บทที่ 288 คิดเหมาบัญชี

บทที่ 288 คิดเหมาบัญชี

เวลาเช้าตรู่ ตึกใหญ่ของกวงเหยามีเดีย

ในห้องทำงานชั้นบนสุด ตกแต่งอย่างหรูหรามาก บนกำแพงมีภาพวาดสีน้ำมันยุคกลางหลายรูปและเขาสัตว์โบราณแขวนอยู่ แจกันดอกไม้เคลือบโลหะหลากสีสันบนโต๊ะส่องสะท้อนแวววาวภายใต้แสงอาทิตย์

ในมือโจวเหวินปินถือแก้วกาแฟดำ ทิ้งร่างอย่างผ่อนคลายลงบนโซฟาหนังแท้ด้านหลัง ท่าทางสบายอารมณ์มาก

เขาสวมชุดสูทของอาร์มานี่ โอต์ กูตูร์ สวมนาฬิการุ่นลิมิตเต็ดอิดิชันของปาเต็ก ฟิลลิป ผมหวีจนเงางาม ถึงแม้ว่าจะผ่านวัยกลางคนมาแล้ว อายุสี่สิบกว่าปี แต่ยังดูแลตัวเองได้ดีมาก มองไปแล้วเหมือนอายุสามสิบต้นๆ

เวลานี้ ตรงข้ามโจวเหวินปินมีคนนั่งอยู่หนึ่งคน สวมเสื้อยืดสีขาวเก่าๆ กับกางเกงยีนส์ฟอกสี ผมดำตัดทรงสั้นเรียบๆ หน้าตาสะอาด ไม่ได้ศัลยกรรม เงาที่ย้อนแสงสว่างคือใบหน้าสมบูรณ์แบบไร้ที่ติเหมือนรูปปั้นแกะสลักอย่างประณีต

แต่ดวงตาคนคนนั้นกลับมัวหมองไร้แสง ริมฝีปากบางก็ไม่มีสีเลือดเลย ทั่วทั้งตัวปกคลุมไปด้วยไอเย็นยะเยือก

โจวเหวินปินจิบกาแฟอย่างสบายๆ เหลือบขึ้นมองฝั่งตรงข้ามอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ “ลั่วเฉิน เป็นยังไงบ้าง? คิดดีแล้วหรือยัง?”