6. ฉันจะพาเธอไปรักษาเอง
ร่างบางยังคงนอนไร้สติอยู่บนเตียงผู้ป่วยบนเรือสำราญลำใหญ่ โดยมีชายหนุ่มนั่งเฝ้าอยู่ข้างๆด้วยความรู้สึกที่รบกวนหัวใจ คำบอกเล่าของหมอยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขาซ้ำไปซ้ำมา
" เป็นอาการแพนิคขั้นรุนแรงครับผู้ป่วยคงได้รับการกระทบกระเทือนในจิตใจอย่างรุนแรงมาก่อนจึงทำให้เธอคุมสติตัวเองไม่อยู่ครับ" คุณหมอประจำเรือตอบเขาก่อนจะออกไป
หญิงสาวนางหนึ่งที่งามหยดราวกับดวงจันทร์คืนวันเพ็ญทำไมถึงต้องมาพบเจอเรื่องราวที่ทำให้เธอเกิดอาการแพนิคถึงขั้นสติแตกขนาดนี้กันนะ ชายหนุ่มขยับกายไปมาอย่างร้อนรน เขาออกคำสั่งให้เลขาคนสนิทของเขาไปพาตัวเพื่อนที่รู้จักเธอดีมาสอบถาม แต่ยิ่งรอเหมือนว่าเวลานั้นจะนานเกินไป เขาเห็นร่างบางนั้นทุกข์ทรมานขนาดนี้ ยิ่งทำให้เขารู้สึกสงสารมากขึ้นไปอีก
"ยัยอัญ!!!" เพียงจันทร์ร้องเรียกเพื่อนรักทันทีที่ประตูเปิดออก หญิงสาวเหนื่อยหอบเพราะวิ่งมา เท้าบางของเธอก็ไม่ได้ใส่รองเท้าแต่อย่างไร
" ยัยอัญ....ยัยอัญ...ไม่เป็นไร...พี่อยู่นี่...ยัยอัญ...พี่อยู่นี่...ไม่มีใครทำอะไรเธอแล้ว...อัญ...อัญ" เพียงจันทร์รีบเรียกหญิงสาวอย่างห่วงใย
เอฮาซานที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามเพียงจันทร์มาในสภาพที่หอบเล็กน้อยในมือถือรองเท้าที่หญิงสาวถอดแล้วโยนให้เขาถือไว้ในตอนที่เธอสะดุดล้มตรงทางเดิน อัญชันดูสงบลงเมื่อได้ยินเสียงปลอบประโลมของเพียงจันทร์ เธอค่อยๆผ่อนลมหายใจและสงบลงในที่สุด
"ขอประทานอภัยท่านผู้มีเกียตริด้วยค่ะที่ต้องเป็นภาระท่านขนาดนี้ทางเราจะขอชดเชยให้อย่างเต็มที่ค่ะ" เพียงจันทร์หันมาค้อมกายขอโทษลูกค้าเมื่อเห็นว่าท่อนแขนแกร่งนั้นมีร่องรอยที่อัญชันฝากเอาไว้อยู่
" หากคุณต้องการขอโทษเราจริงๆคุณต้องจ่ายเราแพงกว่านั้นมิสเพียงจันทร์" เอฮาซานพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา เพียงจันทร์หน้าถอดสีแต่ก็ยังคงก้มหน้ารับโทษอยู่ในนึกถึงคุณพ่อแก้แม่แก้วให้ช่วยเหลือตนที่ก่อเรื่องตั้งแต่วันแรกที่ได้ทำงาน
" เชิญนั่งก่อนเถอะครับมิสเพียงจันทร์ " น้ำเสียงที่เย็นวาบไปถึงกระดูกของชายหนุ่มที่ดูเหมือนจะเป็นเจ้านายของนายสูทสีดำนี่ทำเอาร่างบางสั่นเทาด้วยความกลัวแต่ก็ยอบกายนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆเตียงผู้ป่วย เพียงจันทร์ไม่นึกแปลกใจที่เขาจะรู้ชื่อของเธอหรือไม่แน่อาจจะรู้ไปถึงประวัติของเธอด้วยแน่ๆเพราะดูๆแล้วชายหนุ่มตรงหน้าคงเป็นผู้ที่ทรงอิทธิพลมากๆเป็นแน่
"เรื่องที่เพื่อนคุณกัดผม...ผมไม่ถือสาหรอกครับ...ผมผิดเองที่ทำให้เธอกลัว..เรื่องนั้นผมต้องขอโทษด้วย ผมจะขอดูแลเพื่อนของคุณต่อเองไม่ต้องห่วงครับ"
