คลื่นหายนะ (6)

เท่าที่ผมเข้าใจ แทบไม่มีคอลเลคเตอร์คนไหนทำให้คาแรคเตอร์ในแพ็คแรก ๆ ไปถึงระดับ MR (มิทธิคอลแรร์) เหตุผลหลักน่าจะมาจากที่ว่า ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามเมื่อได้แพ็คใหม่ที่มีคาแรคเตอร์ที่เก่งกว่าเดิม พวกเขาจะรู้สึกว่ามันไม่คุ้มที่จะมาเสียคะแนนและเวลาไปกับแพ็คเก่าที่มีของไม่คุ้มค่า

ผมทำแบบนั้นไม่ได้ วินาทีที่รู้ว่าการ์ดคาแรคเตอร์สามารถพัฒนาไปสุดที่ระดับมิทธิคอลแรร์ ผมทำใจปล่อยผ่านไปไม่ได้ ผมสามารถถอยให้ได้มากที่สุดเพียงแค่เปิดแพ็คใหม่และแพ็คเก่าไปด้วยกัน

กว่าจะเลิกเปิดแพ็คเก่า ๆ ได้ก็คงจนกว่าคาแรคเตอร์ที่ได้เฉพาะจากแพ็คนั้น ๆ กลายเป็นมิทธิคอลแรร์จนหมด หรือไม่ก็รู้ว่ามีใครบางคนชิงตัดหน้าทำแบบนั้นไปแล้ว

ขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่ในหัว ภาพการต่อสู้ก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ผมเห็นทุกอย่างถอยห่างออกไป ไม่สิ ผมเองนี่แหละที่กำลังถอยกระเด็นออกมา

สติดับวูบลงแค่ชั่วครู่ ปฏิกิริยาตอบสนองอัตโนมัติทำให้ผมยกแขนขึ้นรับแรงกระแทกที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคืออะไร กระดูกท่อนแขนทั้งคู่ที่ใช้ป้องกันไม่ได้หักหรือร้าว

ถ้าถามว่าเจ็บแค่ไหนก็ตอบได้เลยว่าถึงไม่หักก็คงมีกล้ามเนื้ออักเสบแน่นอน

อะไรคือสาเหตุที่กระแทกผมจนลอยหวือออกมาจากกลุ่ม คำตอบคือเจ้าซอมบีที่เหมือนกับมัมมี่ที่ยืนจังก้าอยู่เบื้องหน้านั่นเอง

…ตัวอะไรกัน…

มันคือซอมบีแน่นอน กลิ่นอับของศพที่แห้งมาเป็นเวลานานแล้ว ผ้าพันแผลทั่วร่างมีบางส่วนที่สามารถมองทะลุไปถึงเนื้อหนังที่กลายเป็นสีน้ำตาล เจ้าสิ่งนี้ไม่ใช่สิ่งมีชีวิต

"แอพไพรซัล"

ผมใช้สกิลเพื่อประเมินศัตรู สกิลนี้ใช้ได้ผลกับคอลเลคเตอร์ คาแรคเตอร์และไอเท็มที่เคยเป็นการ์ดมาก่อน นอกจากนั้นมันจะประเมินศัตรูได้แค่ไหนก็ขึ้นอยู่กับเลเวลของสกิลและระดับของที่ประเมินด้วย

ไม่ควรจะใช้สกิลนี้กับซอมบีเพราะมันไร้ประโยชน์ แต่ลางสังหรณ์ของผมบอกแบบนั้น ต้องลองใช้กับมัน

[ข้อมูลคาแรคเตอร์]

[ชื่อ: ไม่มี]

[ฉายา: มัมมี่กระหายเลือด]

[ระดับ: SSR (สเปเชียลซุปเปอร์แรร์)]

[ค่าสถานะ: <ปิดซ่อน>]

[รายละเอียด: <ปิดซ่อน>]

[สกิล: <ปิดซ่อน>]

รู้สึกอยากอุทานออกมาด้วยคำหยาบคาย สังหรณ์เรื่องดี ๆ ไม่ค่อยจะเกิดขึ้นจริง แต่พอเป็นเรื่องร้าย ๆ ดันแม่นยำจนน่าโมโห

หมายความว่ายังไงกัน เจ้าซอมบีตัวนี้ไม่ใช่พวกพันธุ์พิเศษ แต่เป็นคาแรคเตอร์งั้นเหรอ…

