ตอนที่ 133-134

ตอนที่ 133 ฉันเลือกเป็นคนดื้อรั้น

“นางลูกไม่รักดี มองแบบนี้หมายความว่ายังไง!” หนิงเหย้าหัวโกรธเกรี้ยว

ขณะกำลังจะบันดาลโทสะอยู่นั้น ประตูห้องผู้ป่วยก็ถูกคนที่อยู่ด้านในผลักออกมา

หนิงเหย้าหัวกับจวงหลิงอวี้ลืมหนิงซีไปในทันใด หันเข้าไปหาอย่างรีบร้อน “ซูเหยี่ยน เสวี่ยลั่วเป็นยังไงบ้าง?”

“ตอนนี้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว คุณลุงคุณป้าเข้าไปเยี่ยมได้เลยครับ”

ซูเหยี่ยนตอบด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า จากนั้นก็มองไปยังหนิงซีที่หน้าแดงบวมเป่งยืนอยู่นอกประตูด้วยสายตาล้ำลึก

จวงหลิงอวี้ปรี่เข้าไปที่ข้างเตียงของหนิงเสวี่ยลั่ว มองสำรวจหล่อนตั้งแต่หัวจรดเท้า “ดวงใจของแม่ ลูกเป็นอย่างไรบ้าง? ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า? ปวดตรงไหนบ้าง?”

หนิงเสวี่ยลั่วยิ้มอย่างอ่อนแอ “แม่คะ หนูไม่เป็นอะไรแล้วล่ะค่ะ หมอบอกว่าได้รับบาดเจ็บแค่ผิวชั้นนอกเท่านั้นเอง”

จวงหลิงอวี้ลูบผมเธอด้วยความรู้สึกสงสารอย่างที่สุด “หนูเป็นลูกผู้หญิงนะ มีรอยแผลเป็นใหญ่ขนาดนี้ยังจะพูดว่าไม่เป็นอะไรอีก! ถ้ากระบี่นี้แทงลึกเข้าไปอีกหน่อย ชีวิตของลูกคงไม่มีแล้ว! นางเด็กบ้านั่น ทำไมถึงได้ใจดำอำมหิตขนาดนี้นะ! ลูกยังมีแก่ใจเรียกมันว่าพี่สาวอีก!”