บทที่ 55 ความรู้สึกสบายใจ
บทที่ 55 ความรู้สึกสบายใจ
สวี่อี้ที่กำลังขับรถเห็นภาพฉากด้านหลังเปลี่ยนเป็นระดับสิบแปดบวกอย่างกะทันหัน ใบหน้าพลันแดงก่ำ รีบดึงฉากกั้นขึ้น
แม่มันสิ เห็นเจ้านายอยู่ด้วยกันกับเยี่ยหวันหวั่นที่สวมชุดนักเรียน ทำไมถึงได้รู้สึกเหมือนเจ้านายกำลังทำความผิดอย่างประหลาด?
เยี่ยหวันหวั่นเริ่มจากลากซือเยี่ยหานไปที่ร้านยาว่านชุนถัง จากนั้นก็ไปเดินรอบห้างสรรพสินค้าใจกลางเมืองที่มีสินค้ามากมาย
ยาและของบำรุงต่างๆ นั้นค่อนข้างเลือกง่าย ให้เจ้าของร้านช่วยเธอเลือกตัวที่มีคุณภาพดีสักหน่อยก็ได้แล้ว เรื่องอื่นมีซือเยี่ยหานคอยจัดการ ย่อมต้องไม่ผิดพลาด
ที่จริงแล้วจะซื้ออะไรก็ไม่สำคัญ ในเมื่อคุณหญิงย่าไม่ขาดเหลือสิ่งของอะไรทั้งนั้น ขอแค่มีมารยาทก็เพียงพอแล้ว
หลังจากเลือกของขวัญเรียบร้อยแล้ว รถก็มุ่งหน้าไปทางบ้านใหญ่ของตระกูลซืออย่างช้าๆ
ผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมง เยี่ยหวันหวั่นก็ได้เห็นบ้านพักตากอากาศอันแสนคุ้นเคยในความทรงจำ
บ้านพักตากอากาศเป็นคฤหาสน์แบบจีน สไตล์โบราณโอ่อ่าหลังหนึ่ง หลังจากที่รถผ่านเข้าประตูสลักดอกไม้แล้ว ยังต้องขับต่อไปอีกสิบกว่านาทีถึงจะถึงตัวบ้าน
ที่ประตูตัวบ้านมีผู้ดูแลอาวุโสใส่แว่นตากรอบทอง สวมเครื่องแบบเรียบร้อยยืนรออยู่แล้ว
เมื่อเห็นว่ารถของซือเยี่ยหานมาถึงแล้ว ผู้ดูแลอาวุโสรีบเข้ามาต้อนรับในโดยการโค้งตังลงลดสายตามองต่ำทันทีพลางกล่าวทักทาย “นายน้อยเก้า!”
“อื้อ” ซือเยี่ยหานส่งเสียงตอบรับอย่างไม่มีความรู้สึกใดๆ เหมือนที่ผ่านมา
ผู้ดูแลอาวุโสพูดพลางเหลือบสายตามองเด็กผู้หญิงข้างกายซือเยี่ยหานอย่างแนบเนียน
นายน้อยมีนิสัยสันโดษเยือกเย็น อารมณ์เปลี่ยนแปลงรวดเร็วผิดปกติ อีกทั้งยังรังเกียจการที่ผู้หญิงเข้าใกล้อย่างสุดโต่ง คุณหญิงใหญ่สรรหาร้อยแปดพันเก้าวิธีก็ไม่อาจทำให้เขาเข้าใกล้ผู้หญิงอย่างคนปกติธรรมดาได้
แต่ว่าตอนนี้ นายน้อยกลับมีแฟนอย่างไม่คาดคิด แล้วยังพาฝ่ายตรงข้ามกลับมาที่บ้านใหญ่ อย่าว่าแต่คุณหญิงใหญ่จะตกใจเลย แม้แต่พวกเขาเหล่านี้ที่เป็นคนรับใช้ยังไม่เชื่อไม่ลง
หลังจากเห็นเด็กหญิงข้างกายนายน้อยใส่เครื่องแบบนักเรียน ผู้ดูแลอาวุโสก็ยิ่งประหลาดใจ
เด็กผู้หญิงที่นายน้อยชอบอายุน้อยขนาดนี้เชียวเหรอ? อีกทั้งยังดูสวยบอบบางไม่ทนลมฝน
เขายังหลงคิดว่า ผู้หญิงที่สามารถทำให้นายน้อยมอบใจให้จะต้องเป็นคนที่สุขุมงามสง่าอย่างคุณหนูรั่วซีเสียอีก...
