โซ่เสน่หา

ณ ไร่แสงตะวัน ที่มีเนื้อที่กว้างสุดลูกหูลูกตาเขียวขจีไปด้วยต้นองุ่นเป็นพันๆต้นที่กำลังออกลูกเป็นพวงน่ากิน คนงานนับร้อยที่ต่างก็ทำหน้าที่ของตัวเองในการดูแลเจ้าองุ่นให้กับเจ้านายของพวกเขาที่เป็นหนุ่มเนื้อหอม มีดีกรีนักเรียนนอก อัยย์คุป ศิวานนท์ บุตรชายคนโตของคุณนายอุไร ศิวานน์ เขาสร้างไร่แห่งนี้ขึ้นมาด้วยความรักและความชอบ แม้ผู้เป็นแม่จะห้ามปรามเท่าไหร่เขาก็ไม่ฟัง แม้ลูกชายทั้งสองของนางจะไม่ทำมาหากินอะไรเลย ก็สามารถอยู่สุขสบายไปตลอดชีวิต เขาอยากทำไร่ เขาอยากอยู่กับธรรมชาติ ไร่แห่งนี้จึงเป็นสิ่งที่เขารักและภาคภูมิใจที่ได้สร้างมันขึ้นมาด้วยความสามารถของเขาเอง ซึ่งต่างจากน้องชายของเขา นายนพคุณ ศิวานนท์ ที่นิสัยใจคอต่างกันกับพี่ชายลิบลับ น้องชายเขารักสนุก งานการไม่ทำ ติดหรู เฟรนลี่กับทุกคน ซึ่งต่างจากเขาที่ เงียบขรึม พูดน้อย จนใครๆก็ว่าเขาหยิ่ง

"เมื่อไหรแกจะเริ่มทำงานสักที" ผู้เป็นพี่ชายพูดโพล่งขึ้นขณะที่กำลังรับประทานอาหารเช้ากันอยู่

"โถ่...! พี่อัยย์ " นพคุณลากเสียงยาน

"ผมยังไม่ทันจะได้พักผ่อนเลยนะครับ พี่จะให้ผมเริ่มทำงานแล้วเหรอ" น้องชายเริ่มโอดครวญกับผู้เป็นพี่

"ฉันเห็นแกทำตัวลอยไปลอยมา เที่ยวเตร่ทุกวัน นี่นะเหรอ ที่แกบอกว่า แกไม่ได้พักผ่อน"

"ฉันให้เวลาแกหนึ่งเดือน กับการพักผ่อนที่แกต้องการ "

"หลังจากนั้น ฉันมีงานให้แกทำ แกเตรียมใจเอาไว้เลยนายนพ" ผู้เป็นพี่ชายยื่นคำขาด

น้องชายได้แต่ทำคอย่น ตอบรับพี่ชายด้วยน้ำเสียงละห้อยละเหี่ย "ค้าบบ"

เมื่อสิ้นคำประกาศิตของพี่ชาย ต่างคนก็ต่างสนใจกับอาหารตรงหน้าของตัวเอง

"คุณอัยย์คะ สายจากคุณนายค่ะ" พี่พา สาวที่ดูแลและทำงานบ้านให้กับเขาและน้องชายนำโทรศัพท์มาให้เขา

"ฮัลโหล สวัสดีครับคุณแม่"

"ตาอัยย์ แกจะไม่มาหาแม่บ้างเหรอฮะ" เสียงปลายสายตัดพ้อมาตามสาย

"โธ่..คุณแม่ครับ " ชายหนุ่มทำเสียงอ่อน

"แก ไม่ต้องมา ธ่ง มา โธ่ เลยนะ ตาอัยย์"

"เมื่อแกไม่มาหาชั้น ชั้นจะไปหาแกเอง เชอะ"

"อะไรนะครับ! จะมาที่นี่ ร้อยวันพันปีคุณแม่ไม่เคยมาที่ไร่เลยนะครับ"

"ชั้นก็จะไปดูไง ว่าที่นั่นมันเป็นยังไง มันถึงทำให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของชั้นนั้นไม่ยอมกลับเข้าเมืองกรุงน่ะซิ"

"โธ่...คุณแม่ก็ " ชายหนุ่มได้แต่ทำเสียงอ่อน ด้วยไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไปดีกว่านั้น

"แล้วคุณแม่จะเดินทางมาวันไหนครับ ผมจะได้ไปรับที่สนามบิน ถ้าผมไม่ว่างผมจะได้ให้นายนพไปรับคุณแม่"

