บทที่ 33 เพราะว่าหนูเป็นอัจฉริยะ
บทที่ 33 เพราะว่าหนูเป็นอัจฉริยะ
“เยี่ยหวันหวั่น เป็นเพราะเธอคนเดียว ทำให้อาจารย์ตั้งกี่คนต้องเสียแรงเสียเวลาอันมีค่า เธอยอมรับออกมาตอนนี้ยังทันนะ อย่าคอยจนถึงเวลาแล้วทำให้ตัวเองขายหน้า เธอกำลังทำให้ห้อง F ของเราขายขี้หน้าหมดแล้ว” เหลียงลี่หวาเอ่ยเสียงกร้าว
เยี่ยหวันหวั่นยิ้มเล็กน้อย “อาจารย์เหลียง คนที่สงสัยหนูคืออาจารย์ คนที่ทำให้เรื่องวุ่นวายจนต้องเรียกคนมามากมายก็คืออาจารย์ ต่อให้เสียเวลา ก็เป็นอาจารย์ที่กำลังทำให้ทุกคนเสียเวลาล่ะมั้งคะ?”
“เธอ...”
ไม่ทันที่เหลียงลี่หวาจะเอ่ยปากตอบโต้ เยี่ยหวันหวั่นมองไปทางอาจารย์คนอื่นๆ แล้วพูดขึ้นว่า “อาจารย์ทุกท่าน ไม่ต้องยุ่งยากไปเอาข้อสอบสำรองหรอกค่ะ เดี๋ยวอาจารย์เหลียงจะพูดได้ว่าหนูเก่งกาจจนได้ข้อสอบมาอีก หนูกลัวว่าให้กระโดดแม่น้ำฮวงโหไปแล้วก็ยังล้างมลทินให้ตัวเองไม่ได้ สู้ให้อาจารย์ทุกคนคิดคำถามที่นี่คนละห้าคำถาม รวมกันทั้งหมดยี่สิบห้าข้อ หากผิดไปแม้แต่ข้อเดียว อย่างนั้นก็ถือว่าหนูทุจริต!”
ถ้าหากเธอสอบใหม่ละก็ เรื่องการจัดอันดับก็จะไม่ชัดเจนไปด้วย ไม่สู้เธอพิสูจน์ว่าคะแนนของเธอเป็นของจริงไปเลยซะดีกว่า
จ้าวซิงโจวที่อยู่ด้านข้างลูบคางเล็กน้อย “นี่ นักเรียนเยี่ย วิชาคำนวณของเธอน่ากังวลนะ...วิชาภาษาจีน วิชาคณิต วิชาสังคม การเมือง ประวัติศาสตร์ น่าจะเป็นสามสิบข้อไม่ใช่เหรอ?”
สีหน้าเยี่ยหวันหวั่นเปลี่ยนไปเล็กน้อย “ไม่นับวิชาคณิตศาสตร์ค่ะ”
จ้าวซิงโจวเลิกคิ้ว “ทำไมไม่นับวิชาคณิตศาสตร์ล่ะ”
เยี่ยหวันหวั่นตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉย “เพราะว่าหนูไม่ชอบวิชาคณิตศาสตร์”
จ้าวซิงโจวพลันกุมหัวใจ ทำท่าเหมือนมีลูกธนูปักลงกลางใจ เอ่ยด้วยสีหน้าน้อยใจ “ไม่ควรจะเป็นอย่างนั้นสิ คณิตศาสตร์มันทำไมเหรอ วิชาคณิตศาสตร์ของฉันสนุกที่สุดแท้ๆ...”
เยี่ยหวันหวั่น “...” เป็นวิชาที่ทรมานใจที่สุดละสิไม่ว่า
อาจารย์ทั้งหลายปรึกษากันนิดหน่อย สุดท้ายแล้วคิดเห็นตรงกันว่าข้อเสนอของเยี่ยหวันหวั่นยุติธรรมที่สุด และประหยัดเวลา
อาจารย์หลายๆ คนที่อยู่ตรงนั้นออกข้อสอบมาคนละห้าข้อ
ข้อสอบยี่สิบห้าข้อก็ถูกพิมพ์ออกมาอย่างรวดเร็ว แบ่งเป็นข้อสอบเล็กๆ ห้าแผ่น
จ้าวซิงโจวไม่ยอมตัดใจ ออกข้อสอบมาห้าข้อด้วยเหมือนกัน มองเยี่ยหวันหวั่นอย่างคาดหวัง
หัวหน้าหลิวมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือ เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้ารำคาญใจ “เริ่มกันเถอะ ให้เวลาเธอครึ่งชั่วโมงพอไหม?”