"(แบบนี้ยิ่งห่วงสุดๆเลยเฟ้ยยย...แง....พี่ฟ้า!!!ไม่น่ารีบกลับขึ้นฝั่งเลยยย)" เพียงจันทร์กรีดร้องในใจร่างบางตัวสั่นเทาไม่กล้าเผชิญหน้สกับอิทธิพลที่อยู่ตรงหน้าเลยสักนิดเดียว ใจของเธออยากจะอันตรธานหายไปจากตรงนี้เสียด้วยซ้ำ
"(คิดถูกไหมว้าาาาที่มาทำงานนี้...แงงงงไม่น่าเห็นแก่เงินเลยยัยโง่เอ้ยยยย!!!)" เพียงจันทร์เม้มปากแน่นจิกเล็บเข้ากับเรียวขาของตนจนกระโปรงแทบฉีกขาดหน่วยตาเริ่มสั่นไหวจนเลขาหนุ่มสังเกตุได้
"เมื่อคืน...ผมส่งคนไปขอความช่วยเหลือจากคุณ...แต่คุณปฏิเสธผมรู้ไหมครับว่าผมลำบากใจขนาดไหนและสูญเสียอะไรไปบ้าง" เสียงทุ้มต่ำนั้นพูด แต่เพียงจันทร์กลับรู้สึกเหมือนเธอกำลังจะโดนงูตัวใหญ่เขมือบเข้าให้จนได้ เธอไม่กล้าพูดอะไรออกไปอีกแล้วเธอกลัวจนแทบจะได้นอนคู่กับอัญชันแล้ว
"....." ไลอาห์มองหน้ากับเอฮาซานเขาเห็นลูกนกตัวกระจ้อยตรงหน้าที่เข้าสู่ภาวะอาการแพนิคกับอาการกลัวของเธอ เขาไม่ได้อยากทำให้เธอกลัวสักนิดแต่เมื่อมองไปยังร่างบางที่นอนหลับสนิทข้างๆหญิงสาวแล้วเขากลับนึกอะไรขึ้นมาได้ ริมฝีปากได้รูปยกยิ้มขึ้นมุมปาก
" อีกสามวันเรือจะเทียบท่าที่มากัซซาร์ ตอนนั้นผมจะพามิสอัญชันไปรักษา...กับผม.." เขาหยุดพูดเมื่อเห็นว่าร่างเล็กๆของลูกนกตัวจ้อยนั้นหยุดสั่นแล้วและตอนนี้เธอก็เหมือนกับแม่แมวที่หวงลูกก็มิปาน
"อะไรนะคะ....ไม่ได้นะคะ!!!" เพียงจันทร์ลืมกลัวไปชั่วขณะ เธอหลุดจากอาการสั่นกลัวนั้นและเริ่มเงยหน้าขึ้นเผชิญหน้ากับชายหนุ่มทั้งสองคน
" ทำไมจะไม่ได้...คุณลืมไปแล้วหรือว่าคุณทำให้ผมเสียหายไปตั้งเท่าไหร่จากที่คุณปฏิเสธงานเดินแบบของผม" เขาพูดกดดันเธอ
"เอ๊ะ...แต่..."
"แมร์รี่เพอร์รี่จะมีราคาประมูลมากกว่าพันล้านหากมันได้ประมูลออกไปแต่เพราะคุณไม่สามารถพรีเซนต์มันจนประมูลได้...มันจึงไม่ได้ประมูลเท่าที่มันควรจะได้...นั่น..ทำไห้เรา ขาด ทุน"
เพียงจันทร์แทบจะสลบคาที่ไห้รู้แล้วรู้รอดไปในหัวตื้อไปเสียหมดเมื่อได้ยินราคาที่เขาบอกมาค่าความเสียหายที่เกิดจากการปฏิเสธในการเดินเเบบแค่นั้นเอง หญิงสาวหน้าซีดราวกับกระดาษเอสี่ เรียวปากอิ่มของเธอได้แต่พะงาบๆราวกับพยายามจะหายใจเข้าให้เต็มปอด
" มิสเพียงจันทร์...ผมขาดทุนมหาศาลนะครับ...แต่ผมไม่ฟ้องร้องพวกคุณหรอก...แต่คุณต้องทำงาน...ชดใช้หนี้ให้กับผมเท่านั้น...ผมลดหนี้ให้คุณก็ได้ครับ...อีกอย่างอาการป่วยแพนิคที่มิสอัญชันเป็นอยู่ผมจะช่วยรักษาจนสุดกำลังเลยครับ" ไลอาห์ถือโอกาสตีเหล็กตอนกำลังร้อน เพียงจันทร์ได้แต่กลืนน้ำลายลงคออย่างฟืดฝืน
