ตอนที่ 37

"โก้"

ปลายเสียงทอดยาวตวัด วิธีเรียกแบบนี้มีแต่คนที่เขาคิดถึงเสมอใช้

"โก้"

เสียงเรียกซ้ำทำให้เขาเพ่งมองเงาสลัวเงือนลาง แค่คิดว่า เป็นคนที่เฝ้ารอมาตลอด โก้ก็ไม่กลัวแม้แต่น้อยว่า สิ่งที่เห็นจะเป็นอะไร ขอแค่ให้ได้เจอได้พบอีกครั้ง เขาผุดลุกเดินเข้าไปหาเงานั้น หากพอลุกขึ้น เงานั้นก็หายวับไป โก้กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกจากห้อง

ด้านในของบ้านที่มืดแทบมองไม่เห็นมีเงายืนอยู่ เขาตรงเข้าไปหาร่างนั้น ร่างนั้นอยู่ในหมอกมัวฟุ้งกระจายจนมองแทบไม่เห็น เขาพยายามมองใบหน้านั้นให้ชัด หากเมื่อเพ่งมองก็เห็นดวงตาวาวเรืองส่องสว่างก่อนสติดับวูบลง วีระที่รออยู่รับร่างเพื่อนที่ไร้สติไว้

"เรียบร้อยนะครับ ปู่"

ชายชราที่ยืนอยู่ถอนใจ ร่างที่ค้อมคู้ลงอ่อนแรง

"โชคดีที่เขาคิดถึงพัฒน์จนจิตอ่อนสับสน ไม่งั้นปู่คงสะกดไว้ไม่ได้ พาไปได้แล้ว"

"ครับ"

วีระมองเพื่อนที่หลับอยู่ แม้ในแววตาจะมีความรู้สึกผิดอยู่ หากเมื่อคิดถึงสมบัติมหาศาลที่จะได้รับ ความรู้สึกผิดนั้นก็เลือนหายไป

"ครับ อาวี"

กานต์ตอบรับเมื่อเห็นชื่อที่โทรเข้ามา

"กานต์ อยู่บ้านหรือเปล่า หรืออยู่กรุงเทพฯ"

"อยู่บ้านครับ แต่กำลังจะกลับแล้ว มีอะไรหรือเปล่าครับ"