“พอค่ะ” เยี่ยหวันหวั่นไม่ขัดข้อง นั่งลงและเริ่มทำข้อสอบ
อาจารย์ทั้งหลายล้วนนั่งบนโซฟาที่อยู่ไม่ไกล จิบชาไปพลางๆ ระหว่างรอ
เหลียงลี่หวามองเยี่ยหวันหวั่นที่เริ่มทำข้อสอบอย่างตั้งใจ ใบหน้าเผยความเย้ยหยัน เธออยากจะเห็นนักว่ายัยเด็กสมควรตายนี่จะโกหกไปได้สักกี่น้ำ
เยี่ยหวันหวั่นเริ่มจากกวาดสายตามองคำถามทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบ จากนั้นจึงเริ่มลงมือเขียน
เพื่อหลีกเลี่ยงคะแนนจากความดวงดี จึงไม่มีข้อสอบปรนัย โดยมากล้วนเป็นข้อสอบอัตนัย ทั้งสิ้น
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ก็ทำข้อสอบทั้งหมดเสร็จสิ้น
อาจารย์ทั้งหลายรีบมามุงดู ตรวจทานอย่างรวดเร็ว ผลสุดท้ายคือ...ถูกต้องทั้งหมด!
นอกจากวิชาคณิตศาสตร์ ที่ไม่ได้ทำสักข้อเหมือนเดิม
เพื่อที่จะสามารถทดสอบคะแนนที่แท้จริงของเยี่ยหวันหวั่น ความยากของคำถามห้าข้อจึงไม่น้อยไปกว่าข้อสอบเสมือนจริงในครั้งนี้ คาดไม่ถึงว่าผลสุดท้ายเด็กคนนี้จะตอบถูกทั้งหมดโดยไม่ตกหล่นสักข้อ
หลังจากเหลียงลี่หวาตรวจทานคำตอบข้อสอบภาษาอังกฤษข้อสุดท้ายเสร็จ สีหน้าพลันเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง “นี่มันเป็นไปไม่ได้! เยี่ยหวันหวั่นเป็นที่โหล่มาตลอด! คะแนนจะดีขึ้นขนาดนี้ในชั่วข้ามคืนได้ยังไง!”
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย “จะอะไรถ้าไม่ใช่เพราะหนูเป็นอัจฉริยะ?”
“พรืด...” จ้าวซิงโจวที่เดิมทีกำลังรู้สึกหงุดหงิดใจได้ยินคำพูดของเยี่ยหวันหวั่นพลันหลุดหัวเราะออกมา “คิดว่าเด็กคนนี้ทำได้มาตั้งนานแล้ว ตั้งใจส่งกระดาษคำตอบเปล่าล่ะสิ? เด็กวัยต่อต้าน เข้าใจได้น่า! สรุปตอนนี้ความจริงกระจ่างแล้ว ชิงเหอของเรามีนักเรียนที่คะแนนดีโดดเด่นเพิ่มขึ้นอีกคน นี่เป็นเรื่องดีไม่ใช่เหรอ?”
จ้าวซิงโจวพูดถึงตรงนี้ ทำสีหน้าเต็มไปด้วยความน้อยใจมองไปทางเยี่ยหวันหวั่น “แต่ว่า นักเรียนเยี่ยหวันหวั่น เธอไม่ชอบวิชาคณิตศาสตร์ขนาดนี้ ทำให้อาจารย์เสียใจจริงๆ ! พวกเรามาคุยกันหน่อยได้ไหม ต่อไปฝนตกให้ทั่วฟ้าได้ไหม?”
“ขอโทษค่ะอาจารย์ วิชาคณิตศาสตร์ทำไม่ได้”
“...”
เยี่ยหวันหวั่นมองหลิวเหวินป๋อแล้วพูดสิ่งที่เธอกังวลที่สุดออกมา “ถ้าอย่างนั้น อาจารย์ใหญ่หลิวคะ เรื่องหนังสือแจ้งการไล่ออกของหนู?”
หลิวเหวินป๋อได้รับสายตาเตือนอย่างโกรธเกรี้ยวของเหลียงลี่หวา ใบหน้าดูไม่ได้อย่างมาก แต่ขณะนี้มีอาจารย์หลายคนอยู่ที่นี่ เขาก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน
ท้ายที่สุด หลิวเหวินป๋อทำได้แค่เอ่ยอย่างเป็นกลางด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ “ตามกฎของโรงเรียน คะแนนในการสอบครั้งนี้ของเธอโดดเด่น มติการไล่ออกสามารถหยุดไปก่อนชั่วคราว คอยดูอีกสักระยะก่อน ถ้าหากพิสูจน์ได้ว่าเธอกลับตัวแล้วจริง ย่อมเพิกถอนมติการไล่ออก!”
............................