10-1 冷漠而沉默 นิ่งเฉยเย็นชา

"เทพมรณาผู้ตัดขาดจากทุกภพภูมิโลก วันหนึ่งมีปีศาจสาวใบหน้างามหมดจดมาอยู่เคียงข้าง ร่วมทุกข์ร่วมสุข ร่วมเป็นร่วมตาย นางเป็นผู้เดียวที่ไม่รังเกียจร่างละสังขารของท่าน…"

ท่านลุงจากเขตแดนที่สามพันแวะเวียนมาให้คำปรึกษาเทพมรณา เหล่ายมทูตมุ่งมั่นส่งตัวลุงสิบมา ด้วยเหตุว่าอดีตชาติของท่านลุงเป็นผู้ทรยศภรรยา นำพานางไปสู่ความตายก่อนมาเป็นยมทูต อาจกล่อมเกลาจิตใจอันเศร้าหมองของเทพมรณาได้ ไม่มากก็น้อย

"พวกข้าเข้าใจหัวอกท่าน นีเทียนต้าเซิน ท่านปรึกษาข้าได้ ว่ากันตามตรง... ข้าเป็นผู้มีประสบการณ์ อื้ม... ถึงจะไม่ค่อยดีเท่าไร"

"ข้าว่าท่านพูดจาไม่เข้าท่า ลุงสิบ ใครจะมาใครจะไป ข้าก็ไม่ได้สนใจนักหรอก"

"หน้าตาท่าน... ดูไม่ค่อยสบายดี"

"หน้าตาข้าก็เป็นเช่นนี้... มิใช่หรือ?"

ดวงตากลวงโบ๋ใต้เพลิงกัลป์เอี้ยวมองไปทางยมทูตอายุขัยสามหมื่นปี ลุงสิบในร่างชายวัยสี่สิบกว่า ๆ ถอยไปก้าวหนึ่ง ยกมือโขกศีรษะ

ร่างสูงสง่าในอาภรณ์ลายเมฆามีเชือกผูกเอวยาวประหน้าขาฝั่งหนึ่งสีขาว อีกฝั่งสีดำ มีอักษรปักผ้าทั้งสองฝั่งว่า 白色 และ 黑色 เดินวุ่นวายในเรือนไม้ห้องนอนเจ้าถิงถิง สิ่งของทุกอย่างวางอยู่ที่เดิมราวกับว่านางไม่เคยจากไป

เทพมรณาจะปิดบังอะไรจากท่านลุงได้...

ลูกแก้วยมทูตรับรู้ว่าเขาทุกข์ร้อนใจ นับตั้งแต่อุ้มพาเจ้าถิงถิงไปส่งถึงหอนอนในเรือนใต้ เขานั่งมองใบหน้างามยามหลับใหลด้วยแววตาอาลัยอาวรณ์ จนได้ยินเสียงฝีเท้า จึงวางถุงผ้าที่เต็มไปด้วยเหรียญเงินจากสถานที่ต่าง ๆ บนโต๊ะไม้ นางจะได้มีเงินจับจ่ายใช้สอย ท่องเที่ยวไปทั่วทุกแห่งหนกับสามีในภายภาคหน้า นำลูกแก้ววิญญาณชั้นเลิศไปวางในเรือนจิ้งจอกเงิน เฝ้าดูให้แน่ใจว่าถึงมือฮู่โหมว สามีนางจะมีพลังมากพอปกป้องนางจากตระกูลเหมยเตี๋ย

'เจ้าปีศาจน้อยถิงถิง ข้าขอให้เจ้ามีความสุขในโลกปีศาจ เจ้าอย่าเจ็บไข้ได้ป่วย อย่าทุกข์ทรมานเพราะข้าอีกเลย...'

นีเทียนต้าเซินหลับตาลงครู่หนึ่ง ถอนหายใจยาว พิจารณาตั่งนั่งลายผีเสื้อราวกับว่านางยังคงนั่งปั้นยิ้ม พูดจาเจื้อยแจ้ว ก่อนจะแหงนหน้ามองท้องนภามืดมิดไร้แสงจากปีกผีเสื้อ มีเพียงแสงหยินหยางจากเรือนยมทูต

อาการเจ็บปวดประหลาดในอกนี่คืออะไร? เสมือนหัวใจถูกแทงด้วยกริชคม ไปถามหายาจากท่านลุงก็เห็นจะไม่ได้เรื่องได้ราว ท่านลุงผู้เคยเป็นแพทย์หลวงหน้าตาคร่ำเครียด โยนภาระหน้าที่ให้ท่านลุงอื่น ๆ