แต่ว่า เด็กผู้หญิงคนนี้แม้จะดูอายุไม่มาก แต่ดวงจาแจ่มใส บุคคลิกลักษณะไม่ธรรมดา หน้าตายิ่งโดดเด่น ใบหน้าเนียนใสราวกับน้ำ ขนาดไม่ได้แต่งหน้ายังสวยขนาดนี้
มองแค่ลักษณะหน้าตานี้ ช่างดูเหมาะสมกับนายน้อย แต่ก็ไม่รู้ว่าลักษณะนิสัยใจคอเป็นอย่างไร
ในเมื่อเป็นคนที่นายน้อยพากลับมาด้วยตนเอง ท่าทางของผู้ดูแลอาวุโสจึงยังนอบน้อมอยู่มาก รีบเอ่ยว่า “คิดว่าท่านนี้คงเป็นคุณหนูเยี่ย สวัสดีครับ กระผมเป็นผู้ดูแลของบ้านใหญ่ ชื่อว่าจงหลี”
“สวัสดีค่ะ ผู้ดูแลจง” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยทักทายอย่างมีมารยาท และไม่ได้พูดอะไรมากมาย
เข้าบ้านครั้งแรก รักษาท่าทีเสียหน่อยเป็นเรื่องดีเสมอ
เยี่ยหวันหวั่นมองดูผู้ดูแลอาวุโสตรงหน้า อดรำพึงรำพันในใจไม่ได้ ชาติก่อนตอนที่ผู้ดูแลผู้นี้ได้พบกับเธอ ไม่ได้มีท่าทีเกรงใจอย่างนี้
เวลานั้นผู้ดูแลได้เห็นผมสีเขียวทรงแอฟโฟรและการแต่งหน้าแต่งตัวที่เหมือนกับปีศาจของเธอ หน้าของเขาพลันเปลี่ยนเป็นสีเขียว กุมหน้าอกเกือบจะตกใจจนเป็นลมล้มพับไป
เทียบดูแล้ว คุณหญิงย่าซือที่เห็นเธอในสภาพนั้นแล้วยังสามารถพูดคุยกับเธออย่างสนิทสนมด้วยความใจดี ช่างเป็นยอดมนุษย์จริงๆ!
ผู้ดูแลอาวุโสเห็นเยี่ยหวันหวั่นยืนอยู่ข้างซือเยี่ยหานอย่างว่าง่าย รักษาท่าทีเหนียมอาย ความรู้สึกดีในใจยิ่งเพิ่มขึ้นอีกหลายคะแนน “นายน้อยเก้า คุณหนูเยี่ย รีบเข้าไปข้างในก่อนเถอะครับ คุณหญิงย่ารอมาทั้งวันแล้ว”
ในที่สุดก็ต้องมาเหยียบที่นี่อีกครั้ง นัยน์ตาเยี่ยหวันหวั่นหดเล็ก กำฝ่ามือแน่นโดยจิตใต้สำนึก ความทรงจำอันเลวร้ายในชาติก่อนฉายชัดขึ้นมาอย่างไม่อาจควบคุมได้...
ในชาตินี้ เธอสามารถเปลี่ยนแปลงทุกอย่างได้จริงๆ เหรอ?
ซือเยี่ยหานกำลังจะเดินเข้าประตู ทว่ากลับหยุดฝีเท้าลงอย่างกะทันหัน แผ่นหลังเปลี่ยนเป็นแข็งตรงอย่างที่สุด ดวงตาลึกล้ำของหุ่นยนต์อย่างเขา ค่อยๆ หลุบลงมองมือซ้ายของตัวเอง เห็นมือเล็กของหญิงสาวจับมือของเขาไว้ตั้งแต่เมื่อไร
เพราะซือเยี่ยหานหยุดเดินอย่างกะทันหัน เยี่ยหวันหวั่นถึงได้พบว่า เธอได้คว้าอะไรบางอย่างข้างกายไว้อย่างไม่รู้ตัวเพราะความวิตกกังวลที่มากเกินไป และสิ่งที่เธอคว้าเอาไว้ก็คือ มือของซือเยี่ยหาน
เยี่ยหวันหวั่นพลันรู้สึกอาย คิดอยากจะดีงมือกลับมา
ทว่า ยังไม่ทันที่จะได้ทำอย่างที่คิดก็ถูกชายหนุ่มกุมมือเอาไว้ แล้วก้าวเท้าเดินหน้าต่อ
เมื่อรู้สึกถึงฝ่ามืออุ่นร้อนเกาะกุมมือน้อยของเธอแน่น ทั้งๆ ที่คนข้างกายเป็นคนที่ทำให้เธอหวาดกลัวที่สุด กลับทำให้เธอเกิดความรู้สึกสบายใจอย่างประหลาด...
........................................