บทที่ 170 ใจกว้างเหมือนฮองเฮา

บทที่ 170 ใจกว้างเหมือนฮองเฮา

เสี้ยววินาที เยี่ยหวันหวั่นเหงื่อตก เธอช่างฆ่าศัตรูแปดร้อย ตัวเองเจ็บหนึ่งพันจริงๆ!

แต่ก็ช่วยไม่ได้ กระโจนรุกใส่แล้วก็คือกระโจนรุกใส่ ทำได้เพียงรุกต่อไป

เยี่ยหวันหวั่นเหมือนนางบำเรอที่ถูกปล่อยทิ้งนอนซบอยู่บนอกของชายหนุ่ม บ่นเสียงออดอ้อน “ฉันมาถึงตั้งนานแล้ว คุณไม่สนใจฉันเลย ของสิ่งนี้มีอะไรน่าดูนักเหรอ คุณถึงได้แต่จ้องมัน มันสวยกว่าฉันงั้นเหรอคะ? สรุปว่าฉันดูดี หรือว่ามันดูดีกันแน่?”

ช่างเป็นบทพูดมาตรฐานของนางยั่วจริงๆ

ในรถมีฉากปิดกั้นสายตาได้ แต่ไม่อาจกั้นเสียงได้ เดาว่าหลิวอิ่งได้ยินแบบนี้คงโมโหแทบตาย

เหมือนว่าเธอจะได้ยินเสียงกัดฟันจากด้านหน้ารถ

ความจริงเยี่ยหวันหวั่นก็เดาไม่ผิด

มีดสั้นที่หลิวอิ่งพกติดตัวพร้อมจะชักออกมาได้ทุกเมื่อ “ยัยปีศาจคนนี้!!!”

แม้แต่คำด่าก็ยังเหมือนกับที่เยี่ยหวันหวั่นคิดราวกับแกะ

สวี่อี้ป้องกันภัยขว้างเขาไว้ เอ่ยเตือนด้วยเสียงกดต่ำอย่างตื่นเต้นเป็นที่สุด “เบาหน่อย! นายไม่ได้รู้เรื่องนี้เป็นวันแรกสักหน่อย ทำไมถึงได้บุ่มบ่ามขนาดนี้! หากนายท่านได้ยินจะทำอย่างไร! อยากตายหรือไง?”