9-1 恐慌 หวาดกลัว

ครั้งหนึ่งยมทูตมาเยือนเรือนใต้แห่งแมลงบุปผา ชิงตัวเจ้าสาวกลางงานวิวาห์ สร้างความโกลาหลอยู่หลายราตรี

เมื่อสัญญาระหว่างดินแดนถูกตัดขาด แผนการสำคัญจำต้องเลื่อนออกไปโดยไม่มีกำหนด ผู้อาวุโสตระกูลเหมยเตี๋ยวางแผนรับมือแก้แค้น ตามคาดการณ์ว่ายมทูตอาจกลับมา ยิ่งหลายราตรีก่อนกระดิ่งบอกลางร้ายสั่นดังในเรือนใต้ทำให้มิอาจชะล่าใจ

หลี่หวังหยางนัดแนะกับบรรดาปีศาจให้เล่นละครไปตามน้ำ ตบตากลุ่มควันสีนิลซึ่งอาจปรากฏตัวอีกเมื่อใดก็ได้ ทั้งยังส่งสารแจ้งฝั่งจิ้งจอกเงิน ให้สลักอักษรไว้บนฝ่ามือว่า '忘' ลืม หมายถึงเวทลบเลือนความจำยมทูต ใครจำได้ก่อนค่อยทำลายอาคม ฟื้นความทรงจำให้ผู้อื่น

ศัตรูตายใจ จะได้ไม่เสียการใหญ่...

"ที่ใดมีความตาย ที่นั่นมียมทูต พวกนั้นรวบรวมดวงวิญญาณมากมายไปเพื่อการใด?"

สีหน้าสงสัยแกมเจ้าเล่ห์ของปีศาจเฒ่าในร่างบุรุษรูปงามซักไซ้เอาความจริงจากร่างไร้สติ

สตรีในอาภรณ์สีชาดอยู่ในเงื้อมมือปีศาจ เวทหยินห้อมล้อมรอบลำคอ ท่านปู่ยามนี้จะบีบคั้นนางก็ตายเปล่า นางสลายเป็นเถ้าถ่านได้ในพริบตา

ข้างกันนั้นเป็นพี่สาวทั้งสองนอนฟุบบนพื้นหญ้า ญาติผู้พี่อีกสาม บุรุษจิ้งจอกผู้ติดตามฮู่โหมวมายังคงไม่ฟื้นจากแรงปะทะของเวทปีศาจ หลังการสะบัดพิษจากปีกของหลี่หวังหยาง ทำลายเวทหยินหยางใต้อักษร 忘 กลางหน้าผากจนแตกเป็นเสี่ยง ดวงตาสีอำพันเปิดเผยบนปีกสีนิลทั้งแปดคู่

"ใช้เวทลบเลือนความทรงจำ ส่งตัวเจ้าสาวกลับคืนสู่งานวิวาห์ เช่นคืนที่ลักพาตัวเจ้าไป... อื้ม... นับว่าเป็นผู้ซื่อตรง ไม่คิดอ้อมค้อม หากไร้กลยุทธ์…" ปลายเสียงเย้ยหยัน ปีศาจเฒ่าในเรือนผมสีเงินส่งเสียงหัวเราะดังไปทั่ว "จะเทพ มาร ยมทูต ข้าก็ไม่สน พวกมันบังอาจมาลูบคมหลี่หวังหยาง! ไยไม่ปรากฏตัวซึ่งหน้า พวกหมาลอบกัด หน้าตาพวกมันเป็นยังไง?เจ้ารู้อะไรมา... เจ้ามีเรื่องจะบอกข้าไหมเล่า?ถิงถิง"

นัยน์ตาสีอำพันฉายแววอาฆาตแค้น ไม่ต่างจากนางเป็นผู้กระทำผิดเสียเอง พวกเขาพานางไปขังไว้ในคุกใต้ดิน ตรึงโซ่ไว้เยี่ยงทาสตนอื่น

ข้อมือข้อเท้าของนางแดงช้ำ เช่นเดียวกับบริเวณรอบคอ มีโซ่เหล็กผูกแน่นหนา เหล็กเย็นเฉียบอาบด้วยเวทหยางเรียกสตินางกลับมา มองไปทางฝั่งซ้ายพบทาสปีศาจอีกสองตนใกล้หมดลมหายใจ นางรู้สึกแสบร้อนที่คอ ข้อมือและข้อเท้า

"นางเป็นภรรยาข้าแล้ว! ปล่อยนาง..."

