ตอนที่20.

"ไม่ใช่ว่ายังไม่ชัดเจนในเรื่องนี้รึไง"หลงจือหยางตื่นขึ้นมารับโทรศัพท์ด้วยความหัวเสีย ทั้งๆ ที่วันนี้เขาควรนอนอยู่บนเตียงกับจิ้งจอกน้อยของเขาทั้งวัน ดันมีเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องวิ่งเข้ามาหาถึงที่

"ยังไงก็สู้เสียงพวกนั้นไม่ได้ นายควรยอมรับความจริงที่ว่าพวกเขาอยากสานสัมพันธ์กับเกอเหล่านี้ และที่สำคัญเพื่อให้ลูกหลานตัวเองมาเป็นเมียคนที่สอง สาม สี่ของนายไง"เสวียนอวี้ที่ใช้ชีวิตอยู่ที่กิลด์มากกว่าบ้าน ก็โทรรายงานเรื่องนี้ให้หัวกิลด์รับทราบ

ถึงคนอย่างหลงจือหยางจะปฏิเสธไม่มาก็คงไม่มีใครว่า แต่มันจะดูน่าเกลียดเกินไปเมื่อหนึ่งในนั้นมีศักดิ์เป็นเจ้าหญิง อดีตองค์หญิง ลูกหลานตระกูลใหญ่ในหลายๆ ประเทศ

"จิ๊ ฉันจะเข้าไปอีกหนึ่งชั่วโมง ถ้ารอไม่ได้ก็ให้กลับไปก่อน ฉันต้องการให้ทางร้อยสามเสาหลักยืนยันในเรื่องนี้"

เยว่ชิงลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงของหลงจือหยาง เจ้าตัวลุกนั่งขยี้ขี้ตาแล้วมองอีกฝ่ายตาปริบๆ หลงจือหยางที่เห็นจิ้งจอกน้อยตื่นขึ้นมาก็ถอนหายใจข่มอารมณ์ร้ายๆ ของตัวเองลงไป

"บอกให้รอก่อนแล้วกัน ส่วนนายก็โทรไปสอบถามทางนั้น"เสวียนอวี้ตอบกลับว่าได้หลงจือหยางก็วางสาย ก่อนจะก้าวเท้าเข้ามาใกล้คนที่นั่งบนเตียง

"ไปอาบน้ำครับคนเก่ง หรือว่าจะอาบพร้อมพี่"เยว่ชิงตาโตเมื่อได้ยินข้อเสนอของหลงจือหยาง คนมี่นั่งเมาขี้ตาก็สร่างทันที เจ้าตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนจะส่งยิ้มให้อีกฝ่าย

"ผมอาบเองได้ครับ รอแปบเดียว"ว่าจบก็ซอยเท้าเข้าห้องน้ำ หลงจือหยางส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะตรงไปที่ห้องครัวเพื่อทำอาหารเช้า

หลงจือหยางทำข้าวผัดง่ายๆ เมื่อเยว่ชิงออกมาจากห้องน้ำก็ลงมือกินข้าวก่อนที่หลงจือหยางจะเข้าไปอาบน้ำ ส่วนเยว่ชิงก็เปลี่ยนชุดที่เหมาะจะออกไปด้านนอก

"หวงจริงๆ" หลงจือหยางในชุดปกติแบบทุกวัน โอบวงแขนรัดเอวบางเข้าหาลำตัว กดริมฝีปากเข้าที่ขมับก่อนจะลงไปที่หัวไหล่ขาวๆ แล้ววางคางไว้บนหัวไหล่แบบนั้น

เยว่ชิงใบหน้าร้อนผ่าวมองคนงอแงในกระจก ก่อนจะสำรวจร่างกายตัวเองที่อยู่ในชุดเสื้อแขนยาวเปิดไหล่แบบพอดีตัวกับกางเกงยีนส์ขาสั้นเหนือหัวเข่า ไม่เห็นโป๊ตรงไหน

"ไปครับ"หลงจือหยางถอนตัวออกอย่างเสียดาย มือกุมมือของเยว่ชิงให้เดินไปที่รถ พอขึ้นรถเสร็จหลงจือหยางก็เอามือของเยว่ชิงไปกุมอีกครั้ง ฝ่ามือร้อนผ่าวของคนทั้งคู่ส่งผ่านความอบอุ่นไปจนถึงหัวใจของกันและกัน