"ไม่ต้องเลยแกตาอัยย์!!" เสียงของคุณนายรีบพูดออกมาอย่างเร่งรีบ กลัวลูกชายจะปฏิเสธ

"วันนั้นแกต้องว่าง ชั้นอยากให้แกมารับเข้าใจมั๊ยลูก"

"งั้นแค่นี้ก่อนนะลูก แม่จะต้องไปทำธุระอีกหน่อย แล้วจะเจอนะจ๊ะลูกรัก"

"ครับๆ คุณแม่"

"แล้วเจอกันนะลูกรัก แล้วแกจะเซอร์ไพร์ตาอัยย์" คุณนายอุไรได้ทิ้งคำพูดไว้ก่อนจะวางสายไป ยิ่งทำให้เขาหวั่นใจ ว่าการมาของคุณแม่ครั้งนี้เป็นเรื่องที่ไม่ปกติ แต่เขาก็ต้องหยุดคิด และสลัดความความคิดเหล่านั้นออกไป เมื่อคนงานมาบอกปัญหาที่กำลังเจอ เขาต้องไปจัดการให้ลูกน้องก่อน

สนามบินเชียงใหม่ ที่คราคร่ำไปด้วยผู้คน เดินผ่านสัญจรไปมา เขากับน้องชายมารอรับคุณแม่ของเขา แต่ก็ยังไม่เห็นว่าคุณแม่ของเขาจะมาสักที จะกระทั่งเสียงของนพคุณ ตะโกนขึ้นว่า

"คุณแม่ครับๆ ทางนี้ๆ" ลูกชายคนเล็กร้องตะโกน พร้อมกวักมือเรียก

เขาหันไปตามเสียงของน้องชาย สิ่งที่เขาเห็น คือ ผู้หญิงตัวเล็กผมสั้นประบ่า เครื่องหน้าจิ้มลิ้ม พริ้มเพรา ดูอ่อนหวาน แต่ขณะเดียวกัน ดูแล้วก็น่าจะมีความดื้อรั้นอยู่พอตัว สังเกตจากคางที่เชิดๆนั้นของเจ้าหล่อน หัวใจของเขากระตุกวูบ ที่เจ้าตัวไม่เคยเป็นมาก่อน ก่อนที่เขาจะมายกมือทักทายคุณนายอุไร

"สวัสดีครับคุณแม่ " เขาทักทายคุณแม่ โดยที่ไม่เหลือบไปมองหญิงสาวที่มากับคุณนายอุไรเลย

ฝ่ายหญิงสาว เมื่อเห็นผู้ชายคนนี้แสดงออกถึงความไม่เป็นมิตร หล่อนก็เลยไม่ทักทายเขา ทั้งๆที่เขาสะดุดตาหล่อนตั้งแต่ตอนที่เดินมาแล้ว ผู้ชายสองคน คนนึงรูปร่างสูง กำยำ แลดูสมาร์ท หล่อเข้ม ในขณะที่อีกคนรูปร่างสูงโปร่ง หุ่นดูบางกว่า ผิวขาวและดูสำอางค์ แต่รายนี้ใบหน้าละมุนไปด้วยรอยยิ้ม ซึ่งต่างจากอีกคนที่เฉยเมย ไร้ความรู้สึกสิ้นดี เชอะ คิดว่าหล่อตายล่ะ หญิงสาวคิดบ่นอยู่ในใจ

"สวัสดีครับคุณแม่" "สวัสดีครับคุณ...." นพคุณทักทายคุณแม่และหญิงสาวด้วยรอยยิ้ม

"อ่อ!" "นี่น้องแพร นะลูก เป็นลูกสาวของเพื่อนแม่เองจ๊ะ" คุณนายอุไรแนะนำหญิงสาวให้ลูกชายทั้งสองรู้จัก

"สวัสดีครับคุณแพร อยู่ที่นี่หลายๆวันเลยนะครับ เดี๋ยวผมอาสาเป็นไกด์นำเที่ยวเองครับผม" นพคุณทักทายและพูดคุยอย่างเป็นกันเอง ส่วนอัยย์คุปเขาไม่ได้พูดกล่าวทักทายหญิงสาว และหญิงสาวหล่อนก็รู้สึกไม่ชอบใจเจ้าถิ่นที่แสดงกิริยาไม่เป็นมิตรนั้นออกมาให้หล่อนเห็น