"ยังเสียหน่อย พวกท่านน่ะใจร้อนเกินไป นางต้องรับโทษในตระกูลเหม่ยเตี๋ยก่อน..."

แสงสีนิลจากหางทั้งเจ็ดและผู้นำฝั่งจิ้งจอกเงินยังคงสงบนิ่ง ในท่าทางพร้อมต่อสู้ หลังจากที่ฝั่งมารดาผีเสื้อและผู้อาวุโสเรือนใต้ บุรุษจิ้งจอกว่าที่เจ้าบ่าวติดตามมาในทันที ฮู่โหมวถูกห้ามปรามมิให้ยุ่งเกี่ยวเรื่องครอบครัว เมื่อการส่งตัวเจ้าสาวยังไม่เสร็จสมบูรณ์ ผู้กุมอำนาจโดยเด็ดขาดยังเป็นหลี่หวังหยาง

อุ้งมือปีศาจใต้กรงเล็บแหลมคมบีบกรามของนาง รู้สึกเจ็บไปทั่วทั้งใบหน้า กลิ่นอายสังหารและความชั่วร้ายแผ่ซ่านอยู่โดยรอบอาภรณ์สีนิล

"ผู้อื่นอย่างไรก็คือผู้อื่น จะฆ่าเจ้าเมื่อไร หาได้รู้ถึงจิตใจพวกเขาไม่ แต่นี่... ข้าเป็นท่านปู่เจ้า บอกความจริงมาเถิดปีศาจน้อย เจ้าหายไปไหนมา?"

"พวกเขา... จับผิดตัว การเข้าออกเมืองมรณามีระยะเวลา ข้าหาโอกาสขโมยของสำคัญพวกเขา ยื่นเงื่อนไขให้ข้ากลับบ้าน"

ถิงถิงพยายามหลบเลี่ยงนัยน์ตาสีอำพัน นางคิดว่ามารดาจะเป็นผู้ลงโทษนาง ที่ไหนได้ กลับเป็นผู้นำตระกูลผู้ขึ้นชื่อเรื่องความโหดเหี้ยมทารุณ

นานแล้วที่นางเคยพบท่านปู่แล่เนื้อปีศาจตระกูลมัจฉาเพื่อทำการทดลองอะไรสักอย่าง มันดีดดิ้นกรีดร้องอย่างทรมานกระทั่งเหลือเพียงหัวใจและก้างโดยที่ยังมีชีวิต นางเก็บไปฝันร้ายอยู่นานจนท่านปู่นำของขวัญมาปลอบนาง ในความทรงจำของนางมีแต่เรื่องความโหดเหี้ยมของท่านปู่

"ตอบข้ามาเร็วถิงถิง"

หลี่หวังหยางสะบัดมือจากใบหน้างาม นางก้มศีรษะ ละล่ำละลักพูด "ขะ… ข้าไม่กล้าโกหกท่านปู่เจ้าค่ะ! ข้าถูกจับตัวไว้ พวกเขาไม่ฆ่าข้า เพราะ…" นางสั่นศีรษะ นึกขึ้นได้ว่าไม่ควรพูดถึงนีเทียนต้าเซินเป็นอันขาด หลี่หวังหยางแยกเขี้ยว เลิกคิ้วถาม

"เพราะ?"