เยว่ชิงมองรถหรูหลายคันในลานจอดรถ ก่อนจะเห็นกลุ่มสตรีหลายคนที่เดินเข้าออกดวงตากลมโตเลยหันไปมองคนข้าง หลงจือหยางยิ้มแบบเหนื่อยใจก่อนจะรั้งศีรษะของเยว่ชิงให้เข้าใกล้มากขึ้น

"พวกเธอมากันเอง พี่ไม่ได้เชิญพวกเธอมา"หลงจือหยางประกบจูบคนตัวเล็กเมื่อเห็นอีกฝ่ายบึนปากอย่างขัดใจ ความน่ารักเล็กๆ ที่ไม่สามารถมองข้ามและหักห้ามใจได้ หลงจือหยางเลยกลายเป็นคนช่างรังแกจิ้งจอกน้อยทุกครั้งที่มีโอกาส

"อื้อ"เยว่ชิงครางอื้อในลำคอเมื่อเรียวลิ้นของหลงจือหยางไล่ต้อนหยอกล้อจนหมดหนทางหนี ได้แต่ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับความต้องการของอีกฝ่าย หลงจือหยางไม่ทำให้ผิดหวังเจ้าตัวขบเม้มริมฝีปากของเยว่ชิงอย่างนุ่มนวลและอ่อนโยนหลอกล่อให้เยว่ชิงตอบสนองต่อสิ่งที่เรียกร้อง

เมื่อได้ตามความต้องการเจ้าตัวก็พึงพอใจ จนปล่อยให้เยว่ชิงมีพื้นที่สำหรับกอบโกยอากาศเข้าปอด คนตัวเล็กตวัดสายตาดุๆ ข่มขู่คนที่รังแกตนอย่างหนักหน่วง แทนที่หลงจือหยางจะสลดลง กลายเป็นว่าเจ้าตัวเอ่ยเย้าแหย่ให้จิ้งจอกน้อยพองขนแล้วตะกุยอุ้งเท้าสีชมพูใส่

"จูบเมื่อกี้ชอบไหมครับ"เยว่ชิงได้แต่ตะโกนอยู่ภายในใจถึงคนช่างแกล้ง ก่อนจะหมุนตัวเปิดประตูรถแล้วไปยืนข้างๆ เม้มริมฝีปากบวมเจ่อของตัวเองแน่น แล้วถลึงตาใส่หลงจือหยางที่ยังถูกบดบังด้วยกระจกรถ

หลงจือหยางหัวเราะลั่น เมื่อไหร่จิ้งจอกน้อยของเขาจะกล้าถลึงตาใส่ตรงๆ สักที ถึงจะแอบทำยังไงเขาก็เห็น

"ไปครับเด็กดี ถ้าไม่ชอบจูบเมื่อกี้ คืนนี้พี่จะจูบจบกว่าเราจะชอบเลยเป็นไง"หลงจือหยางโอบเอวคนข้างๆ

"ฮึ่ม ไม่ใช่สักหน่อย"เยว่ชิงยู่ปากเล็กๆแล้วเดินตามแรงดึงของอีกฝ่าย

"เชิญที่ห้องประชุมดีกว่านะครับ"เสวียนอวี้ผายมือเชิญสาวๆไปยังห้องประชุมของกิลด์ แต่ละคนเก็บความรู้สึกขุ่นมัวไว้ในใจก่อนจะเดินตามอีกฝ่ายไปอย่างไม่ขัดขืน รู้ดีว่าดื้อรั้นต่อไปก็ไร้ประโยชน์ แถมอาจจะทำให้ไม่สามารถเข้าร่วมพิชิตดันเจี้ยนกับหลงจือหยางได้

เสวียนอวี้ผายมือให้กับสตรีหลายสิบคนนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งซ้ายมือ ก่อนที่คนในกิลด์ตัวเองและตำหนักเทพอสูรอย่างละสิบคนจะทยอยเดินเข้ามาและนั่งในฝั่งขวา

เสวียนอวี้เดินออกไปสักพักก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ตัวใหม่ ตั้งอยู่ใกล้กับต่ำแหน่งของหัวหน้ากิลด์ เกอหลายคนเห็นแบบนั้นก็คลี่ยิ้มออกมาอย่างสบายใจ อย่างน้อยหลงจือหยางคนนั้นก็แสดงออกชัดเจนว่าเทพอสูรของพวกเขามีน้ำหนักในใจขนาดไหน

