ตอนที่24.

หลงจือหยางลืมตาขึ้นในช่วงเช้า ดวงตาคู่คมสว่างวาบไม่มีวี่แววของความง่วงงุนหลังตื่นนอนเลยสักนิดเดียว สายตาตวัดมองคนในอ้อมแขนก้มริมฝีปากลงต่ำจุมพิตหน้าผากอีกฝ่ายรับแสงอรุณ

เยว่ชิงครางอื้อในลำคอแล้วถดตัวเข้าหา เนื้อตัวเปลือยเปล่าสัมผัสกัน หลงจือหยางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ฝ่ามือลูบไล้หัวไหล่ขาวนวลเนียน จากนั้นก็ปัดปอยผมเล็กๆ ด้านข้าง มองคนงามที่นอนหลับอย่างเพลินตา

โดยเฉพาะริมฝีปากจิ้มลิ้มสีแดงที่เผลออ้าออก หลงจือหยางกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ใช้นิ้วโป้งลูบแล้วกดเบาๆ เพียงพริบตาเรียวลิ้นสีชมพูตวัดปลายนิ้ว ดวงตาหลงจือหยางดำมืดยิ่งขึ้น ใช้นิ้วชี้จ่อไปที่ริมฝีปาก ไม่นานเยว่ชิงที่นอนหลับอยู่ก็ตวัดเลียแล้วดูดเข้าโพรงปากอย่างคนกระหายน้ำ

หลงจือหยางมองนิ้วชี้ตัวเองที่หายไปด้านในโพรงปาก รับรู้ถึงแรงดูดราวกับอีกฝ่ายกระหายน้ำ หลงจือหยางขยับนิ้วชี้แล้วเขี่ยภายในโพรงปากอีกฝ่ายเบาๆ

เยว่ชิงที่ถูกรบกวนเวลานอนก็ครางอื้อออกมา เปลือกตาขาวนวลราวกับเปลือกไข่ค่อยๆ เปิดออก เผยให้เห็นดวงตาสีน้ำตาลอ่อนคลอไปด้วยหยาดน้ำ เจ้าตัวเบิกตาโพรงเมื่อเห็นนิ้วอีกฝ่ายอยู่ในโพรงปากของตัวเอง เรียกง่ายๆว่าคาตาและคาปาก

"อ่า"เยว่ชิงรีบคายนิ้วอีกฝ่ายแล้วก็ยกผ้าห่มคลุมหัว ค่อยๆ ขยับร่างกายถอยห่างจากคนข้างๆ จากตอนแรกที่คิดว่าการมองหน้าอีกฝ่ายจะทำให้เขินอาย กลายเป็นว่าเมื่อหัวผลุบเข้าใต้ผ้าห่มก็ดันเจอสิ่งที่น่ากลัวที่รบกวนการนอนของเขาตั้งตรงชี้หน้าอยู่ เขินอายกว่าเดิมแถมยังมีภาพเมื่อคืนผุดขึ้นในหัวอีก

เจ้าตัวเลยตัดสินใจเอาหัวออกจากผ้าห่มแล้วยิ้มแหย่ให้อีกฝ่ายแทน หลงจือหยางยกนิ้วชี้เปื้อนน้ำลายขึ้นราวกับถามหาความยุติธรรมที่มันถูกเยว่ชิงกระทำชำเราอย่างโหดร้าย

คนร้ายที่ถูกจับได้คาหนังคาเขาได้แต่กลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคออย่างจำยอม จะปฏิเสธก็ไม่ได้เพราะมันคาปากจริงๆ ถึงแม้จะสงสัยว่าทำไมมันมาอยู่ในปากก็ตาม

"ไหน บอกพี่มาสิครับ ว่าจะรับผิดชอบพี่ยังไง"หลงจือหยางตีหน้านิ่ง หรี่ตามองคนน้องที่มีใบหน้าสลด เจ้าตัวน้อยอ้าๆ หุบๆ ริมฝีปาก ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา

"งะ...งั้นน้องจะทำความสะอาดนิ้วให้"เยว่ชิงเอ่ยขึ้นด้วยความมุ่งมั่นเชิดใบหน้าขึ้นเผยให้เห็นถึงความน่าเชื่อถือในคำพูด หลงจือหยางคลี่ยิ้มเหี้ยมเกียม เจ้าตัวน้อยเลยหดคอกลับไปที่เดิม

...อะไรกัน แค่นิ้วเปื้อนน้ำลาย จะฆ่าแกงกันเลยเหรอ ใจร้ายเกินไปแล้ว

"แค่นั้นเหรอครับ"หลงจือหยางหลี่ตา มองคนตัวเล็กงุ่มง่ามเลิ่กลั่กอย่างนึกขำ แต่ต้องเก็กขรึมไว้