การโจมตีของเจ้ามัมมี่ทำให้ผมกระเด็นลอยลงมาถึงชั้นล่าง เดิมทีสถานการณ์แบบนี้ผมควรจะกังวลเรื่องฝูงซอมบีจำนวนมหาศาลที่ผมตกลงมาที่กลางวงพอดี แต่ผมกลับไม่รู้สึกว่าซอมบีพวกนั้นเป็นปัญหาเลย เพราะเจ้ามัมมี่พิลึกนั้นกำลังกระโดดตามลงมาแล้ว ผมรู้ดีว่าเจ้านี่เป็นตัวปัญหายิ่งกว่าเป็นสิบเป็นร้อยเท่า

ศัตรูไม่ได้พุ่งเข้ามาขย้ำคอหอยเหมือนที่ซอมบีทั่วไปทำ มันบุกเข้ามาด้วยการเคลื่อนไหวมีชั้นเชิงแบบเดียวกับคนที่ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ ขาขวาพุ่งเข้ามาพร้อมกำปั้นที่เสยขึ้น ไม่ใช่แค่หมัดที่ทรงพลังจากการเสริมค่าสถานะ แต่เห็นได้ชัดเจนว่ามันใช้แรงหมุนของข้อต่อส่งแรงไปสู่หมัด

ตั้งใจจะหลบ แต่พื้นที่ไม่อำนวย ผมเรียกการ์ดอาวุธออกมาตั้งรับแทน ดาบราชาจากต่างโลกและกำปั้นของเจ้ามัมมี่ปะทะกันจนเกิดเสียงดังก้อง

"เฮ้ย คามิลตกลงไปข้างล่าง"

"ปล่อยสิ ฉันจะไปช่วยเขา"

"ไม่ได้! แค่นี้เขาไม่ตายหรอก"

เสียงคนหลายคนตะโกนโหวกเหวกอยู่ด้านบน ผมไม่มีเวลาสนใจด้วยซ้ำว่าใครกำลังทะเลาะกันอยู่ เพราะทางด้านนี้กำลังอันตรายจนถึงที่สุด ครั้งแรกที่ถูกเจ้ามัมมี่เล่นงานผมมีข้ออ้างว่าถูกเล่นงานตอนทีเผลอ แต่การโจมตีเมื่อครู่ไม่ได้เป็นแบบนั้น แม้จะใช้อาวุธและพลังทั้งหมดตั้งรับ ผมยังรู้สึกว่าเกือบกันไว้ไม่อยู่

ถ้าดาบเล่มนี้ไม่สามารถพัฒนาตัวเองได้ ถ้ามันไม่ได้กลายเป็นโลหะชนิดพิเศษที่หาไม่ได้ในโลกนี้ มันคงจะแหลกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยไปแล้ว

…พลังขนาดนี้ ต้องเลเวลขนาดไหน…

มัมมี่เข้ามาโจมตีอย่างต่อเนื่อง ทั้งหมัด ทั้งเท้า หรือแม้แต่พุ่งเข้ามาขย้ำเหมือนสัตว์ร้าย ถูกงัดออกมาใช้ด้วยการผสมของทั้งเทคนิคและความเร็วเหนือเสียง

ถึงไม่มีจังหวะโต้กลับ แต่ผมเตือนตัวเองว่าจะเอาแต่ตั้งรับอย่างเดียวไม่ได้ ผมเสี่ยงโจมตีสวนไปบ้างแต่มันแทบไม่ช่วยอะไร เจ้ามัมมี่หยุดทุกการโจมตีได้

…ต้องเปลี่ยนที่…

เจ้ามัมมี่ไม่สนใจว่าการโจมตีของมันจะโดนพวกเดียวกันเอง ความจริงแล้วซอมบีที่อยู่รอบ ๆ ถูกมันจัดการไปเยอะพอ ๆ กับที่ผมตั้งใจกำจัดทิ้งด้วยซ้ำ

ผมไม่มั่นใจว่าเจ้ามัมมี่มีสติปัญญาเหมือนกับคาแรคเตอร์ทั่วไปหรือไม่ หากมีเหมือนกัน มันควรคิดได้ว่าการเล่นงานพวกเดียวกันเองเป็นการกระทำที่โง่เขลา

มันคือมุมมองแบบของคนที่ไม่ชอบให้มีอะไรเสียเปล่า บางทีเจ้ามัมมี่อาจจะคิดว่าซอมบีตัวอื่นเกะกะขวางทาง

เคร้งงง