ตอนที่ 1227 - 1228

บทที่ 1227 สง่างามไร้ผู้ใดเทียม

“แม่หนูเฟิ่ง? แม่หนูเฟิ่ง?”

คนยังมาไม่ถึง เสียงก็มาถึงก่อนแล้ว เพียงแต่เฟิ่งจิ่วประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อได้ยิน เสียงนั้นฟังดูหนุ่มเหมือนชายอายุยี่สิบกว่าปี ไม่เหลือกลิ่นอายสูงอายุและมีเมตตาที่คุ้นเคยของท่านปู่เธออีก ทว่าเป็นน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความกระฉับกระเฉงของวัยหนุ่ม

แม้เสียงนั้นจะไม่ใช่เสียงคนชรามีเมตตาเช่นที่เธอคุ้นเคยอีก แต่คำว่าแม่หนูเฟิ่งสามคำนี้ กลับให้ความรู้สึกอันคุ้นเคย ขณะที่เธอแย้มยิ้มแล้วหันไปมองต้นเสียง ก็เห็นร่างหนึ่งโฉบเข้ามา พริบตาเดียวก็มายืนอยู่ต่อหน้าเธอแล้ว

“แม่หนูเฟิ่ง เหตุใดคราวนี้หลานถึงไปนานนัก? ครั้งนี้ไปนานปีกว่า ไม่รู้จักกลับมาเยี่ยมเยียนบ้าง ทำให้ปู่เป็นห่วงแทบแย่”

เฟิ่งซานหยวนมายืนอยู่ต่อหน้าเฟิ่งจิ่ว พิจารณานางตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงปวดใจ “ผอมลงไปมาก ผิวก็คล้ำขึ้นนัก หลานอยู่ข้างนอกกินไม่อิ่มใช่หรือไม่ ต้องตากแดดตากลมด้วยใช่ไหม? หลานหนอหลาน อยู่บ้านดีๆ ไม่ชอบ ต้องออกไปวิ่งวุ่นข้างนอกให้ได้ นี่อยู่ข้างนอกแม้แต่กินก็ยังกินไม่อิ่ม ซูบลงขนาดนี้แล้วจึงค่อยกลับมา”