"งั้นทำความสะอาดทั้งมือ"เยว่ชิงละล่ำละลั่กตอบด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้ม หลงจือหยางมองคนตรงหน้าด้วยหัวใจที่อ่อนยวบ ก่อนจะบอกถึงความปรารถนาที่ซุกซ่อนอยู่ภายในใจ

"เสียใจจัง นึกว่าจะทำความสะอาดให้ทั้งตัวเสียอีก"เยว่ชิงตาโตลุกขึ้นนั่งแต่ไม่ลืมที่จะคว้าผ้าห่มขึ้นคลุมหน้าอก ฝ่ามือกำแน่นก่อนจะทุบคนช่างแกล้งไปสองสามที มองหลงจือหยางหัวเราะร่าอย่างมีความสุขก็ยิ่งหมั่นไส้

หลงจือหยางที่ถูกกระทำ นึกว่ากำปั้นกลายเป็นอุ้งเท้านุ่มๆ น่ารักที่ข่วนเบาๆ คว้าข้อมือแล้วกดจูบบนกำปั้น จนเปื้อนไปด้วยน้ำลายไม่ต่างกันกับนิ้วชี้ตัวเอง ไม่ได้ทำเพื่อเอาคืน แต่ทำเพื่อต่อรอง

"แย่จัง พี่ทำมือเราเปื้อน ถ้ายังไงพี่ทำความสะอาดให้นะ ทำทั้งตัว ขัดทุกซอกทุกมุม"ว่าจบก็ยักคิ้วให้หนึ่งที เยว่ชิงเม้มริมฝีปากอย่างหาทางลงไม่ได้ เลยเชิดหน้าหอบผ้าห่มพันรอบตัวแล้วหนี

"น้องอาบเองได้"ว่าแล้วก็หอบตัวเองเข้าห้องน้ำ ทิ้งคนเปลือยเปล่าบนเตียงกว้าง เยว่ชิงได้ยินเสียงหัวเราะไล่ตามหลังก็โมโห เพราะไม่รู้ว่าจะจัดการกับอีกฝ่ายยังไงดี

...ถ้าเป็นตอนเด็กคงกระทืบเท้าแล้วนั่งกอดหัวเข่าน้ำตาปริ่ม

หลงจือหยางดึงผ้าเช็ดตัวพันรอบเอว ยืนพิงประตูห้องน้ำ ฟังเสียงน้ำกระทบพื้น ในหัวก็จินตนาการถึงร่างเปลือยเปล่าน่าสัมผัสถูกชโลมด้วยหยาดน้ำทั่วทั้งตัว

"ให้พี่ถูหลังให้ไหมครับ"หลงจืออย่างเคาะประตูแล้วเอ่ย

"คนลามก"เยว่ชิงตะโกนตอบ ยกมือแปะแก้มที่เห่อร้อนของตัวเองแล้วขยับปากบ่นมุบมิบ

"เฮ้อ หวังดีแท้ๆ คนงามก็ใจร้าย"หลงจือหยางแสร้งน้อยใจก่อนจะหมุนตัวไปทำอาหารเช้าให้อีกฝ่าย เจ้าตัวกดเลือกวัตถุดิบประเภทหอยและไข่มากเป็นพิเศษ จากนั้นก็รอ

ในช่วงที่รอของมาส่งก็ทำอาหารสองสามอย่างเพื่อตอบแทนเจ้าตัวน้อยแล้วก็ปลอบใจเล็กๆ ที่ก่อกวนอีกฝ่ายในตอนเช้า

เยว่ชิงที่นั่งแช่น้ำหลายนาทีพอออกมาก็เห็นอาหารเรียงรายไข่ต้มไข่ลวกเมนูหอยจนละลานตา หลงจือหยางอยู่ในภาพผ้าพันเอวหนึ่งตัวส่งยิ้มกรุ้มกริ่ม เยว่ชิงก้มหน้าลงถลึงตาใส่ปลายเท้าของอีกฝ่าย ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเราต้องมีพัฒนาการ

เยว่ชิงเงยหน้าอย่างมุ่งมั่น หลงจือหยางเลิกคิ้วสงสัย ไม่นานก็ได้รับคำตอบ เมื่อเจ้าตัวน้อยถลึงตาใส่ตรงๆจากนั้นก็เชิดหน้าอย่างถือดี แน่นอนว่านี่คือแรงยุจากระบบ

"โอ้ เดี๋ยวนี้มีพัฒนาการ"หลงจือหยางก้าวเท้ายาวๆตะคลุบหมับคว้าเอวอีกฝ่ายให้แนบชิดลำตัว

"อ๊าาาา"เยว่ชิงหวีดร้องก่อนที่เสียงจะถูกปิดและดูดซับด้วยริมฝีปากอีกฝ่าย จากนั้นก็เผลอไผลตอบรับด้วยความพึงพอใจเมื่อรสจูบเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและเรียกร้อง