"ข้า… ข้า… ปลูกผักทำอาหารได้ มีประโยชน์เล็กน้อย การฆ่าข้าแสนง่ายดาย จะฆ่าเมื่อไรก็ย่อมได้ ศัตรูชะล่าใจ เมตตาถิงถิง พวกเขาโง่เง่าเหมือนเทพ มองข้าเป็นภูตผีเสื้อจิตใจดี ข้าแสร้งอ่อนน้อมยอมตามจึงรอดชีวิตมาได้"

"งั้นรึ?แล้วระหว่างนั้นเจ้าเสียเวลาทำอะไร ทำไมจึงไม่รีบขโมยของแล้วออกมา เจ้ารู้ไหมว่าสามปีมานี้ฮู่โหมวจะแต่งกับเจ้าผู้เดียว แม้ข้าจะส่งตัวพี่สาวเจ้าไปแทน…"

เล่าไปคงไม่จบในวันเดียว ฮู่โหมวปฏิเสธพี่สาวนาง ส่งตัวเจ้าสาวคืนด้วยความโกรธแค้น นำไฟประหลาดจากภพภูมิอสรพิษมาเผาต้นไม้ใบหญ้า ทำร้ายผีเสื้อและจิ้งจอกที่ขัดขวาง ตามหานางไปทั่วทุกภพภูมิ

"ข้าได้ยินว่ามีปีศาจ… พบเจ้าใต้ต้นไม้วิญญาณกับบุรุษเทพรูปงาม?"

"เป็นกลลวงของข้า! อ้างว่าข้ากินอะไรไม่ได้นอกจากผลต้นไม้วิญญาณ ท่านปู่ได้โปรดเชื่อข้า ข้าพูดความจริง ถึงข้าจะเป็นจุดด่างพร้อยของตระกูลอย่างไร ข้าคงไม่เข้าพรรคพวกยมทูตแน่ ใครเล่าจะอยากอยู่กับผู้กุมความตาย ข้าเป็นปีศาจขี้กลัว พี่รองพี่ใหญ่รู้ดีว่าข้ากลัวผี กลัววิญญาณ อีกอย่าง... ยมทูตผู้นั้นแข็งแกร่งเกินไป ข้าหนีข้าก็ตาย"

ปีศาจที่ไม่ได้โง่เง่าจนเกินไปคิดเรื่องคำแก้ตัวอยู่ทุกค่ำคืน นางจะตอบท่านปู่ว่ายังไง หากนางได้กลับเรือนใต้ อย่างน้อยก็น่าจะผ่อนหนักเป็นเบา

จอมปีศาจเหม๋ยเตี๋ยผู้นี้สังหารได้แม้กระทั่งบุตรแท้ ๆ ไม่ต้องพูดถึงนางที่เป็นแค่หลาน นางหวาดกลัวจนริมฝีปากสั่นเทา น้ำตาไหลพราก อุ้งมือเยียบเย็นของท่านปู่กระชากจับใบหน้านาง

"เจ้ายังเป็นหลานคนดีของปู่ ถิงถิง งานวิวาห์จำต้องเลื่อนไป เพราะเจ้าต้องฝึกวิชาสำคัญก่อนออกเรือน เจ้าปีศาจทรยศ... อย่าให้มีครั้งที่สาม"

"ถิงถิงจะไม่ทำให้ท่านปู่ผิดหวัง!ท่านปู่เฉลียวฉลาด เป็นหนึ่งในใต้หล้า หาได้มีผู้เทียบเทียม ข้าพ้นผิดเมื่อไร ข้าจะแก้แค้นพวกยมทูต!"

"อ้อ... เจ้าปีศาจน้อย ปู่มีของวิเศษหลายอย่างให้เจ้าเป็นของขวัญต้อนรับการกลับมา... เพียงแต่..." ท่าทางอ่อนโยนของปีศาจเฒ่าแปรเปลี่ยนไป เขาปล่อยนาง เอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "การขยายดินแดนอาจกินเวลาสองถึงสามปี อาจเป็นสิบปี ร้อยปี... ไม่ใช่ว่าข้าไม่เชื่อใจเจ้า แต่จะใช้งานเจ้าทั้งที ก็ต้องบังคับให้ทำ ข้าเลี่ยงไม่ได้จริง ๆ เจ้าน่ะพูดอย่างทำอย่าง [1] คำพูดเชื่อถือไม่ได้ [2] ประจบสอพลอเก่ง ถิงถิง" 

[1] สำนวนจีน : 言行不一 (yánxíng bùyī)

[2] สำนวนจีน : 言而无信 (yán' ér wúxìn)