ความเศร้าหมองฉาบประกายตาที่เป็นรูกลวงสีเพลิง นีเทียนต้าเซินไม่ลืมว่าตนลั่นวาจาโดยเด็ดขาด ส่งนางแล้วไม่จำเป็นต้องแจ้งข่าว ให้ท่านลุงอาวุโสตัดสินใจดำเนินการทั้งหมด เขาหยุดยืนข้างโต๊ะทำงานตัวใหญ่ คืนร่างกระดูกเมื่อมีแขกมาเยี่ยมเยียน เพื่อที่นัยน์ตาสีชาดจะได้ไม่เป็นจุดสนใจมากนัก

"เรื่องที่ข้ารบกวนท่านลุง... จับตาดูนาง... ว่ายังไง? นี่ก็ครบสิบราตรีแล้ว พวกท่านดำเนินการอย่างไร รายงานข้า..."

ทุกคราที่เปิดประชุมจะมีการจดบันทึกอย่างละเอียด ยมทูตทำงานเป็นระบบระเบียบ คราวนี้ก็เช่นกัน ลุงสิบเป็นผู้คุมกองทัพจากเขตแดนที่สิบ เฝ้ารอการเรียกยมทูตมาส่งรายงานของเทพมรณา ดวงไฟหยินหยางปรากฏขึ้นนับสิบ จารึกยมทูตเล่มสีทองลอยอยู่กลางเวหา มียมทูตในร่างบุรุษเจ็ด ร่างสตรีสาม ล้วนสวมอาภรณ์สีนิลสนิทมีผ้าคาดเอวป้ายสีขาวสลับดำ

"เขตแดนที่เจ็ดพันสามส่งรายงานเทพมรณา เวทลบเลือนความจำไม่สามารถใช้กับปีศาจที่มีพลังแข็งแกร่งเป็นครั้งที่สอง หลี่หวังหยางเป็นปีศาจตบะแก่กล้า..."

นีเทียนต้าเซินยืนนิ่งอึ้งฟังรายงานเหมือนไม่ได้ยินสิ่งใด แต่ใจรับรู้ทุกสิ่ง นอกเสียจากพิธีแต่งงานจะไม่เสร็จสิ้น เวทลบเลือนความทรงจำถูกทำลายในชั่วพริบตา ทั้งหมดเป็นแผนการของหลี่หวังหยาง! เล่นละครไปตามน้ำเพื่อตบตายมทูต ปีศาจผีเสื้อถูกจองจำในคุกใต้ดินเหม๋ยเตี๋ยในฐานะผู้ทรยศ แม้ว่ายมทูตจะนำพานางไป นับเป็นความผิดนาง

มีเรื่องน่าประหลาดใจอีกหลายส่วน นางไม่แพร่งพรายเรื่องภายในนครมรณา

'ยมทูตมีอีกร่างเป็น... อสรพิษเจ้าค่ะ พวกเขาเป็นลิงค่าง เป็นมด บางตนล่องลอยไปมาในอากาศ จับต้องไม่ได้ มียมทูตในหนองน้ำเป็นปลา... ข้าเกือบจะจับพวกเขากินอยู่เหมือนกัน ตอนข้าหิว...'

'เจ้าเมืองมรณาเป็นผู้โหดเหี้ยม สังหารคนในพริบตา ท่านปู่ต้องไม่เชื่อข้าแน่ ๆ ข้าเห็นเขากินเนื้อมนุษย์ ฉีกหนอนกินมูมมาม เขาโง่และขี้เกียจเหมือนหมู ถึงรูปงามเยี่ยงไร เห็นทีข้าจะร่วมรักกับเขาไม่ลง ข้าไม่กล้าจูบเขาเพื่อสูบวิญญาณแน่ เรื่องมารยาปีศาจก็ใช้ไม่ได้ผล เทพผู้นี้ป่าเถื่อน ไม่สนใจสตรี นำดวงวิญญาณไปสะสมในโหลแก้ว วัน ๆ เขาเอาแต่กิน...'

'ท่านผู้ยิ่งใหญ่นิยมชมชอบบุรุษ ไม่ใคร่จะชอบสตรี ต่อให้เป็นเทพธิดาจากเทวโลกชั้นฟ้าก็คงมิต้องตา... ต้องใจเขาผู้นั้น แต่ถ้าเป็นท่านปู่ รูปงาม คงไม่แน่…'

ไม่แพร่งพราย แต่บิดเบือนความจริง เจ้ากล่าวหาว่าข้าชอบบุรุษด้วยกันรึ

มากไปแล้วเจ้าถิงถิง!

