0702 แต่งไม่ได้

บทที่ 702 แต่งไม่ได้

ผ่านมาหลายเดือน จินเฟยเหยานึกเรื่องอินเยวี่ยขึ้นได้จึงเดินไปริมบึงเทียนฉือ พอดีเห็นซีหรั่งกำลังอยู่ริมทะเลสาบ ดังนั้นนางจึงเดินไปถาม “ซีหรั่ง ครั้งที่แล้วอินเยวี่ยมาหาเจ้าหรือไม่?”

“มาแล้ว ข้าให้น้ำแห่งชีวิตเขาไปหนึ่งหยด” ซีหรั่งเงยหน้าขึ้นเอ่ยช้าๆ

“เขาบอกว่าไม่ต้องการนี่นา คงเอากลับไปเป็นสินค้าเสียมากกว่า ของดีแบบนี้ไม่มีในโลกเบื้องล่าง” จินเฟยเหยาลูบคางเอ่ยอย่างมั่นใจ

ซีหรั่งมองนาง ถามอย่างสงสัย “โลกเบื้องล่างนอกจากโลกวิญญาณน้ำพุเหลืองที่เจ้าว่ายังมีสถานที่ใดต้องใช้น้ำแห่งชีวิตอีก?”

“บางทีอาจจะนำไปให้คนกิน ฟังชื่อแล้วเหมือนเป็นสิ่งของประเภทสามารถทำให้คนตายฟื้นคืนได้” จินเฟยเหยาเอ่ยพลางหัวเราะหึๆ

“เป็นไปไม่ได้ ข้าไม่สนใจชีวิตคน กินลงไปก็แค่เปลี่ยนเป็นต้นไม้ได้” ซีหรั่งตอบโต้ นางเป็นตัวแทนของพืชเท่านั้น นางไม่สนใจสี่เผ่าที่ทำลายพวกมันเลยสักนิด ถ้ามิใช่เพื่อดำรงอยู่ร่วมกันก็คร้านจะสนใจ

จินเฟยเหยากลับเอ่ยอย่างลึกลับ “อร่อยมากนะ โดยเฉพาะผู้บำเพ็ญเซียนที่มีคุณสมบัติสูง รสชาติอร่อยกว่าผลไม้เลิศรสที่สุดที่พวกเจ้าสร้างออกมาเสียอีก”