" ตั้งแต่พรุ่งนี้มิสอัญชันต้องย้ายมาทำงานกับผม...ส่วนมิสเพียงจันทร์...เอฮาซาน...นายจัดงานให้เธอด้วยแล้วกัน" ไลอาห์หันไปส่งยิ้มมีเลสนัยให้กับเลขาของเขาที่แอบอมยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่ ทำไมเขาจะไม่รู้กันเล่าว่าเลขาหนุ่มมือขาวของเขาเองก็ถูกใจแม่นกตัวน้อยนี้อยู่ เพราะดูจากที่เขายอมหิ้วรองเท้าให้หญิงสาวขนาดนี้ คงพึงใจในระดับหนึ่งอยู่แล้วเป็นแน่
" ดะ..ดิฉันขอไปปรึกษากะ..กับพี่ฟ้า...เอ้ย!!!กับเจ้านายก่อนนะคะ" เพียงจันทร์วิญญาณไม่อยู่กับร่องกับรอยแล้ว หญิงสาวโซซัดโซเซเดินออกจากห้องพยาบาลไปโดยมีเอฮาซานตามไปติดๆ และทันทีที่พ้นธรนีประตูร่างบางก็อ่อนยวบลง โชคดีที่ชายหนุ่มรับเธอไว้ทันก่อนที่เธอจะล้มหัวฟาดพื้นไปอีกคน
"เอ๊ะ...??" เพียงจันทร์ ยังคงมึนงงที่เธอถูกชายหนุ่มล่ำๆอุ้มจนตัวลอยได้แต่ผวาคว้าลำคอหนาไว้แน่นด้วยความกลัวตก
"มิสคงหมดแรงเพราะวิ่งมาแต่ไกล...เดี๋ยวผมไปส่งนะครับ" เขาพูดพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ไห้กับทางเดินที่ทอดยาว
"ดะ...เดิน...เอ๊ะ...ฉัน...ไปเองได้ค่ะปล่อยเถอะค่ะมิสเตอร์...เอ๊ะๆๆ" เพียงจันทร์รู้สึกหวาดเสียวเมื่อพยายามดิ้นรนออกจากอ้อมแขนแกร่งแต่ทว่าพื้นที่ปูพรมสีแดงนั้นมันดูสูงน่ากลัวเกินกว่าจะขยับตัว หากเธอดีดดิ้นอีกเล็กน้อยมิเเคล้วเธอคงร่วงลงไปจูบพื้นแน่นอน ไหนๆก็มีคนอุ้มสบายๆแล้วก็ขออยู่สบายๆแบบนี้ดีกว่า
อัญชันรู้สึกช๊อคจนพูดไม่ออกบอกไม่ถูกเมื่อเจ๊อ้วนเข้ามาบอกว่าเธถูกไล่ออกเพราะไปแสดงกิริยาไม่งามกับลูกค้าเข้า เมื่อทวงถามเพียงจันทร์เธอก็ได้แต่พยักหน้ารับคำเพราะเธอเองก็ถูกไล่ออกไม่ต่างกัน
" เขาจะฆ่าหมกทะเลเราไหมพี่ดาว" อัญชันถามเมื่อเธอกำลังเก็บข้าวของอยู่
" เขาบอกว่าจะให้เราทำงานให้เขา...คงไม่ทำอะไรเราหรอกมั้ง" เธอตอบ
"เขาจะเอาเราไปขายหรือเปล่าพี่" อัญชันถามอีกครั้ง
"ไม่รู้สิ...ติดต่อพี่ฟ้าก็ไม่ได้เพราะตอนนี้เรือเริ่มแล่นเข้าเขตอินโดแล้วสัญญาณไม่ค่อยดีเลย" เพียงจันทร์ขมวดคิ้วเครียด
" แล้วเจ๊แก...ไม่ช่วยเราหน่อยเหรอ" เธอถามอีกครั้ง
" ช่วยจนสุดความสามารถเลยแหล่ะยัยอัญ...วันแรกที่แกสลบไปเจ๊แกแทบจะลมจับไปกับแกด้วยเลยนะแกช่วยพูดช่วยเคลียร์หลายๆอย่างเลยแต่...แกสู้อำนาจไม่ไหวหรอก" เพียงจันทร์ ถอดถอนใจ ในโชคชะตาที่ขีดมาให้ตนกับเพื่อนรัก
" โชคชะตาเล่นตลกอะไรกับเรานักหนานะพี่ดาว...บ้านไม่มีให้กลับ...ต้องถูกจับไปทำงานที่ไหนกับใครไม่รู้อีก" อัญชันอยากจะทุบตีตัวเองให้สลบเหมือดอีกรอบที่ตนเองไปก่อเรื่องเอาไว้จนได้เรื่องขนาดนี้ แต่ทำยังไงได้ หลังจากผ่านพ้นเกตุการ์ณอันเลวร้ายในอดีตมาได้ก็ต้องมาเจออะไรแบบนี้อีก
"เก็บของเถอะยัยอัญ...เราต้องตามนายใหม่ไปนะ" เพียงจันทร์เร่ง