คันฉ่องวิเศษบานสุดท้ายปรากฏภาพนางหัวเราะน่าเกลียดด้วยฟันสีเลือด อาภรณ์สกปรกของนางขาดวิ่น พันธนาการโซ่ตรวนบนลำคอ ข้อมือและข้อเท้าถูกปลดออกเมื่อราตรีก่อน ใบหน้ายับเยินของนางแลดูไม่สะทกสะท้านกับการโกหกสร้างเรื่อง

นีเทียนต้าเซินสะบัดหน้ามองคันฉ่องอย่างเกรี้ยวกราด เขายับยั้งชั่งใจ มิได้ตวาดว่านางวาจาสามหาว กำมือกระดูกแน่น ด้วยความรู้สึกผสมปนเปกันไปหมดจนแยกไม่ออกว่ารู้สึกอย่างไรแน่

"คันฉ่องเทพใช้ลอบฟังได้ไม่นานก็แตกเป็นเสี่ยง เหลือเพียงบานนี้ที่สมบูรณ์ สองราตรีก่อนเขตแดนที่สามพันส่งยมทูตไปสอดแนมเมืองแมลงบุปผา หลี่หวังหยางบังคับนางฝึกวิชาลับให้สำเร็จก่อน จึงจะส่งนางให้ฝั่งจิ้งจอกเงิน"

"ไอ้ปีศาจเฒ่าเจ้าเล่ห์ แม้ฝีมือไม่เทียมเท่าจอมมารในตำนานแห่งจารึกเทพ เทพอาวุโสในเทวโลกชั้นฟ้าเท่านั้นอาจต่อกร ฝีมือสูสี กลืนกันไม่ลง พลาดท่าเล็กน้อย ตายด้วยเงื้อมมือปีศาจ" ลุงสามท่าทางเกรี้ยวกราด เมื่อมาส่งรายงานประชุม เทพมรณาคืนร่างบุรุษ ใบหน้าซีดเจื่อน

"ฮู่โหมวเล่า? ข้าได้ยินมาว่าอีกไม่นานจะบำเพ็ญตบะปีศาจจนครบเก้าหาง ข้าวางลูกแก้ววิญญาณเอาไว้มาก… แทบหมดคลังสมบัติข้า"

ยมทูตในร่างสตรีองอาจ ถนัดการสู้รบกับปีศาจ ยืนอยู่กลางเรือนพูดขึ้น "ลูกแก้ววิญญาณนับพันลูกก็มิสู้ปีศาจที่แข็งแกร่ง พลังวิญญาณช่วยสมานบาดแผล เพิ่มพูนพลัง อย่างมากคงเพิ่มไปอีกสามระดับจากสิบ ฮู่โหมวฝีมือห่างชั้นจากหลี่หวังหยาง ข้าเกรงว่า... ปีศาจน้อยถูกทรมานในคุกใต้ดินมาหลายราตรี ร่างกายมิอาจทนพิษบาดแผล ต่อให้นางจะได้รับพลังวิญญาณต่อชีวิต หากได้รับบาดเจ็บจากภายในมาก ๆ เข้า..."

"อ้อ... จริงด้วย ดูเหมือนว่าข้าพึ่งเห็นชื่อนาง..." ในสีหน้าเฉยเมย เงื้อมมือมัจจุราชเปิดตำราแห่งความตาย ปรากฏชื่อจิตวิญญาณที่เสียสละ วันตายของนางเป็นอีกสองราตรี การตายของนางช่างน่าอัปยศอดสู

"หากท่านใช้ดวงตาพิพากษามองผ่านนางว่าเกิดอะไรขึ้นในเรือนใต้ ง่ายดายกว่าการใช้คันฉ่องเทพ ข้าสังหรณ์ใจไม่ดี ฝั่งจิ้งจอกเงินรวบรวมกำลังเข้าห้ำหั่นแดนบุปผา หัวหน้าตระกูลจิ้งจอกวางกลยุทธ์มานาน ทว่าในเขตแดนเหมยเตี๋ยมีระเบียบเข้มงวด ปีศาจทรยศจะถูกประทับเหล็กร้อนกลางหน้าผาก ว่าด้วยความผิดที่กระทำ พันธนาการด้วยลวดหนาม ลากพาไปรอบเมืองเพื่อเป็นเยี่ยงอย่าง เชือดไก่ให้ลิงดู[1] หลี่หวังหยางเป็นผู้ควบคุมดินแดนแห่งแมลงที่เหี้ยมโหด... วิปริตนัก..."

-------------------

[1] 杀鸡儆猴 ฆ่าไก่เตือนลิง