บทที่ 511 โทษทีนะ สนุกเกินไปหน่อย

บทที่ 511 โทษทีนะ สนุกเกินไปหน่อย

“เป็นไง? ตอนนี้ตื่นเต้นเร้าใจพอหรือยัง?”

หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงสบายอารมณ์ราวกับกำลังถามว่า ‘วันนี้อากาศเป็นยังไงบ้าง?’ แต่กลับเหมือนเสียงเพรียกแห่งความตายจากนรก

เท้าของซ่งจิ้งที่กำลังพุ่งออกไปช่วยเยี่ยหวันหวั่นหยุดนิ่งเหมือนถูกตอกตะปูยึดไว้กับพื้น ตาแทบถลนออกจากเบ้า

“ทะ...เท่...”

เท่สุดๆ ไปเลย!

ท่วงท่าที่สั่งสอนผู้อื่นอย่างเชี่ยวชาญถึงขีดสุด กระบวนท่าต่อสู้ที่พริ้วไหว ช่างทำให้เลือดร้อนขึ้นมาจริงๆ

แต่ว่า...นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!

หญิงงามหยาดเยิ้มอย่างนั้น ทำไมจู่ๆ ถึงเหมือนมีเทพนักฆ่าสิงร่างเอาได้?

เขาหันไปมองหัวหน้าที่อยู่ข้างกายด้วยสายตางุนงง กลับพบว่าอีกฝ่ายมีท่าทางตกตะลึงยิ่งกว่าเขาเสียอีก จนตอนนี้นิ่งอึ้งไปแล้ว

ความเจ็บปวดและความหวาดกลัวทำให้เฉินซื่อเจี๋ยกุมแขนของตัวเองพลางส่งเสียงร้องสุดเสียง “โอ๊ย! พอ...พอแล้วๆ...”

หญิงสาวโยนปืนในมือทิ้งอย่างรังเกียจ ฝืนใจยกขวดสุราข้างตัวขึ้น “เพล้ง” แล้วทุบจนแตก เศษแก้วคมแหลมชี้ต่ำอยู่ที่บริเวณหัวใจของชายหนุ่ม แล้วเอ่ยเสียงกระซิบ “ถ้างั้น...อยากให้...ตื่นเต้นกว่านี้อีกไหม?”