"อืม อ่า"หลงจือหยางถอนริมฝีปากออกเส้นสายน้ำลายสีขาวไหลยืดดูอีโรติก เจ้าตัวใช้นิ้วโป้งปาดริมฝีปากตัวเอง ก้มหน้าจูบหน้าผากอีกฝ่ายก่อนจะเอ่ยชวนไปกินข้าว

หลังทานข้าวเช้าเสร็จหลงจือหยางก็ไปอาบน้ำ ทิ้งเยว่ชิงให้นั่งดูหนังเนื่องจากวันนี้ทั้งคู่ตั้งใจจะใช้เวลาว่างคลุกอยู่ด้วยกันทั้งวัน เนื่องจากพรุ่งนี้มีประชุมกับกิลด์อื่นๆเรื่องดันเจี้ยน

หลงจือหยางถือผ้าเช็ดผมขยี้บนหัวเบาๆมองรายชื่อคนที่โทรเข้ามาก่อนจะถอนหายใจ ดูท่าน่าจะเป็นอีกวันที่เขาไม่ว่าง เบอร์โทรตระกูลหลงเด่นหรา เจ้าตัวเลยโทรกลับไป

"ได้ ผมจะเข้าไปช่วงเย็น"หลงจือหยางกดวางสายอย่างหัวเสีย ก่อนจะมองเจ้าตัวน้อยที่นอนตีขาอย่างสบายใจบนโซฟา ไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหนสุดท้ายเยว่ชิงก็ต้องเจอคนพวกนั้นอยู่ดี สู้ให้ตอนนี้เด็กน้อยรับมือคนพวกนี้ ก็คงดีในอนาคตอันใกล้

หลงจือหยางเป็นวีรบุรุษที่ทุกฝ่ายจับตามอง เขาไม่สามารถทำลายตระกูลหลงด้วยมือตัวเอง ไม่สามารถให้ตระกูลหลงล่มสลายได้ ไม่งั้นจะมีข้อกังขาต่างๆนานาตามมาติดๆ

เพื่อหลีกเลี่ยงคำครหาที่อาจจะติดตัวเยว่ชิงไปด้วย หลงจือหยางจึงเลือกใช้วิธีแบบละมุนละม่อม ค่อยๆตักเตือนผ่านตัวบุคคล อย่างเช่นคนตายด้วยอุบัติเหตุหรือบาดเจ็บสาหัสด้วยอุบัติเหตุ

เจ้าตัวต่อสายไปยังคนของตัวเองที่ชุบเลี้ยงลับๆในมุมมืด มีเพียงกลุ่มคนที่อุปการะที่รู้ถึงกลุ่มนี้ โดยเฉพาะเพื่อนสนิทอีกคนในกลุ่ม ที่เป็นหัวหน้าหน่วยสังหาร ฝีมือทัดเทียมได้กับเสวียนอวี้

"เตรียมคนไว้ ถ้าทางนั้นตุกติก ในดันเจี้ยนที่ตระกูลหลงดูแล ทำให้มันเป็นอุบัติเหตุซะ"น้ำเสียงเฉียบขาดไม่แย่แสทำให้คนปลายสายพยักหน้ารับเงียบๆเมื่อไม่ได้ตอบอะไรกลับไปหลงจือหยางก็วางสายแล้วถอนหายใจ

"เจ้านี่จะกลับมาพูดได้อีกไหมเนี่ย"ถ้าเทียบชีวิตทางฝั่งเกอว่าจิวอิงย้ำแย่แล้ว เพื่อนอีกคนของหลงจือหยางคนนี้คงหนักหนาสาหัสมากกว่า

หลงจือหยางทิ้งความสนใจต่อคนอื่นทิ้งไปแล้วหันไปที่เยว่ชิง เจ้าตัวน้อยเงยหน้าขึ้นเมื่อสัมผัสได้ถึงอารมณ์แปรปรวนของหลงจือหยางจึงนั่งกอดอีกฝ่ายนิ่งๆ

"วันนี้ไปกินข้าวที่บ้านพี่นะครับ จำไว้นะเด็กดี"หลงจือหยางยกมือลูบเส้นผมอีกฝ่าย

"..."เยว่ชิงเงยหน้าขึ้นแล้วเอียงคออย่างสงสัย

"ไม่ต้องเกรงใจใครทั้งนั้น ตราบใดที่พี่อยู่ด้วย คนพวกนั้นไม่แตะต้องน้องแน่นอน"หลงจือหยางพูดด้วยความมั่นใจ เยว่ชิงรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ขยายไปทั้งหัวใจและตงิดใจกับครอบครัวของคนรัก

