บทที่ 152 แมงเม่าบินเข้ากองไฟ

บทที่ 152 แมงเม่าบินเข้ากองไฟ

เมื่อคนเหล่านั้นเห็นเฉินเมิ่งฉี ดวงตาพลันเป็นประกาย ส่งสายตาอิจฉาตาร้อนมองมาที่เธอ เอ่ยแซวเสียงสูง “มาแล้วมาแล้ว! เฉินเมิ่งฉีมาแล้ว!”

เดินเข้าไปใกล้ เยี่ยหวันหวั่นเห็นใต้ตึกหอพักหญิงล้อมรอบไปด้วยเทียนไขทำเป็นรูปหัวใจวงใหญ่ ตรงกลางใช้เทียนไขเรียงสะกดเป็นชื่อย่อของเฉินเมิ่งฉี ทั้งยังเล่นใหญ่ใช้ดอกกุหลาบมาประดับโดยรอบเป็นทะเลดอกไม้

และซ่งจื่อหางรูปร่างสูงหล่อก็ยืนอยู่ตรงนั้น หอบดอกกุหลาบช่อโตสูงครึ่งตัวคน กำลังจ้องมองมาทางเฉินเมิ่งฉีด้วยสายตาแสดงความรักใคร่มิอาจหาใดเปรียบ

เฉินเมิ่งฉีเห็นแบบนั้นก็ทำสีหน้าตกใจระคนประหลาดใจอย่างให้ความร่วมมือ สีหน้าเขินอายทำอะไรไม่ถูกราวกับกระต่ายขาวตัวน้อย เพียงพอให้ผู้ชายทุกคนหัวใจเต้นโครมๆ

ภายใต้การห้อมล้อมของผู้คน ซ่งจื่อหางหอบดอกไม้ ก้าวย่างไปอยู่ตรงหน้าของเฉินเมิ่งฉี “เมิ่งฉี โปรดให้อภัยที่ฉันแอบอ้างเป็นเจ้าของเธอ แต่มีบางคำพูด ความในใจ ที่ฉันไม่อาจทนเก็บไว้ต่อไปได้แล้ว!

ฉันชอบเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบหน้าเธอ ทั้งหลงไหลในตัวเธอมากยิ่งขึ้น!