ในอีกฝากหนึ่งก็ร้อนรุ่มไปทั้งหัวใจ ตั้งแต่รถของหลงจือหยางได้เข้ามา ตั้งแต่ตอนนั้นทุกสิ่งทุกอย่างก็ปรากฏในสายตาพวกเธอตลอด ได้แต่เก็บความรู้สึกไว้ลึกๆไม่เปิดเผยให้ใครได้เห็น

เสียงฝีเท้าที่เข้ามาในห้องทำให้ทุกสายตาหันไปมองคนที่มาใหม่ หลงจือหยางโอบประคองคนรักให้นั่งเก้าอี้สั่งใหม่ข้างๆเก้าอี้ของตัวเองก่อนจะนั่งลงและไม่อ้อมค้อมในเรื่องนี้

"ผมจะไม่พูดมากในเรื่องนี้แต่ขอถามถึงเหตุผลที่เลือกกิลด์ของผมทั้งๆที่มีตัวเลือกอีกมากมาย โดยเฉพาะเจ้าหญิงนะครับ"จูลี่เจ้าหญิงจากประเทศบีพยักหน้าก่อนจะเอ่ยถึงเหตุผล

"ฉันเป็นเจ้าหญิงก็จริงแต่พวกเขาไม่ได้ให้อิสระฉันในด้านนี้ ทั้งๆที่จิตวิญญาณของฉันสามารถช่วยร่วมรบและต่อสู้ได้ ถ้าพูดถึงตัวเลือกย่อมต้องเป็นที่นี่ที่แรก ฉันสามารถหาเหตุผลเพื่อให้พวกเขายอมรับในสิ่งที่ฉันต้องการ"

"หากในกลุ่มมีท่านหลงจือหยางเป็นหลักประกันด้วยแล้ว ฉันก็ยิ่งมีเหตุผลที่ดีมากยิ่งขึ้น พวกเขาแค่กลัวฉันจะบาดเจ็บแต่ถ้ามีคนที่ทรงพลังที่สุดอย่างคุณปกป้องพวกเขาย่อมอนุญาต"จูลี่ไม่ได้พูดเหตุผลออกไปทั้งหมด ตราบใดที่มีโอกาสได้ใกล้ชิด ไม่แน่ความงดงามและฐานะของเธออาจจะทำให้หลงจือหยางได้มองตำแหน่งภรรยาใหม่อีกครั้ง

"ขอโทษนะครับเจ้าหญิงจูลี่ นอกจากเยว่ชิงผมจะไม่ปกป้องใครทั้งนั้นแม้แต่ลูกน้องในกิลด์ก็ตาม"คนในกิลด์หมื่นดาบพยักหน้าเสริมอย่างพร้อมเพรียงกัน นี่ไม่ใช่แค่คำพูดแต่หลงจือหยางทำแบบนั้นจริงๆ มีลูกน้องหลายคนหวิดตายกว่าจะฝ่าฝันอุปสรรคกันมาได้ขนาดนี้

"นะ...นี่"จู่ลี่พูดไม่ออก ก่อนจะก้มหน้าลงอย่าใช้ความคิด

"แล้วท่านหญิงโอลิเวียละครับ"

"เหตุผลก็คล้ายๆองค์หญิงจูลี่ค่ะ พวกเขาประคบประหงมเราจนเกินไป ถ้าหากวันไหนที่ดันเจี้ยนแตกออกมาพร้อมกัน คนที่อยู่บนหอคอยงาช้างอย่างเราๆต่อให้จิตวิญญาณทรงพลังแค่ไหน แต่หากไม่ฝึกซ้อมเลยก็คงเอาตัวรอดยาก"

เพื่อบรรลุเป้าหมาย สตรีคนอื่นๆเลยเห็นด้วยอย่างพร้อมเพรียง หลงจือหยางมองเงียบๆก่อนจะต่อสายไปหาผู้เฒ่าหวังเค่อซวนเพื่อพูดคุยในเรื่องนี้

"พี่คุยธุระแป๊บนะครับ คุยกับเกาเทียนเย่และจิวอิงเรื่องร้านไก่ทอดไปก่อน"อันที่จริงหลงจือหยางไม่อยากปล่อยเด็กน้อยของตัวเองให้เผชิญหน้ากับอสรพิษสักเท่าไหร่ แต่อย่างน้อยคนของเขาควรฝึกฝนการรับมือผู้หญิงสองหน้าเหล่านี้

