แต่เราเสียอลิซาเบธที่เป็นมือดีที่สุดไปด้วย
"บ้าจริง ยังเริ่มสำรวจได้ไม่เท่าไหร่แท้ ๆ ดันเสียมือดีไปแล้ว"
"ขอโทษนะคะ ถ้าไม่พยายามช่วยฉัน…"
"ผมไม่ได้จะพูดแบบนั้น อลิซาเบธเป็นพวกพ้องคนสำคัญแต่อย่างที่คุณรู้ เธอสามารถคืนชีพได้ แต่ผมกับคุณไม่ใช่ โชคดีแล้วละที่คุณมีแค่แผลถลอก"
"มองในแง่ดี" มายาที่เพิ่งถูกเรียกเปิดปากพูดกับแอน "เราเสียหน้ากากกันแก๊สไปหนึ่ง แต่ได้เพิ่มมาอีกสามอันจากศัตรู ฉัน เมย์ และไมราก็เลยถูกเรียกออกมาเพิ่มได้ไง"
"ถ้าไม่สามารถเลี่ยงการปะทะได้ อย่างน้อยกำจัดไปแล้วสามคนย่อมดีกว่าปล่อยให้พวกนั้นรวมกลุ่มกันได้นะคะ" เมย์เสริม
"พวกนั้นจะรู้แล้วรึยังคะว่าโดนเล่นงาน" แอนสีหน้าไม่สู้ดี
"คอลเลคเตอร์ต้องรู้แน่นอน อย่างน้อยก็ต้องเห็นว่ามีการ์ดที่อยู่ในหมวดรอคืนชีพเพิ่มขึ้นมา แต่คาแรคเตอร์ด้วยกันถ้าไม่มีวิธีสื่อสารก็คงไม่รู้ตัวหรอก" ผมตอบไมรา
"ตอนนี้เป็นจังหวะดีที่จะเก็บที่เหลือสินะ" มายาพึมพำ
ผมไม่สามารถยืนยันได้ว่าคาแรคเตอร์กลุ่มที่เจอก่อนหน้านี้สังกัดคอลเลคเตอร์คนเดียวกับที่เพิ่งจู่โจมเราไป แต่พวกเราตัดสินใจจะไม่เสี่ยงในการเข้าใกล้แบบครั้งก่อน การเจรจาไม่จำเป็น ถ้าเจอคาแลคเตอร์อีก พวกเราจะจู่โจมในทันที
เราเจอกลุ่มแบบเดิมอีกสามกลุ่มแต่ละกลุ่มมีคาแรคเตอร์สามคน รู้สึกตัวอีกทีเราก็มีหน้ากากกันแก๊สเพียงพอสำหรับคนทุกคนในกลุ่ม
น่าเสียดายที่เราไม่ได้เบาะแสของคนที่ต้องตามหาเพิ่มเลยสักนิด เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์ ผมถือโอกาสนี้ล่าซอมบีเพื่อเก็บคะแนน ในขณะเดียวกันก็เริ่มทำมิชชันที่สามไปด้วยพร้อมกัน
"ไม่เสี่ยงเกินไปหน่อยเหรอคะ ใช้เฟิร์สเพอร์เซินวิวในเมืองที่อันตรายแบบนี้ รอจบเรื่องตรงนี้แล้วค่อยไปหาที่เงียบ ๆ ทดลองไม่ปลอดภัยกว่าเหรอคะ" มายาขยับเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น
"ใช้เฟิร์สเพอร์เซินตั้งแต่ในนี้ เราเสี่ยงขึ้นอีกนิด" ผมหันไปยอมรับแบบตรงไปตรงมา "แต่ตอนนี้พวกเราแน่ใจแล้วว่ามีคอลเลคเตอร์ที่พร้อมจะเล่นงานเราเมื่อเจอหน้า พวกเราต้องเก่งขึ้นกว่านี้"
"ถ้าตายตอนอยู่ในร่างคาแรคเตอร์ก็คือตายจริงเลยนะ ห่างไกลกับประโยคที่ว่าเสี่ยงขึ้นอีกนิดเยอะเลย"
"เป็นห่วงเหรอ" ผมหัวเราะพร้อมกับยกมือขึ้นจะลูบหัวมายา
เธอรีบปัดมือผมออก เสมองไปอีกทางและกัดฟันพูด "ไม่ได้เป็นห่วงสักนิด"
เฟิร์สเพอร์เซินวิวคือสกิลเข้าสิงคาแรคเตอร์ที่อยู่ในสังกัด ผมตัดสินใจใช้มันครั้งแรกกับคนที่น่าจะเอาตัวรอดได้ดีอย่างบิลลี
จุดอ่อนของบิลลีคือจิตใจ ดังนั้นหากร่างกายที่แข็งแกร่งของเขาถูกควบคุมโดยผม ไม่ว่าจะมีมิชชันแบบไหนขึ้นมาให้ทำมันก็ควรจะง่ายดาย
ผมประเมินพลาดไปเล็กน้อย ตอนที่อยู่ในร่างของบิลลี ความนึกคิด ประสบการณ์ อุปนิสัยของเจ้าตัวส่งผลกระทบมาถึงผมด้วย