ช่วงเย็นมาถึงอย่างรวดเร็ว เยว่ชิงในชุดสุภาพเหมาะสมกับตัวเองยืนหมุนไปมาหน้ากระจก หลงจือหยางพยักหน้าอย่างพึงพอใจต่อตัวของคนรัก ก่อนจะพากันขึ้นรถหรูตรงไปยังบ้านของตระกูลหลง

พื้นที่ตั้งของบ้านตระกูลหลง ตั้งในพื้นที่ภูเขาสองลูกราวๆเนื้อที่ราวๆสามพันไร่ ตั้งแต่ประตูทางเข้าที่โอ่อ่าดูดีไปจนถึงทัศนียภาพด้านข้างที่สวยงามขัดกับภายในที่เน่าเฟะ หลงจือหยางจดจำความชอบของเยว่ชิงเอาไว้ในใจ รอสักวันที่เขาจะสร้างมันขึ้นมาให้คนตัวเล็กเองกับมือ

หลงจือหยางจอดรถในที่ส่วนตัวก่อนจะจับมือเยว่ชิงให้เดินเข้าไปในตัวบ้าน เจ้าตัวน้อยมองความโอ่อ่าอย่างนึกทึ่ง แค่ประตูบ้านก็เป็นเงินมหาศาลแล้ว

"มาแล้วรึ เข้ามาสิจ๊ะ"ฟางเลี่ยงหรูยิ้มกว้าง เยว่ชิงหันไปขอความเห็นจากหลงจือหยาง เมื่อเห็นอีกคนพยักหน้าเจ้าตัวน้อยก็เดินเข้าไปด้านใน

เมื่อเข้ามาถึงด้านในเยว่ชิงถึงกลับผงะเมื่อมีคนหลายสิบคนที่นั่งรออยู่ เยว่ชิงใจเต้นตุบๆต่อมๆราวกับตัวเองเป็นเหยื่อตัวน้อยที่กำลังโดยสายตานักล่าจ้องมองมา

หลงจือหยางกอบกุมมือของเยว่ชิงแล้วบีบเบาๆขยับเลื่อนเก้าอี้ให้คนตัวเล็กนั่งข้างๆก่อนที่เจ้าตัวจะนั่งลงเคียงข้างกัน

"ปู่คิดถึงแกมากจริงๆ ดีใจที่ได้เจอนะหลานสะใภ้"เยว่ชิงตะลึงก่อนจะฉีกยิ้มกว้างตามฉบับนางแบบแล้วตอบอย่างมีมารยาท

"ขอบคุณครับ"หลงเจี่ยนเจี๋ยพยักหน้าอย่างพึงพอใจราวกับคนแก่ที่ดูอบอุ่น แต่ระบบกลับส่งคำเตือนถึงตาเฒ่าเจ้าเล่ห์ที่จะดึงเยว่ชิงให้เข้าฝั่งตนเพื่อใช้บีบบังคับหลงจือหยางไม่ให้กระด่างกระเดื่องต่อตระกูล

เยว่ชิงได้แต่ขมวดคิ้ว นี่ครอบครัวนะไม่ใช่สงครามที่จะมีมีดไว้เสียบด้านหลังได้ตลอดเวลา ส่วนระบบนะเหรอ

[นี่ไม่ใช่ครอบครัวเลยโฮสต์ ที่นี่คือดงอสรพิษ ก่อนที่มันจะกัดเรา เราต้องลงมือทุบตีมันก่อน]

"  ภารกิจที่ 21

อวยคนรักของตัวเองต่อหน้าตระกูลของเขา อวดความรักหวานแหววให้พวกเขากระอักเลือดตาย บอกให้โลกรู้ว่าคนในครอบครัวไม่รักเขาไม่เป็นไร เพราะเราจะเป็นคนรักที่สมบูรณ์แบบให้เอง

รางวัลภารกิจ:คลอเลคชั่นที่สองในแบบคอสเพลย์สุดลิมิเต็ดอิดิชั่น "

จากตอนแรกที่จะไม่ทำเพราะมันน่าอายที่จะคุยโวว่ารักหลงจือหยางมากมายขนาดไหนต่อหน้าเจ้าตัว ครั้งก่อนที่เขาคุยไปในห้องประชุมนั้นไม่มีหลงจือหยางนี่น่า

แต่พอระบบเอาของมาหลอกล่อเท่านั้นแหละ เพื่อหลงจือหยาง เยว่ชิงจะสู้กับอสรพิษให้เอง

หลงจือหยางได้แต่นั่งมองตาปริบๆไม่รู้ในหัวน้อยๆคิดอะไรอยู่ สายตาถึงได้มุ่งมั่นขนาดนี้ 

"ไม่ต้องห่วงครับคุณปู่หลง ผมจะเอาสินสอดมาขอพี่หยางเอง"ว่าแล้วก็ฉีกยิ้มกว้าง

"พรวด แค่กๆ"ใครหวงเรื่องนั้นกัน ไอ้เด็กบ้า