บทที่ 55 สตรีของข้า
ท่าทางที่ประมุขมารดูแลเยี่ยนเสี่ยวซื่อสุดหัวใจ และท่าทางที่เยี่ยนเสี่ยวซื่อยอมรับการดูแลจากเขาโดยไร้ความหวาดระแวงสงสัย ทำให้คนนึกถึงคำสองคำ ‘เหมาะสม’
ใช่ คนทั้งสองอยู่ด้วยกัน ดูเหมาะสมอย่างบอกไม่ถูก
เยี่ยนเสี่ยวซื่อกินอย่างเอร็ดอร่อย ราวกับกระรอกอ้วน ดวงตาสดใสเป็นประกาย แต่แววตาของประมุขมารกลับจดจ้องและอ่อนโยน
ดวงตาประมุขศักดิ์สิทธิ์สั่นไหว
ผู้บำเพ็ญมารรวมกับผู้บำเพ็ญสายตรงก็ไม่ได้รับพรจากสวรรค์ แต่เยี่ยนเสี่ยวซื่อ พูดให้ชัดแล้วไม่นับว่าเป็นผู้บำเพ็ญสายกลาง นางเป็นอะไร อันที่จริงประมุขศักดิ์สิทธิ์ก็ตอบไม่ได้ แต่แน่นอนว่านางไม่เหมือนผู้ใดในโลก
เติบโตจนมีอายุเพียงนี้ ชีวิตของโจวจิ่นเป็นเพียงระยะบำเพ็ญช่วงหนึ่งที่ไม่ถึงสิบสองปีเต็ม ซึ่งแทบจะเทียบไม่ได้กับอายุขัยของเขาเลยแม้แต่ส่วนเดียว
ดังนั้น นั่นเป็นความรู้สึกที่ไม่ควรมี
เป็นความฝังใจยึดติดในโลกีย์ของเขา
เป็นความล้มเหลวแห่งการบำเพ็ญ
แต่ผู้ที่เย่อหยิ่งเช่นประมุขศักดิ์สิทธิ์ ไม่มีวันยอมให้ตนเองล้มเหลว
เขาเป็นประมุขศักดิ์สิทธิ์ ไม่ใช่โจวจิ่น
Support your favorite authors and translators in webnovel.com