บทที่ 466 นี่มันผลไม้แช่อิ่มของเขาไม่ใช่เหรอ

บทที่ 466 นี่ผลไม้แช่อิ่มของเขาไม่ใช่เหรอ

ในห้องแต่งหน้าบนตึก

กงซวี่เอนตัวลงบนเบาะนั่งขนาดใหญ่ที่นุ่มสบาย ขาข้างหนึ่งพาดอยู่บนขาอีกข้างหนึ่ง ในมือถือโทรศัพท์ กำลังเล่นเกมเสียงดังกระหึ่ม ด้านข้างมีช่างทำผม ช่างแต่งหน้า และสไตลิสต์ห้อมล้อมอยู่

ผู้ช่วยสองคนทางด้านข้างหนึ่งในนั้นประคองมะพร้าวลูกใหญ่ ยืนอยู่ด้านข้างอย่างระมัดระวัง ช่วงพักที่กงซวี่เล่นเสร็จไปหนึ่งเกม เขาก็ส่งมะพร้าวไปป้อนให้กงซวี่จิบอย่างเอาใจใส่

ส่วนอีกคนยืนห่างออกไปสองสามก้าว ลั่นชัตเตอร์ถ่ายรูปให้เขาไม่หยุด

“พี่ซวี่ ถ่ายเสร็จแล้วครับ พี่ว่าภาพพวกนี้ใช้ได้ไหม?” ผู้ช่วยเอากล้องไปขอคำชี้แนะด้วยความตื่นเต้น

กงซวี่ปรายตามองเล็กน้อย ทำหน้ารังเกียจ “ชิ ถ่ายความหล่อของฉันออกมาได้ไม่ถึงหนึ่งในหมื่นด้วยซ้ำ!”

ผู้ช่วยรีบประจบ “เป็นไปได้ไง พี่ซวี่หล่อทั้งสามร้อยหกสิบห้าองศา ถ่ายยังไงก็หล่อ!”

กงซวี่ไม่รู้สึกอะไรกับคำชมไม่จริงใจประเภทนี้อยู่แล้ว จึงเลือกสองสามรูปมาอย่างหงุดหงิด “รูปนี้ รูปนี้ แล้วก็รูปนี้ ส่งเข้าโทรศัพท์ฉัน ฉันจะโพสต์ลงเวยป๋อ...”

“ครับ ส่งเดี๋ยวนี้!”

“อย่าลืมโฟโตช้อปลบสิวบนหน้าผากฉันด้วย!”

“ครับๆๆ!”