และที่สำคัญหลงจือหยางได้ส่งสายตาให้กับเกอคนอื่น ว่าดูแลจิ้งจอกน้อยของเขาให้ดีๆ ถือโอกาสนี้สั่งสอนเด็กน้อยให้เรียนรู้เรื่องนิสัยใจคอคนอื่นให้มากยิ่งขึ้น

ถึงพวกเธอจะน่ารำคาญไปหน่อย แต่ก็ถือว่ามีประโยชน์มากพอที่จะช่วยขัดเกลาจิ้งจอกน้อยของเขาเพื่อเตรียมรับมือกับมารยาของคนในตระกูลหลง

ลับหลังหลงจือหยางไปไม่นาน เจ้าหญิงจูลี่ก็คลี่ยิ้มอย่างเป็นมิตรออกมา แน่นอนว่าถ้าเยว่ชิงคนเดิมคงดูไม่ออกแต่นี่คือเยว่ชิงพ่วงด้วยระบบที่กำลังนินทาว่าร้ายและกล่าวสั่งสอนเยว่ชิงเป็นระยะ

" ภารกิจที่ 16

เรียนรู้ที่จะใช้คำพูดสุภาพปราบปรามความคิดอหังการ์ของผู้อื่น โดยเฉพาะคนที่คิดแย่งสามีของเรา โปรดใช้ถ้อยคำที่สุภาพสยบพวกเขา

รางวัลภารกิจ:50point  "

[แสดงให้เขารู้ไปเลยโฮสต์ ว่าหลงจือหยางเป็นของใคร ถ้าเอาแต่ก้มหน้าหลบซ่อนตัวเอง หลงจือหยางจะรู้สึกไม่ดีเอาได้]เพราะแรงกระตุ้นจากระบบเยว่ชิงจึงฮึดขึ้นสู้สุดใจ

"จูลี่อิจฉาคุณเยว่ชิงจริงๆเลยนะคะ ที่ได้เป็นคนรักของท่านหลงจือหยาง"จูลี่เอียงคออย่างน่ารักแล้วเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ

[จำไว้นะโฮสต์ไม่ว่าเขาจะแซะอะไร เราต้องขอบคุณแล้วขิงกลับไป จะถือว่าผ่านนี่คือผู้ดีที่แสนสุภาพอ่อนโยน]

"ขอบคุณนะครับ ขนาดผมยังอิจฉาตัวเองเลยที่ตื่นมามีคนทำอาหารให้กินทุกวัน"ว่าแล้วเยว่ชิงก็ยิ้มตาหยี่สู้กลับ มีเสียงระบบบอกว่าผ่านเยว่ชิงก็มีความสุข เป็นการขิงที่โปรยอาหารหมาแต่เช้า

"แหม่น่าอิจฉาจริงๆเลยนะคะ ไม่รู้ว่าวันหนึ่งฉันจะได้ชิมอาหารฝีมือท่านหลงจือหยางบ้างรึเปล่า"โอลิเวียยกมือปิดปากอย่างอายๆ 

[เรียนรู้ที่จะพูดกึ่งฟ้อง บอกไปครับว่าจะบอกหลงจือหยางให้ทำกับข้าวให้ทาน ผู้ชายของเรามีแค่เราไม่มีคนอื่น เพราะงั้นฟ้องได้]

"ไม่ยากเลยครับเดี๋ยวผมบอกพี่หยางให้ได้ว่าคุณโอลิเวียอยากกินกับข้าวฝีมือพี่เขา"

"ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ ช่วงนี้ฉันควบคุมอาหารอยู่"โอลิเวียขบเขี้ยวเคี้ยวฟันตัวเองด้วยความขัดใจ เห็นหน้าโง่ๆไม่คิดว่าจะถูกย้อนได้อย่างเจ็บแสบ ขืนหลงจือหยางรู้เข้าคงมองว่าเธอล้ำเส้น ดีไม่ดีหลงจือหยางอาจจะรังเกียจเธอไปเลย

เด็กตรงหน้ามันเป็นปีศาจชัดๆ

เกอคนอื่นๆ"...."เรายังจำเป็นอยู่ไหม